บทที่ 531 วางยา

“ศิษย์พี่หยางอย่าโทษตัวเองเลย พี่ทำดีที่สุดแล้ว” หวู่เหวินเซียน เอ่ยปลอบใจ

ขณะนั้นเอง โทรศัพท์มือถือของเงินเฟิงก็มีเสียงดังขึ้น คนที่โทรมาคือหวางหง

เสี่ยวเฟิง พรุ่งนี้ฉันจะออกจากเกาะ หลายแล้ว คืนนี้แกมี เวลาว่างไหม? ถ้าว่างมากินข้าวด้วยกันหน่อย

“ผมว่างครับ ตอนนี้อาหวางอยู่ที่ไหน

“ฉันอยู่ที่ตงลูตัน ซื้อหยวนและสื้อผิงก็อยู่ด้วย

“ครับ เดี๋ยวผมไปหา

หลังจากวางสายเฉินเฟิงก็เหลือบตามองคนอื่นแวบหนึ่งก่อน

เอ่ย “ผมมีธุระนิดหน่อยขอตัวก่อนนะครับ” “ไปไหน?” หูฉ่ซิงขมวดคิ้วพลางเอ่ยถาม

“ตงลูตัน”

“ไปทำอะไรที่ตงลูตัน? พรุ่งนี้นายยังต้องเข้าร่วมการต่อสู้นะ ตอนนี้นายควรพักผ่อนให้เต็มที่เพื่อเตรียมพร้อมต่อสู้เพื่อพรุ่งนี้ นายจะได้ทําตัวให้เป็นประโยชน์หน่อย……..

น้ำเสียงของหูชิงแฝงไปด้วยการตำหนิทว่าเขายังพูดไม่จบก็ถูกเฉินเฟิงเอ๋ยดัลเบทขึ้นก่อน “หูเซิง ผมจะไปไหนมันก็ไม่เกี่ยว กับคุณนะ

*เงินเฟิง นายหมายความว่ายังไง? อะไรคือไม่เกี่ยวกับฉัน? สีหน้าของหูฟี่จึงไม่น่าดูนัก “ฉันพูดแบบนี้ก็เพราะหวังดีกับนาย นายไม่เข้าใจหรือ? นายเป็นจอมยุทธ์ฝึกเองความสามารถเลย ด้อยกว่าพวกเรา ตอนนี้สิ่งที่นายควรทำคือการฝึกวิชาไม่ใช่ออก ไปเที่ยวข้างนอก นายให้ความสำคัญกับการต่อสู้ในครั้งนี้บ้าง หรือเปล่า?

ชิงตั้งคำถามราวกับตัวเองอยู่บนจุดสูงสุดของคุณธรรม

เฉินเฟิงหัวเราะเสียงเย็น “หูฉ่ซิง เรื่องของผมคุณไม่ต้องเป็น ห่วง คุณจัดการเรื่องของตัวเองก็พอ!”

เอ่ยจบเฉินเฟิงก็เดินออกจากห้อง โดยไม่หันกลับมามอง หูฉ่ซิงที่อยู่เบื้องหลังกลับมีสีหน้าเขียวคล้ำ

“ไอ้ขยะไม่ให้ความสำคัญกับการต่อสู้เลยสักนิด!”

“ศิษย์น้องเฉินคงไม่เห็นแววที่จะชนะเลยปล่อยเลยตามเลย มี คนเอ่ยขึ้นมา ถึงแม้พวกเขาจะคิดว่าการที่เฉินเพิ่งออกไปข้าง นอกในตอนนี้นั้นไม่เหมาะสม ทว่าพวกเขาก็ไม่ได้มีปฏิกิริยา รุนแรงเท่ากับหูฉ่ซิง

เรื่องของหู ซึ่งเป็นเพียงฉากคั่นเล็กๆ ขณะนี้เฉินเฟิงได้มาถึงตงลูตันแล้ว
หวางหง และเพิ่งเย้นฟางยืนอยู่ด้วยกัน หลวงพ่อหยวนและ หลีสื้อฝังอยู่อีกด้านหนึ่ง

เมื่อเห็นเฉินเฟิงมีเพียงหวางหงอคนเดียวเท่านั้นที่เผยรอยยิ้ม พร้อมกับเดินเข้ามา “เสี่ยวเฟิง ในที่สุดก็มาถึงเสียที

