บทที่ 35 พี่น้องแค่เปลือกนอก

“พี่น้องคนนี้ มีอะไรค่อยพูดค่อยจา…สังจุนก้าวไป

ข้างหน้าหนึ่งก้าว อยากออกตัวแทนจ้าวโย่ว แต่ว่าคำพูด ของเขายังพูดไม่จบ เท้าใหญ่ข้างหนึ่งกลับเตะอยู่ที่หน้าอก

ของเขา

ตึ้ง ตึ๊ง ตึ๊ง!

สั่งจุนถอยหลังต่อไปเรื่อยๆสามเก้าโดยควบคุมตนเองไม่ ได้ ชนไปโดนโต๊ะในห้อง

สีหน้าสั่งจุนซีดลงทันที เพียงแค่เท้าเดียว ก็ทำให้เขา รู้สึกถึง ตับไตไส้พุงล้วนจะเคลื่อนที่แล้ว เขาก็เข้าใจ คราว นี้ยุ่งกับนักเลงอย่างโหดร้ายแล้วจริงๆ คนที่เตะเขาเมื่อกี้ คนนั้น ย่อมต้องมีฝีมืออย่างแท้จริงแน่นอน

เทควันโด้ระดับห้าของเขา อยู่ต่อหน้าคนอย่างนี้ ก็เพียง แค่หมัดเท้าปักบุปผาเท่านั้น

“ขอ.ขอไว้ชีวิต…เถอะ!” เห็นสังจุนล้วนถูกหนึ่งวิชา ตีก็ถอยแล้ว จ้าวโย่วฟุบ เสียงหนึ่ง คุกเข่าขอร้องอยู่บนพื้น โดยตรงแต่ชายสักลายคนนั้น กลับไร้สีหน้าเอามือยัดใส่ เข้าไปในปากของจ้าวโย่ว

“เฉียก” หนึ่งเสียง

ชายสักลายฉีกอย่างโหดร้าย ฉีกจนปากของจ้าวโย่ว เลอะโดยตรงเลย บาดแผลยาวหนึ่งเมตรจากมุมปากจนถึง ใบหู
จ้าวโย่วร้องอย่างทรมานหนึ่งเสียง ทันที่นั่นก็ล้มกลิ้งอยู่

บนพื้น

ฉากที่เลือดสาดเต็มพื้นนี้ ทันทีนั้นทำให้เสี้ยเมิ่งเหยากับ สวีเฟยหรงตกใจจนใบหน้าเล็กๆซีดไปหมด

เฉินเฟิงส่ายหัว เขายังไงก็คิดไม่ถึง คนที่ออกหน้าแทน ชายใส่สร้อยทองใหญ่นั้น กลับกลายเป็นกู้ตงเชิน ตัวเขา เองหลายวันก่อน เพิ่งตัดมือเขาไปข้างหนึ่ง หรือว่าวันนี้จะ ต้องซื้อหนึ่งแถมสอง ก็ต้องตัดอีกข้างหนึ่งหรือ?

แต่ว่าเวลานี้จุดสังเกตของกู้ตงเชินล้วนอยู่ที่บนกายของ สังจุนกับจ้าวโย่ว ล้วนไม่ได้สังเกตถึงเขาที่อยู่ในมุม

“พี่ใหญ่คนนี้ ผมชื่อสังจุน พ่อผมคือประธานกรรมการ ของจุนเสิ้งกรุ๊ป” สังจุนไม่กล้าโอหังอีก ชายสักลายลงมือ เด็ดขาดโหดเหี้ยมเช่นนี้ พูดได้ชัดว่าฐานะของชายที่สวม เสื้อลายๆสูงเหนือกว่าที่เขาคาดคิด

“จุนเสิ้งกรุ๊ป หรือ? พ่อถึงคือสังเถ่ซานหรือ?” กู้ตงเชิน ตรวจเช็คสั่งจุนที่หนึ่ง ถามออกมา

ได้ยินว่ากู้ตงเซินรู้จักพ่อของตนเอง บนใบหน้าของสังจุน มีสีสันขึ้นมาอีกทันที “ใช่ใช่ใช่ พี่ใหญ่ พ่อผมคือสังเถ่ซาน ท่านรู้จักเขาหรือ?”

