บทที่270 ตระกูลโห้ ณ เกาะก๊าง

“ศิษย์พี่ คุณเกินไปแล้วนะ!” ในตาของ เฉินจื่อเหวินมีไฟโกรธเดือดพล่าน เมื่อก่อน ตอนที่อยู่แก๊งชาวจีนโพ้นทะเล ถึงแม้หวง เฟยห้าวจะไม่ลงรอยกับเขา แต่มีเจ้าสามหาง อยู่ อย่างไรเสียหวงเฟยห้าวยังคงควบคุมไว้ บ้าง

แต่ตอนนี้ออกจากแก๊งชาวจีนโพ้น ทะเล หวงเฟยห้าวกลับกำเริบเสืบสานขึ้นมา ถึงที่สุด ล้วนไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาโดยสิ้น เชิง

“เกินไปแล้ว?” ท่าทีของหวงเฟยห้าวก็ เย็นลงมา เขาชายตามองเฉินจื่อเหวิน บอก ว่า “เกินไปแล้วจะยังไง? ศิษย์น้อง นาย อยากจะลงมือกับฉัน?”

แก้มเฉินจื่อเหวินตึงแน่น ควบคุมสุด กำลัง และไม่ได้พูดอะไร

หวงเฟยห้าวหัวเราะแห้งๆ “ถ้าลงมือ แล้วล่ะก็ พวกนายสี่คนพี่น้องสามารถเข้ามา พร้อมกันได้ ให้ศิษย์พี่ตูหน่อย ออกไป แก๊งชาวจีนโพ้นทะเลแล้ว การฝึกฌานของ พวกนายพัฒนาบ้างรึเปล่า”

เห็นเฉินจื่อเหวินไม่พูด หวงเฟยห้าวก็ สายหน้าแล้วบอกว่า “ถ้าไม่ลงมือ อย่างนั้น ศิษย์พี่ก็จะไปแล้ว คุณให้ทางนั้น กำลังรอ โชวอยู่ล่ะ”

คุณให้เป็นใคร? คุณมากหน้าไปพึ่งพา เธอเหรอ?”

เฉินจื่อเหวินกัดฟันถาม ตอนแรกที่เห็น หวงเฟยห้าวอยู่ที่นี่ เขาคิดว่าหวงเฟยห้าวมา พยายามเพื่อเจ้าสามหวง ปรากฏว่าหวงเฟย ห้าวบอกมาหาโชวูเพื่อคุณให้อะไรนี่

“ชื่อของคุณโห้นายยังไม่มีสิทธิ์รู้ ขอ เพียงนายต้องจำไว้ คุณให้เป็นคนของตระ กูลโห้ ณ เกาะก๊างก็พอแล้ว” หวงเฟยห้าว ท่าทางหยิ่งยโสที่สุด ราวกับมากหน้าไปพึ่ง ตระกูลให้ ณ เกาะก๊าง เป็นเรื่องที่มีเกียรติ อย่างยิ่ง

ตระกูลโห่ ณ เกาะก้าง?

คนส่วนมากที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างก็ไม่ เข้าใจความหมายของคำเหล่านี้

แต่เฉินจื่อเหวินกลับตกใจจนหน้า เปลี่ยนสี

ไม่นึกเลยว่าจะเป็นตระกูลโห้ ณ เกาะ ก้าง

อย่างไรเฉินจื่อเหวินก็คิดไม่ถึง หวงเฟย ห้าวจะกอดขาของตระกูลให้ไว้

ตระกูลโห้ หนึ่งในตระกูลใหญ่สี่ตระกูล ของแห่งเกาะค้าง

ในข่าวลือ ระดับทรัพย์สินของตระกูล ให้มีห้าหกแสนล้าน!

สามสิบปีก่อน ตอนที่กลับถึงเกาะก๊าง ตำแหน่งเจ้าของตระกูลโห้ แม้กระทั่งยังเคย ถูกผู้นำ รองผู้นำมาต้อนรับ

ถึงแม้จะเป็นตอนนี้ ระดับสูงของตระ กูลโห้ยังคงสามารถพูดคุยกับคนกลุ่มนั้นที่ อยู่ยอดสุดของหวาเซียได้โดยตรง

หลายปีนี้ ถึงแม้ตระกูลให้ที่เคยรุ่งเรือง จะตกอับลง แต่สิ่งที่พวกเขาลงทุนไปทุกที่ ของหวาเซีย ยังคงมีเกือบแสนล้าน ทุกที่ในหวาเซี่ยล้วนมีโรงเรียนและ โรงงานที่พวกเขาสร้าง

ผลกระทบของพวกเขาต่อหวาเซียถึง ขั้นที่คนทั่วไปคนหนึ่งไม่มีทางจินตนาการได้

ในตาของเฉินจื่อเหวินเต็มไปด้วยความ กังวล ถ้าหวงเฟยห้าวเกาะขาของตระกูลให้ จริง นั้นพวกเขาอย่าคิดที่จะไล่พวกคนชั่ว ออกไปให้เจ้าสามหวงได้เลย

