บทที่ 62 ซ่อนมีดสั้นในม้วนแผนที่

ในความเป็นจริง เสิ่นจุนเหวินในตอนนั้นแทบจะ ระเบิดออกมาอยู่แล้ว

ก่อนจะถึงคืนนี้ เขาบอกคนทั้งเมือง ว่าเสี้ยเมิ่ง เหยาจะต้องเปลี่ยนมาเป็นผู้หญิงของเขา แต่ในตอนนี้ เสี้ยเมิ่งเหยาที่อยู่ต่อหน้าเขากลับไปอิงแอบอยู่ในอ้อม กอดของผู้ชายอีกคน

เสิ่นจุนเหวินรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองคงเขียวไป หมดแล้ว

“เสี้ยเมิ่ง เหยา หวานเลี่ยนกันเสร็จรึยัง?”เสิ่นจุนเห วินมองเสี้ยเมิ่งเหยาด้วยสายตาเย็นชา “หวานกันเสร็จ แล้วก็กลับมาหาฉันได้แล้ว อย่าลืมว่าตอนนี้เธอเป็นผู้ หญิง!”

ซ่อนมีดสั้นไว้ในม้วนแผนที่! (ใช้เพื่อเปรียบ

เปรยว่าเมื่อเหตุการณ์ดำเนินมาจนถึงจุดสิ้นสุด ข้อเท็จ จริงย่อมปรากฏออกมา)

เสิ่นจุนเหวินฉีกหน้ากากออกจนหมด ในเมื่อเสี้ย เมิ่งเหยาจะดื้อด้านไม่เอามีดจี้ไม่ยอมทำ งั้นเขาเองก็ ไม่จำเป็นต้องเสแสร้งต่อไป ยังไงในมือเขาก็ยังมี สัญญาที่ทำไว้กับหลินหลันอยู่ ขอแค่ยังถือสัญญาไว้ อยู่ในมือ เสี้ยเมิ่งเหยาก็ต้องยอมเชื่อฟังแน่นอน

“เสิ่นจุนเหวิน ฉันไม่รู้ว่านายกับแม่ฉันไปตกลงอะไรกัน แต่ฉันจะขอบอกนายให้ชัดเจน ไม่ว่าจะมีข้อ ตกลงอะไร ฉันก็ไม่ยอมรับทั้งนั้น ทางที่ดีนายยอมแพ้ ไปซะเถอะ!”เสี้ยเมิ่งเหยาพูดด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

“เสี้ยเมิ่งเหยา เรื่องที่แม่ของเธอเอาเงินฉันไปหนึ่ง พันล้าน เธออย่าพูดว่าไม่รู้”เสิ่นจุนเหวินน้ำเสียงเย็น เยือก เงินของเขามันได้ง่ายขนาดนั้นเลยรีไง?

“เรื่องเงินน่ะฉันให้แม่คืนให้นายเหมือนเดิม ก็ได้”เสี้ยเมิ่งเหยาพูดเบาๆ

เสิ่นจุนเหวินแสยะยิ้ม “แล้วเธอคิดว่าฉันขาดเงินเห

รอ?”

“งั้นนายจะเอายังไง?”เสี้ยเมิ่งเหยากัดฟัน พูด

อย่างโกรธเคือง

“ง่ายๆ นะ เธอหย่ากับเจ้ากระจอกเฉินเฟิงนั่นเดี๋ยว นี้ แล้วมาเป็นผู้หญิงของฉันซะ!”เสิ่นจุนเหวินแลบเลีย ริมฝีปาก ไม่ได้ชุกซ่อนความปรารถนาในดวงตาเลย แม้แต่น้อย เจ้ากระจอกเฉินเฟิงนั่นจะมีพรสวรรค์แล้ว ยังไงล่ะ เมื่อมาอยู่ต่อหน้าอำนาจที่แท้จริง พรสวรรค์ก็ เป็นได้แค่เรื่องห่วยๆ นั่นแหละ

“ไม่มีทาง!”เสี้ยเมิ่งเหยาพูดอย่างเย็นชา

“ไม่มีทางเหรอ?”เสิ่นจุนเหวินเอ่ยเสียงเย็น “งั้นเธอ ก็รอแม่เธอเข้าไปนอนในคุกได้เลย”

เงินจุนเหวินพูดขณะหยิบมือถือขึ้นมา เงินที่หลิน หลันได้รับไม่ใช่ก้อนเล็กๆ แต่เป็นพันล้าน ถ้าให้ทนายของเขาดำเนินการล่ะก็ มันก็เพียงพอที่จะทำให้หล่น หลันติดคุกไปชั่วชีวิต

ใบหน้าสวยของเสี้ยเพิ่งเหยาปรากฏแววตื่น ตระหนก หรืออยากจะเห็นแม่แท้ๆ ติดคุกชั่วชีวิตจริง กันล่ะ?

