บทที่ 876 หลงหลิน

น้ำเสียงที่เย็นซานั้นดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง หรือว่าพวกเรายังต้อง คอยดูแลเขาไปตลอดชีวิต เหรอ คนอย่างเขา ถึงแม้วันนี้ยังไม่ เกิดเรื่อง วันหลังเขาก็คงไม่ตายดีอย่างแน่นอน”

เฉินเฟิงได้ยินแล้วก็แปลกใจมาก นี่มันเหมือนกับเป็นการสาป แบ่งตัวเขาเลย

เพิ่งพูดว่า “งั้นถ้าพี่ไม่อยากให้เขาอยู่ที่นี้ต่อไป พี่ก็ไปไล่เขา เองแล้วกัน ฉันไม่ไปแล้วนะ”

“ฉันต้องไปแน่ อืม เขาคงตื่นแล้วใช่ไหม? เมื่อกี้ก็พูดคุยกับแก มาแล้วสิ” หญิงสาวคนนั้นทายถูกว่าเฉินเฟิงตื่นขึ้นมาแล้ว

ส่วนเฉินเฟิงรู้สึกว่าตัวเองไม่ควรจะหลบต่อไปอีก จึงจงใจเดิน ด้วยฝีเท้าที่เสียงดังขึ้น เดินไปยังห้องของพี่น้องสองสาว แต่เมื่อ หันกลับไปมองพวกเธอแล้ว เฉินเฟิงถึงกับอึ้งไปเลย

นั่นเป็นฝาแฝดคู่หนึ่งที่กำลังนั่งบดยาสมุนไพรอยู่ด้วยกัน หาก แค่มองหน้าสองคนนี้ แม้แต่เงินเฟิงก็ยังแยกแยะไม่ออกเลย แต่ ว่าเพียงแค่ชั่วครู่ เขาก็เดาออกแล้วว่าคนไหนเป็นพี่สาวคนไหน เป็นน้องสาว

คนนั้นที่สีหน้าดูเหมือนเต็มไปด้วยความหวัง สายตาขี้เล่นเล็ก น้อยต้องเป็นเฟิงซีแน่นอน ส่วนสำหรับอีกคนหนึ่งที่หน้าตาเป็น ชา อีกทั้งยังมองด้วยสายตาที่ดุดันเล็กน้อยคนนั้นน่าจะเป็นพี่สาวของเฟิงซี

“เออ คือว่าฉันอยู่ในห้องคนเดียวรู้สึกเซ็งๆ ก็เลยออกมาเดิน เล่น?” เฉินเฟิงก็พูดอธิบายด้วยสีหน้าเคอะเขิน

แต่ว่าหญิงสาวทีสีหน้าเย็นชากลับพูดเสียงเข้มว่า “คุณมายืน แอบฟังอยู่ตรงนั้นเหรอ?”

เฉินเฟิงนึกไม่ถึงว่าจะถูกจับได้ ท่าทียิ่งดูแปลกประหลาดมาก ขึ้น แต่ก็ปฏิเสธเสียงแข็งว่า “ไม่ใช่! แค่ได้ยินตอนเข้ามาใกล้ เพียงไม่กี่คำเท่านั้นเอง”

เฉินเพิ่งถูกพี่สาวจ้องหน้าอยู่ สีหน้าเขาก็ยังคงไม่เปลี่ยนเลย ส่วนพี่สาวจับพิรุธไม่ได้จึงเลิกรากันไป

“ถ้าเช่นนั้นก็ดีที่สุดแล้ว ในเมื่อคุณมาแล้ว งั้นฉันก็ขอพูดกับ คุณตรงๆเลย” แต่ว่ากำลังพูดอยู่นั้น เธอก็หยุดชะงักชั่วคราว ดู เหมือนว่าจะเห็นเสื้อผ้าที่แปลกประหลาดในตัวของเฉินเฟิงที่ใส่ มา แต่ว่าเพียงแค่มองแป๊บเดียวก็ไม่ว่าอะไร จากนั้นก็พูดต่อไป ว่า

“บาดแผลในร่างกายของคุณก็ดีขึ้นแล้ว สารพิษที่ตกค้างก็ถูก ขับออกไปเรียบร้อยแล้ว คุณก็ควรจะไปได้แล้ว”

พูดกันตรงๆเช่นนี้ ไม่มีความเกรงใจแม้แต่นิดเดียว

เฉินเฟิงมองดูพี่สาว แล้วย้อนกลับไปมองน้องสาวอีกที ดูเหมือ นว่าเพิ่งซีก็จนปัญญา สายตาเธอบอกกับเฉินเฟิงว่า เธอก็ช่วย อะไรไม่ได้แล้ว
เฉินเฟิงพูดว่า “ฉันก็ย่อมไม่สะดวกที่จะรบกวนต่อไปอีกเป็น ธรรมดา แต่นี่ก็ถือว่าเป็นบุญคุณที่ได้ช่วยชีวิตแล้ว ฉันเป็นคนที่ ไม่เคยลืมบุญคุณคนอื่น ขอให้คุณหนูให้โอกาสฉันได้ตอบแทน บ้างเล็กน้อย ไม่เช่นนั้นแล้ว ฉันก็คงไม่สบายใจ

แต่ว่าพี่สาวก็ยังคงปฏิเสธตรงๆว่า “คุณไม่ต้องมาตอบแทน พวกเราหรอก พวกเราก็ไม่เคยคิดหวังที่จะให้คุณมาตอบแทน คุณก็จากไปได้เลย ต่อไปก็ไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก

ไร้เยื่อใยขนาดนี้แล้ว เฉินเฟิงยังจะพูดอะไรได้อีก เหลือบมอง ไปยังเฟิงซี แล้วหันไปพูดกับพี่สาวว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ฉันก็ขอ ลาแล้วกัน สำหรับบุญคุณของทั้งสองท่านที่ได้ช่วยชีวิตไว้ หากมี โอกาส พวกคุณสามารถไปหาฉันได้ที่ยันเจียง ไม่ว่าจะเป็นเรื่อง อะไรก็ตาม ฉันก็จะตอบแทนอย่างเต็มที่

เขากำลังจะหันหลังเดินจากไป แต่ว่าพี่สาวพูดขึ้นกะทันหันว่า “รอเดี่ยว!”

เฉินเฟิงหันหลังกลับไปมองอย่างสงสัย พี่สาวดูเหมือนกำลัง มองสํารวจตัวเขาอย่างละเอียด แล้วพูดว่า “คุณคือเฉินเฟิงเห รอ?”

เฉินเฟิงคิดว่าเธอก็คงเหมือนเพิ่งซีเช่นนั้น รู้สึกตกใจช็อกเรื่อง ที่เขาถูกสำนักเทียนซานตามไล่ฆ่า กำลังคิดจะพยักหน้า แต่ว่าพี่ สาวกลับพูดว่า “หลินซึ่งตี้ คุณรู้จักใช่ไหม?”

เฉินเฟิงหยุดชะงัก หลินซึ่งเขาย่อมต้องรู้จักดี อีกทั้งคนที่รู้จัก เขาก็ต้องมีอีกมากมาย เพราะเขาเป็นถึงปรมาจารย์ท่านหนึ่งเลยทีเดียว

เฉินเฟิงพยักหน้าแล้วพูดว่า “เคยคบหาอยู่บ้าง แต่ก็เป็นเพียง รู้จักกันธรรมดาเท่านั้นเอง”

“งั้นลูกสาวของเขา หลินหวั่นวคุณรู้จักด้วยรึเปล่า?”

เฉินเฟิงรู้สึกประหลาดใจมากยิ่งขึ้น จึงพูดว่า “รู้จักสิ อีกทั้งยัง คุ้นเคยกันดีด้วย”

“คุณก็รู้จักน้องหวั่นวด้วยเหรอ?” คราวนี้ถึงตาเพิ่ง เซอร์ไพรส์บ้างแล้ว

“รู้จักกันจริงๆ หากพูดไปแล้วระหว่างพวกเรา ก็ยังเป็นความ สัมพันธ์แบบหนุ่มสาวบ้างเล็กน้อย เพียงแต่ไม่ทราบว่าทั้งสอง ท่านทำไมถึงรู้จักกับหวั่นชีวด้วยล่ะ หรือว่ามีเรื่องอะไรจะหาเธอ หรือเปล่า? ถ้าหากเป็นเช่นนั้นละก็ รอให้ฉันกลับไปยันเจียงก่อน แล้วฉันจะเล่าเรื่องให้หวั่นชีวฟังทั้งหมด”

แต่นึกไม่ถึงพี่สาวจะพูดเยาะเย้ยว่า “สภาพคุณตอนนี้ คุณยัง สามารถกลับไปยันเจียงอีกเหรอ?”

เฉินเฟิงรู้สึกเคอะเขิน ถ้าหากปรมาจารย์ทั้งสองท่านของสำนัก เทียนซานยังมีชีวิตอยู่ละก็ เขาแทบจะไม่มีทางที่จะกลับไปยัน

เจียงได้อีกเลย

“มันต้องมีสักวัน ที่จะต้องกลับไปจนได้ เพียงแต่ไม่ใช่ตอนนี้ เท่านั้นเอง” เฉินเฟิงพูดอย่างจริงจัง

สีหน้าของพี่สาวก็เริ่มเป็นมิตรขึ้น เฉินเฟิงรู้สึกดูเหมือนว่าสายเขาเข้าใจผิดไปเองหรือไม่

