บทที่ 68 ตัดมือเขาหนึ่งข้าง

“คุณชายเฉิน?”เสิ่นจุนเหวินยิ่งสับสนเข้าใจใหญ่ หากว่าในสถานการณ์นี้ คนที่จะเรียกว่าเป็นคุณชาย ได้ ก็คงจะมีแต่เขาเสิ่นจุนเหวิน มีคุณชายเฉินที่ไหน กัน?

“คุณลุง ผมอยู่ที่นี่ไม่เห็นจะมีคุณชายเฉินอะไร เลย”สีหน้าของเสิ่นจุนเหวินเต็มไปด้วยความหดหู เขา ไม่ได้คิดถึงเฉินเฟิงเลยสักนิด ถึงแม้เฉินเฟิงจะสกุล เฉิน แต่สถานะของเฉินเฟิงคืออะไรล่ะ? ลูกเขยของ ตระกูลเสี้ยไม่ได้เป็นคุณชายอะไรสักหน่อย

เสิ่นหงชังแทบจะกระอักเลือด เขาว่าเขาพอจะ เข้าใจแล้วล่ะ เจ้าหลานชายไม่รักดีของตัวเองนั้นตอน นี้ยังไม่รู้ตัวตนที่แท้จริงของเฉินเฟิง เขาคิดจะบอก ฐานะของเฉินเฟิงกับเสิ้นจุนเหวิน แต่ถ้าเฉินเฟิงยืนอยู่ ข้างๆ งั้นการจะบอกทางโทรศัพท์ก็ไม่เหมาะสมเท่า ไหร่

เสินชังกัดฟันอย่างช่วยไม่ได้ “แกรอฉันอยู่ที่ นั่น ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป แกจะทำอะไรกับใครก็ต้อง เคารพเขาเสมอ ถ้ายังสร้างเรื่องอีกละก็ ฉันจะหักขา แกทิ้งซะ!”

“คุณลุง…”เสิ้นจุนเหวินยังอยากจะพูดอะไรบาง อย่าง เสิ่นจุนเหวินก็รีบวางสายไปเสียแล้ว

หานหลงที่อยู่ข้างๆ ก็ประหลาดใจเช่นกัน คนที่ทำให้เสิ่นหงชังต้องระมัดระวังด้วยขนาดนี้ คนที่เรียกว่า คุณชายเฉินนั่น ตัวตนที่แท้จริงคืออะไรกันแน่?

หรือว่า…

หานหลงเบนสายตาไปยังเฉินเฟิง แต่มองการแต่ง ตัวของเฉินเฟิงแล้ว ไม่มีอะไรที่ดูจะเกี่ยวข้องกับคำ คุณชายเลยสักนิด

ไม่ถึงสิบนาที รถโรลส์รอยซ์ของเสิ่นหงชังก็มา จอดที่ใต้อาคารหวงเห้า เสิ่นหงส์ชังพาอาหู่อาเป้าลงมา

จากรถ

นั่นสร้างความตกใจให้กับพนักงานรักษาความ ปลอดภัยไม่น้อย ไม่รู้ว่าที่อยู่ชั้นบนสุดของอาคารหวง เห้านี้คือใครกันแน่ ถึงได้ทำให้พวกผู้ยิ่งใหญ่ เคลื่อนไหวได้ครั้งแล้วครั้งเล่า

ตอนแรกก็ทายาทเศรษฐีรุ่นที่สองอย่างเสิ่นจุนเห วิน ต่อมาก็เป็นราชาโลกใต้ดินหานหลง ตอนนี้นึกไม่ ถึงว่าแม้แต่เสิ่นหงชังก็ยังมา

พนักงานต้อนรับเสิ่นหงชังที่ประตูก่อนพาขึ้นไป ชั้นบนสุด

เสิ่นหงชังเพียงก้าวเข้าประตูห้องอาหาร ก็เห็นเสิ่น จุนเหวินที่กำลังมองซ้ายมองขวาและหานหลงที่มือ

กำลังบิดลูกประคำ

เมื่อเห็นหานหลง รูม่านตาของเสิ่นหงชังก็หดเล็ก ทันที ทำไมหานหลงมาอยู่ที่นี่ ?!
เขาคงไม่ได้ทำอะไรกับเฉินเฟิงใช่มั้ย?!

เสิ่นหงชังเริ่มวิตกกังวล ถ้าหากเกิดอะไรกับ เฉินเฟิงที่นี่ ทั้งชางโจวจะต้องเกิดภัยพิบัติอย่างไม่เคย มีมาก่อนแน่

เพราะเสิ่นจุนเหวิน น่ากลัวว่าทั้งตระกูลเสิ่นอาจจะ ต้องถูกฝังด้วยเฉินเฟิง!

