ลูกเขยมังกร

บทที่256 ลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยา



บทที่256 ลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยา

หลังออกมาจากถนนหวงเห้า เยไห่ถังก็ขาดความสนใจไปบางอย่าง

ชัดเจน

“ยังจะเดินช้อปปิ้งอยู่มั้ย?” เฉินเฟิงอดถามไม่ได้

“ไม่เดินแล้ว” เย้ไหถังตอบอย่างอารมณ์เสีย

“งั้นเมิ่งเหยา….

“ไม่รู้

เยไหถังบอกว่าไม่รู้ประโยคนี้ ท่ำเอาคำพูดทั้งหมดของเฉินเฟิงกลี

นกลับไป

“ฉันอยากไปผับ นายไปไม่ไปเหรอ?” เยไห่ถังมองเฉินเฟิงอย่างเย็น

ชาทีหนึ่ง

เฉินเฟิงหัวเราะอย่างขมขื่น “ผมยังมีตัวเลือกอีกเหรอ?”

เขารู้วันนี้ถ้าไม่ทำให้เย่ไหถังพึงพอใจ นั้นก็อย่าคิดจะได้รู้ข่าวเกี่ยว

กับเสี่ยเมิ่งเหยาเลย

ในฐานะถนนย่านเจริญรุ่งเรืองที่สุดของเมืองชางโจว เป็นธรรมดาที่

ถนนหวงเห้าจะไม่ขาดผับ

เดินมาไม่ทันนาน เฉินเฟิงก็มองเห็นผับแห่งหนึ่ง

เยไห่ถังเข้าไปอย่างไม่พูดไม่จา เฉินเฟิงรีบตามไปด้านหลัง หัวเข้าประตูมา เสียงเสียดหูกระโจนเข้ามาต้อนรับ

แสงไฟที่สลัว ดนตรีเสียดแก้วหู

ที่สระน้ำไกลออกไป ชายหญิงคู่หนึ่งกำลังโอบกอดกันอยู่ สันไหว อย่างบ้าคลั่ง

แต่ว่าทุกฉากนี้ล้วนไม่เกี่ยวกับเย่ไหลถึงเลย

เธอในเวลานี้ดูสงบแตกต่างไป พวกเขาหาเคาน์เตอร์บาร์ที่แยกเดียว หลังจากสั่งคอกเทลมาสอง

แก้ว ก็เริ่มเหม่อลอย

เฉินเฟิงถอนหายใจทีหนึ่ง นั่งลงตรงข้ามกับเย่ไห่ถัง

“ดื่ม!”

เยไหถึงมองเฉินเฟิงด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก นำคอกเทลที่สั่งเสร็จ เลื่อนไปตรงหน้าเฉินเฟิง

เฉินเฟิงยกเหล้าขึ้น ชิมแบบตื้นๆ แล้วหยุด

“ฉันสวยมั้ย?”

ร่างกายเยไหถังเอียงมาตรงหน้าทันใด ใช้ดวงตาที่มีท่าทีแบบ รุกรานจ้องเฉินเฟิงไว้ ถามอย่างจริงจัง

“สวย”

กลิ่นหอมโชยมาแตะที่จมูก เฉินเฟิงยิ้มอย่างขมขื่น ถึงแม้ไม่อยาก ยอมรับ แต่ไม่พูดไม่ได้ว่าที่จริงเย่ไห่ถังเป็นคนที่ยากจะได้เจอ ถึงแม้ เทียบกับเสี้ยเพิ่งเหยาจะยังต่างกันไม่เท่าไร

“เทียบกับเสี่ยเมิ่งเหยาล่ะ?” ร่างกายเย่ไหถังยังเอียงมาด้านหน้าต่อ อีก ขั้นที่เกือบจะมาแนบกับหน้าเฉินเฟิง

มองใบหน้างดงามมีเสน่ห์ที่อยู่ใกล้แค่คืบ เฉินเฟิงอดส่ายหน้าไม่ได้ ทอดถอนใจตอบ “คุณก็รู้คำตอบ”

“ฉันอยากให้คุณบอกฉันกับปาก” บนหน้าน้อยๆ ของเยไห่ถังมีความ

ดื้อรั้นอย่างน่าประหลาด “เสี้ยเมิ่งเหยา” เฉินเฟิงไม่ได้ลังเล พูดชื่อของเสี้ยเมิงเหยาตามตรง

บนหน้างดงามของเยไห่ถังเผยรอยยิ้มออกมาทันใด เธอเก็บท่วงท่า

เอียงมาตรงหน้ากลับไป ไม่ได้ถามต่ออีก แต่ว่ายกคอกเทลตรงหน้าขึ้น ดื่มจนหมด “จื่อหลัน ผู้ชายทางนั้นไม่ใช่ลูกเขยสวะคนนั้นของตระกูลเสี้ยของ

