บทที่ 379 คนที่ผมจะตบก็หลิวเส้าผู้นี่แหละ

“ตามเกาะแกะเสียเมิ่งเหยา

“ตาข้างไหนของเธอมองเห็นฉันเกาะ แกะเสียเมิ่งเหยาหะ?”

“ผู้หญิงมือสองที่ผ่านการหย่าร้างมาแล้ว อย่างมันจะคู่ควรให้ฉันเกาะแกะหรือไง? ” หลิว เส้าผู้ยิ้มหยัน ที่เขาพยายามจะจัดการเสียเพิ่ง เหยาให้ได้ เป็นเพราะเสียเพิ่งเหยาสวยมาก เขาอยากได้ตัวเธอก็เท่านั้น

ส่วนเรื่องจะแต่งเสี้ยเมิ่งเหยาเข้าบ้าน? ไม่ต้องคิดเลย เพราะไม่มีวันเป็นไปได้

ยังไงเขาก็เป็นคุณชายตระกูลดังมี ทรัพย์สินเป็นหมื่นล้าน ผู้หญิงแบบไหนหาไม่ ได้มั่งล่ะ? ให้แต่งผู้หญิงที่เคยหย่าร้างมาแล้ว เป็นเมีย? เขาต้องสมองกลวงเท่านั้นแหละถึง

จะทํา

เคยหย่า? ผู้หญิงมือสอง?

พอได้ยินหลิวเส้าผู้พูดแบบนี้ คนในห้อง โถงต่างพากันเปลี่ยนสีหน้าไปตามๆกัน

ใครก็ไม่คิดว่า ประธานสาวสวยที่พึ่งมา รับตำแหน่งของบริษัทคางเหม่ยกรุ๊ปจะเป็นผู้ หญิงมือสองที่ผ่านการหย่าร้างมาแล้ว?

ข่าวนี้ถือเป็นข่าวฮอตฮิตจริงๆ

พริบตาเดียวเสียงซุบซิบดังกระหึ่มห้อง

โถง

สีหน้าเฉินเฟิงเย็นชาราวกับน้ำแข็ง

ไม่ต้องคิดเลยว่า หลิวเส้าผู้พูดแบบนี้ จะ ส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงเสียเมิ่งเหยาขนาด

ไหน

นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ทั่วทั้งบริษัทจะ ลือเรื่องเสียเมิ่งเหยาเคยหย่าร้างมาแล้วให้ ว่อนแน่นอน

ใบหน้างามของฟางหย่าเริ่มเปลี่ยนสี เธอไม่คิดว่า หลิวเสาจะไม่มีสมองถึงขนาดนี้ ขนาดเรื่องเสียเมิ่งเหยาเคยหย่าร้างมาแล้วยัง กล้าพูดออกมาในที่สาธารณะ

“คุณชายหลิว พูดอะไรน่ะคะ ประธาน เสียหย่าร้างตอนไหน ทำไมฉันไม่รู้เลย… ฟางหย่าฝืนยิ้ม เธอจะนั่งมองข่าวลือแพร่ออก ไปไม่ได้ ต้องหาวิธีขจัดข่าวลือ เพราะเสียเพิ่ง เหยาพึ่งมาทำงาน ชื่อเสียงสำคัญมากสำหรับ เธอ ถ้าให้คนที่บริษัทรู้ว่า เสี้ยเมิ่งเหยาเป็นผู้ หญิงที่ผ่านการหย่าร้างมา ต้องมีผลกระทบ อย่างมากต่อชื่อเสียงเธอแน่

“ไม่รู้?” หลิวเส้าผู้ยิ้มเย็น: “ฟางหย่า เธอ มาตีหน้าซื่อใส่ฉันนี่สนุกหรือไง?”

“เรื่องที่นังแพศยาเสียเมิ่งเหยาเคยหย่า มาแล้วน่ะ ขอแค่ไปสืบนิดเดียวก็รู้แล้ว ต้องทำ เป็นพูดอะไรแบบนี้หรอ?”

