บทที่ 474 ว่ากันไปตามเรื่อง

“พี่เฟิง อย่าโกรธพี่สาวผมเลยนะ พี่ผมก็เจ้าอารมณ์แบบนี้แหละ เธอเป็นมหาปรมาจารย์ด้านกระบี่ อารมณ์เลยเป็นฟืนเป็นไฟ…

“หวเหวินโป๊!” หวเหวินเซี่ยนยืนกระทืบเท้าอยู่กับที่อย่างโกรธ จัด ทําท่าจะเข้าไปตบหวู่เหวินโป๊ แต่กลับโดนหวู่เหวิน โป๊หลบ เอาง่ายๆ

สองพี่น้องเลยวิ่งไล่จับกันขึ้นมาซะงั้น

พอเห็นฉากนี้ เงินเฟิงส่ายหัวอย่างหน่ายใจ พี่น้องคู่นี้สนิท กันดีจริง

วิ่งไล่จับกันไปสักพัก หมู่เหวินเซียนก็ยังไม่ชนะ

สุดท้ายเธอวิ่งมายืนหน้าเงินเฟิงอย่างโกรธจัด “เฉินเฟิงใช้ ไหม? ฉันจะบอกนายให้นะว่า น้องชายฉันกลัวนาย แต่ฉันไม่กลัว นายหรอก”

“เรื่องที่นายตบเขา ไม่ช้าก็เร็วนายต้องชดใช้ให้ฉันแน่

“ได้ ผมจะรอนะ” เฉินเฟิงยิ้มบาง หมู่เหวินเซียนเห็นได้ชัดว่า เป็นคุณหนูที่โดนตามใจตั้งแต่เด็ก ถึงจะไม่ค่อยมีเหตุผลเท่าไหร่ แต่จิตใจดี คนแบบนี้ไม่ต้องกังวลว่าเธอจะทำอะไรไม่ดี

“จริงสิ พี่เฟิง พี่มาทำอะไรที่นี่น่ะ?” ตอนนี้เองหมู่เหวินโป๊ยิ้มร่า เดินเข้ามาหา
“พอดีจะถึงวันเกิดญาติผู้ใหญ่น่ะ พี่เลยมาหาซื้อของขวัญให้ เขาน่ะ”เงินเฟิงบอก

“ซื้อได้หรือยังล่ะ? พี่เฟิง ถ้ายังไม่ได้เดี๋ยวผมช่วยพี่ดู ผมพอมี ฝีมือเลือกของขวัญอยู่บ้างนะ” หวู่เหวินโป๊บอก “งั้นนายช่วยฉันเลือกหน่อยละกัน” เฉินเฟิงยิ้มเศร้าหน่ายใน

เขาไม่ถนัดด้านเลือกของขวัญจริงๆ โดยเฉพาะเลือกของขวัญให้

คนแก่ เขาไม่มีประสบการณ์ด้านนี้จริงๆ

“แหะ พี่เฟิง งั้นผมช่วยเองนะ” หมู่เหวินโป๊หัวเราะแหะๆ พลาง ถามว่า: “พี่เฟิง ญาติผู้ใหญ่ที่พี่จะให้ของขวัญน่ะ ปีนี้อายุเท่าไหร่ หรอ ปกติชอบหรือไม่ชอบอะไรล่ะ?”

“พี่รู้แค่ว่าพรุ่งนี้จะเป็นวันเกิดครบรอบแปดสิบปีของเขา แต่ เรื่องความชอบของเขานี่พี่ไม่รู้เลย” เฉินเฟิงยิ้มขืนบอก

“ไม่รู้เลยหรอ?” หวู่เหวินโป๊ขมวดคิ้ว บ่นพึมพำว่า “งั้นยากละ งานนี้”

การเลือกของขวัญถือเป็นศาสตร์อย่างหนึ่ง ไม่เพียงต้องคิดถึง อายุและเพศของคนรับ ยังต้องคำนึงถึงความชอบหรือไม่ชอบ ของคนรับด้วย เฉินเฟิงแทบจะไม่รู้อะไรแบบนี้ยากละ