“ถึงเรียกกูเป็นพี่ใหญ่?”กู้ตงเซินกะพริบตา บนใบหน้า ปรากฏรอยยิ้ม

สั่งจุนอึ้งไป ไม่เรียกพี่ใหญ่จะให้เรียกอะไร หรือว่าเรียก ลุงใหญ่?
“ถึงรู้ว่าพ่อมึงเรียกกว่าอะไรไหม?” กู้ตงเป็นเอ่ยปากถาม

อีก

“เขาเรียกท่านว่าอะไรหรือ?” ในใจของสังจุนจู่ๆก็นึกถึง เหมือนจะมีสิ่งไม่ดีจะเกิดขึ้น

“เพี้ยะ”

กู้ตงเซินหนึ่งฝ่ามือตบอยู่บนใบหน้าสั่งจุนโดยตรง ยิ้ม เย็นชากล่าวว่า “พ่อมึงเห็นเฮีย ก็ต้องเรียกเฮียว่า ท่านเชิน เสียงหนึ่ง ถึงถือว่าเป็นอะไร ยังกล้าเรียกเฮีย เป็นพี่ใหญ่!”

ปุ้ง

ในสมองของสังจุนเสียงดังลั่นระเบิด ปุ้ง ขึ้นมา เขารู้แล้ว ล่ะ! ในที่สุดเขาก็รู้แล้วว่าฐานะของชายสวมเสื้อเชิ้ตลายๆ คนนี้ที่อยู่ตรงหน้าแล้ว!

อยู่ในเมืองชางโจวอาจจะมีชื่อของหลายคนข้างในมีตัว หนังสือเป็นตัวนี้ แต่ว่าสามารถทำให้พ่อเขาสังเถ่ซานเรียก ท่านเชิน คำหนึ่ง ย่อมเป็นเพียงแค่กู้ตงเชินคนเดียวเท่านั้น!

ที่แท้คือกู้ตงเชิน!

สีหน้าสังจุนซีดเซียว ในเวลานี้แม้แต่ใจที่คิดอยากจะตาย เขาล้วนมีแล้ว หลังจากกลับประเทศแล้ว สังเถ่ซานบอกกับ เขา เขตตะวันตกของเมืองทั้งหมด คนที่ไปยุ่งไม่ได้ที่สุดก็ คือ กู้ตงเซิน เพราะว่ากู้ตงเซินคนนี้ทำเรื่องอะไรขึ้นมาล้วน ไม่มีฟ้าไม่มีกฎหมาย อีกทั้งเบื้องหลังของเขา ยังมีมาเฟีย ใหญ่ของเมืองให้พึ่งพิงอยู่

แม้ว่าเป็นสังเก่ซาน ทุกครั้งที่ได้เจอกับกู้ตงเชินล้วนต้องเคารพอย่างยิ่ง

“ท่านเชิน ผมผิดไปแล้ว ขอร้องท่าน เห็นแก่หน้าตาของ พ่อผม ปล่อยผมไปสักครั้งเถอะ” สังจุนก็ถือว่ายังรู้ตัว ฟุบ เสียงหนึ่ง คุกเข่าอยู่บนพื้น เริ่มขอร้องโดยตรง ในเวลานี้ไม่ ว่าผู้ยิ่งใหญ่ช่วยเหลือสาวงามอะไรๆล้วนถูกเขาโยนทิ้งอยู่ หลังศีรษะแล้ว ยังเป็นชีวิตที่สำคัญที่สุด

“ปล่อยมึงไปสักครั้งหรือ?” กู้ตงเชินยิ้มอย่างหยอกเล่น จ้องมองโจวจิ้งหลง หนึ่งทีกล่าวว่า “ก็ต้องถามดูว่าพี่น้องกู ยินยอมหรือไม่!”

