บทที่ 920 ข้อตกลงระหว่างโจวจื่อเอื้อ

และในเมื่อโจวสุนออกไปแล้ว อย่างนั้นทางด้านคนตระกูลไป ก็ไม่มีความจำเป็นที่ต้องอยู่ในนี้ต่อไป

พวกเขาพากันแยกย้ายไปคนละที่ ในขณะที่เฉินเฟิงนั้นมาอยู่ที่ สวนดอกไม้ แล้วนั่งอยู่ตรงนั้นจ้องมองทิวทัศน์ด้วยความเบื่อ

หน่าย

พอผ่านไปได้ไม่นาน เขาก็มองเห็นร่างขาวๆ หนึ่ง ซึ่งร่างนั้น กำลังเดินตรงมายังเขา

“คุณโจว ทำไมคุณถึงไม่อยู่กับคุณชายรอง แต่กลับเดินออก มาที่นี่คนเดียวแบบนี้ล่ะครับ ”

บริเวณโดยรอบไร้ผู้คน เพราะพวกเขาน่าจะไปรวมตัวกันอยู่ที่

ห้องโถงใหญ่กันหมดแล้ว ซึ่งการที่โจวจื่อเอ๋อเดินตรงมาที่นี่

นอกจากจะมาหาเงินเฟิงแล้ว ดูเหมือนว่าจะไม่มีเหตุผลอื่นอีก

โจวจื่อเอ๋อดึงกระโปรงขึ้นเดินก้าวขึ้นบันได แล้วตรงไปนั่งยัง เก้าอี้ยาวที่อยู่ข้างเฉินเฟิง

“ถ้าหากฉันบอกคุณชายเฉินว่าฉันมาหาคุณ ไม่ทราบว่าคุณ ชายเฉินจะเชื่อหรือเปล่าคะ ” โจวจื่อเอ๋อตอบกลับอย่างเฉยชา ซึ่งดูเป็นคนละคนกับตัวเธอในก่อนหน้านี้เลย

เฉินเฟิงถามกลับด้วยความประหลาดใจ “คุณมาหาผม เพราะเหตุอะไรกัน? อีกอย่างคุณควรจะมีความสนใจต่อคุณชายรองไปคนนั้นถึงจะถูกสิครับ ”

โจว อเอ๋อตอบกลับ: “สนใจหรือไม่สนใจ คนอื่นคงจะไม่ สามารถมองออกได้ง่ายดายขนาดนั้นหรอกค่ะ มีเพียงแค่ตัวฉัน เท่านั้นที่รู้ได้”

เฉินเฟิงถามกลับอีกครั้งด้วยความแปลกใจ “ความหมาย ของคุณก็คือเมื่อสักครู่นั้นคุณแค่แสร้งแสดงออกมาต่อหน้าคน อื่นเท่านั้นงั้นหรอ ?

โจวจื่อเอ๋อไม่ได้ยอมรับ แต่ก็ไม่ได้กล่าวปฏิเสธ “เรื่องบาง อย่างก็จําเป็นจะต้องทำแบบนั้นถึงจะทำให้ทุกคนเกิดความ พอใจ ซึ่งสำหรับตัวฉันแล้วขอแค่พวกเขาพึงพอใจก็เพียงพอแล้ว

ภายในแววตาของเธอนั้นมีความมัวหมองแฝงอยู่ และคำพูด แฝงด้วยความไร้หนทางเช่นกัน

เฉินเพิ่งที่ได้ยินจึงถามอย่างสงสัย : “คุณมาที่นี่ เพื่อจะมาบ

อกเรื่องแค่นี้กับผมงั้นหรอ ? ”

“คุณชายเฉิน ตัวฉันนั้นไม่ได้มีความเข้าใจเกี่ยวกับตัวคุณมาก นัก แต่เมื่อสักครู่นี้ได้ยินความคิดของคุณลุงที่มีต่อคุณแล้ว ฉัน เองก็พอจะคาดเดาได้แล้วว่าคุณเป็นคนแบบไหน” โจวจื่อเอ๋อพูด ออกมาอย่างผ่อนคลาย

“หืม? ” เฉินเฟิงวางขาที่พาดอยู่บนเก้าอี้ของตัวเองลงมา แล้ว มองไปยังโจวจื่อเอ๋ออย่างจริงจัง : “ถ้าอย่างนั้นคุณคิดว่าผม เป็นคนแบบไหนกัน ?
โจว อเอ๋อนั่งยึดตัวตรงขึ้นมาเล็กน้อยพร้อมกับยืดอกตรง : “คุณชายเฉินคุณเป็นคนเดียวที่จะสามารถช่วยเหลือฉันได้ และก็ เป็นเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะสามารถช่วยเหลือฉันได้

