บทที่ 298 ชดใช้เงิน

“พี่เย่น ฉันไม่ได้คิดจะเบี้ยวนะ” หลินหลันรีบเอ่ยปาก: “พี่เล่น พี่ วางใจได้ ถ้าเจ้าขยะนี่กล้าทำลายรถพี่จริง ฉันจะให้มันจ่ายเงิน

ชดใช้แปดแสนออกมาเอง

“ถ้ามันไม่มีเงินจะทำไง?” หลินเล่นถามต่อไม่ลดละ ฐานะ เฉินเฟิงในบ้านเสี้ยเป็นไง เธอรู้ดี เทียบกับหมายังไม่ได้เลย ไม่มี ทางมีเงินแปดแสนแน่

“พี่เย่น พี่วางใจได้ ไม่ว่ายังไงฉันจะให้มันหาเงินแปดแสนมาคืน พี่แน่นอน” หลินหลันตบอกยืนยัน เฉินเฟิงมีเงินเก็บไหมเธอไม่รู้ แต่ เธอเดาว่าเขาน่าจะหาเงินแปดแสนไม่ยากนัก

“ดี นี่เธอพูดเองนะ ถ้าเขาหาเงินแปดแสนมาไม่ได้ งั้นฉันจะเอา กับเธอแทน” พอได้ยินหลินหลั่นรับปาก เธอถึงวางใจได้

“ไม่มีปัญหา”

“พี่เย่น พี่นั่งรถเจ้านั่นกลับมาก่อนเถอะ วันนี้อากาศหนาวอยู่

หลินหลินบอก

“ได้ ครั้งนี้จะเห็นแก่หน้าเธอซักครั้ง” หลินเล่นถึงวางสาย แต่ยัง คงเย่อหยิ่งเริ่ดเชิดใส่เฉินเฟิงอยู่

ทั้งสองคนก้าวขึ้นรถไปนั่งที่นั่งด้านหลัง

“ออกรถ มัวมือทำอะไรอยู่ เห็นเฉินเฟิงยังไม่ออกรถ หลินเย่นตวาดใส่อีก

เฉินเฟิงขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ แต่ไม่ได้ถือสาอะไรหลินเป็น และเหยียบคันเร่งขับออกไป

เพราะเป็นช่วงเวลาเข้างาน ทำให้การจราจรค่อนข้างติดขัด

หลังจากเจอรถติดไปหลายครั้ง หลินเช่นเริ่มเดือดอีกครั้ง ตะคอกใส่เฉินเฟิงว่า “แกขับรถเป็นไหมเนี่ย! ขับเร็วกว่านี้ไม่ได้ หรือไง ถ้าทำฉันเสียเวลาแกมีปัญญาจ่ายไหวหรอ?”

เฉินเฟิงเริ่มมีน้ำโห เขาแตะเบรกและหันมามองหลินเล่นด้วย สายตาเย็นชา “คุณจะมาขับเอง?”

หลินเช่นเดือดทันที “เจ้าขยะ กล้าตีฝีปากกับฉันหรอ! แกก็แค่ ลูกเขยแต่งเข้าบ้านเมีย มาอยู่กินฟรี แกถือดีอะไรมาเถียงฉันหะ?”

“เชื่อไหม ฉันพูดแค่คำเดียว ก็ไล่แกออกจากตระกูลเสี้ยได้เลย!

”

“โง่จริง” เฉินเฟิงค่าเสียงเป็นหนึ่ง เมื่อก่อนหลินเป็นอาจจะ ทําตัวกร่างจนเคยชิน คิดว่าใครเป็นคนรับใช้เธอไปซะหมด แต่เธอ ไม่มีสิทธิ์นี้ต่อหน้าเขา

พอเห็นเฉินเฟิงยังกล้าด่าเธอ หลินเล่นแทบกลั้นใจตาย พอเห็น แม่ทำท่าจะปรดอีกรอบ ถางรั่วเสวียนอดขมวดคิ้วไม่ได้ “แม่คะ พูดน้อยๆลงหน่อย จะถือสาอะไรกับลูกเขยแบบนี้คะ?”

