บทที่ 313 นางสุนัขจิ้งจอก

“โอเค คราวนี้แม่ต้องจัดการได้ขยะนั้นดีๆ ” หลินเย็นมีความขุ่น เคืองวาบผ่านสายตาของเธอ จงให้เป็นที่ของเธอ ขอแค่เฉินเพื่ งมาที่จงให้ เธอจะมีหลายพันวิธีที่จะปฏิบัติต่อเงินเฟิง ทำให้ เขาตายทั้งเป็น!

เฉินเฟิงและหลินหวั่นชวเดินออกจากหงส์ขาว

แต่หลังจากนั้นเพียงไม่กี่ก้าว ฝีเท้าของหญิงสาวก็หยุดลงและ เธอก็ก้มค่านับให้เฉินเฟิงอย่างสุดซึ้ง

” พี่เฉินเฟิง ฉันขอโทษ หวั่นจิ๋วทำให้คุณเดือดร้อนอีก

แล้ว … ”

ใบหน้าสวยงามของหญิงสาวเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ตั้งแต่ เมื่อวานที่พบกับเฉินเฟิง จนถึงตอนนี้ เธอทำให้เงินเฟิงเดือด ร้อนถึงสามครั้ง

ทุกครั้งที่เธอลำบากที่สุด เฉินเฟิงมักจะก้าวออกมาช่วยเหลือ

เธอ

เธอนึกไม่ออกจริงๆ ว่าตอนนี้เธอและแม่ของเธอจะเป็น อย่างไรหากไม่มีเงินเฟิง

เฉินเฟิงส่ายหัวและยิ้ม “ไม่เป็นไร ถ้าคุณพบปัญหาที่คุณไม่ สามารถจัดการได้ในอนาคต อย่าลืมบอกผมนะ อย่าฝืนรับไว้ คนเดียว”
“ค่ะ” หลินหวั่นชีวกัดฟันของเธอ ใบหน้าสวยของเธอแดง

“ไปกันเถอะ ผมพาคุณไปโรงพยาบาล”

เงินเฟิงกล่าว หลินเล่นลงมือไม่รู้จักเบามือเลย ไม่กี่ทำลงไป ต้องเหลือแผลให้หลินหวั่นวแน่นอน

“ค่ะ” หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่งหลินหวั่นชีวก็พยักหน้า

แต่เพียงไม่กี่ก้าว ร่างของเธอก็อ่อนตัวลงและล้มลงโดยไม่มี

การเตือนล่วงหน้า

ใกล้พื้นดินขึ้นเรื่อย ๆ

ความหวาดกลัวปรากฏขึ้นทั่วดวงตาที่สวยงามของหลินหวั่น

กำลังจะล้มลงกับพื้น

ในขณะนี้ มือที่ทรงพลังขนาดใหญ่กอดเอวเรียวของหลินหวั่น วและรั้งตัวหลินหวั่นวขึ้น

ทั้งตัวของเธอทับลงไปบนตัวของเฉิงเฟิง

ศีรษะลึกเข้าไปในช่องอกของเฉินเฟิง

กลิ่นออร่าของผู้ชายที่ไม่เคยปรากฏที่ไหนมาก่อนล้อมรอบ

หลินหวั่น ว

ใบหน้าสวยของเธอแดง

“คุณเป็นอะไร?” เฉินเฟิงขมวดคิ้ว
“ไม่ … ไม่เป็นอะไร” เสียงของหลินหวั่นวเบาเหมือนยุง

* ไม่เป็นอะไรเหรอ?”

เฉินเฟิงขมวดคิ้วและเหลือบไปเห็นน่องขาที่ขาวเรียวของเด็ก สาว ซึ่งมีรอยเขียว แถมยังบวมที่ข้อเท้าอีกด้วย

สีหน้าของเฉินเฟิงมีดลง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทั้งหมดนี้เป็นผล งานชิ้นเอกของหลินเป็น

“พี่เฉินเฟิง ฉัน…ฉันไม่เป็นไร เราไปกันเถอะ” สายตาของ หลินหวั่นหลบเล็กน้อย เหมือนพยายามหลบหนีจากสายตาของ เฉินเฟิง เธอกำลังเตรียมจะก้าวขาออกไป แต่ความรู้สึกปวดส่ง มาจากน่องขาของเธอ

