บทที่ 43 ต้องเพิ่มเงิน

หลินหลันไม่ลังเลและหันไปจ้องมองเฉินเฟิง “ได้ยินแล้ว หรือยัง หันไปขอโทษป่าแกและลูกพี่ลูกน้องแก ขอโทษสิ!”

“หลังจากขอโทษแล้ว เรื่องที่แกเรียกร้องให้เมิ่งเหยาซื้อ รถให้แกฉันก็จะปล่อยไป” ราวกับกังวลว่าเฉินเฟิงจะขัดขึ้น ตัวเอง หลินหลันจึงกล่าวประโยคเพิ่มเติม ในความคิดของ เธอ เธอเองก็ได้เผชิญหน้ากับเฉินเฟิงมาสักพักแล้วและ เชื่อว่าเฉินเฟิงจะไม่มีทางขัดขืน

“แม่ คุณจะมากเกินไปแล้ว!” ใบหน้าที่งดงามของ เสี้ยเมิ่ง เหยานั้นเย็นชาและน่ากลัว

เมื่อพูดจบ เธอก็ตรงไปคว้ามือของเฉินเฟิงและกล่าว “เฉินเฟิง เราไปกันเถอะ”

“ไป? พวกคุณจะไปไหน!” หลินหลันในตอนนั้นโกรธ เคือง “เสี้ยเมิ่ง เหยา ถ้าวันนี้เธอกล้าจะก้าวออกไปจาก ประตู หลังจากนี้ก็ไม่ต้องกลับมาอีก”

“แล้วก็แกเฉินเฟิง ถ้ากล้าที่จะพาเสี้ยเมิ่งเหยาออกไป พรุ่งนี้ก็ย้ายออกไปจากตระกูลเสี้ยได้เลย!” หลินหลันขู่ ด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น เธอยังไม่เชื่อว่าเธอจะไม่สามารถ ควบคุมสถานการณ์นี้ได้

สีหน้าของเฉินเฟิงนั้นสงบนิ่ง เขาค่อยๆปล่อยมือของเสี้ย เมิ่งเหยาจากนั้นก็ตรงไปยังซุนกุ้ยฟางแม่ลูก

เมื่อเห็นเช่นนั้น หลินหลันก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก ไอ้คนไร้ค่าก็ยังคงไม่กล้าขัดคำสั่งของเธอ

“เฉินเฟิง คุณจะทำอะไร?!” เสี้ยเมิ่งเหยารู้สึกโกรธเล็ก น้อย เธอคาดไม่ถึงว่าเฉินเฟิงจะไม่ต่อสู้ และยอมคุกเข่า ขอโทษซุนกุ้ยฟางแม่ลูก

“ยังยืนนิ่งเป็นสากอยู่อีก? ยังไม่รีบเข้ามาก้มหัวขอโทษ อีกหรือไง!” หลินต้าจูนกล่าวอย่างหยิ่งผยอง ในเวลานี้เขา เชื่อในความสามารถของซุนกุ้ยฟางว่าเธอมีวิธีที่ทำให้หลิน หลันบังคับให้เฉินเฟิงให้มาคุกเข่าขอโทษ

“คุณแน่ใจแล้วใช่ไหมว่าต้องการให้ฉันคุกเข่าก้มหัว ขอโทษคุณ?” เฉินเฟิงถามเบาๆ

“แน่นอน! ไอ้ขยะ เมื่อกี้ตอนทุบตีฉันไม่ใช่ว่าเก่งมากหรือ ไง ตอนนี้ยังจะเก่งอีกไหม? รีบคลานเข้ามาขอโทษสิ เคาะ หัวกับพื้นสิบครั้งด้วยล่ะ ให้ฉันตบด้วยแล้วฉันจะยกโทษ ให้” หลินต้าจูนกล่าวอย่างยืดอกและทุกคำพูดไม่ได้อยู่ใน สายตาของเฉินเฟิงเลย

เฉินเฟิงยิ้มเบาๆและเดินตรงไปที่หลินต้าจูน

“ฉันจะบอกให้ อย่าทำให้เรื่องวุ่นวาย” ไม่รู้ทำไมหลินต้า จูนรู้สึกหนาวสั่นเพราะรอยยิ้มของเฉินเฟิงดังนั้นเขาจึง กล่าวเตือน

เฉินเฟิงหยุดก้าวเดินและมองไปที่ซุนกุ้ยฟางพร้อมรอย ยิ้ม “คุณป้า ไม่ต้องกังวล ฉันจะสร้างความวุ่นวายได้ อย่างไร ตอนนี้ฉันอยากขอโทษลูกพี่ลูกน้องของฉันแทบ