ถึงแม้เป็นตัวของเจ้าสามหวงเอง ล้วน ไม่แน่ว่าสามารถทำอะไรหวงเฟยห้าวที่ตระ กูลให้คุ้มครองอยู่

เพราะตระกูลให้มีปรมาจารย์ศิลปะการ ต่อสู้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่เพียงหนึ่งท่าน

“ข่าวเรื่องบัวหิมะซินเจียง คุณเปิดเผย ให้ตระกูลโห้รู้หรือไม่?” เฉินจื่อเหวินสูดหาย ใจลึกๆ ถามขึ้น สถานการณ์เวลานี้ชัดเจน มาก เจ้าสามหวงได้รับบาดเจ็บหนัก แก๊งชาว จีนโพ้นทะเลถูกทําลาย พวกเขาลูกศิษย์ เหล่านี้หนีแตกกระจายไปทั่ว

มีศิษย์บางคนยังคงซื่อสัตย์ภักดีต่อเจ้า สามห่วง ตามหาวิธีช่วยรักษาเจ้าสามหวงไป ทั่วทิศ

แต่มีศิษย์บางคนกลับทรยศต่อเจ้าสาม หวง โดยเฉพาะอย่างยิ่งยังเอาความลับของ บันทึกเจ้าสามหวงไปมอบตัว บากหน้าไปพึ่ง พิงผู้มีอำนาจอื่นๆ

ไม่ต้องสงสัยสักนิดว่าหวงเฟยห้าวก็คือ กลุ่มนั้นที่ทรยศเจ้าสามหวง เขาไม่เพียงหัก หลังเจ้าสามหาง โดยเฉพาะอย่างยิ่งยังนำ ข่าวเรื่องบัวหิมะซินเจียงที่สามารถช่วยรักษา เจ้าสามหวงเพียงหนึ่งเดียวไปบอกกับตระกูล ให้ ณ เกาะก้าง เพื่อใช้เป็นใบมอบตัวของ ตนเอง

“ใช่ ข่าวของบัวหิมะซินเจียง ฉันเป็น คนเปิดเผยกับตระกูลโห้จริง” หวงเฟยห้าว หาวทีหนึ่งอย่างเกียจคร้าน “ศิษย์น้อง นาย ฉลาดมากเลย”

“หวงเฟยห้าว! ถ้าตระกูลให้เอาบัวหิมะ ซินเจียงไป นายจะให้อาจารย์ทำยังไง? นาย รู้รึเปล่าว่ามีเพียงบัวหิมะเท่านั้นที่จะช่วย อาจารย์ได้?” เฉินจื่อเหวินสีหน้าเขียวพูด ตะคอก หวงเฟยห้าวไม่ช่วยเจ้าสามห่วงก็ ช่างไป ยังนําเรื่องบัวหิมะซินเจียงที่เจ้าสาม หวงเก็บซ่อนไว้เปิดเผยกับตระกูลโห้ นี่เป็นผื ดาพลอยอย่างไม่ต้องสงสัย

ตาแก่แบบนั้นจะเป็นจะตายเกี่ยวอะไร กับฉันด้วย? ” หวงเฟยห้าวส่งเสียงหัวเราะ

“ อีกอย่างเจ้าแก่นั้นเป็นอาจารย์ของ นาย ไม่ฉันอาจารย์ฉัน ต่อไปอย่าพูดถึงเขา ต่อหน้าฉัน เขาจะเป็นจะตายไม่เกี่ยวอะไร กับฉันสักนิดเดียว!” หวงเฟยห้าวเย็นชาไร้ ความรู้สึกอย่างมาก

“นาย…..นายคนทรยศ ถ้าไม่ใช่ตอน นั้นอาจารย์เก็บนายมา นายคงอดตายข้าง ถนนไปตั้งนานแล้ว ตอนนี้นายยังพูดแบบนี้ อีก ไม่กลัวสวรรค์จะฟ้าผ่าใส่รึไง!” เฉินจื่อเห วินโกรธจนสั่นเทาไปทั้งตัว ชี้หน้าด่าหวงเฟย ห้าว

หวงเฟยห้าวเบ้ปาก ทำหน้าไม่สนใจ

“เอาล่ะ เฉินจื่อเหวิน อย่ามาพูดเหลว ไหล เห็นแก่ที่นายเป็นศิษย์น้องสำนักเดียว กับฉันมานาน ฉันจะบอกนายอย่างสัตย์จริง อีกสามวัน อย่าปรากฏตัวที่ยู่ฉวนซาน คุณให้ จองบัวหิมะซินเจียงเอาไว้แล้ว นั่นไม่ใช่ของ ที่นายสามารถมีส่วนแบ่งได้” หวงเฟยห้าว สีหน้าเย็นชา

” แน่นอน ถ้านายไม่ยอม อยากจะปะทะ กับตระกูลโห้ นั้นศิษย์พี่ก็ไม่ขวางนาย”

“ แต่ศิษย์พี่แนะนำนายว่าดีที่สุดเตรียม โลงศพส่โลงไว้ล่วงหน้า” หวงเฟยห้าวหัวเราะ เยาะ หลังพูดจบ ก็หมุนตัวออกไปอย่างไม่ หันหน้า

แต่เขาเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ด้านหลังกลับ มีเสียงที่เฉื่อยเนือยลอยมา “ต่อยคนของฉัน นายอยากจะไปแบบนี้?”

