บทที่ 97 ความน่ากลัวของจอมยุทธ์

“ตอนนี้รู้จักวิงวอนขอร้องคนอื่นแล้ว ? เมื่อกี้ ไม่ใช่ว่าจองหองเหรอ? “เฉินเฟิงยกมุมปากขึ้นด้วย รอยยิ้มที่เย้ยหยัน หลี่ชิวเยี่ยน คนนี้ เมื่อเดินเข้ามา ไม่ พูดพร่ำทำเพลงก็เดินเข้ามาอยากจะตบตัวเองหนึ่ง ฉาด แสดงความจองหองออกมาอย่างมากเลยทีเดียว

หลังจากที่ได้รู้ฐานะของเขาแล้ว กลับคุกเข่าลง เหมือนสนุขที่วิงวอนขอความเมตตา

เฉินเฟิงไม่พอใจอย่างมากเลยจริงๆ พวกที่เห็นผู้ที่ อ่อนแอก็จะอาละวาดใช้ความรุนแรง เมื่อเจอคนที่ แข็งแกร่งกว่าก็ร้องเรียกหาพ่อแม่

“ฉัน…”

หลี่ชิวเยี่ยนได้แต่รับปากค่ะๆลูกเดียว ก้มหน้าไม่ กล้าพูดจาอะไร

“หักแขนของเขาอีกข้างนึง เพิ่มความจำให้เขา” เฉินเฟิงพูดเบาๆ

“ครับ คุณชายเฉิน” หยางไท่พยักหน้าด้วยความ เคารพ แต่กลับรู้สึกว่าเฉินเฟิงค่อนข้างมีความเมตตา ถ้าเปลี่ยนมาเป็นจัดการเขา เกรงว่าจะต้องการชีวิต ของไป๊กว่างยี่

“ไม่ได้! นายจะทำแบบนี้ไม่ได้! นายอยากจะหักแขนลูกชายของฉันละก็ เว้นแต่จะฆ่าฉันก่อน! เมื่อ เห็นหยางไท่เข้ามาจริงๆ หลี่ชิวเยี่ยนก็ร้อนใจขึ้นใน ทันที เหมือนกับมนุษย์ป๋าที่ปากร้าย ปกป้องไป๋กว่างยี่ ไว้”

“ไสหัวออกไป” เสียงที่เย็นชาของหยางไท่ หลี่ชิ วเยี่ยนกล้ามาปากร้ายต่อหน้าของตัวเอง มองผิดคน แล้ว เขาคือหยางไท่ไม่ตกหลุมอุบายนี้

“ฉันไม่! ความสามารถของนายแม้แต่เราสองแม่ ลูกก็ฆ่าได้! หลี่ชิวเยี่ยนปกป้องไป๋กว่างยี่อย่างแน่วแน่ อำนาจตระกูลหลี่ของเธอก็ไม่น้อยเลยทีเดียว เธอยัง ไม่เชื่อว่า หยางไม่กล้าที่จะฆ่าพวกเธอสองแม่ลูกต่อ หน้าผู้คนมากมายขนาดนี้”

“คุณคิดว่าผมไม่กล้าจริงๆใช่ไหม? ! “สีหน้าของ หยางไท่ขาวซีด กัดฟันพูด หลี่ชิวเยี่ยนทำอย่างนี้ ทำให้เขาเสียหน้าต่อหน้าเฉินเฟิงแล้ว เจ้าชายแห่ง หนานจิงผู้สูงส่ง แม้แต่มนุษย์ป้าปากเสียๆก็รักษาไม่ หาย

“นายก็ฆ่าสิ! นายก็ฆ่าพวกเราสองคนแม่ลูกเลย ถึงยังไงฉันก็ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว! หลี่ชิวเยี่ยนนำ เอากลอุบายตีโพยตีพายโวยวายหาเรื่องที่ใช้กับไป๋จิ๋ว หลิงที่บ้านมาใช้ เริ่มเรียกร้องหาพ่อแม่”

