บทที่ 299 หลินเล่นที่กร่างและเหิมเกริม

“ช่วยอะไร?” หลินหลั่นถามออกไปโดยพลัน

เธออย่าพึ่งถาม รีบปลุกเพิ่งเหยาขึ้นมา” หลินเป็นเริ่มรำคาญ ก่อนทำท่าจะเรียกเพิ่งเหยาให้ตื่น

“เพิ่งเหยาหลับอยู่ อย่ากวนเธอ

คราวนี้เฉินเฟิงเอ่ยปากแล้ว

“นอนอะไร? มีอะไรน่านอน? เธอนอนสำคัญหรือว่าช่วยฉัน สำคัญกว่า?” หลินเล่นถลึงตาใส่เฉินเฟิง ก่อนผลักหลินหลันให้พ้น ทาง กะร้องเรียกเพิ่งเหยาให้ตื่นขึ้นมาเลย

แต่เธอพึ่งเดินไปไม่กี่ก้าว ก็โดนเฉินเฟิงคว้าแขนไว้ คราวนี้ เฉินเฟิงมีสีหน้าเย็นชา “ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง?! ผมบอกว่า เพิ่งเหยานอนอยู่ มีอะไรรอเธอตื่นค่อยว่ากัน!

เสียเพิ่งเหยาจึงให้น้ำเกลือเสร็จ ตอนนี้ร่างกายอยู่ในสภาพ อ่อนแอ ต้องการการพักผ่อน อย่าว่าแต่หลินเย่นเลย ต่อให้ใคร หน้าไหน ก็ต้องรอก่อน!

“เจ้าขยะ กล้ากำแหงกับฉันหรอ?!” หลินเย่นจิกตาใส่เขา เริ่ม เดือดปุดๆที่กลางอก

“พี่เช่น ใจเย็นๆนะ!” เห็นสองคนทำท่าจะทะเลาะกัน หลินหลัน รีบเข้ามาห้ามทัพ หลินเย่นปัดมือหลินหลันออก ชี้หน้าด่าว่า: “หลินหลัน เธอสั่ง สอนเจ้าขยะนี้ยังไง ฉันมาให้หลานสาวช่วยเหลือ เกี่ยวอะไรกับมัน

มันถือสิทธิ์อะไรมายุ่ง!”

“เมิ่งเหยาเป็นเมียผม

เฉินเฟิงปรายตามองหลินเป็นอย่างเย็นชา

“แก….” หลินเย่นโมโหแทบกระอักเลือด

“เฉินเฟิง พูดให้มันน้อยๆหน่อย!” หลินหลั่นถลึงตาใส่เฉินเฟิง ก่อนว่า “พี่เช่น สองวันนี้เพิ่งเหยาได้รับบาดเจ็บ ตอนนี้ร่างกาย อ่อนแอมาก ตอนนี้ต้องการการพักผ่อน ถ้าพี่มีอะไร รอหลานตื่น ก่อนแล้วค่อย…..

“พักผ่อน? พักผ่อนอะไร !”

“เขาได้รับบาดเจ็บ ไม่ใช่ตาย!”

“เรื่องของฉันสำคัญหรืออาการบาดเจ็บเขาสำคัญ!

“ถ้าวันนี้เขายังไม่ตาย ก็ต้องลุกขึ้นมาจัดการเรื่องของฉันให้

เสร็จก่อน” หลินเล่นร้องแร่แห่กระเฌอ ทำหน้าประมาณว่าขาใหญ่ เฉินเฟิงกำหมัดแน่น สายตาโกรธเกรี้ยวแทบมีประกายไฟ ถ้าไม่

ติดว่ากลัวจะเป็นเรื่องใหญ่ แล้วทำเพิ่งเหยาตื่น เขาอยากเข้าไปตบ

หลินเย่นซักหลายฉาด

หลินหลันก็โกรธมากเหมือนกัน แต่เธอยังคุมตัวเองไหวอยู่

“พี่เช่น ตอนนี้เพิ่งเหยาไม่ได้เป็นคนรับผิดชอบโครงการ วน ซานแล้ว ทางด้านหลินจงเหว่ย คงพูดอะไรให้ไม่ได้เท่าไหร่…

“หลินหลัน เธอหมายความว่าไง! ” หลินหลันยังพูดไม่ทันจบ ก็ โดนหลินเย่นตะคอกตัดบทก่อน “ก่อนนี้เธอพึ่งบอกว่าลูกสาวเธอ รับผิดชอบโครงการฉวนซานนี้ ทำไมตอนนี้ไม่ใช่แล้ว!”