ทันใดนั้น เหงื่อที่มีกลิ่นหอมก็ไหลออกมาจากหน้าผากของ

เธอ

“คุณอาจกระทบถึงกระดูกแล้ว ให้ผมอุ้มคุณละกัน” เฉินเฟิง ถอนหายใจ เขาคิดไม่ถึงว่าหลินเล่นจะลงมือรุนแรงขนาดนี้ ถ้า วันนี้เขาไม่มา หลินเป็นอาจตีจนเธอตายก็เป็นไปได้

“ไม่…ไม่ต้องพี่เฉินเฟิง … “หลินหวั่นยังอยากจะพูดอะไร มากกว่านี้ แต่ในวินาทีถัดมา เฉินเฟิงก็อุ้มเธอขึ้น

ใบหน้าสวยของหลินหวั่นเป็นแดงทันที เหมือนสามารถ หยดน้าออกมาได้

“ขอบคุณค่ะ พี่เงินเฟิง … ” หญิงสาวฝังศีรษะของเธอไว้ใน อ้อมแขนของเฉินเฟิงและพิมพ์ด้วยเสียงที่มีเพียงเธอเท่านั้นที่ได้ยิน

โรงพยาบาลของเมืองอยู่ไม่ไกลจากหงส์ขาว เฉินเฟิงอุ้ม หลินหวั่นชีวไว้แล้วเดินไปไม่ถึงสิบห้านาทีก็มาถึงห้องฉุกเฉิน

เมื่อเขามาถึงห้องฉุกเฉิน เงินเฟิงพบว่าหลินหวั่นวหลับไปใน อ้อมแขนของเขาในเวลาที่ไม่ทราบแน่ชัด เห็นได้ชัดว่าเป็น เพราะเธอเหนื่อยล้าเกินไป

เงินเฟิงส่ายหัว มีความเห็นอกเห็นใจหล่นหวั่นชิวอยู่ในอ้อม แขนของเขาอย่างไม่มีเหตุผล

หลินหวั่นวไม่ต่างจากเด็กสาวคนอื่นๆ แต่เด็กสาวคนอื่นๆ ใน วัยของเธอ ไม่จําเป็นต้องแบกรับอะไรมากมายขนาดนี้

“เฉินเฟิง! ”

กำลังจะพาหลินหวั่นชีวเข้ารับการตรวจ แต่ในขณะนี้เสียง แหลมคมก็ดังขึ้นมาจากข้างหลัง

หลินหลับ?

เฉินเฟิงขมวดคิ้วและหันกลับมา

ทั้งสามคนของตระกูลเสียปรากฏตรงหน้า

ใบหน้าหลินหลันเต็มไปด้วยความไม่พอใจ เสียเว่ยวขมวด

คิ้ว ใบหน้าของเสียเพิ่งเหยาเย็นชา

จู่ๆเงินเฟิงก็มีความรู้สึกไม่ดีในใจ

แปะ
ในตอนนี้ หลินหลั่นสวมรองเท้าส้นสูงและเดินไปตรงหน้า เฉินเพ่งเพียงไม่กี่ก้าว

ไปที่หลินหวั่น วที่อยู่ในอ้อมแขนของเฉินเฟิง เธอถาม ว่า”นางจิ้งจอกน้อยตัวนี้เป็นใคร?

“เธอชื่อหลินหวั่นชีว… “เฉินเฟิงขมวดคิ้วขมวดคิ้วและกำลังจะ อธิบาย แต่หลินหลันไม่ฟังเลยและด่าโดยตรง”ดีเลยไอ้ขยะ

“เมื่อสองสามวันก่อนเรื่องของเปให้ถึงยังไม่ได้อธิบายให้ ชัดเจน วันนี้ก็มีนางนี่โผล่ขึ้นมาอีกคนละ!”

“คุณเอาเมิ่งเหยาของเราไปไว้ไหน!

“คุณมียางอายบ้างไหม!

“ความสัมพันธ์ของผมกับหลินหวั่นวไม่ใช่อย่างที่คุณคิด! เงินเฟิงมองหลินหลั่นอย่างเย็นชา

“ไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบนั้น?” หลินหลันยิ้มเยาะ

“คุณอุ้มนางจิ้งจอกตัวน้อยตัวนี้ไว้ในอ้อมแขน ยังไม่ใช่เหรอ ความสัมพันธ์แบบนั้นเหรอ? คิดว่าพวกเราตาบอดกันหมดหรือ ไง!”

