บทที่ 489 การแสดงออกของหลินหลันที่เปลี่ยนไป

วินาทีแรก วินาทีที่สอง สามวินาที….

เจ็ดวินาที แปดวินาที เก่าวินาที…..

ไม่ถึงสิบวินาทีด้วยซ้ำ

นอกจากจางจื้อเหวกับหลี่หงที่อยู่ฝั่งนั้น แล้วก็ไม่มีใครยืนอยู่ อีกเลย!

ทุกคนต่างลงไปกองกับพื้นเป็นแถว

เสียง “ผลัก”

หลี่หงตกใจตนก้นลงไปกองอยู่กับพื้น

จางจื้อเหวก็ขาอ่อน ปากแห้งผาก

นักสู้ยี่สิบกว่าคน ไม่ถึงสิบวินาที ก็ล้มระเนระนาดไปหมด ไอ้ หมอนี่มันเป็นคนหรือว่าผีกันแน่?

จางจื้อเหวกับหลี่หงตกใจจนเสียสติ คนมามุงดูและคนที่เดิน ผ่านไปมา ต่างอ้าปากค้างกันไปทั่ว

“เขาไม่ใช่…ข่าวที่ถือว่านักสู้ผู้ยอดฝีมือใช่ไหม?”

“มีความเป็นไปได้ ใช้เวลาไม่ถึงสิบวินาทีก็จัดการคนวัยกลาง คนตั้งยี่สิบกว่าคน ขนาดสายลับพิเศษยังทำไม่ได้เลย

ตอนนี้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต่างถกเถียงกันเรื่องเงินเฟิงทว่าเงินเฟิงเดินมาที่ด้านหน้าของจางจื้อเหว

“แก…แกจะทําอะไร?

จางจื้อเหวตกใจจนพูดติดๆ ขัดๆ จิตใต้สํานึกบอกให้ถอย หลัง ทว่าเขายังไม่ทันก้าวเท้าถอยหลังเลย ด้านหน้าก็มืดสนิท แล้ว

“เพียะ”

เสียงตบที่ดังฟังชัด จางจื้อเหวเหมือนกับว่าว ลอยละล่องออก

ไป

คนยังไม่ทันตกถึงพื้น ก็กระอักเลือดพร้อมทั้งฟันเจ็ดถึงแปด หลุดออกมา

เงินเฟิงสีหน้าเย็นเฉียบ คนอย่างจางจื้อเหว ไม่จำเป็นต้องพูด เรื่องหลักการอะไร เพราะว่าถ้าคุณพูดกับเขาเรื่องหลักการ พวก เขาก็จัดลงมือกับคุณทันที

พอหมดของคุณมันเก่งกล้ากว่าของพวกเขา พวกเขาถึงยอม พูดเรื่องหลักการกับคุณ

ทว่าเฉินเฟิง ไม่ใช่เป็นคนที่พูดอะไรง่ายๆ ซะด้วย

ถ้าคุณอยากพูดกับฉันเรื่องการชกต่อย งั้นก็จะก็ต่อยกับคุณ ค่อยคุณจนยอมแพ้หมดหนทาง

“พลั้ว”

เมื่อจางจื้อเหวหล่นมากองที่พื้นก็กระอักเลือดพร้อมทั้งฟันมาอีกหลาย ในเวลานี้ใบหน้าของเขามีแต่เลือด ท่าทางทรมาน ที่สุด การตบของเฉินเฟิงเมื่อครู่ ดูเหมือนจะตบเบาๆ ความจริง แล้วตบฟันร่วงเกือบหมดปาก เขารู้สึกว่าเงินเฟิงลงแรงอีกนิด ไม่ แน่ศีรษะของเขา ก็คงโดนเฉินเฟิงตบจนหัวขาดกระเด็นไปแล้ว

ในเวลานี้เอง เฉินเฟิงก็เดินเข้ามา

จางจื้อเหวขนหัวลุก พร้อมทั้งถอยหลังกลับตามจิตใต้สำนึก แต่พบว่า ร่างกายที่สั่นเทาไปทั้งตัว แทบไม่หลงเหลือแรงเอาไว้ เลย

“เรื่องที่เกิดขึ้น มันสำคัญไหม?” เฉินเฟิงมองจางจื้อเหวลงมา จากด้านบน พร้อมทั้งยิ้มให้อย่างเยือกเย็น

“สำคัญ สำคัญ!” จางจื้อเหวก็เหมือนเจ้าไก่น้อยที่ได้แต่ผงกหัว

จิกอยู่ตลอดเวลา

“สำคัญ?” มุมปากเฉินเพิ่งกระตุกรอยยิ้มการถากถาง “ตอนนี้พูดว่าสำคัญ แกไม่รู้สึกว่ามันช้าไปแล้วเหรอไง?” พูดจบ เฉินเฟิงก็เอาเท้าเหยียบไปบนตัวจางจื้อเหว เสียง “กร๊อบแกรบ”