“พี่เย่น ก่อนนี้เพิ่งเหยารับผิดชอบโครงการฉวนซานจริง แต่ หลายวันก่อนบ้านฉันกับบ้านเสียทะเลาะกันเล็กน้อย เธอเลยโดน ถีบตกจากตำแหน่งลงมา” หลินหลันอธิบายอย่างยากลำบาก เธอก็ อยากได้หน้าต่อหน้าหลินเล่น แต่ความจริงไม่อนุญาต

“อะไรนะ?! โดนถีบลงมา! ” หลินเล่นโกรธจัดจนแทบบ้า คุยอยู่ ตั้งนาน ตอนนี้เพิ่งเหยาไม่ได้รับผิดชอบโครงการฉวนซานแล้ว งั้น เธอจะมาหาเสี้ยเพิ่งเหยาทำซากอะไร

“พี่เป็นอย่าพึ่งใจร้อนนะ เพิ่งเหยาช่วยพี่ไม่ได้ แต่เจ้าขยะนี้ได้” หลินหลันชี้ไปทางเฉินเฟิง

“มัน?” หลินเย่นมองเฉินเฟิงอย่างสงสัย

หลินหลันพยักหน้า “เจ้าขยะนี่เป็นเพื่อนนักศึกษาสมัย

มหาวิทยาลัยของหลินจงเหว่ย ตอนแรกที่เพิ่งเหยาของฉันได้รับผิด ชอบโครงการนี้ ก็เพราะเขาไปขอให้หลินจงเหว่ยช่วย”

พอได้ยินหลินหลันพูดแบบนี้ หลินเย่นได้สติขึ้นมา มิน่าเสียเพิ่ง เหยาถึงได้รับผิดชอบโครงการฉวนซาน เพราะมีเส้นอย่างเฉินเฟิง นี่เอง

“ในเมื่อแกเป็นเพื่อนกับหลินจงเหว่ย งั้นคืนพรุ่งนี้ไปนัดเขาให้ ฉันหน่อย” หลินเล่นใช้น้ำเสียงออกคำสั่ง “เรื่องอะไร?” เฉินเฟิงยิ้มเย็น หลินเย่นนี่คิดว่าจะสั่งเขาได้นั้น

หรอ?

ทำไมเรื่องอะไร? ให้แกช่วยฉัน ถือเป็นบุญของแกแล้วนะ คน อื่นอยากจะช่วยฉัน ฉันยังไม่ชายตาแลเลย”

“งั้นคุณก็ไปหาคนอื่นเถอะ” เฉินเฟิงมองเธออย่างเย็นชา ถ้า หลินเย่นขอร้องเขา เขาอาจจะเห็นแก่หน้าเธอบ้าง แต่ท่าทีหลินเป็น เป็นแบบนี้ เขาไม่อยากสนใจสักนิด

“แกพูดอะไรนะ! ฉันเป็นป่าใหญ่แก แกเป็นหลานเขยฉัน พวก เราเป็นครอบครัวเดียวกัน ในสายตาแกเห็นหัวผู้หลักผู้ใหญ่ใหม เนี่ย?! ” หลินเล่นพูดออกมาหน้าด้านๆ

เฉินเฟิงยิ้มเย็น หลินเย่นทำให้เขาได้เห็นชัดว่าอะไรคือที่สอง หน้าเก่ง เมื่อกี้บอกปาวๆว่าเขาเป็นคนนอก ตอนนี้อยากให้เขาช่วย เปลี่ยนเป็นคนในครอบครัวซะงั้น