อีกด้านหนึ่ง หลินหลันที่เฝ้าอยู่หน้าจอถ่ายทอด สดกำลังร้องไห้ ตอนนี้ในที่สุดเธอก็เข้าใจ ว่าทำไมซุน กุ้ยฟางถึงบอกว่าถือเงินเสิ่นจุนเหวินนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย

จะถือไม่ได้ ก็เพราะมันร้อนจนลวกมือ!

“คุณเสิ่น ไว้หน้าผมหน่อยได้ไหม?”เฉินเฟิงถอน หายใจ สุดท้ายก็ลุกขึ้นอย่างอดไม่ได้

เขาอยากจะให้บทเรียนกับหลินหลันสักหน่อย แต่

ก็ไม่ได้วางแผนว่าจะให้หลินหลันติดคุก แบบนั้นเสีย

เมิ่งเหยาก็คงรับไม่ไหว

“ไว้หน้านาย? คิดว่าตัวเองเป็นใคร!”เงินจุนเหวิน มองเฉินเฟิงอย่างเหยียดหยาม พูดอย่างเย็นชา เจ้า กระจอกตอนนี้ก็รู้จักขอร้องฉันเหรอ? สายไปแล้ว!

เฉินเฟิงขมวดคิ้ว “คุณไม่ไว้หน้าผมเลยจริงๆ เหรอ?”

ทันใดนั้นเสิ่นจุนเหวินก็หัวเราะขึ้น “อยากให้ฉันไว้ หน้านายเหรอ? ก็ได้ คุกเข่า เห่าเหมือนหมาสามครั้ง จากนั้นก้มหัวแทบเท้าฉัน แล้วฉันจะไว้หน้านาย!”

เสินจุนเหวินร้ายกาจอย่างไม่มีใครเปรียบ นี่เป็นโอกาสดีที่จะทำให้เฉินเฟิงอับอาย และให้เขาได้ ระบายความโกรธได้อย่างดี

“เสิ่นจุนเหวิน อย่าให้มันมากเกินไปนัก!”

เสี้ยเมิ่งเหยาโกรธสุดๆ ถ้าต้องทำให้เฉินเฟิงอับ อายเพื่อช่วยหลินหลันจริงๆ งั้นเธอก็ยอมที่จะไม่สน หลินหลัน!

“เกินไปงั้นเหรอ? เสี้ยเมิ่งเหยา ให้เจ้ากระจอกนี่ เห่าสามครั้งแล้วก้มหัวให้ฉัน ก็ช่วยแม่เธอให้ไม่ต้อง นอนคุกไปอีกนานเชียวนะ ฉันไม่รู้สึกว่ามันเกินไปเลย สักนิด”เสิ่นจุนเหวินเอ่ยอย่างเหยียดหยาม แน่นอน ต่อ ให้เฉินเฟิงจะทำเรื่องพวกนั้นจริงๆ แต่เขาที่สมควรจะ ข่มก็ต้องข่มอยู่ดี จะให้ปล่อยเสี้ยเมิ่งเหยาไปคงไม่ได้

“คุกเข่าลง! รีบคุกเข่าแล้วเห่าสิ!”หลินหลันที่อยู่ หน้าจออยากจะบินไปหาเฉินเฟิง แล้วจับหัวเขาก้มลง ไปเลยซะเดี๋ยวนั้น

เฉินเฟิงไม่ได้รู้ถึงความคิดของหลินหลันในตอน นั้น ถ้าหากเขารู้ล่ะก็ น่ากลัวว่าคงจะพาเสี้ยเมิ่งเหยา หนีไปทันที

“คิดดูแล้วเป็นไง? เจ้าขยะ หลินหลันก็เป็นแม่ยาย นายนะ หรือนายจะใจร้ายทนเห็นเธอติดคุกจริงๆ เหรอ?” เสิ่นจุนเหวินพูดอย่างยั่วยุ แม้ว่าวันนี้จะเอาเสี้ย เมิ่งเหยามาไม่ได้ แต่ความสัมพันธ์ของเสี้ยเพิ่งเหยากัน เฉินเฟิงในอนาคตจะต้องปรากฏรอยร้าวขึ้นแน่
เฉินเฟิงยิ้มก่อนเดินไปหน้าเสินจุนเหวิน “ยังจำได้ ไหมว่าไม่กี่วันก่อนที่บ้านสวีเฟยหรงฉันจัดการนายยัง ไง?”

เสี้ยเมิ่งเหยานิ่งอึ้ง เฉินเฟิงเคยสู้กับเสิ่นจุนเหวินที่ บ้านสวีเฟยหรงเหรอ? ทำไมเธอถึงไม่รู้มิน่าเธอถึงรู้สึก ว่าเป้าหมายที่แท้จริงในวันนี้ของเสิ่นจุนเหวินคือ เฉินเฟิง ไม่ใช่เธอ ที่แท้เสิ่นจุนเหวินก็โดนเฉินเฟิง ทำร้ายมา

ใบหน้าของเสิ่นจุนเหวินเปลี่ยนเป็นสีแดง หรี่ตาลง แล้วพูด “ทำไม เจ้ากระจอกนี่อยากจะลองดีกับฉันอีก เหรอ?”