เมื่อสีหน้าของหยางไท่เยือกเย็น สายตาฉายแวว ความอำมหิตออกมา

ในเมื่อคุณอยากตายงั้นก็โทษผมไม่ได้แล้ว
“คุณชายหยาง! ” ในเวลานี้ ไปจิ๋วหลิงที่ไม่พูดไม่ จาอะไรสักคำก็ถึงกับทรุดคุกเข่าลงกับพื้นแล้ว

“คุณชายหยาง ปล่อยพวกเธอสองคนไปเถอะ” ไป๋ จิ๋วหลิงพูดอย่างถอนหายใจ “เป็นความผิดของผม เป็น ผมเองที่ไม่ดูแลคนพวกนี้ให้ดี เป็นเพราะผมยอมชิ วเยี่ยนเกินไป จนกระทั่งทำให้พวกเธอเข้ามาสู่ภัยพิบัติ ที่หายนะเช่นนี้”

“คุณชายหยางไม่พอใจตรงไหน ก็มาทำที่ผม

เถอะ”

“ลุงไป๋ คุณกำลังบีบบังคับผมเหรอ? ” หยางไท่ ถามด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ที่จริงแล้วไปจิ๋วหลิงเป็นหัวหน้า ตระกูลไป๋ ในสถานะตรงนั้นของเขา ถึงแม้ว่าจะเป็น เขา ก็ไม่กล้าที่จะทำอะไรไปจิ๋วหลิงจริงๆ

ไปจิ๋วหลิงส่ายหน้า พูด “คุณชายหยาง ผมไม่ได้ บีบบังคับคุณ และผมก็ไม่กล้าบีบบังคับคุณ เลี้ยงดู แต่ ไม่อบรมสั่งสอน เจ้าเด็กนี้ทำผิดไปแล้ว ผมในฐานะพ่อ ก็มีส่วนที่ต้องรับผิดชอบ ครั้งนี้ ให้ผมรับผิดแทนเขา เถอะ”

“ช่างมันเถอะ ปล่อยพวกเขาไปเถอะ” ในเวลานี้ เฉินเฟิงถอนหายใจเฮือกหนึ่ง พูดกล่าวออกมา

“ออกไป? ”

หยางไท่สีหน้าค่อนข้างดูไม่ดี ไม่ต้องสงสัยเลย เป็นเพราะไป๋จิ๋วหลิงทำให้เขาลำบากใจ
ทั้งสามคนของตระกูลไปต่างพากันตกตะลึงแล้ว ทำไมจู่ๆเฉินเฟิงถึงยอมปล่อยพวกเขาไป?

“คุณชายเฉิน? ” หยางไท่มองไปที่เฉินเฟิงด้วย ความสงสัย ทำไมเฉินเฟิงถึงต้องตัดสินใจทำแบบนี้

“ไปกันเถอะ หลังจากนี้อย่าให้ฉันเห็นพวกคุณที่จิ นหลิงอีก” เฉินเฟิงก็ไม่ได้พูดอธิบายอะไร สะบัดมือไล่ ให้ออกไปเลย

ความจริงนั้น เฉินเฟิงเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร ไปแล้ว เพียงแค่จู่ๆก็คิดถึง ช่วงเวลาเหล่านั้นที่ตัวเอง และแม่อยู่ที่บ้านของตระกูลเฉิน

เหมือนกับตอนนี้ เขาและแม่ถูกคนรังแก แต่ที่ไม่ เหมือนกันก็คือ หลี่ชิวเยี่ยนสองแม่ลูกกลับมีคนออก มาปกป้อง คนที่ออกมาปกป้องพวกเธอ คือพ่อ และก็ เป็นสามีด้วย

แต่ตัวเองและแม่ กลับไม่มี

คนที่สมควรจะปกป้องพวกเขานั้น ตั้งแต่เขาเกิด ในตอนนั้น ก็ไม่เคยเห็นอีกเลย

ดังนั้นเมื่อเห็นความรักที่จริงใจของไป๋จิ๋วหลิง เฉินเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะใจอ่อน