พวกเธอเหรอ?” เวลานี้ ในอีกมุมหนึ่งของผับ เสี้ยจื่อหลันมาดื่มเหล้าอยู่กับเพื่อนสนิท สองสามคนเช่นกัน

หลังได้ยินเพื่อนสนิทพูดแบบนี้ จื่อหลันขมวดคิ้วขึ้นมาโดย จิตใต้สำนึก “จางหลิน เธอมองผิดแล้วมั้ง เจ้าสวะนั้นจะมาอยู่ที่นี่ได้ยัง ไงกัน”

“เป็นไปไม่ได้ที่จะมองผิด ครั้งก่อนตอนงานฉลองวันเกิดคุณปู่เสี้ย ของพวกเธอที่โรงแรมใหญ่เมืองชางโจว พวกเธอทั้งตระกูลนั่งกินข้าว โต๊ะเดียวกัน ตอนนั้นเธอยังเคยชี้ให้ฉันดูเขา ฉันจะมองผิดยังไงกัน

จางหลินพูดอย่างแน่วแน่

“เขาอยู่ตรงไหน?” เสี้ยจื่อหลันอดถามไม่ได้ “อยู่ตรงนั้น” จางหลินชี้ไปที่เฉินเฟิง

เสี้ยจื่อหลันมองไปตามทางที่จางหลินชี้มือ ตอนที่มองเห็นภาพด้าน หลังของเฉินเฟิง ดวงตาโต

เป็นเจ้าสวะนี้จริงๆ

“ผู้หญิงตรงข้ามเขานั้นเหมือนไม่ใช่เพิ่งเหยาจางหลินพูดอย่าง ไม่แน่ใจ

“ไม่ใช่เสี่ยเมิ่งเหยาจริงๆ!”

เสี้ยจื่อหลันยิ้มเยาะ หล่อนนึกไม่ถึงว่าเฉินเฟิงจะปรากฏตัวที่คลับ แบบนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งยังปรากฏตัวด้วยกันกับสาวสวยอีกคนด้วย

“พูดแบบนี้ เจ้าสวะนี้สวมเขาให้เสี้ยเมิ่งเหยาเหรอ?” จางหลินอ้าปาก กว้าง รู้สึกว่าน่ามหัศจรรย์มาก ลูกเขยแต่งเข้าบ้านผู้หญิงหลายปีนี้จะ กล้ามากขนาดนี้เลยเหรอ?

“ตอนนี้ฉันสงสัยมาก ถ้าเสียเมิ่งเหยายัยคนนั้นรู้เรื่องนี้เข้า จะทำท่า ทางยังไง” เสี้ยจื่อหลันหัวเราะเยาะติดๆ กัน ช่วงสองสามวันนี้ ตระกูล เสี้ยจิตใจหวาดผวากัน ถึงแม้จะได้โครงการยู่ฉวนซานกลับมา แต่ ฐานะที่เป็นอยู่ของตระกูลเสี้ยก็ไม่ได้ดีขึ้น

แต่กลับย่าแย่ลงทุกวัน ธนาคารทวงหนี้ บริษัทติ่งเฟิงถามถึงหนี้ ทุกอย่างนี้ล้วนทำให้ตระ กูลเสี้ยจมสู่จุดที่ยากลำบากที่สุด

แม้แต่แผนกที่เสี้ยจื่อหลันรับผิดชอบต่างปรากฏสถานการณ์ พนักงานจำนวนมากหนีออกไป

ดังนั้นเสี้ยจื่อหลันจึงออกมากับเพื่อนสนิทสองสามคน พึ่งเหล้า

ย้อมใจ

แต่คาดไม่ถึงจะเจอฉากนี้เข้า

เฉินเฟิงที่ซื่อสัตย์ในตระกูลเสี้ยมาสามปี มาดื่มเหล้าที่ผับกับผู้หญิง คนหนึ่ง

เสี้ยจื่อหลันหยิบมือถือออกมา บันทึกทุกอย่างตรงหน้าลงมาอย่าง ไม่ส่งเสียงใดๆ

เฉินเฟิงไม่ได้สังเกตเห็นถึงทุกอย่างนี้ เขายังคงพูดคุยทั่วไปกับเย่ ไห่ถัง

“มีคนอยากลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยา”

ในเวลานี้ เยไห่ถังพูดมาประโยคหนึ่งแบบกะทันหัน

เฉินเฟิงขมวดหัวคิ้วขึ้น ในใจลึกอึมครึม เขาไม่ได้สงสัยความจริงใน ขาวนี้ของเยไห่ถังแต่อย่างใด

เขาไม่คิดว่าเยไห่ถึงจะเอาเรื่องแบบนี้มาพูดล้อเล่น

“ใครกัน?” เฉินเฟิงเอ่ยปากเสียงทุ้ม เป้าหมายที่เขาสงสัยโดย สัญชาตญาณคือเสี้ยห้าว แต่นึกถึงจุดประสงค์ที่เสี้ยห้าวจะทำแบบนี้ ไม่ออก

“โจรป่าเถื่อนนอกเขตกลุ่มหนึ่ง”

คำตอบของเยไห่ถังทำให้เฉินเฟิงยิ่งสับสนเพิ่มขึ้น โจรป่าเถื่อนนอก เขต ทำไมต้องลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยาด้วย?