พี่สาวเริ่มบดยามาบดเรียบเฉยว่า หากพูดตามหลักการในเมื่อคุณหายชีว ดังนั้นหากอยากอยู่รักษาต่อไปแล้วละก็ ใช่จะไม่ได้หรอก

เฉินเฟิงก็ไม่ยังโอกาสที่จะหวนกลับคืนมาเฟิงซีก็แสดง

“แน่นอนฉันก็ย่อมอยากอยู่เพื่อรักษาอาการให้ดีขึ้นก่อน แล้วจากไปเฉินเฟิงพูด

แต่สาวก็พูดต่อไปอีกว่า ในเมื่อคุณคิดจะอยู่ต่อไป งั้นคุณ

ต้องยึดถือปฏิบัติตามกฎกติกามารยาทที่

เฉินเฟิงคิดว่าจะเป็นปัญหาอะไร ก็พยักหน้าลงไป

ทุกต้องตามพวกขึ้นเขาไปเอายาไปตาก ต้องบดยาเรื่องพวกคุณจะต้องเป็น คน”

แต่ยังไม่ทันพี่ร่างกายของเขายังไม่ขึ้นเลย? พี่เขาไปงานพวก เลยเหรอ?”

เฉินกลับพูดว่า เป็นไร บาดแผลฉันเกือบจะปัญหาแล้ว”

แต่เพิ่งจะพูดจบ เพิ่งซีก็ทำตาค่อนใส่

เฉินเฟิงก็ได้แต่ทำเป็นมองไม่เห็น ยังดีที่พี่สาวหันหน้าไปมอง เพิ่งซี จึงทำให้เธอต้องรีบแกล้งทําท่าทางบดยาอย่างตั้งอกตั้งใจ

“จิตใจแกเกิดหวั่นไหวขึ้นมาแล้วเหรอไง? ทำไมไปช่วยพูดเข้า

ข้างเขา ที่สำคัญคือเขายังไม่ยอมรับความหวังดีอีกต่างหาก

เพิ่งรีบพูดเถียงย้อนว่า “พี่พูดบ้าบออะไร ถ้าพี่ยังขึ้นพูดอย่า งงี้อีก ฉันจะไม่สนใจพี่อีกเลย

พี่สาวไม่สนใจ เพียงแต่หันไปมองเฉินเฟิงต่อไป

“ในเมื่อคุณรู้สึกไม่มีปัญหาแล้ว งั้นก็พักอยู่ที่นี่ชั่วคราวไปก่อน อีกสองวัน หากคุณหายดีเรียบร้อยแล้วค่อยไปก็ได้

เฉินเฟิงก็พยักหน้า

ด้วยเหตุนี้เฉินเฟิงจึงได้พักอยู่ที่ลานบ้านอันสงบเงียบแห่งนี้ เขาพักอยู่ห้องทางด้านตะวันตกของสวน ส่วนพี่น้องสองสาวพัก อยู่ห้องทางด้านตะวันออก

ที่นี่ถึงแม้ว่าเงียบสงบก็ตาม แต่ห่างจากหมู่บ้านชุมชนก็ไม่ไกล มากนัก อีกทั้งถ้าเดินข้ามไปอีกนิดเดียว ก็ถึงตัวเมืองแล้ว

ปัญหาที่เฉินเฟิงไม่มีเสื้อผ้าใส่นั้น วันรุ่งขึ้นเพิ่งซีก็ได้ไปตลาด ซื้อมาให้เขาแล้วสองชุด

“เป็นยังไงบ้าง พอดีตัวเลยใช่ไหม?”
พอชื้อกลับมา เพิ่งซีก็รีบที่จะให้เงินเฟิงลองใส่ดูทันที เป็นเสื้อ ชุดแขนยาวธรรมดา มีลายการ์ตูนลูกหมูตัวเล็กๆน่าเกลียด น่าชังสีอ่อนๆ ปักอยู่ ทำให้เฉินเพิ่งรู้สึกว่าเพิ่งที่กำลังแอบด่าเขา นั่นเอง

แต่ว่าเสื้อผ้าทั้งชุดก็ใส่พอดีตัวพอดี ราวกับว่าเพิ่งได้วัดตัว เฉินเฟิงไปอย่างดีแล้ว

“ฉันขอเปลี่ยนชุดนึงได้มั้ย เอาแบบที่เรียบง่ายกว่านี้หน่อย เฉินเฟิงปรึกษากับเพิ่ง

แต่ว่าผลสุดท้ายก็ถูกเพิ่งซีปฏิเสธไป เป็นเพราะเธอรู้สึกว่าดูดี ก็ใช้ได้แล้ว

ใส่ไปได้สองวัน เสื้อผ้าที่เฉินเฟิงไม่ค่อยถูกใจชุดนี้ก็มีเพียงแต่ พี่น้องสองสาวตระกูลฉางที่ได้เห็นเท่านั้น เฉินเฟิงเองก็ไม่ติดใจ อะไรอีกแล้ว