“พี่ใหญ่คนนี้ ขอเพียงแค่ท่านปล่อยผมสักครั้ง ผม สามารถจ่ายเงินชดเชยให้ท่าน พ่อผมมีเงินมากมาย สิบ ล้าน! ผมสามารถให้ท่านสิบล้าน! ” ซังจุนพูดทั้งน้ำมูกน้ำตา

โจวจิ้งหลง หัวเราะเยาะหนึ่งเสียง “สิบล้านหรือ?! ที่แท้ ในสายตาของมึงเฮียก็มีค่าเพียงแค่สิบล้าน!”

“กูเย็ดแม่งถึง!” โจวจิ้งหลงแย่งเก้าอี้ขึ้นมา ฟาดไปที่บน หัวของสังจุนอย่างโหดร้าย ฟาดจนหัวสังจุนแตกเลือดไหล

“วันนี้เฮียให้ถึงยี่สิบล้าน ขาของมึงสองข้างนี้ เฮียจะเอา แล้ว!” โจวจิ้งหลง ความโหดเหี้ยมเต็มใบหน้า จากนั้นสะบัด มีดสปริงหนึ่งเล่มขึ้นมา เสียบไปที่ต้นขาของสังจุน

“หยุด!”

อยู่ในเวลานี้สวีเฟยหรงก็ลุกขึ้นมา ใบหน้าเล็กๆของเธอก็ ตกใจจนซีดเซียวไปหมด แต่ว่ายังไงสังจุนก็ออกตัวเพื่อเธอ จึงตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ เธอไม่สามารถปล่อยให้สังจุนถูกตัดขาทั้งสองข้างไปต่อหน้าต่อตา

เห็นคนที่ออกเสียงคือสวีเฟยหรงโจวจิ้งหลงไม่โกรธกลับ ดีใจกล่าวว่า “มึงอีกะหรี่คนนี้ ถึงขนาดยังไม่หนี้”

กู้ตงเซินก็มองสังเกตไปที่สวีเฟยหรงอย่างน่าสนใจเช่น กัน ราคะในตาไม่ได้ปิดบังแม้แต่นิด นี่เป็นสาวงามที่ไม่ด้อย กว่า เสี้ยเมิ่งเหยาคนหนึ่ง โดยเฉพาะเป็นเวลานี้สวีเฟยหรง ดั่งกวางน้อยที่ได้รับความทรมานอย่างมาก สภาพน่า สงสารเหลือเกิน ยิ่งทำให้คนรู้สึกเอ็นดู

“สาวสวย คนไม่เอาไหนคนนี้เป็นแฟนคุณหรือ?” กู้ตง เชินยิ้มถาม

สวีเฟยหรงส่ายหัว กล่าวว่า “ท่านเซิน คือพี่น้องท่านลง ไม้ลงมือกับฉันก่อน สังจุนจึงลงมือกับพี่น้องของ

ท่าน.. .

“นี่คือคุณจะพูดหลักการกับกูหรือ?!” กู้ตงเชินสีหน้าเย็น ชาโหดเหี้ยม ตัดคำพูดโดยตรง 11

“ไม่….ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนี…” ใบหน้า งดงามของสวีเฟยหรงซีดลงตกใจจนแม้แต่คำพูดก็พูดไม่ สมบูรณ์

โจวจิ้งหลง หัวเราะ เฮอะเฮอะ กล่าวว่า “ท่านเชิน พูดกับ อีกะหรี่คนนี้ ไม่ต้องพูดให้ยืดยาว ท่านแบกเธอกลับไป โดยตรง กลางคืนจัดการเธออยู่บนเตียงให้ดีๆก็พอแล้ว”

กู้ ตงเซิน เลียริมฝีปาก จ้องมองสภาพอย่างน่าสงสารของ สวีเฟยหรงเพียงแค่รู้สึกถึงความร้อนผ่าวขึ้นมา “สาวสวยคุณรู้สึกว่าความคิดเห็นของกู….”