คนที่เดินผ่านไปผ่านมาทั้งๆ ที่ห่างไปสิบเมตร ก็ได้ยินเสียง กระดูกที่แตกละเอียด

เท้าของเฉินเฟิง สามารถทำให้กระดูกซี่โครงของจางจื้อเหว หักไปถึงห้าท่อน ต้องใช้เวลาหลายเดือน ที่จางจื้อเหวต้องนอนพักรักษาตัวอยู่บนเตียง

หลังจากที่จัดการกับจางจื้อเหวแล้ว เฉินเฟิงก็มองมาทางหล หง หลี่หง เรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นคนตัวต้นเหตุในการก่อเรื่อง ทั้งหมด!

แก…แกอย่าเข้ามา

เมื่อเห็นเฉินเพิ่งเดินเอามือไพล่หลังเดินมาหา หลี่หงเริ่ม กระวนกระวายใจทันที

“ฉัน…ฉันเป็นผู้หญิง แกไม่สามารถทำร้ายผู้หญิง!”

“ไม่ทําร้ายผู้หญิง?” เฉินเฟิงยิ้มให้อย่างเยือกเย็น วันที่แก ปล่อยหมามาให้ดพ่อฉันมันจะคิดบัญชียังไง?”

“ฉัน…จ่ายเงิน ฉันสามารถจ่ายเงินชดใช้พ่อแก

“หมื่นหนึ่ง! ไม่ แสนหนึ่ง ฉันจะชดใช้ค่าเสียหายแสนหนึ่ง แค่ แกไม่ทําร้ายฉัน” ใบหน้าหลี่หงมีแต่ความหวาดกลัว ในเวลานี้ เธอหวาดกลัวจริงๆ ฆ่าเธอ ให้ตายเธอก็ไม่อยากตาย เฉินเพิ่ง เป็นคนลงมือได้น่าสยดสยองมาก จางจื้อเหวพาคนฝีมือดีมาตั้ง ยี่สิบกว่าคน พอมาถึงมือเงินเฟิงแล้ว ใช้เวลาไม่ถึงสิบวินาที ก็ ล้มกองระเนระนาดให้เฉินเฟิงแล้ว

นี่มันไม่ใช่คนธรรมดาจริงๆ

แค่ถูกตบแบบไม่ธรรมดา ขนาดคิดยังรู้สึกเจ็บตามเลย “แสนหนึ่ง? แกยังกล้าพูดออกมาได้!” เฉินเพิ่งยิ้มไม่หยุด”แท้ในสายตาแก่ การปล่อยให้หมาออกมากัดคน ใช้เงินแสน หนึ่งเอามาฟาดหัวก็สามารถจัดการได้แล้วล

ความจริงแล้ว การที่หลี่หงยอมจ่ายเงินหนึ่งแสนนั้น ก็เป็น เพราะว่าเงินเฟิงนั้นแสดงฝีมือนอกเหนือกว่าคนทั่วไปทำ ถ้า เงินเฟิงไม่ได้ลงมือเกินคนปกติ แค่คนธรรมดาทั่วไป เกรงว่าวันนี้ แค่ร้อยหยวนเธอยังไม่ยอมจ่ายด้วยซ้ำ

“ฉัน…ฉันไม่ได้ปล่อยหมาไปกัดคน หมาไปกัดเอง เมื่อเห็นว่า เฉินเฟิงไม่ขยับเขยื้อน หลี่หงเริ่มหาข้อแก้ตัวขึ้นมาอีกครั้งพร้อม ทั้งโยนความผิดมา ให้หมาทิเบตสีดำนั่นแทน

“เหรอ?” เฉินเฟิงยิ้มถาม

“ใช่ๆๆ หมาฉันมันไปกันเอง ไม่เกี่ยวข้องกับฉัน” หลี่หงรีบ พยักหน้า

“ไม่เกี่ยวกับแกเหรอ?” มุมปากของเฉินเพิ่งกระตุกรอยยิ้มการ เยาะเย้ยหนักกว่าเก่า “เป็นหมาของแก แล้วทำไมจะไม่เกี่ยวกับ แกล่ะ?”