“บอกเธอตามตรงนะ วันแรกที่เสียเมิ่ง เหยามาที่จงไห่ ฉันก็รู้แล้วว่าเธอเคยหย่ามา ก่อน” แถมฉันยังรู้อีกว่า สามีเธอน่ะเป็น ลูกเขยแบ่งเข้าบ้านเมีย แต่งมาสามปี ไม่เคย แตะต้องตัวเสี้ยเมิ่งเหยาเลย จนถึงตอนนี้เสีย เมิ่งเหยายังเวอร์จิ้นอยู่เลย

หลิวเส้าผู้ยิ้มเย็น ตอนเขาพูดคำพวกนี้ ออกมา ไม่มีการปรับเสียงให้เบาลงเลย กลับ เอ่ยพูดเสียงดังให้คนทั่วทั้งบริษัทคางเหม่ยก ปได้ยินโดยทั่วกัน

เป้าหมายของเขา ดมาก คือทําลายชื่อ เสียงเสี้ยเมิ่งเหยา เพื่อให้เธอยอมศิโรราบใต้ ร่างเขา

ไม่ต่างจากที่เฉินเฟิงคิดเลย พอหลิวเส้า ผู้พูดจบ ทั่วทั้งบริษัทวงแตกทันที

“แต่งงานมาสามปี ประธานเสี้ยยังเวอร์จ นอยู่เลย?! พระเจ้า ข่าวนี่สุดยอดเลย

แค่สุดยอดที่ไหนกัน ถ้าไม่ใช่คนพูดเป็น หลัวเส้าฝ้ ฉันจะไม่มีทางเชื่อเลยล่ะนะ? สามี เก่าของประธานเสี้ยมีปัญหาด้านนั้นหรือเปล่า ไม่งั้นปล่อยผู้หญิงสวยอย่างประธานเสียไว้ได้ ไงสามปีเนี่ย?”

ถ้าพูดแบบนี้ แปลว่า สามีเก่าของ ประธานเสี้ยให้ประธานเสี้ยเป็นม่ายฟรีๆสามปี เลย?”

“มิน่าประธานเสียชอบทําหน้าเย็นชาเป็น น้ำแข็งเดินได้ ที่แท้ก็ขาดเรื่องนี้นี่เอง

“ไม่น่าจะแค่ขาดนะ น่าจะแค้นด้วย เธอ ไม่ได้ยินหลิวเสา บอกหรอ สามีเก่าของ ประธานเสี้ยเป็นลูกเขยแต่งเข้าบ้านเมีย ตอนนี้ พวกคนแบบนี้มีใครบ้างที่มีความสามารถน่ะ? ฉันว่า สามีเก่าของประธานเสี้ยไม่เพียงไม่ สามารถเติมเต็มเรื่องนั้นให้ประธานได้ เรื่อง การงานก็ไม่ได้เรื่องด้วย ไม่งั้นเขาคงไม่กลาย เป็นสามีเก่าหรอก”

สีหน้าฟางหย่าเปลี่ยนสีไม่ซ้ำกัน ไม่ต้อง ถามเลย คําพูดของหลิวเส้าผู้ก่อให้เกิดผล อะไรขึ้น อย่างมากวันหนึ่ง รับรองว่าข่าวลือ ของเสียเมิ่งเหยาจะกระจายไปทั่วบริษัท แน่นอน

“ฟางหย่า ตอนนี้เธอจะให้ฉันเข้าไปหา ประธานเสียได้หรือยังล่ะ?” หลิวเส้าผู้มองฟาง หย่ากึ่งสะใจ ชื่อเสียงของเสียเมิ่งเหยาจะเสีย หายไหม เกี่ยวอะไรกับเขาล่ะ เขาสนแค่ ร่างกายของเสียเมิ่งเหยา ไม่ได้สนใจตัวบุคคล

“คุณชายหลิว คุณ…”

“คุณอะไรคุณ? ฟางหย่า ฉันจะบอกให้ นะ เรื่องที่ฉันรู้มาเกี่ยวกับเสี้ยเมิ่งเหยา ไม่ใช่ แค่สองเรื่องนี้ ถ้าเธอยังไม่ยอมให้ฉันเข้าไป วันนี้ฉันจะโพนทะนาเรื่องแม่นั่นออกมาให้ หมดเลย” หลิวเส้าผู้ยิ้มกะเหลี่ย เขาไม่เชื่อ หรอกว่า ฟางหย่าจะยอมให้เขาโพนทะนา เรื่องทั้งหมดออกมาตรงนี้เลย