ในเวลานี้ หลินหวั่นวลืมตาขึ้นและเห็นท่าทางดุร้ายของ หลินหลัน เธอรู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น เธอรีบลุกจากอ้อมแขนของ เฉินเฟิงและอธิบายให้หลินหลัน “คุณป้า พี่เฉินเฟิงกับฉันเพิ่งรู้จัก กันเมื่อวานนี้ เฉินเพิ่งช่วยชีวิตฉันไว้… ”
“เผยะ” หลินหลั่นไม่ฟังคำอธิบายเลย ยกมือขึ้นแล้วตบลงบน ใบหน้าที่สวยงามของ หลินหวั่นวอย่างรุนแรง

” พี่เงินเฟิง?! อีแรก พี่ๆๆ อะไรกัน! คุณรู้สถานะของไอ้ขยะ ไหม! เขาเป็นผู้ชายที่แต่งงานแล้ว !” หลินหลันๆว่าอย่างเสียงดัง ตอนแรกที่ยังโมโหที่จับข้อผิดพลาดของเฉินเฟิงไม่ได้ คิดไม่ ถึงว่าครั้งนี้ เฉินเฟิงส่งมันมาด้วยตัวเอง

คราวนี้ เธออยากรู้ว่าเงินเฟิงจะพูดยังไง

หลินหวั่นวจับใบหน้าของเธอไว้ น้ำตาคลออยู่ในดวงตาที่ สวยงามของเธอ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเธอคือ แม่ยายของเฉินเฟิง ผู้หญิงที่สวยใบหน้าเย็นชาจนน่ากลัวที่ยืน อยู่ไม่ไกล ก็คือภรรยาของเฉินเฟิง

คุณป้า …

* อย่าเรียกฉันว่าคุณน้า! นางจิ้งจอกอย่างคุณไม่คู่ควร!” หลิน หลันด่าไปด้วย ขณะที่เธอเธอยกมือขึ้นอีกครั้งเตรียมที่จะตบ หลินวน วอีกครั้ง

แต่คราวนี้มือของเธอถูกเฉินเพิ่งจับกลางอากาศ

“พอแล้ว!” เฉินเฟิงระงับความโกรธและพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “เรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับหวั่น ว

“ไม่เกี่ยวเหรอ?” หลินหลั่นหัวเราะเย็นชา “คุณบอกว่าไม่เกี่ยว ก็ไม่เกี่ยวเหรอ? มีสายตามากมายดูอยู่ คุณคิดว่าพวกเราเป็น คนตาบอดเหรอ?”
* หลินหลัน คุณอย่าสร้างปัญหาโดยไม่มีเหตุผล! ” สีหน้าของ เฉินเพิ่งเปลี่ยนไปอย่างเย็นชา เห็นได้ชัดว่าครั้งนี้หลินหลับ ต้องการทำให้เรื่องมันบานปลาย

“ฉันหาเรื่องโดยไม่มีเหตุผลนั้นหรือ?” หลินหลินไปที่จมูก ของเธอ ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

“ไอ้ขยะที่นอกใจ ยังกล้ามาว่าฉันว่าหาเรื่องโดยไร้เหตุผล!

“คุณเอาหน้ามาจากไหน!

“เฉินเฟิง เกิดอะไรขึ้นกันแน่?ฉันต้องการคำอธิบาย

ในเวลานี้ เสียเว่ยวก็เดินขึ้นด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม เขาไม่รู้ เรื่องของเย่ไม่ถึง แต่หลินหวั่นจิ๋วที่อยู่ตรงหน้า เขาเห็นเงินเป็ งอุ้มเธอไว้กับตา

เขาอดสงสัยไม่ได้

“พ่อ, ผมกับหลินหวั่นวเพิ่งรู้จักกันเมื่อวานนี้…” เฉินเพิ่งอธิ บายอย่างอดทน เล่าเรื่องเมื่อวานที่หวางซูเงินปาดโดนรถบิลลี่ ของหลินเย่นและเรื่องที่หลินเป็นทุบตีหลินหวั่นชีวอย่างรุนแรง

หลังจากฟังจบ เสียเว่ยวก็เชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง