บทที่ 349 หาเรื่อง

เขาแค่อยากหาเหตุผลสมควรไล่เฉินเฟี งออกเท่านั้น

ทําผลงานไม่ได้ เหตุผลนี้สมควรที่จะ ตอบหวางหงอี้ได้แล้ว

หลี่เล่อกำหมัดแน่น เขาเริ่มโกรธ หลี่อ ผิงจงใจหาเรื่องไล่เขากับหลี่เล่อออกชัดๆ

ร้งแกกันเกินไปแล้ว?

หลี่เล่อยังอยากอธิบายกับหลีสื้อผิง หลายคำ ตอนนี้เฉินเฟิงพูดเสียงเย็นขึ้นมา

“ถ้าผมดิลมาได้ล่ะ?”

“อะไรนะ? ดิลมาได้?” หลี่ซื้อผิงอึ้งอยู่ครู่ หนึ่งก่อนได้สติว่า คำว่าดิลมาได้ของเฉินเฟิง แปลว่าอะไร สีหน้าเขาเริ่มบิดเบี้ยวแปลกๆ: “นี่ เฉินเฟิง สมองนกโดนกระแทกมาหรอ? หรือ ว่า….แกไม่ได้ยินที่หลี่เล่อพูด?”

“โรงพยาบาลดุงถึงเป็นโรงพยาบาลที่รับ รักษาเฉพาะคนระดับสูงของจงไห! ในเวลา เดียวกันยังเป็นโรงพยาบาลเอกชนที่ใหญ่ ที่สุดของจงไห่ ไม่ใช่โรงพยาบาลเล็กๆตาม ท้องถนน!”

“ต่อให้ฉันออกโรงเองยังดิลมาไม่ได้เลย แล้วนับประสาอะไรกับแก?” หลี่สื่อผิงหลุด หัวเราะพรืด สีหน้าหยามหยันเต็มขั้น เขาไม่รู้ ว่าเฉินเฟิงเอาความมั่นใจมาจากไหน ถึงกล้า พูดแบบนี้ แต่ในสายตาเขา การกระทำของ เฉินเฟิงคือสมองกลับเท่านั้นเอง

“ผมบอกว่า ถ้าผมดิลมาได้ล่ะ?” เฉินเฟิง ไม่สนใจนําประชดของหลี่สื้อผิง แต่กลับเอ่ย ปากถามอย่างสงบนิ่ง

ความสงบนิ่งนี่เองจุดประกายไฟให้หลั่ สื้อผิง เขามองเฉินเฟิงอย่างโกรธแค้นพลาง ว่า“ถ้าแกดิลมาได้ ฉันจะยกตำแหน่งผู้จัดการ ฝ่ายขายของฉันนี่ให้แกเลย!”

“ได้ สองชม. เฉินเฟิงยิ้มบางๆ “สองชม.อะไร?” หลี่จื้อผิงอึ้ง

“คุณยังมีเวลาเป็นผู้จัดการฝ่ายขายได้ สองชม. สองชม.ให้หลังตำแหน่งนี้จะเปลี่ยน คนแล้ว” เฉินเฟิงพูดเนิบๆ

“แกโง่หรือเปล่า?” หล่สื่อผิงโกรธจน หัวเราะ เจ้าขยะนี่ใครให้มันกล้าพูดแบบนี้ออก

มา

“โง่หรือไม่โง่ อีกสองชม.คุณก็ได้รู้แล้ว” เฉินเฟิงยิ้ม ไม่พูดอะไรกับหลีสื้อผิงอีก หมุน ตัวเดินออกจากห้องไป

“พี่เฟิง…” หลี่เล่อทำหน้างง เฉินเฟิงพูด ฝันกลางวันอะไรน่ะ? เขาคิดจะไปหาเรื่องโดน ดูถูกที่บริษัทตุงสิงเองหรอ?

พอออกจากห้องทํางานหล่อผิง หลี่ เล่อรีบวิ่งตามมา

“พี่เฟิง เจ้าบ้าหลี่ซื้อผิงน่ะอยากไล่เรา สองคนออกจากบริษัท เขาไม่ได้คิดจะให้เรา ไปติลสัญญาจากบริษัทตุงสิ่งมาได้อยู่แล้วนะ” หลี่เล่อพูดอย่างโมโห

“พี่รู้” เฉินเฟิงรับคำเนิบๆ

“รู้แล้วทําไมยังพูดแบบนั้นกับเขาล่ะ?” หลี่เล่อ งเล็กน้อย

“ไม่งั้นจะยังไงล่ะ? เราไปด้ลงานกับตุง สิงหรอ? เกิดดิลได้ขึ้นมา ให้เขาเอาหน้าไปคน เดียวงั้นสิ?” เฉินเฟิงยิ้มพลางย้อนถาม หลี่อ ผิงจงใจแกล้งเขา ถ้าแค่โดนหลี่จื้อผิงทำให้ ขยะแขยงเล่น สู้คิดหาทางให้หลี่จื้อผิงชดใช้ ดีกว่า ต่อให้ดิลมาไม่ได้จริงๆ อย่างมากเขากับ หลี่เล่อก็โดนไล่ออกจากบริษัทเท่านั้นเอง

“ไม่ใช่ พี่เฟิง พี่มั่นใจจริงหรอว่าจะดิล สัญญาจากโรงพยาบาลตุงสิงมาได้จริงๆ?

“ไม่รู้ แต่ว่าลองดูได้นิ” เฉินเฟิงส่ายหัว เติมเขาคิดจะพาหลี่เล่อไปด้วยเลย แต่พอได้ ยินหลีสื้อผิงบอกว่าเป็นโรงพยาบาลตุงสิง เขา ก็เปลี่ยนความคิด

ผู้อำนวยการโรงพยาบาลตุงส่ง เขาพึ่ง เจอมาเมื่อหลายวันก่อนเอง

เจียงจุงถังไง

ถึงเขาจะเคยเจอกับเจียงจุงถึงแค่ครั้ง เดียว ไม่ได้สนิทสนมเท่าไหร่ แต่สือโฟน กลับเป็นเพื่อนตายกับเจียงจุงถิง เจียงจุงกิ งอาจจะไม่เห็นแก่หน้าเขา แต่เจียงจุงถึงต้อง

ไว้หน้าสือโฟจุนแน่

นี่เป็นไพ่ตายของเฉินเฟิง

“ลองดู… หลี่เล่อทำหน้าเหมือนจะร้อง ไห่ ตัวเขาตอนนี้เหมือนลูกโป่งที่แฟบเพราะ ปล่อยลมออก เดิมคิดว่าเฉินเฟิงมั่นใจเต็มร้อย ถึงพูดแบบนั้นออกมา ไม่คิดว่าสุดท้ายเฉินเฟิง แค่จะลองดู

โรงพยาบาลตุงล็งที่แบบนั้น ต่อให้ลอง เป็นหมื่นครั้งก็ไม่ได้ผลหรอก

“เชื่อพี่ ก็ไปกับพี่ อีกสองชม.ให้หลัง พี่ ให้นายเป็นผู้จัดการฝ่ายขาย” เฉินเฟิงหัวเราะ บอก หลายวัน หลี่เล่อช่วยเขาไม่น้อย และยัง โดนหลี่สื่อผิงหมายหัวเพราะเขาอีก ดังนั้นเขา อยากตอบแทนหลี่เล่อเล็กๆน้อยๆ

“หา?” หลี่เล่ออ้าปากค้าง สีหน้าไม่เชื่อ เขาไม่รู้จะว่าเฉินเฟิงยังไงดีแล้ว?

เชื่อมั่น? หรือคิดไปเองล่ะ?

แม้แต่คำว่าให้เขาเป็นผู้จัดการฝ่ายขาย ยังพูดออกมาได้

แต่ถึงในใจจะสงสัยแค่ไหน แต่ร่างกาย ของหลี่เล่อกลับแน่วแน่กว่า เฉินเฟิงพึ่งก้าว เท้าออกไป เขาก็เดินตามเฉินเพิ่งไปเลย

พอออกนอกประตู ทั้งคู่พุ่งตรงไปที่จอด

รถ

ถึงหลี่เล่อจะเป็นพนักงานระดับล่างของ บริษัท แต่หลายปีนี้เก็บหอมรอมริบมา ก็ซื้อรถ สกู๊ตเตอร์ได้มาคันหนึ่ง

เป็นรถมือสองของซานตาน่า ไม่ได้หรู อะไรนัก แต่หลี่เล่อทะนุถนอมมาก แทบจะไป ล้างรถทุกๆสองวัน เลยยังดูเหมือนใหม่อยู่ เฉินเฟิงนั่งข้างคนขับ หลี่เล่อขับรถ ทั้งคู่ พุ่งตรงไปที่โรงพยาบาลตุงสิง

พอถึงโรงพยาบาล เฉินเฟิงไม่ได้รับไป โทรหา อโล่จุน แต่คิดจะคุยกับเจียงจุงกิ งก่อน ถ้าผ่านด่านเจียงจุงถึงได้ ก็ไม่จำเป็น ต้องรบกวนสื่อโล่จนแล้ว

ใครจะนึกพอเขาก้าวเข้าตึกโรงพยาบาล เขาก็ชนเข้ากับร่างแน่งน้อยร่างหนึ่งเข้า

“ไอ้โยะ” ร่างแน่งน้อยนั่นเจ็บจนร้องออก มาหนึ่งคํา

เฉินเฟิงชะงัก ก ไหงเป็นแม่นี่?

“นายเดินประสาอะไรหะ? ฉันโดนนาย ชนจนหัวแตกแล้วมั้งเนี่ย” เจียงหยู่ถึงบ่นพึม นําออกมาหนึ่งคํา น้ำเสียงกล่าวโทษเห็นๆ เธอสงสัยว่าหน้าอกเฉินเฟิงทำจากเหล็กแน่ๆ ตอนเธอชนเข้าถึงเหมือนซนแผ่นเหล็กเข้าให้

“ขอโทษ ผมเดินไม่ระวังเอง ผมขอโทษ ครับ” เฉินเฟิงยิ้มเศร้า เจียงหยู่ถึงถึงปาก กรรไกรไปหน่อย แต่จิตใจดี

“ขอโทษน่ะช่างเถอะ นายมาทำอะไรที่ โรงพยาบาลเราหะ? จะมาหาเรื่องอีกหรือไง?

เจียงหยู่ถึงมองเฉินเพิ่งอย่างระแวง เธอยังไม่ ลืมว่าหลายวันก่อนเฉินเฟิงทำอะไรที่โรง พยาบาล ง ใ ยาสีดำเม็ดเดียวตบหน้าหมอ ทั้งโรงพยาบาลดังเพียะๆๆ ขนาดหมอเทวดา ซูนขึงเฟิงยังแพ้ให้กับเฉินเฟิงเลย

“คุณหมอเจียง คุณคิดมากไปแล้ว ผมมา ครั้งนี้มาหาผู้อำนวยการเจียงครับ” เฉินเฟิง

อก

“หาพ่อฉัน? หาเชาทําไม?”

“ดิลสัญญาน่ะ ในฐานะตัวแทนบริษัท เภสัชกรรมคางเหม่ย” เฉินเฟิงยิ้มบอก

“นายเป็นคนของบริษัทเภสัชกรรมคาง เหม่ย?!” เจียงหยู่ถึงเบิกตากว้าง

“เมื่อก่อนไม่ใช่ แต่ตอนนี้ใช่” เฉินเฟิงยิ้ม

น้อยๆ “นายมาเพื่อยาต้านมะเร็งล็อตนั่นล่ะสิ?” เจียงหยู่ถึงกลอกตาไปมาพลางถามขึ้น