เสิ่นหงซังรู้สึกว่าขาของตัวเองเริ่มจะหมดเรี่ยวแรง ในขณะเดียวกันในใจก็ภาวนาว่าอย่าได้เกิดอะไรขึ้น

กับเฉินเฟิงเลย

หลังจากเดินไปไม่กี่ก้าว เสิ่นหงชังก็พบเงาร่าง หนึ่งที่กำลังนั่งกินอาหารบนโต๊ะอย่างสบายใจ

นั่นก็คือเฉินเฟิง

เมื่อเห็นเฉินเฟิงยังอยู่ปลอดภัยดี นอกจากนี้ยังดู อารมณ์ดีใช้ได้ หัวใจที่ตุ้มๆ ต่อมๆ ของเสิ่นหงชังก็พอ จะวางลงได้

“คุณลุง ที่นี่ไม่มีคุณชายเฉินอะไรนั่นสักหน่อย ลุง

จำคนผิดรึเปล่า?”เมื่อเสิ่นหงชัง เสิ่นจุนเหวินก็รีบเดิน

เข้าไป

ไม่นึกว่าเสิ่นหงชังจะเพียงแค่เหลือบเสิ่นจุนเหวิน เล็กน้อย ก่อนจะก้าวไปยังเบื้องหน้าของเฉินเฟิงที่ กำลังทานอาหารอยู่ แล้วโค้งคำนับด้วยความเคารพ “คุณชายเฉิน ขอประทานโทษด้วยครับ ผมมาสายไป หน่อย”
คุณชายเฉิน!

รูม่านตาของหานหลงหดเล็ก เป็นอย่างที่คิด!

ลูกตาของเสิ่นจุนเหวินแทบจะถลนออกมา “คุณลุง เขา เขา…”เสิ่นจุนเหวินชี้นิ้วไปที่เฉินเฟิง พูดตะกุกตะกัก

“เพียะ”

เสิ่นหงชังเงื้อมือขึ้นตบหน้าของเสิ่นจุนเหวิน ตวาด อย่างรุนแรง”เจ้าเด็กไม่รักดี ยังไม่คุกเข่าขอโทษคุณ ชายเฉินอีก!”

เสิ่นจุนเหวินสัมผัสรอยมือแดงบนหน้าก่อนคุกเข่า กระแทกลงบนพื้นอย่างไม่ลังเล “คุณชายเฉิน ขอโทษ ครับ ผมผิดไปแล้ว”

สีหน้าของเสิ่นจุนเหวินเต็มไปด้วยความกลัว ครั้งนี้ เขากลัวจริงๆ เขาจินตนาการไม่ออกเลยสักนิดว่าคนที่ จะทำให้ลุงของเขาเรียกด้วยความเคารพว่าคุณชาย เฉินได้ จะเป็นคนที่น่ากลัวขนาดไหนกันแน่

เฉินเฟิงโบกมือ พูดสบายๆ “ลุกขึ้นเถอะ ฉันก็บอก แล้ว ว่าเรื่องของพวกเราในอดีตมันผ่านไปแล้ว”

เสิ่นจุนเหวินจะไปกล้าลุกขึ้นได้ยังไง ก่อนที่ เฉินเฟิงจะปราบหานหลง ถึงเขาจะกลัว แต่ก็ยังไม่กลัว ถึงขั้วหัวใจขนาดนี้ แต่ตอนนี้ เสิ่นหงชังที่เป็นที่พึ่งเดียว ของเขา ยังมีท่าที่ต่อเฉินเฟิงแบบนี้ ไม่ต้องสงสัยเลย

ว่าถ้าหากเขาทำให้เฉินเฟิงไม่สบอารมณ์อีกรอบ คงได้ตายไม่มีดินกลบหน้าแน่ๆ !

ทั้งพระเจ้าหรือราชาก็ไม่มีใครช่วยเขาได้

เฉินเฟิงยิ้มเจื่อนมองเสิ่นหงชัง “คุณเสิ่น ให้หลาน คุณลุกขึ้นเถอะ ก่อนหน้านี้พวกเราแค่มีเรื่องเข้าใจผิด กันนิดหน่อย แต่ตอนนี้มันผ่านไปแล้ว”

“คุณชายเฉิน คุณใจกว้างเกินไปแล้ว หลานชาย ผมคนนี้ โดนตามใจจนติดนิสัย ผมไม่ได้อบรมเขาให้ดี ไม่นึกว่าเขาจะจองหองพองขนจนกล้ามายุ่งแม้แต่กับ คุณ”

“ครั้งจะปล่อยไปไม่ได้เด็ดขาด คุณชายเฉิน คุณ ต้องให้บทเรียนกับเขาบ้างนะ”เสิ่นหงชังมองไปยัง เฉินเฟิงด้วยความเคารพนับถือ หลังพูดจบ เขามองไป ยังอาหู่ที่ยืนอยู่ข้างๆ พูดเสียงลอดไรฟัน”อาหู่ ตัดมือ เจ้านี้ข้างหนึ่ง!”