แย่”
พูดจบเฉินเฟิงก็เดินมาตรงหน้าหลินต้าจูน

หลินต้าจูนยิ้มอย่างร้ายกาจและมองไปที่เฉินเฟิงจากนั้น กล่าว “ยังไม่คุก…”

คำกัดไปยังไม่ทันกล่าวออกมา มือใหญ่ก็คว้าผมของเขา เอาไว้

รอยยิ้มบนใบหน้าของหลินต้าจูนก็แข็งในทันที จากนั้น เขาก็รู้สึกได้ถึงแรงมหาศาลที่มาจากหนังศีรษะของเขา ทันใดนั้นศีรษะของเขาก็กระแทกพื้นอย่างไม่สามารถ ควบคุมได้

“ปัง”

เสียงดังขึ้น

ศีรษะของหลินต้าจูนกระแทกเข้ากับพื้นไม้อย่างรุนแรง ทันใดนั้นดวงตาของ ซุนกุ้ยฟางก็ตื่นตะลึงด้วยความ

โกรธ

หลินหลันและเสี้ยเมิงเหยาตื่นตระหนก

“ขอโทษด้วยพี่ เมื่อกี้ฉันไม่น่าต่อยตีคุณเลย” รอยยิ้ม ของเฉินเฟิงราวกับปีศาจ

ทันทีที่เขาพูดจบเขาก็จับศีรษะหลินต้าจูนแล้วยกมันขึ้น มาจากนั้นก็กระแทกลงไปอีกครั้ง!

“ปัง”

เสียงดังขึ้นอีกครั้ง ศีรษะของหลินต้าจูนนั้นมีเลือดซึม

ออกมา
“พี่ชาย ศีรษะคุณแตกแล้วล่ะ” เฉินเฟิงยังคงยิ้มอยู่เช่น

นั้น

“อาก! แม่ฆ่ามัน!” สีหน้าของซุนกุ้ยฟางนั้นโกรธเคืองมาก เธอหยิบกรรไกรจากบนโต๊ะแล้วพุ่งเข้าไปที่เฉินเฟิง

เฉินเฟิงไม่ได้หันกลับไปมอง เขาเพียงเตะซุนกุ้ยฟางให้

ออกไป

“ปัง”

ศีรษะของหลินต้าจูนกระแทกพื้นอีกครั้ง

“พี่ชาย ทำไมไม่พูดอะไรเลยล่ะ?” เฉินเฟิงถามอย่าง เป็น

ห่วง

ใบหน้าของหลินหลันเต็มไปด้วยความกลัว หลินต้าจูนนั้น อาการย่าแย่จะพูดได้อย่างไร

“เฉินเฟิง! ” เสี้ยเมิ่งเหยารีบเข้ามาคว้าร่างกายเฉินเฟิง ไว้ ร่างกายของเธอสั่นเล็กน้อย เธอกลัวว่าหากเฉินเฟิงกระ แทกอีกครั้งหลินต้าจูนอาจตายได้

เมื่อเห็นเสี้ยเมิ่งเหยาเข้ามา เฉินเฟิงก็หรี่สายตามองและ ลุกขึ้น ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่ากลัวเสี้ยเมิ่งเหยาจะตกใจเขา จะต้องทิ้งบทเรียนที่น่าจดจำให้กับหลินต้าจูน

“แม่ ยังอยากให้ฉันขอโทษอีกไหม?” เฉินเฟิงมองหลิน หลันและถามด้วยรอยยิ้ม

“แก…แกในสายตาแกไม่มีกฎหมายบ้านเมืองหรือไง แก ทำขนาดนี้ก็ฆ่าฉันตายได้เหมือนกัน!” หลินหลันชี้ไปที่จมูกของเฉินเฟิงและเธอสั่นด้วยความโกรธ

“แม่ ฉันจะไม่ทำร้ายคุณ เพราะคุณเป็นแม่ของเมิ่งเหยา” เฉินเฟิงกล่าว

“แต่ฉันหวังว่าคุณจะจำได้ว่าฉันเป็นลูกเขยของตระกูล เสี้ย และฉันก็ไม่ใช่หมา!” สีหน้าของเฉินเฟิงนั้นเย็นชา “เรื่องบางเรื่องก็อย่าให้มันมากเกินไป!”

“แก แก..กล้าขู่ฉันเหรอ?!” หลินหลันโกรธเคือง

“ไม่ได้ขู่แต่แค่แนะนำ” เฉินเฟิงนั้นท่าทางสงบ

“ดี! ดี! คำแนะนำ!” หลินหลันกล่าวคำเหล่านี้จากการ กัดฟัน จากนั้นเธอก็มองไปที่เฉินเฟิงและตะโกน “ถ้าเช่น นั้นวันนี้ฉันก็จะให้คำแนะนำแกหมือนกัน ตอนนี้ ในตอนนี้ ฉันไล่แกออกจากตระกูลเสี้ย!”