เงินเฟิงถูกค่าตอบนี้ของเธอทำให้งุนงงทันที

“ฉันรู้ดีว่าคุณชายเฉินต้องคิดว่าฉันบ้าไปแล้วแน่ๆ และตัวคุณ ก็อาจจะคิดด้วยว่าพวกเราเพิ่งจะเคยเจอกันเป็นครั้งแรก ดังนั้น คุณเลยต้องการที่จะปฏิเสธฉันด้วย

ซึ่งทางด้านเฉินเฟิงก็กำลังคิดแบบนั้นจริงๆ

ถึงแม้โจวจื่อเอ๋อจะดูหน้าตาสะสวย แต่เฉินเฟิงก็รู้ดีว่าไม่ใช่ คนสวยทุกคนที่จะชอบเขา และอีกอย่างเขาก็ไม่สามารถที่จะไป ช่วยเหลือผู้หญิงเหล่าทุกคนด้วย

ทันใดนั้นสีหน้าขอเงินเฟิงที่มองไปยังโจวจื่อเอ๋อก็เปลี่ยนเป็น เย็นชาขึ้นมา แม้แต่น้ำเสียงก็เย็นชาขึ้นมาด้วยเช่นกัน : “ผมขอ ปฏิเสธคุณ”

โจวจื่อเอ้อนิ่งอึ้ง มองไปยังเฉินเพิ่งด้วยความไม่เข้าใจ พร้อม คำถาม : “ทำไมคะ? คุณชายเฉินยังไม่ทันได้ฟังข้อเสนอของ ฉันเลย บางทีนี่อาจจะเป็นข้อตกลงที่ไม่เลวเลยก็ได้นะคะ ”

แต่เฉินเฟิงกลับส่ายหน้า: “ไม่ว่ายังไง การช่วยเหลือคุณ อย่างน้อยก็คงต้องสร้างความขัดแย้งกับตระกูลโจว และถ้าหาก ผมเดาไม่ผิด บางทีก็อาจจะสร้างความบาดหมางกับตระกูลไป ด้วย แต่ว่าทั้งสองตระกูลนี้ล้วนเป็นตัวเลือกที่ผมต้องการใช้ ต่อกรกับหมาป่าทะเลทราย เพราะฉะนั้นผมไม่มีทางตัดพวกเขาทิ้งในเวลาแบบนี้เด็ดขาด

โจวจื่อเอ๋อนั่งฟังเฉินเฟิงพูดจนจบอย่างตั้งใจ ก่อนที่เธอจะพูด ออกมาอย่างลังเล : “คุณชายเงินเดาถูกแล้วค่ะ แต่ก็เดาถูกแค่ เพียงครึ่งหนึ่งเท่านั้น ”

ครั้งนี้กลายเป็นเงินเฟิงที่ต้องสงสัยอีกครั้ง “โอ๋? อย่างนั้น คงต้องขอทราบรายละเอียดหน่อยแล้วว่าอีกครึ่งหนึ่งที่ผมเดาไม่ ถึงนั้นคืออะไรกันแน่?

“สิ่งที่คุณชายเฉินคาดเดาถูกต้องนั้นคงจะเป็นเรื่องการสาน สัมพันธ์ของฉันและตระกูลไป และเรื่องความเป็นไปได้ระหว่าง ฉันและคุณชายรองแห่งตระกูลไป์ ”

เฉันเพิ่งพยักหน้า “เพราะว่าลุงของคุณแทบจะเขียนความ คิดเอาไว้บนหน้าตัวเองอยู่แล้ว ”

ทางด้านโจวจื่อเอ๋อยังคงแสดงท่าที่เรียบเฉย : “แต่คุณชาย เฉินกลับคิดว่าหากช่วยเหลือฉันแล้วจะทำให้ทั้งตระกูลไปและ ตระกูลโจวเกิดความเกลียดชังในตัวคุณ แต่ฉันกลับอยากจะ บอกว่าคุณชายเฉันคิดผิดทางแล้ว เพราะถ้าหากว่าคุณชายเฉิน ยินยอม ทั้งสองตระกูลนี้จะยิ่งมีความซื่อสัตย์ภักดีต่อคุณชายเฉิ นมากขึ้นต่างหาก ”

เฉินเฟิงไตร่ตรองแล้วก็ไม่คิดว่าความคิดของตัวเองนั้นจะมี ปัญหาอะไร : “ผมไม่ค่อยเข้าใจความหมายของคุณเลย ตระกูลทั้งสองของพวกคุณต่างก็มีความจริงใจต่อกัน ไม่ว่าผมจะ ทำอย่างไรก็ล้วนแต่จะพังทลายเท่านั้น นอกจากว่าคุณจะไม่ปฏิเสธที่จะทำแบบนี้ แต่แบบนี้ผมก็ช่วยอะไรคุณไม่ได้อยู่ดี