“เรื่องของแม่ยายคุณกับหวังเมิ่งหลง คุณน่าจะรู้มั้ง?” เย่ไห่ถังถาม

ขึ้น หวังเมิ่งหลง?

หลังจากเงียบนิ่งตั้งนาน เฉินเฟิงก็พยักหน้า

หวังเมิ่งหลงกับหลินหลันเป็นคู่รักสมัยมหาวิทยาลัย ทั้งสองคนมี ความสัมพันธ์ลึกซึ้งมาก แต่หลังหลินหลันเรียบจบก็แต่งงานกับเสี้ยเว่ ยกั๋วแล้ว

ต่อมาหวังเมิ่งหลงอาศัยการพนันย้อมใจ ไม่นานก็แพ้จนทำให้ ครอบครัวล่มจม

เพื่อใช้หนี้พนัน เขาจึงมาหลินหลันใหม่อีกครั้ง หลินหลันที่อดใจไม่ ไหวจึงให้ยืมเป็นธรรมดา โดยเฉพาะอย่างยิ่งยังให้หวังเมิ่งหลงยืมเงิน ไม่น้อย

ทุกอย่างของทั้งสองดำเนินการอย่างลับๆ มาโดยตลอด ไม่ได้ถูก เสี้ยเว่ยกั๋วและเสี้ยเมิงเหยาพบเข้า

นอกจากซุนกุ้ยฟาง

หลังซุนกุ้ยฟางพบทุกอย่างเข้า ยังเผื่อใจเอาไว้ แล้วนำเรื่องนี้มาเป็น จุดอ่อนข่มขู่หลินหลัน

หล่อนนำเงินห้าล้านมาจากหลินหลันทางนั้นได้สำเร็จ สุดท้ายยัง

สร้างความวุ่นวายให้เฉินเฟิงได้ด้วย

แต่ว่าสุดท้ายสองคนแม่ลูกต่างถูกเฉินเฟิงจัดการแล้ว

สำหรับหวังเมิ่งหลง

เดิมที่เฉินเฟิงใกล้ลืมบุคคลผู้นี้ไปแล้ว คาดไม่ถึงวันนี้เขาจะกระโดด ออกมาอีก

“หลายวันนี้เสิ่นหงชังส่งเรื่องบ้านหลังหนึ่งของแม่ยายคุณ ถูก

แม่ยายคุณทำจนคนรู้ไปทั่ว”

“หวังเมิ่งหลงคิดว่าแม่ยายคุณร่ำรวย เลยไปหาแม่ยายคุณเพื่อ ขอยืมเงิน แต่โดนแม่ยายคุณปฏิเสธตั้งแต่หน้าบ้าน”

“ดังนั้นเขาเลยอยากใช้การลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยามาข่มขู่แม่ยาย คุณ”

เยไห่ถังเล่าทุกอย่างนี้ออกมาอย่างสงบนิ่ง ถึงแม้หลายปีมานี้เธอจะ อยู่เบื้องหลังมาตลอด แต่สำหรับพลังควบคุมของทั้งเมืองชางโจวกลับ ไม่สูญเสียไปเท่าไร

เทียบกันกับเธอ กู้ตงเชินและหานหลงไม่อยู่ระดับเดียวกันอย่างยิ่ง

“โจรแก๊งนั้นอยู่ที่ไหน?”

เฉินเฟิงสายตาเรียบสงบ แต่ในดวงตาแฝงไปด้วยแรงอาฆาตที่ แสดงออกแบบไม่ต้องพูด

เยไห่ถังส่ายหน้า “ฉันไม่รู้”

“คุณไม่รู้?” เฉินเฟิงขมวดคิ้ว สำหรับเยไห่ถังนั้น เห็นได้ชัดว่าพลัง ควบคุมของเมืองชางโจวถึงขั้นที่ยากจะจินตนาการ โจรป่าเถื่อนนอก เขตหลายคนนี้ บางทีหลอกทางตำรวจผ่านเข้ามาได้ แต่เดิมที่หลอกเย ไหถังไม่ได้

เยไห่ถังหัวเราะทันใด “ทำไมฉันต้องรู้ด้วย?” “พวกเขาไปลักพาตัวเสี้ยเมิ่งเหยา ไม่ใช่ลักพาตัวฉัน”


เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ
THB

เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