“โอเค”

เฉินเฟิงนั้นตอบอย่างตรงไปตรงมา หลังจากพูดจบเขาก็ ผลักประตูและจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

“แม่ ทำไมคุณทำไมแบบนี้ได้อย่างไร!” ใบหน้าสวยของ เสี้ยเมิ่งเหยาเต็มไปด้วยคราบน้ำตา

“ฉันทำไม? ฉันไม่ได้ทำเพื่อแกอยู่หรอกหรือไง ไอ้ขยะ แบบนั้นไปได้ก็ดีแล้ว แม่จะหาคนดีๆให้แก ดีกว่าเขาสิบเท่า ร้อยเท่า” หลินหลันคิดว่าสิ่งที่ตนพูดนั้นถูก เนื่องจากเสี้ย เมิ่งเหยากลายเป็นผู้รับผิดชอบโครงการ ยู่ฉวนซาน มี ผู้ชายที่เพอร์เฟคจำนวนไม่น้อยที่เข้ามาหาเธอ ความ พยายามของพวกเขาชัดเจน ตราบใดที่หลินหลันหาวิธีไล่เฉินเฟิงออกจากตระกูลเสียได้ พวกเขาก็มีสิทธิ์ที่จะ สามารถครอบครองเสียเมิ่งเหยาได้

“แม่ คุณทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยงจริงๆ” เสี้ยเมิ่งเหยาเช็ด น้ำตาของเธอและพูดอย่างเย็นชา

“แกบอกว่าฉันน่าขยะแขยง?!” ทันใดนั้นหลินหลันก็ ระเบิดอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน “แกยังมีจิตสำนึกหรือเปล่า ฉัน ทำงานหนักหนาสาหัสเพื่อเลี้ยงดูแกมันไม่ง่ายเลย แล้วจู่ๆ แกมาบอกว่าฉัน..”

“ปัง!”

เสี้ยเมิ่งเหยากระแทกประตูและจากไป “แกจะไปไหน?! เสี้ยเมิ่งเหยา! กลับมา!”

หลินหลันกรีดร้องและรีบไปที่ประตูแต่กลับพบว่าเสี้ยเมิ่ง เหยานั้นได้หายไปแล้ว

“หลินหลัน ครั้งนี้ลูกชายของฉันเจอกับการกระทำที่ไม่ สามารถรับได้ ฉันไม่สามารถอดทนได้แล้ว!” ใบหน้าของ ซุนกุ้ยฟางเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง หลินต้าจูนนั้นนอนอยู่ บนพื้นพร้อมกับรอยเลือดที่ศีรษะ น่าสังเวชมาก

“พี่สะใภ้ คุณใจเย็นๆก่อน ต้าจูนเขาจะไม่เป็นอะไร” หลิน หลันรีบโทรหา120 ในตอนนี้นั้นเธอกลัวกว่าซุนกุ้ยฟางอีก กลัวว่าหลินต้าจูนจะเป็นอะไรไป หากว่าหลินต้าจูนเกิดเป็น อะไรขึ้นมา ซุนกุ้ยฟางจะต้องประกาศเรื่องทั้งหมดออกมา แน่ ถ้าเป็นเช่นนั้นเธอแทบจะไม่สามารถรอดพ้นจากชะตา กรรมแห่งความพินาศได้
“หลินหลัน เรื่องราวน่าอับอายทั้งหมดที่คุณเคยทำมา ฉัน รู้หมดทุกอย่างแล้ว ถ้าคราวนี้คุณไม่สามารถทำให้เรา พอใจได้ ห์ นี้ ฉันรับรองว่าคุณจะได้เจอดี!” ซุนกุ้ยฟางขู่อีก ครั้ง เนื่องจากไม่มีทางที่จะทำให้เฉินเฟิงกลับมายังที่นี่ได้ เช่นนั้นก็ต้องรับความพึงพอใจจากหลินหลัน

ความขุ่นเคืองเล็กน้อยปรากฏขึ้นในดวงตาของหลินหลัน แต่ใบหน้าเธอประดับไปด้วยรอยยิ้ม “พี่สะใภ้วางใจเถอะ รอเมิ่งเหยากลับมา ฉันจะให้พี่เลย 500,000

“500,000?!” ซุนกุ้ยฟางตะคอกอย่างเย็นชาและหัวเราะ เยาะ “หลินหลัน 500,000 ในตอนนี้นั้นไม่สามารถแก้ ปัญหาในตอนนี้ได้หรอก ลูกชายของฉันถูกลูกเขยขยะ ของคุณทุบตีเช่นนี้ 500,000 มันไม่เพียงพอ”

“เพิ่มจำนวนเงิน!” ซุนกุ้ยฟางกล่าวอย่างมั่นใจ