“อาหวาง” เฉินเฟิงยิ้มตอบก่อนจะหันไปมองเพิ่งเย็นฟางแบบ หนึ่ง เมื่อเห็นว่าเพิ่งเย็นฟางมีสีหน้าไร้อารมณ์เงินเฟิงก็หมด ความรู้สึกที่จะทักทาย เมื่ออีกฝ่ายไม่สนใจเขาก็ไม่คิดที่จะใส่ใจ

“เสี่ยวเฟิง เราไปกันเถอะ ฉันสั่งอาหารไว้หมดแล้ว” หวางหง เอ่ยพร้อมรอยยิ้ม

“ครับ”

เฉินเพิ่งพยักหน้ารับก่อนที่ทุกคนจะพากันเดินเข้าไปในร้าน

อาหาร

เนื่องจากหวางหงสั่งอาหารไว้ก่อนแล้ว ดังนั้นเมื่อทุกคนเข้า มาในห้องอาหารได้ไม่นานก็มีพนักงานสวมชุดเซ็กซี่เริ่มเสิร์ฟ อาหาร

กุ้งเครย์ฟิช หอยเป๋าซื้อ…….อาหารทะเลชนิดต่างๆ

หน้าตาน่าทานและส่งกลิ่นหอม

ในระหว่างการเสิร์ฟอาหาร หวางซื่อหยวนเอาแต่มอง โต๊ะ

อาหารอย่างเดียว โดยไม่พูดไม่จา

หลีสื้อผงกลับมองเฉินเฟิงเป็นระยะๆลุกลี้ลุกลนนั่งไม่สุขราวกับมีเข็มทิ่มดูด

“เสี่ยวเฟิง กินกันเถอะ” ขณะนั้นเองหวางหงก็ถือตะเกียบขึ้น

เงินเฟิงพยักหน้ารับและเริ่มกินโดยไม่ได้สนใจท่าทางแปลกๆ

ของหวางซื่อหยวนและหลีสื้อผิง

วันนี้ยุ่งมาทั้งวันเขาเองก็เริ่มหิวแล้ว

“เสี่ยวเฟิง แกวางแผนจะกลับไปตอนไหน?” ในขณะที่กำลัง ทานอาหารฉับพลันหวางหง ก็เอ่ยถามขึ้นมา

เงินเฟิงวางตะเกียบลงก่อนเอ่ย “หากไม่มีอะไรผิดพลาดจะ กลับวันมะรืนครับ”

“วันมะรืนหรือ?”

“ถ้าเป็นวันมะรืนเกรงว่าพวกเราคงไม่ได้กลับด้วยกันแล้วล่ะ ฉันและคนอื่นๆ จองตั๋วเรือของพรุ่งนี้เอาไว้” หวางหงเอยอย่าง เสียดาย

เงินเฟิงหัวเราะน้อยๆ ขณะที่กำลังจะเอ่ยปากพูดหลีสื้อผงที่อยู่ ด้านข้างกลับยกแก้วเหล้าขึ้นมาพลางมองหน้าเงินเฟิงก่อนเอ่ย พร้อมรอยยิ้ม “เฉินเฟิง ฉันคารวะนายหนึ่งแก้ว”

เฉินเฟิงแปลกใจเล็กน้อยทว่าก็ยังยกแก้วเหล้าขึ้นมาชนกับหล สื้อผง

หลังจากชนแก้วหลีสื้อผงก็ยกดื่มรวดเดียวจนหมดแก้ว
วางแก้วเหล้าลง หลี่ซื้อฝังเริ่มมีอาการหน้าแดงเขามองหน้า เงินเฟิงพลางเอ่ย “เฉินเฟิง เมื่อก่อนฉันไม่รู้ความทำให้ระหว่าง เราเกิดความผิดใจกัน

“หวังว่านายจะเห็นแก่เหล้าแก้วนี้แล้วให้โอกาสฉันแก้ตัวใหม่ เพื่อจบสิ้นความบาดหมางในอดีต

นี่หลีสื้อผงกำลังยอมรับผิดกับเขาหรือ? เฉินเฟิงมีสีหน้าแปลกใจ เขาคิดไม่ถึงเลยว่าหล่อผิงจะมาไม้

เงินเฟิงส่ายหน้าก่อนจะยกแก้วเหล้าขึ้นมา “เรื่องที่ผ่านมา แล้วก็ให้มันผ่านไปเถอะ ไม่ต้องพูดถึงมันแล้ว”