“ค่ะ ฉันจะพาคุณไปพบประธานเสี้ย ฟางหย่าสูดลมหายใจเข้าปอดหนึ่งเชือก สุดท้ายก็ยอมลงให้หลิวเส้าผู้ ถ้าปล่อยให้หลิวเส้าผู้พูดพล่านต่อไป คงจะกินค่าเสียเมิ่งเหยาซะไม่เหลือ

พอเห็นฟางหย่ากับหลิวเส้าผู้เดินไปทาง ลิฟท์ ทุกคนในห้องโถงพยายามใจจดใจจ่อ เหมือนรอดูละคร มีเพียงเฉินเฟิงคนเดียวที่ หน้าเย็นชาขั้นสุด

หลังจากสายตาเปล่งประกายเย็นชาขึ้น วูบหนึ่ง เฉินเฟิงรีบตามติดฟางหย่าและหลิว เส้าผู้เข้าไปในลิฟท์

ฟางหย่าพึ่งก้าวเท้าเข้าไป ก็รู้สึกเจ็บที่ ท้ายทอย จากนั้นก็ล้มลงสลบเหมือดไปเลย

พอเห็นฟางหย่าสลบลงกับพื้น หลิวเส้า ผู้ถึงได้สติว่าเกิดอะไรขึ้น เขาชี้หน้าเฉินเฟิง ลนลานร้องว่า: “แก…แกทำอะไรน่ะ?!

เฉินเฟิงยิ้มเย็นชา ไม่ได้พูดอะไรกับหลิว เส้าฝ้ เขาเดินไปยืนตรงหน้าหลิวเส้าชู้ และ ยกมือขึ้นตบหน้าหลิวเส้าผู้ฉาดใหญ่

“เพียะ” เสียงตบหน้าฉาดใหญ่ดังขึ้นในลิฟท์

บฉาดใหญ่ของเฉินเพิ่งทำหลิวเส้าฝ้ หมุนคว้างกับบ ฟันลอยออกจากปากเขาสอง สามซี่

มีเสียงหึ่มๆในหัวดังขึ้น หลิวเส้าผู้ถึง

ได้สติว่าเกิดอะไรขึ้น ดวงตาเขาแดง า น ทันที เหมือนมีเปลวไฟแห่งความโกรธลุก โพลงในอก เขากัดฟันกรอดมองเฉินเฟิง:

“แก…แกกล้าคบฉัน?! แกรู้ไหมว่าพ่อฉัน…

“เพิยะ”

หลิวเส้า ยังไม่ทันพูดอะไรมาก เฉินเฟิ งก็ยิ้มเย็นและสะบัดมือตบหน้าอีกข้างของ หลิวเส้าเข้าให้อีกฉาด

โดนตบสองที่รวด หลิวเส้าผู้รู้สึกเหมือน ตัวเองใกล้บ้าเต็มทน

เจ้าบ้านใครกัน?

เจ้านี่ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อเขา มันถือดียังไง มาตบเขาเนี่ย? พอเห็นเฉินเฟิงเดินเข้ามาด้วยสีหน้าไ อารมณ์อีก หลิวเสาฝูลนลานขึ้นมาทันที เขา รีบยกมือขึ้นพนมขอร้องเฉินเฟิง: “อย่าพึ่งตบ นะอย่าพึ่ง นายจําคนผิดหรือเปล่า? ฉันไม่มี ความแค้นอะไรกับยาย ฉันไม่เคยเจอนายมา ก่อนด้วยซ้ำ…

“ไม่เคยเจอผม? ” เฉินเฟิงแค่นยิ้มมุมปาก

ยิ้มเย็นนี่ทำให้หลิวเส้าฝ้ใจกระตุกวูบ แต่ เขายังคงรีบอธิบาย: “ใช่ ฉันแน่ใจนะ ฉันไม่ เคยเจอนายมาก่อนเลย นายน่าจะคบผิดคน แล้วล่ะ”

“ดบผิดคน?” เฉินเฟิงหรี่ตามอง “นาย ชื่อหลิวเส้าผู้ใช่ไหม?

หลิวเส้า ตะลึง ก่อนพยักหน้า: “ฉันชื่อ หลิวเส้าฝ้จริง…

“เพียะ”

หวเล่าผู้พูดยังไม่ทันจบ เฉินเฟิงก็ สะบัดมือตบหน้าเขาให้อีกฉาด “ในเมื่อ อหลิวเส้าผู้ งั้นก็ไม่ได้ตบผิด”

“คนที่ผมจะตบคือหลิวเส้าฝ้!