“พอจะบอกความสัมพันธ์ของพี่กับเขาให้ผมรู้ได้ไหม?” หมู่เห วินโป๊ถาม

“เขาเป็นคุณตาของภรรยาพี่” เฉินเฟิงบอก

“ภรรยา? นายหย่าแล้วไม่ใช่หรือไง?” หวู่เหวินเซียนขมวดคิ้วมองเฉินเฟิง เธอเคยอ่านข้อมูลที่หมู่เหวินเฉินอิงสืบมา เธอเลย เรื่องที่เฉินเฟิงไปเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านเมียที่ซางโจวมาสามปี และนี่เป็นสิ่งที่เธอไม่เข้าใจที่สุดด้วย เธอไม่เข้าใจว่า ลูกหลาน ตระกูลเฉินทำไมต้องวิ่งไปเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านเมียในที่เล็กๆ แบบนั้นตั้งสามปี นี่มันน่าอัศจรรย์กว่ามีของตกจากฟาก

เฉินเฟิงมองบน และไม่ได้สนใจหวเหวินเซียน

หวู่เหวินโป๊เองก็เมินเฉยหวู่เหวินเซียนเหมือนกัน

“พี่เฟิง ในเมื่อเขาเป็นคุณตาของพี่สะใภ้ งั้นพี่ต้องตั้งใจเลือก ของขวัญนะ จะมาระดับ ไม่ได้…

“เอางี้ละกัน พี่เฟิง ผมมีภาพที่พึ่งซื้อมาพอดี ถ้าพี่ไม่รังเกียจ เอาภาพนี้ไปเป็นของขวัญให้ญาติผู้ใหญ่คนนั้น คนอายุแบบเขา ชอบภาพแบบนี้กันทั้งนั้น ไม่น่าจะมีปัญหา” หวู่เหวินโป๊พูดพลาง หยิบภาพม้วนหนึ่งออกมาจากกระเป๋า เตรียมจะยื่นให้เงินเฟิง

หวู่เหวินเชี่ยนกลับก้าวเท้าออกมาอย่างโกรธจัด “หวู่เหวินโป๊ นายทำอะไรนะ? ภาพนี้ฉันซื้อมาจะให้ผู้อาวุโสหลื่นะ นายเอาไป ให้เขา แล้วฉันเอาอะไรให้ผู้อาวุโสหลี่ล่ะ?”

หวู่เหวินโป๊มองบน: “พี่ พี่เฟิงเขารีบกว่านี่นา ทางด้านผู้ อาวุโสหลีไม่รีบซะหน่อย วันหลังผมจะเลือกให้ดีกว่าภาพนี้อีก หวู่เหวินโป๊พูดพลางแย่งภาพจากมือหวี่เหวินเซียนมา

“อ้ะ พี่เฟิง พี่เอาภาพนี้ไปให้ญาติผู้ใหญ่คนนั้น รับรองต้องยิ้ม รับโดยดีแน่” หวู่เหวินโป๊ยื่นภาพโบราณมาตรงหน้าเงินเฟิง
เฉินเฟิงหัวเราะพลางยื่นมือรับมา: “ภาพนี้ราคาเท่าไหร่ เดี๋ยว ฟีโอนให้นาย

“พี่เฟิง เกรงใจเกินไปแล้วนะ ระหว่างพวกเราไม่คุยกันเรื่อง เงิน ภาพนี้คิดซะว่าผมให้พละกัน ถ้าพี่ไม่รังเกียจก็รับไว้เลย เงิน ไม่ต้องโอนมาหรอก” หวู่เหวินโปบอก

“ไม่ได้ ว่ากันไปตามเรื่องสิ” เฉินเฟิงส่ายหัว “ต้องโอนเงิน

ดูจากการใช้จ่ายเงินของหมู่เหวิน โปแล้ว ราคาของภาพนี้คง ไม่ถูกแน่ อย่างน้อยน่าจะมีล้านหนึ่งล่ะ

อีกอย่างหมู่เหวินโป๊มอบของสำคัญขนาดนี้เพื่อช่วยเขา ถ้าเขา รับมาเฉยๆ จะต่างอะไรกับปล้นล่ะ

พอเห็นเฉินเฟิงยืนยันหนักแน่น หวู่เหวินโป๊แอบเซ็ง เขากลอก

ตาไปมาพลางว่า: “เอาอย่างนี้ พี่เฟิง ภาพนี้ผมซื้อมาแสนสาม พี่

โอนให้ผมแสนเดียวพอ

“หวู่เหวินโป๊ นายบ้าไปแล้วหรอ!” หวเหวินเซี่ยนขมวดคิ้วมัน กัดฟันบอก “นายใช้เงินสามล้านกว่าซื้อภาพนี้มาแท้ๆ แสนสาม ที่ไหนกัน!”