“ขอบคุณคุณชายเฉิน! ไปจิ๋วหลิงโค้งคำนับ พร้อมกล่าวขอบคุณด้วยความจริงจัง” “ขอบคุณคุณชายเฉิน! ” ไปกว่างยี่และหลี่ชิ

วเยี่ยนลุกหลีลุกลนกันเข้ามาคุกเข่าต่อหน้าของเฉินเฟิง แม้ว่าจะไม่รู้ว่า ทำไมจู่ๆเฉินเฟิงยอมปล่อย พวกเขาไป แต่อย่างไรก็ถือว่าเป็นเรื่องดี

“หลังจากนี้ถ้าหากว่าฉันเห็นคุณหยิ่งผยองอีกละก็ ไม่ใช่แค่หักแขนของคุณแบบนี้แล้ว” เฉินเฟิงพูดอย่าง สงบนิ่ง

“คุณชายเฉิน ไม่ทำอีกแล้ว! หลังจากนี้ผมจะ อ่อนน้อมถ่อมตน ตีให้ตายผมก็ไม่กล้าที่จะหยิ่งผยอง แล้ว! ” ไปกว่างยี่รีบเอ่ยปากสัญญา ครั้งนี้เฉินเฟิงได้ ให้ความทรงจำแย่ๆกับเขาแล้วจริงๆ เขาจะจดจำ เฉินเฟิงไปตลอดชีวิต

“พอได้แล้ว พวกคุณไสหัวไปได้แล้ว” เฉินเฟิงเอ่ย ปากพูดเบาๆ เขายังมีเรื่องอื่นต้องจัดการ

“ขอบคุณคุณชายเฉิน” ไป๋กว่างยี่ก้มศีรษะคำนับ ครั้งแล้วครั้งเล่า

หลังจากที่ไปกว่างยี่และไป๋จิ๋วหลิงสองสามีภรรยา ออกไปแล้ว หยางไท่และผางตงฉีก็บอกลากัน

ในตอนนี้ หลี่ชวนก็เพิ่งจะเดินออกมาจากห้องน้ำ น่องขาของเขา โดนผางตงฉีตีจนหัก แม้ว่าตอนนี้จะ เหลือเพียงแค่ขาข้างเดียว แต่เพราะว่าเป็นจอมยุทธ์ ความสมดุลก็ไม่แย่ ใช้ขาข้างเดียวในการย่างก้าวก็ไม่ ได้เปลืองแรงอะไร เพียงแค่ดูแล้วไม่ค่อยจะสง่างามสัก เท่าไหร่

LEGO “คุณชายเฉิน…. บนใบหน้าของหลี่ชวนแสดงรอยยิ้มที่ประจบประแจงออกมา เมื่อกี้ที่เฉินเฟิงพูด เพียงแค่ต้องการให้หลี่ชิวเยี่ยนพาไป๋กว่างยี่มาที่นี่ ก็ให้ โอกาสปล่อยเขาไป

“ขอถามคุณสัก2-3คำถาม ถ้าหากตอบได้ดี ฉันก็ จะปล่อยคุณไป” เฉินเฟิงพูดอย่างยิ้มๆ

สีหน้าของหลี่ชวนที่หวาดกลัว รีบพูดออกไป : “คุณชายเฉิน ท่านถามได้ตามสบาย หากผมคนนี้รู้ก็จะ ตอบอย่างหมดเปลือก

“วิถีแห่งจอมยุทธ์ของจินหลิงในตอนนี้ มีจอมยุทธ์ หมิงจิ้งเท่าไหร่? ” เฉินเฟิงเอ่ยปากถาม เนื่องจากชาง