“ครับ เจ้านาย”อาหู่ดึงกริชออกมาจากเอวด้วย สีหน้าไร้ความรู้สึก แล้วเดินไปหาเสิ่นจุนเหวิน

เมื่อเห็นเสิ่นหงชังเหมือนจะเอาจริง เสิ่นจุนเหวินก็ หน้าซีดเผือด แม้แต่เป้ากางเกงก็เริ่มเปียกแฉะแล้ว ใน เวลานี้ เขาไม่กล้าแม้แต่ร้องขอความเมตตา เขารู้ถึง อารมณ์ของเสิ่นหงชังดี ถ้าเขายังกล้าขอความเมตตา น่ากลัวว่าคงจะไม่จบมือข้างเดียวแน่

อาหูที่อยู่ตรงหน้าถือกริชเตรียมจะสับลงมา

“คุณเสิ่น ให้มันแล้วไปเถอะ”เฉินเฟิงยิ้ม ยกมือหยุดอาหูไว้ เขารู้ว่าการกระทำของเสิ่นหงชังนั้นส่วน หนึ่งเป็นการแสดงเพื่อที่จะให้หน้าเขา

เฉินเฟิงไม่สงสัยเลย ถ้าหากตัวเองไม่ห้ามไว้ เสิ่น หงชังจะต้องตัดมือเสิ่นจุนเหวินให้เขาเป็นคำอธิบาย แน่

เพียงแต่ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็คงจะทิ้งแผลไว้ในใจ ของเสิ่นหงชังอย่างเลี่ยงไม่ได้ ถ้าหากเขาจะต้องกำ ราบเสิ่นหงชังในวันข้างหน้า ก็คงยาก

นอกจากนี้ถ้ามองในระยะยาว การตัดมือเสิ่นจุนเห วิน ก็ดูไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่

“คุณชายเฉิน…”เสิ่นหงชังยังอยากพูดอะไรบาง

อย่าง แต่เฉินเฟิงกลับโบกมือแล้วพูด “คุณเสิ่น ผมไม่ ได้จิตใจคับแคบขนาดนั้น อีกอย่างมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ โตอะไรขนาดนั้น ก็เอาตามนี้แล้วกันนะ”

เมื่อเห็นว่าเฉินเฟิงเหมือนจะไม่ได้คิดอะไรจริงๆ เสิ่นหงชังก็ระบายลมหายใจออกมาด้วยความโล่งอก รู้สึกจากใจว่าเฉินเฟิงเป็นคนใจกว้างมากจริงๆ สมกับ เป็นคนที่เป็นทายาทมหาเศรษฐี

เสิ่นหงชังเดินมาหน้าเสิ่นจุนเหวินก่อนเตะอย่าง แรง ตวาดดัง”ยังไม่ขอบคุณคุณชายเฉินอีก!”

เสิ่นจุนเหวินแทบจะคลานไปแทบเท้าเฉินเฟิง พูด ขณะน้ำหูน้ำตาไหล “คุณชายเฉิน ขอบพระคุณจริงๆ ขอบพระคุณที่ปล่อยผมไป ก่อนหน้าผมมีตาหามีแววไม่ คุณวางใจได้ ต่อจากนี้ผมไม่กล้าอีกแล้ว”

“ยังมีจากนี้อีกเหรอ? คืนนี้แกไสหัวไปอเมริกาซะ ต่อจากนี้ถ้ากล้ากลับมาชางโจวอีก ฉันจะถลกหนัง แก!”เสิ้นหงชังพูดอย่างร้ายกาจ แม้ว่าเฉินเฟิงจะบอก ว่าไม่ได้ติดใจ แต่เสิ่นหงชังรู้สึกว่าหากยังให้เสิ่นจุนเห วินอยู่ที่ชางโจว คงจะทำให้เฉินเฟิงรู้สึกไม่ดี

“คุณเสิ่น ให้จุนเหวินอยู่ชางโจวต่อเถอะ ผมยังมี เรื่องที่ต้องให้เขาจัดการ”เฉินเฟิงพูดยิ้มๆ เขายังต้อง ให้เสิ่นจุนเหวินไปตอนหนึ่งพันล้านคืนมาจากหลินหลัน แล้วให้บทเรียนกับแม่ลูกซุนกุ้ยฟาง ดังนั้นเสิ่นจุนเหวิน จะไปไหนไม่ได้

“ครับ คุณชายเฉิน” เสิ่นหงชังรีบตอบรับ