“แกนี่มันเป็นหมายังไม่ได้เลย หมาเป็นสัตว์ที่ทําอะไรลงไปก็ กล้ารับ แกลงมือทําแต่ไม่กล้ายอมรับ

หลี่หงหน้าแดง คำพูดของเฉินเฟิง มันยิ่งเหมือนเหยียบหน้า เธอให้จมดิน

“ฉันจะไม่ทำให้แกลำบากใจ หมาของแก กัดขาพ่อฉันไปหนึ่ง ข้าง งั้นแกก็เอาขาข้างหนึ่งชดใช้กลับคืนมา” เฉินเพิ่งพูดตามปกติ

“ชดใช้ยา?” เมื่อได้ยินเช่นนั้น ใบหน้าหลี่หงชาวไพลน

“ไม่… ไม่เอา!” เมื่อเห็นเฉินเพิ่งเดินมาหา หลี่หงตัวสั้นทันที ทว่าเงินเฟิงไม่ยอมใจอ่อน เขายิ้มให้อย่างเย็นชาแล้ว ก็ยก เท้าขึ้น จากนั้นก็เหยียบไปที่น่องขาของหลี่หง

“กร๊อบแกรบ”

เสียงกระดูกแตกละเอียด พร้อมทั้งเสียงกรีดร้องอย่าง ทุรนทุราย….

กระดูกที่น่องขาของหลี่หง โดนเฉินเฟิงเหยียบจนแหลกไป แล้ว

ไม่นอกเหนือจากที่คาดการณ์ไว้ ท่อนล่างของหลี่หง ต้อง อาศัยเก้าอี้รถเข็นไปทั้งชีวิต

เมื่อเห็นภาพนั้น คนเดินไปผ่านไปมาจำนวนไม่น้อย ได้แต่อด ไม่ได้ที่จะหนาวๆ ไปตามกัน

เฉินเฟิงลงมือ ได้โหดร้ายมาก

แทบไม่ให้โอกาสหลี่หงด้วยซ้ำ

แน่นอนว่า มนุษย์ป้าอย่างหลี่หง ก็ไม่จำเป็นที่จะได้โอกาส ปกติก็ทำตัวหยิ่งจองหองจนเคยชิน ต่างคิดว่าในโลกใบนี้ ไม่มีใครที่จะลงโทษเธอได้เลย?
“ไปเถอะ พ่อ ฉันจะพาพ่อไปโรงพยาบาล หลังจากจัดการกับ หลี่หงแล้ว เฉินเฟิงก็มาที่ด้านหน้าเสียเว่ยวอีกครั้ง

ส่วนหมาทิเบตของหลี่หงนั้น…..

มันเชิงฟังคำสั่งตั้งแต่ต้น ไม่ว่าเงินเพิ่งจะเหยียบน้องเท้าของ หลี่หง มันก็ไม่คิดจะคิดเป็นศัตรูกับเฉินเฟิงเลย

รู้เรื่อง และฉลาดมากจริงๆ

เมื่อเห็นถึงฉลาดและรู้เรื่องของมัน เฉินเฟิงเลยขี้เกียจไปเจ้า คิดเจ้าแค้นกับมัน

จากนั้นก็พาเสียเว่ยวมาที่โรงพยาบาลเพื่อฉีดยาพิษสุนัขข้า แล้วก็จัดการพันแผล เวลาก็ใกล้ค่ำแล้ว

ถึงแม้ว่าบาดแผลของเสียเว่ยวจะไม่ได้หนักหนามาก แต่ก็

ต้องนอนพักรักตัวดูอาการอยู่โรงพยาบาลอยู่หลายวัน

“เฉินเฟิง แกกับเมิ่งเหยาไปกินข้าวกันเถอะ ฉันจะดูแลพ่อแก เอง” หลินหลินยิ้มให้ตอนพูดด้วย

“อืม เสี่ยวเฟิง แกไปกินข้าวกับเพิ่งเหยาเถอะ พวกแกยุ่งกันมา ทั้งวันแล้ว ที่นี่แม่แกดูแลฉันอยู่” เสียเว่ยวที่นอนอยู่บนเตียง คนไข้รีบพูดเสริม ในเวลานี้เขาอยากให้เฉินเพิ่งออกไปจากที่นี่ เพราะว่าเขามีเรื่องต้องถามหลินหลิน เมื่อช่วงบ่ายที่มาถึงโรง พยาบาลนั้น เขาก็เริ่มสังเกตเห็นเรื่องประหลาดเกิดขึ้น คือการ แสดงออกของหลินหลัน มันเปลี่ยนไป

เมื่อก่อนนี้หลินหลันเห็นเฉินเฟิง ก็เอาแต่เรียกว่าไอ้ได้ประโยชน์ แถมทั้งด่าทอและเหน็บแนมอย่างไม่เห็นหัวเฉินเฟิง

ทว่าตอนนี้ เมื่อหลินหลันเห็นเฉินเฟิง ต่างมีน้ำใจให้มากกว่า คนอื่น มีน้ำใจขนาดที่ว่า ถึงขั้นยกย่องเอาอกเอาใจพร้อมทั้งขั้น ปรนนิบัติพัตวีให้

เสียเว่ยกั่วไม่เข้าใจว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่างนั้น จน ทําให้หลินหลันถึงได้เปลี่ยนแปลงไป

ดังนั้นเขาเลยรอเวลาที่เฉินเฟิงกับเสียเพิ่งเหยาไม่อยู่ จะได้ ถามให้รู้เรื่อง