โจวเกิดการขาดแคลนทรัพยากรในการฝึกซ้อม ดังนั้น จอมยุทธ์จึงค่อนข้างน้อยมาก แต่จินหลิงกลับเป็น เมืองเอก จอมยุทธ์จากทั่วทุกสารทิศต่างก็มาที่นี่เพื่อ แสวงหาโอกาสและโชคชะตา ตอนนี้เขามาที่จินหลิง แน่นอนต้องการทราบสถานการณ์วิถีแห่งจอมยุทธ์ ของจินหลิง

“จอมยุทธ์หมิงจิง? ” หลี่ชวนคิดอยู่ครู่หนึ่ง พูด: “คุณชายเฉิน จอมยุทธ์หมิงจิ้งที่จินหลิง ผมพอจะรู้มี ประมาณห้าร้อยถึงหกร้อยคน หนึ่งในนั้น มีประมาณ สามร้อยคนที่เป็นหมิงจิ้งขั้นต้น อีกสองร้อยคนเป็นห มิงจิ้งขั้นกลาง และที่เหลือหนึ่งร้อยคน เกือบจะทั้ง หมดเป็นหมิงจิ้งขั้นสูงสุด” LEGO

EGO เฉินเฟิงพยักหน้าเล็กน้อย จอมยุทธ์หมิงจิ้งห้าร้อย ถึงหกร้อยคน เพิ่งจะได้ยิน ก็รู้แล้วว่าจินหลิงเป็นเมืองใหญ่ที่มีประชากรกว่ายี่สิบล้านคน ในยี่สิบล้านคน ถึง จะเกิดจอมยุทธ์หมิงจิ้งห้าร้อยถึงหกร้อยคน

แต่ว่าสิ่งนี้ก็มีความเกี่ยวข้องกับสภาพแวดล้อม

ปัจจุบันด้วย ตั้งแต่ปลายราชวงศ์หยวนราชวงศ์หมิง และราชวงศ์ชิงเป็นต้นมา ก็เริ่มปรากฏปืนยาวและปืน ใหญ่ขึ้น ในฐานะจอมยุทธ์ก็ได้รับการคุกคามอย่างไม่ หยุดหย่อน มีจอมยุทธ์จำนวนมากที่ฝึกฝนอยู่ในหุบเขา ลึกกว่าหลายสิบปี เมื่อออกมาจากหุบเขาลึก แม้แต่ โอกาสจะแสดงฝีมือก็ไม่มี ก็ถูกยิงด้วยปืนใหญ่จน ระเบิดเป็นชิ้นๆ

จนมาถึงยุคปัจจุบัน เทคโนโลยีก้าวหน้าไปอย่าง รวดเร็ว การพัฒนาอาวุธปืนก็อยู่ในขั้นบรรลุถึงจุด สูงสุด ปืนพกเท่าฝ่ามือ ก็สามารถนำมาสอนความเป็น มนุษย์ให้กับจอมยุทธ์หมิงจิ้งได้

มีเพียงจอมยุทธ์อ้านจิ้งเท่านั้น ถึงจะมีความ สามารถในการต้านทานกระสุน แต่ว่า ก็จะต้องรักษา ระยะห่างเอาไว้ระดับหนึ่ง

แน่นอนว่า การฝึกฝนจนถึงกัว จิ้ง สิ่งที่เรียกว่า กระสุน ก็เป็นแค่เรื่องตลก
ตอนช่วงแรกๆที่เฉินเฟิงและเซียวกั่วจงเดินทางไป ท่องเที่ยวต่างประเทศ เคยอยู่ที่บางประเทศในเอเชีย ตะวันออกเฉียงใต้ เคยเห็นผู้ก่อการร้ายนับสิบคน ปืน ที่อยู่ในมือ กราดยิงจอมยุทธ์หั้วจิ้ง ยิงจนหมดกระสุน จอมยุทธ์หั้วจิ้งแม้แต่ตาก็ไม่กะพริบ
นี้ก็เป็นสิ่งที่น่ากลัวสำหรับการฝึกฝนของจอม ยุทธ์ในระดับสูง