เฉินเฟิงยิ้มเล็กน้อย “นายเดาถูกแล้ว”

“ไอ้เวร!”

เสิ่นจุนเหวินด่าออกมา จิตใต้สำนึกอยากจะถอย

ออกมา

แต่เฉินเฟิงก็กระแทกเข่าไปยังท้องน้อยของเสิ่น

จุนเหวิน

EGO ทันใดนั้น เสิ่นจุนเหวินก็รู้สึกได้แค่เพียงความเจ็บ ปวดที่แล่นปราดขึ้นมาจากส่วนท้อง จากนั้นร่างกายก็ ทรุดลงกับพื้น บิดตัวงอเหมือนกุ้งอย่างควบคุมไม่ได้

บอดี้การ์ดหลายคนที่อยู่ข้างหลังเสิ่นจุนเหวินตก ตะลึง ไม่มีใครคาดคิดว่าเฉินเฟิงจะลงมือโดยไม่พูด พร่ำทำเพลง
ที่จริงแล้ว ที่เสิ่นจุนเหวินมาวันนี้ก็ไม่ได้ถึงกับไม่ ได้เตรียมตัวอะไรมาเลย เขาคิดถึงสถานการณ์ที่ เฉินเฟิงจะลงมือไว้อยู่แล้ว เพราะงั้นเขาถึงได้พาบอดี้ การ์ดมาเป็นโหล เพียงแต่ไม่นึกว่าเฉินเฟิงจะเร็วขนาด นี้ บอดี้การ์ดหลายคนยังไม่ทันจะรู้ตัว เสิ่นจุนเหวินก็ ถูกจัดการไปซะแล้ว

“ไอ้พวกไร้ประโยชน์ มัวยืนเซ่ออะไรอยู่ รีบไปฆ่า ไอ้นั้นซะสิ”เสิ่นจุนเหวินคำราม ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับ เข่านั่นของเฉินเฟิง เขารู้สึกเจ็บจนน้ำตาจะไหลอยู่

แล้ว

“ไป!”

“ฆ่ามัน!”

สีหน้าของเหล่าคนสวมสูทดำเปลี่ยนไป แล้วเข้า

ประกบเฉินเฟิง

พวกเขาเป็นบอดี้การ์ดมืออาชีพที่ได้รับการฝึกฝน อย่างมืออาชีพ ปกติแล้วสู้กับคนธรรมเจ็ดแปดคนได้

สบายๆ

เฉินเฟิงตรงหน้านี้ ถึงแม้จะดูไม่ธรรมดา แต่พวก เขาก็ยังมั่นใจว่าจะสามารถจัดการเฉินเฟิงได้ในไม่กี่

อึดใจ

“ตูม”

ใครจะไปรู้ เมื่อบอดี้การ์ดที่อยู่หน้าสุดพุ่งเข้าไป ยังไม่ทันได้แตะชายเสื้อของเฉินเฟิงก็ถูกเขาแตะเข้าที่ปากจนลอยไปชนกับโต๊ะอาหาร

ราวสายฟ้าฟาด

เรื่องหลังจากนั้นก็ไม่มีอะไรน่าพูดถึงสักเท่าไหร่ เฉินเฟิงราวกับเสือตะปบฝูงแกะ เขาใช้เวลาเพียงไม่ถึง นาทีก็สามารถคว่ำบอดี้การ์ดเป็นโหลที่เสิ่นจุนเหวินพา มาได้ทั้งหมด

เสิ่นจุนเหวินแทบจะร้องไห้เต็มที

ให้ตายเขาก็ไม่อยากจะเชื่อ เฉินเฟิงฝีมือร้ายกาจ อะไรขนาดนี้

นี่ใช่เจ้ากระจอกที่พวกตระกูลเสี้ยพูดถึงจริงๆ

เหรอ?

ถ้าคนโหดขนาดนี้แล้วยังกระจอกอีกล่ะก็ งั้นใน สายตาของตระกูลเสี้ย ต้องเป็นคนแบบไหนถึงจะ เรียกว่าเป็นหัวกะทิได้ล่ะ

ห้องถ่ายทอดสดแทบระเบิด

จำนวนผู้ชมพุ่งขึ้นถึง1.5ล้านคน ในความจริง หลายคนที่ชีวิตนี้ยังไม่เคยได้เห็นการถ่ายทอดสดที่ มหัศจรรย์ขนาดนี้

รู้สึกเหมือนแทบจะเอาไปทำหนังสั้นได้สักเรื่อง

คุณแค่เล่นเปียโนเก่งก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ถึงขนาด ต่อสู้ได้ดุเดือดขนาดนี้ ยังจะเหลือที่ให้คนอื่นมีชีวิตอยู่ อีกมั้ย?