“เฉินเฟิง แกช่วยป้าใหญ่หน่อยเถอะ ป้าใหญ่เขาเป็นประธาน กรรมการบริษัทจงเส็งนะ ถ้าแกช่วยเขา เขาต้องตอบแทนแกแน่ หลินหลันก็เกลี้ยกล่อมด้วยอีกคน ถึงจะไม่ชอบท่าทีออกคำสั่งของ หลินเย่น แต่หน้าที่การหลินเย็นก็เห็นๆกันอยู่ ถ้าเฉินเฟิงเอาใจหลิน เย็นไว้ ต่อไปทั้งสองบ้านกระชับสัมพันธ์กันมากขึ้น หลินเย่นไม่มี ทางทําร้ายบ้านเธอแน่

“เฉินเฟิง ฉันฟังน้าสามบอก นายทำส่งเดลิเวอร์รี่ใช่ไหม ถ้างั้น เอาอย่างนี้ ครั้งนี้ถ้านายยอมช่วยแม่ฉันนัดหลินจงเหว่ยออกมา ฉัน จะให้แม่ฉันให้โอกาสนายไปทำงานที่บริษัทจงเส็ง” ถางรั่วเสงี่ยนอ ดออกปากไม่ได้ แต่น้ำเสียงเหมือนกำลังให้ทาน

“ได้ยินหรือยัง? เจ้าขยะ ถ้าแกยอมช่วย ฉันจะให้แกไปทำงานที่ บริษัทจงเส็งของพวกเรา บริษัทจงเส็งของเรานะเป็นบริษัทอันดับ ห้าร้อยของโลกเชียวนะ ทำงานที่นั่นดีกว่าทำงานเดลิเวอร์รี่เป็น ร้อยเท่าพันเท่า” หลินเป็นเบ้ปากหยัน ในสายตาเธอ ถ้าเฉินเฟิงไม่ โง่ คงรู้ดีว่าจะเลือกอะไร

เฉินเฟิงหน้าเย็นชา ไม่ได้พูดอะไร ต่อให้ประธานกรรมการใหญ่ ของบริษัทจงเส็งมาหาเขา เขายังไม่คิดจะชายตาแล แล้วนับประสา อะไรกับตัวกระจ๊อกอย่างหลินเป็น

เห็นเฉินเฟิงไม่พูดอะไร ถางรั่วเสงี่ยนอดร้อนใจไม่ได้ “ว่าไง

นายไม่เชื่อแม่ฉันหรอ?”

“ แม่ฉันเป็นกรรมการผู้จัดการบริษัทจงเส็งเชียวนะ แม่จะให้ใคร

เข้าไปทํางานสักคนง่ายจะตาย

“งั้นหรอ?”

“งั้นให้เขาจัดให้ผมไปเป็นประธานกรรมการใหญ่หน่อยได้ ไหม?” เฉินเฟิงยิ้มเย็นพลางตอบ

“ขยะอย่างแกเนี่ยนะ ยังอยากเป็นประธานกรรมการใหญ่ของ เรา?! แกไม่ส่องกระจกชะโงกดูเงาตัวเองหน่อยหรอไง! ต่อให้เป็น ยาม พวกเรายังรังเกียจเลย! ” หลินเย็น แทบกระอักเลือด เธอไม่คิด เลยว่าเฉินเฟิงจะหน้าด้านขนาดนี้

“ฝันกลางวันชัดๆ! ” ถางรั่วเสงี่ยนก็โกรธไม่น้อย “พูดจบหรือยัง? พูดจบแล้วก็ใสหัวกลับกันไปได้แล้ว!” เฉินเฟิงม องทั้งสองคนอย่างเย็นชา ถ้าทั้งสองคนแหกปากแบบนี้ต่อไป เสีย

เพิ่งเหยาต้องตื่นแน่

“หลินหลัน เธอดูท่าที่จองหองของมัน…

“พี่เย่น เฉินเฟิงเขาก็เป็นแบบนี้แหละ พี่ทำใจๆหน่อยนะ” หลิน หลันยิ้มแหย ทำอะไรไม่ได้ เมื่อก่อนเธอยังพอจะพูดอะไรกับ เฉินเฟิงได้บ้าง แต่เฉินเฟิงในตอนนี้ไม่เห็นเธออยู่ในสายตาเลย

“เอาล่ะ เจ้าขยะ ฉันไม่อยากเสียเวลากับแกแล้ว”