หวงเฟยห้าวหยุดชะงักฝีเท้า หันหน้า มืดครึ้มกลับมา เห็นคนหนุ่มที่ยี่สิบห้ายี่สิบ หกปีคนหนึ่งส่งเสียงขึ้น

เฉินเฟิงในเวลานี้ยืนตรงเอามือไพล่ หลังไว้ สีหน้าไร้ความรู้สึก

“นายกำลังพูดกับฉัน?” หวงเฟยห้าว เอ่ยปากอย่างเย็นยะเยือก เมื่อสักครู่ตอนที่ เฉินเฟิงปรากฏตัว เขามองเห็นเฉินเฟิงแล้ว แต่ว่าตอนนั้นเขาไม่สนใจ รู้สึกว่าเฉินเฟิงก็ คือลูกน้องของกู๊ตงเซ็น

แต่ตอนนี้ดูแล้ว เมื่อสักครู่เขาถูกตบตา แล้ว

เฉินเฟิงที่ดูเหมือนหน้าตาธรรมดา ถึง จะเป็นลูกพี่ของกลุ่มนี้

แม้แต่เฉินจื่อเหวินยังแอบเห็นเฉินเฟิง เป็นหัวหน้า

นายว่าไงนะ?” เฉินเฟิงก้าวมาด้านหน้า จ้องหวงเฟยห้าวไปตรงๆ แบบหน้าตาไร้ ความรู้สึก

หวงเฟยห้าวหัวใจสั่น ไม่รู้ทำไมบนตัว เฉินเฟิงที่อยู่ตรงหน้า เขารู้สึกได้ถึงกลิ่นอาย อันตรายที่ไม่เคยมีมาก่อนอย่างหนึ่ง

กดทับลงจิตใจจนไม่สงบ หวงเฟยห้าว เอ่ยปากเสียงทุ้ม “นายจะมาคิดเล็กคิดน้อย กับฉันเพื่อคนธรรมดาไม่กี่คน?”

คนธรรมดา นี่คือความคิดที่หวงเฟย นี้ ห้าวมีต่อโจวจึงหลงคนเหล่า

สําหรับเขา คนธรรมดากับจอมยุทธ์ ล้วนมีตัวตนในสองโลกโดยสิ้นเชิง

หวาเซียที่ยิ่งใหญ่ มีประชากรหนึ่งพันสี่ ร้อยล้านคน แต่จํานวนของจอมยุทธ์ แม้แต่ หนึ่งล้านยังไม่ถึง

จอมยุทธ์แต่ละคนล้วนเป็นอัจฉริยะ อย่างแน่นอน

สถานะของพวกเขาสูงส่งอย่างหาที่ เปรียบไม่ได้ด้วยเช่นกัน

คนธรรมดาสําหรับจอมยุทธ์ นั้น ก็คือ การมีตัวตนของตุ่นและมด

ดังนั้นอย่าพูดว่าทำร้ายตุ่นและมดไม่กี่ ตัวเลย ถึงเหยียบอุ่นและมดตายไป เฉินเฟิ งก็ไม่ควรมาคิดเล็กคิดน้อยกับเขา

เพื่อคนธรรมดาไม่กี่คน ผิดใจกับจอม ยุทธ์คนหนึ่ง พฤติกรรมแบบนี้ช่างโง่เขลา มาก!

“คนธรรมดา?” เฉินเฟิงขมวดคิ้วขึ้น สายหน้าอย่างสงบ “พวกเขาไม่ใช่คน ธรรมดา พวกเขาเป็นเพื่อนของฉัน”

“เพื่อนนาย ฮ่าๆๆ” หวงเฟยห้าวหัวเราะ กะทันหัน จากนั้นเขาเก็บรอยยิ้มฉับพลัน พูด ด้วยหน้าเย็นชา นายอยากออกหน้าแทน เพื่อนยังไง?”

“ตัดแขนตัวเอง หรือว่า……ตาย!” เฉินเฟิงสีหน้าไร้อารมณ์

“ตัดแขนตัวเอง?”

หวงเฟยห้าวโมโหจนหัวเราะ “เจ้าหนู นายมาล้อเล่นกับฉันเหรอ?”

“นายรู้มั้ยว่าฉันเป็นใคร?”