เป็นการบอกเป็นนัยว่าบอกลาเรื่องในอดีตเสีย

เมื่อเห็นว่าเฉินเฟิงยกดื่มหมดแก้ว สีหน้าของหอผิงก็มี ความซับซ้อนเล็กน้อย “ขอบคุณ”

“ไม่เป็นไร”

เงินเฟิงส่ายหน้า ความจริงแล้วระหว่างเขาและหลีสื้อผิงไม่ได้ มีเรื่องบาดหมางใหญ่โตอะไรมากมาย วันนี้ได้มาเคลียร์เรื่อง บาดหมางด้วยการยกแก้วคารวะก็ถือเป็นเรื่องที่

หลังจากได้รับการให้อภัยจากเงินเฟิง หลี่ซื้อผิงก็ดูสบายใจ มากขึ้นไม่ได้ลุกลี้ลุกลนเมื่อก่อนหน้านี้
เขายกแก้วคารวะต่อเงินเฟิงและหว่างหาก็ไม่หยุด ภาพนี้ก็ตกอยู่ในสายตาของเพิ่งเล่นฟางท่าให้เธอทานข้าวไม่

เธอคิดไม่ถึงว่าคนที่เธอเคยยกตำแหน่งลูกเขยคนสำคัญให้ ในวันนี้กลับดูด้วยค่าต่อหน้าคนบ้านนอกที่เธอดูถูก

เพิ่งเย้นฟางถอนหายใจและเตรียมเทเหล้าให้กับตัวเอง ทว่า มือเพิ่งจับแก้วเหล้าเธอกลับเกิดอาการเวียนศีรษะขึ้นมา

เพิ่งเย้นฟางสะบัดศีรษะไปมาพลางเอ่ย “หง ทำไมฉันถึงรู้สึก ว่า……เวียนหัว?”

“เวียนหัวหรือ?”

หวางหง มองเพิ่งเย็นฟางด้วยความแปลกใจ ในขณะที่กำลัง

จะเอ่ยปาก หอผึ้งที่อยู่ด้านข้างก็หน้าคว่ำลงกับโต๊ะไปแล้ว ตามมาติดๆ ด้วยหวางซื่อหยวนและเพิ่งเส้นฟางที่ตาเหลือก แล้วหมดสติอยู่ข้างโต๊ะ

เมื่อเห็นภาพเหตุการณ์นี้หวางหงอี้ก็ตกตะลึง “เย้นฟาง ซื้อ หยวน พวกเธอเป็นอะไร?!

“เกรงว่าคงมีดนวางยาในอาหาร สีหน้าของเฉินเฟิงไม่ดีนัก ขณะนั้นเองเขาก็รู้สึกว่าตัวเองเริ่มมีอาการเวียนศีรษะด้วยเช่นกัน

ทว่าเขาคือจอมยุทธ์ขั้นหัวจิ้งจึงไม่ได้หมดสติในทันที “วางยางั้นหรือ?!” หวางหงหน้าซีดเผือด “ใครเป็นคนทำทําไมต้องวางยาด้วย?

ปัง!

หวางหง เพิ่งพูดจบ ประตูก็ถูกถีบออก

ฉับพลันก็มีคนชุดสวมหน้ากากผีจํานวนหกคนเดินอาดๆ

เข้ามา

เมื่อทั้งหกคนเดินเข้ามาสายตาก็จับจ้องอยู่ที่เฉินเฟิง เฉินเฟิงสูดหายใจเข้าเชือกหนึ่ง เวลานี้เขาคงไม่ถามคำถาม

โง่ๆอย่างใครเป็นคนส่งพวกแกมา

เขารู้ว่าคนพวกนี้มาเพื่อฆ่าเขา

เพราะว่ามีกลิ่นอายแห่งการฆ่าแผ่ออกมาจากตัวของพวกมัน

อย่างชัดเจน

เฉินเฟิงเพิ่งคิดได้คนชุดดำทั้งหกคนก็เริ่มลงมือ

ชั่วพริบตา อาวุธหลากหลายแบบก็ล้อมเฉินเฟิงเอาไว้จนทำให้ เงินเฟิงไร้ทางออก

“ระวัง!”

เสียงเตือนของหวางหงอี้ดังมาจากทางด้านหลัง

เฉินเฟิงสบถครั้งหนึ่งก่อนจะยกโต๊ะขึ้นมาด้วยมือเดียวแล้ว โยนไปทางคนชุดดำทั้งหกคนอย่างแรง
* โตรม”

หัวหน้าคนดค่าใช้ดาบฟัน โต๊ะจนแยกส่วนในครั้งเดียว