“ไม่ได้ !”

คำพูดของกู้จงเซินยังพูดไม่จบ ก็ถูกเสียงที่สั่นนิดๆตัด คำพูดไป

กู้ตงเซินหันหน้าไป ตอนที่เห็นคนที่ออกเสียงคือเสี้ยเมิ่ง เหยาเขาตื่นตกใจในทันที สาวน้อยคนนี้ทำไมอยู่ที่นี่ล่ะ? จากนั้นเขาก็ย้ายสายตาไปทางข้างซ้ายของเสี้ยเมิ่งเหยา เขามองเห็นใบหน้าที่ยิ้มเหมือนไม่ยิ้มใบหนึ่ง

ในทันทีนั้น วิญญาณของกู้ตงเชิน ตกตะลึงจนโผล่ออก มาโดยตรง!

“ฮ่าฮ่า ท่านเป็น โชควาสนาของท่านนี้ไม่น้อยนะ นึกไม่ ถึงว่าในห้องน้อยๆนี้ ยังมีสาวงามโดดเด่นเช่นนี้ ท่านเชิน คืนนี้ท่านกลับไปสะใจให้จบล่ะ เอาสาวงามทั้งสองนี้ ให้ น้องยืมไปเล่นบินคู่เป็นยังไงล่ะ?” โจวจิ้งหลงล้วนไม่ได้ สังเกตถึง ใบหน้าของ กู้ตงเซินหวาดกลัวจนใกล้จะเปลี่ยน โฉมหน้าไปหมดแล้ว

เขาเดินไปทางเสี้ยเพิ่งเหยาอย่างไม่ใส่ใจเหมือนเดิม รอย ยิ้มเต็มไปด้วยตัณหาราคะมากเหลือเกิน

“บินแม่งสิ!”

ตาเห็นโจวจิ้งหลงกำลังจะเดินไปถึงข้างหน้าเฉินเฟิง กู้ตง เซินก็ห่วงใยอย่างอื่นไม่ได้แล้ว บินไปยกเท้าเตะอยู่บนเอว ของโจวจิ้งหลง

เท้านี้ กู้ตงเซ็นเตะแรงด้วยความแรงสิบสองส่วนออกมาทั้งหมด ไม่กล้าเก็บไว้แม้แต่นิด เขากลัวเฉินเฟิงจะเข้าใจ ผิดเขาว่า โจวจิ้งหลงล่วงเกินเสี้ยเมิ่งเหยาเป็นเจตนาของ

เขา

หลังจากโจวจิ้งหลงถูกเตะจนล้มดั่งสุนัขหน้าที่มปัก โคลนแล้ว ก็มีนงงในทันทีนั้น

“ท่านเชิน…”

“เพี้ยะ!”

“ถึงขี้เข้าสมองแล้วหรือ? คุณเสี้ยมึงก็ยังกล้าเตะต้อง!” กู้ ตงเซินไม่เหลือน้ำใจแม้แต่นิด ไม่ให้โอกาสโจวจิ้งหลง แก้ตัวโดยตรง การตบหน้าเหมือนไม่ต้องจ่ายตัง ตบไปที่ บนใบหน้าของโจวจิ้งหลง

มองเห็นกู้ตงเชินสั่งสอนโจวจิ้งหลงเหมือนดั่งศัตรูฆ่าพ่อ ในห้องคนทั้งหลายล้วนมึนงงไปเลย

นี่คือเรื่องอะไรกันแน่?

ก่อนหน้านั้น กู้ตงเชินไม่ใช่ยังดูว่าโจวจิ้งหลงเป็นพี่น้อง กันหรือ ทำไมแค่พริบตาเดียว ก็แทบอยากจะฆ่า โจวจิ้ง หลงให้ตายเลยล่ะ?