“นายอยากเอาใจไอ้เลวก็ไม่ต้องทำขนาดนี้มั้ง!

“พี่ พูดบ้าอะไรน่ะ? สามล้านกว่าที่ไหน แสนสามนี่แหละ! โดนหวู่เหวินเซียนเปิดโปงกลางงาน หมู่เหวินโป๊ก็ไม่กระดาก ยัง ยืนกรานหนักแน่น

“พี่เฟิง อย่าฟังพี่สาวผมพลามเลย ภาพนี้แสนเดียว พี่โอน ให้ผมแสนเดียวพอ” หวู่เหวินโป๊เบนสายตากลับมาที่เดินเฟิง สำหรับเขาแล้ว ภาพนี้จะราคาแสนสามหรือสามล้านกว่ามันไม่ ได้ต่างกันเท่าไหร่เลย ที่สำคัญคือสามารถซื้อใจเฉินเฟิงได้ ถ้า สามารถคบกับเงินเฟิงสนิทใจได้ ต่อให้ภาพนี้ราคาสามสิบล้าน กว่า วันนี้เขาก็จะมอบมันออกไปแน่

เฉินเฟิงยิ้มไม่พูดอะไร ต้องยอมรับจริงๆว่า หมู่เหวิน โปฉลาด กว่าหมู่เหวินเซียนมากนัก วิธีนี้ของเขาใช้การลงทุนที่น้อยมาก เพื่อให้ได้ประโยชน์ใหญ่มากที่สุด

คำโบราณว่าไว้ดีมาก เพิ่มเติมความสุข ไม่รู้ช่วยเหลือในยาม ยาก

หวู่เหวินโป๊มอบภาพนี้ออกมาในตอนที่เขาต้องการความช่วย เหลือ ประโยชน์ที่ภาพนี้มอบให้เขา จะมีประโยชน์มากกว่า คฤหาสน์หรือรถลัมโบร์กีนี่ที่เขามอบให้ก่อนหน้านี้ไม่รู้กี่เท่า

ครั้งนี้เขารับภาพนี้ไว้ไม่เพียงลบข้อบาดหมางที่มีต่อกันกับห เหวินโป๊เมื่อก่อนไปสิ้น เขายังติดค้างน้ำใจหมู่เหวินโป๊หนึ่งครั้ง ต่อไปถ้าหมู่เหวินโป๊เจอปัญหาอะไร เขาต้องยื่นมือเข้าช่วย

“ได้ เดี๋ยวพี่โอนให้แสนหนึ่ง” สุดท้ายเฉินเฟิงตัดสินใจรับภาพ ของหมู่เหวิน โป๊ไว้ คำโบราณว่าไว้ดีมาก อย่าทำลายน้ำใจคนยิ้ม แย้ม หมู่เหวินโป๊ทำถึงขนาดนี้แล้ว ถ้าเขายังไม่รับภาพนี้ไว้อีก ดู จะเกินไปหน่อยแล้วล่ะ

“หน้าด้าน!”

พอได้ยินว่าเฉินเพิ่งจะโอนแค่แสนเดียว ดวงตางามของหมู่เหวินเซียนมีประกายไฟแห่งความโกรธพุ่งขึ้นมาทันที เธอกัดฟัน กรอดกรอด เงินเฟิงท่า ให้เธอได้เห็นสิ่งที่เรียกว่าหน้าด้านจริงๆ

ลูกหลานตระกูลเงินเป็นแบบนี้หมดหรือไง?

“พี่เฟิง ต่อไปจะไปไหนหรอ? ให้ผมไปส่งไหม?” หวู่เหวินโป๊ ถามไถ่ต่อ

เงินเพิ่งกลับโบกมือไม่ยี่หระ ไม่ต้องหรอก พี่ขับรถมาเอง”

“งั้นได้ พี่เฟิงกลับระวังๆหน่อยละกันนะ”