โจว อเอ๋อฉีกยิ้มอันอ่อนโยนนั้นออกมา “คุณชายเงิน คุณ ว่าฉันเป็นยังไงบ้าง? ”

เงินเฟิงจ้องมองเธอ สำหรับเขาแล้วโจวจื่อเอ๋อเป็นคนที่สง่า สุขุมลุ่มลึก ราวกับดอกไม้สีขาวที่บานสะพรั่งหลังฝนตก ถึงแม้จะ ไม่มีเสน่ห์ทำให้หลงใหล แต่ก็ไม่ได้น่ารังเกียจอะไร

“คุณหนูโจวสวยดีครับ”

โจวจื่อเอ๋อยิ้มจางๆ ออกมา นอกจากคำว่าสวย คุณชาย เฉินไม่มีคำพูดอื่นแล้วหรอคะ ?

เฉินเฟิงตอบกลับ: “จะให้พูดเยอะกว่านี้ สุดท้ายแล้วก็ หมายความว่าสวยอยู่ดี ฉะนั้นแค่พูดตรงๆ ออกมาให้เข้าใจก็ เพียงพอแล้ว ”

โจวจื่อเอื้อถามอีกครั้ง “ปกติคุณชายเฉินกล่าวปลอบ

ประโลมคนรู้ใจแบบนี้หรอคะ?

เฉินเฟิงยักไหล่พร้อมตอบกลับด้วยรอยยิ้ม” “แน่นอนว่าไม่ เหมือนกันอยู่แล้ว แต่ว่าคุณยังไม่ได้บอกผมเลยว่าคุณมาหาผม เพราะอะไรกันแน่ อย่าบอกนะว่าคุณต้องการ………

แต่โจวจื่อเอ๋อกลับขัดเขาเอาไว้ก่อน” “คุณชายเฉิน หากบอก ออกมามันก็คงไม่มีความหมาย แต่ถ้าหากคุณชายเฉินยินยอม ในทะเลทรายแห่งนี้ฉันจะกลายเป็นคนที่ซื่อสัตย์ต่อคุณชายเฉิ นมากที่สุด ”
เฉินเฟิงที่ได้ยินอย่างนั้นก็นิ่งลง ถ้าหากว่าตามความหมาย ของโจว อเอ๋อ อย่างนั้นก็คงจะไม่มีทางสร้างช่องว่างให้แก่ ตระกูลไปและตระกูลโจวแน่นอน แต่ว่าเขากลับไม่มีเหตุผลอะไร ที่ต้องทําแบบนั้นอยู

“คุณคิดว่าคุณคุ้มค่ามากพอที่ผมจะทำแบบนี้งั้นหรอ ? ต่อให้ คุณจะสวยมากขนาดไหน แต่คุณคิดว่าข้างกายของผมจะ ขาดแคลนผู้หญิงสวยงั้นหรอ ?

เฉินเฟิงถามกลับอย่างเย็นชา

ดวงตาอันเรียวสวยของโจวจื่อเอ๋อจ้องไปยังเฉินเฟิง ราวกับ กำลังส่งต่อความคิดของตัวเองให้กับเฉินเฟิง ก่อนที่เธอจะพูด อย่างแน่วแน่

– “คุ้มค่าค่ะ ฉันเชื่อมั่นว่าตัวเองไม่ได้เป็นเพียงแค่แจกัน ดอกไม้สำหรับประดับเท่านั้น แต่ในสิ่งที่คุณเฉินเฟิงต้องการ ฉัน สามารถที่จะทำมันได้อย่างดีที่สุด ”

เดิมทีเฉินเฟิงต้องการที่จะปฏิเสธไปโดยตรง แต่สายตาที่ ดิ้นรนแบบนี้ ทำให้เขารู้เหมือนเคยเห็นมาก่อน ทั้งยังเป็นความ รู้สึกที่คุ้นเคยอย่างมาก

บางทีนี่อาจจะเป็นตัวเขาในตอนนั้น ท่าทางที่พยายามดิ้นรน ต่อหน้าเสียเพิ่งเหยา

“คุณคิดว่าคำพูดแค่นี้ของคุณจะทำให้ผมเชื่อได้งั้นหรอ” คำ พูดนี้ที่เดิมทีเฉินเฟิงอยากจะพูดออกมาแต่ทว่าเขากลับกลืนมัน ลงไป
“แล้วคุณคิดจะพิสูจน์ตัวเองยังไงดีล่ะ ดีที่สุดคุณควรจะพิสูจน์ ให้เห็นทั้งสองด้านเลย ” เฉินเฟิงตัดสินใจที่จะมอบโอกาสให้กับ เธอ ดังนั้นเขาจึงพูดแบบนี้ออกมา