น้ำเสียงถางรั่วเสงี่ยนส่อแววดูถูกเฉินเฟิงอย่างเห็นได้ชัด ใน สายตาเธอ ถ้าเป็นผู้ชายที่พอมีศักดิ์ศรีอยู่บ้าง จะไม่มีทางยอมแต่ง เข้าบ้านเมียแน่ มีแต่พวกไม่มีความสามารถ เกาะผู้หญิงกินไปวันๆ ถึงคิดจะแต่ง เข้าบ้านเมีย

“ได้ แม่ฟังลูกนะ ไม่ถือสาหาความกับเจ้าขยะนี่แล้ว ถือสามันจะ ท่าแม่เสียระดับหมด” หลินเล่นพูดถือหางให้ตัวเองอีกหน อารมณ์ ถึงเริ่มเย็นลง

เฉินเฟิงส่ายหน้ายิ้มๆ ขี้เกียจถือสาหลินเย่น เขาเหยียบคันเร่งมุ่ง

ไปโรงพยาบาลทันที

เห็นเฉินเฟิงจอดรถที่โรงพยาบาล หลินเย่นไม่พอใจอีก

“ไม่ใช่บอกจะไปที่บ้านหรือไง? แกขับมาโรงพยาบาลทำไม?”

“หลินหลันอยู่ที่โรงพยาบาล” เฉินเฟิงมองหลินเย็นเย็นชาก่อน หมุนตัวจากไป

“หลินหลันสั่งสอนเจ้าขยะนี่ยังไงนะ ไม่มีมารยาทเอาซะเลย กล้า เรียกชื่อหลินหลันด้วย” หลินเป็นด่าไล่หลังเฉินเพิ่งมา

เฉินเฟิงเดินเข้าไปในห้องพักคนป่วย พอเห็นเฉินเฟิง หลินหลันก็

เปิดฉากถามเลยว่า: “นี่เฉินเฟิง แกทำยังไงน่ะหะ ขนาดรถป้าใหญ่ แกยังกล้าทําลาย?!”

ทำไมคุณไม่ถามผมซะหน่อยล่ะว่าทำลายรถเขาทำไม? เฉินเฟิงถามเสียงเย็น

“ไม่ว่าจะเพื่ออะไร ก็ไม่ควรทำลายรถเขาสิ รถคันนั้นของป้า ใหญ่แก่นะสามล้านกว่านะ แกทำลายรถเขาแล้ว ชดใช้ให้เขาไหว หรือไง!” ถึงจะรู้ว่าเรื่องมันต้องมีอะไรแน่ แต่หลินหลั่นกลับไม่คิดจะ ถาม และจิกเรื่องชดใช้เงินไม่หยุดหย่อน

ตอนนี้เอง หลินเล่นกับถางรั่วเสวียนเดินเข้ามา

“หลินหลัน เธอนี่เลี้ยงลูกเขยดีนะ” พอเข้ามา หลินเป็นที่ประชด

ประชันก่อนเลย

หลินหลันรีบยิ้มเข้ามาต้อนรับ “พี่เช่น มาแล้วหรอ

หลินเล่นแค่นเสียงที่ไม่แยแสหลินหลัน

หลินหลันก็ไม่ว่าอะไร เบนสายตาไปที่ถางรั่วเสงี่ยนที่อยู่ข้างๆ

“นี่คงจะเป็นรั่วเสงี่ยนล่ะสิ ไม่เจอกันหลายปี โตขนาดนี้แล้ว แถมยิ่งโตยิ่งสวย อย่างกับดาราแน่ะ” หลินหลันชมเปาะไม่

ขาดปาก

แต่ปฏิกิริยาของถางรั่วเสงี่ยนกลับดูเย็นชา ในสายตาเธอ น้า สามอย่างหลินหลั่นคือแบบฉบับของญาติจนๆที่ชอบคุยโม้โอ้อวด

ไม่งั้นบ้านเธอคงไม่มีทางไม่ติดต่อกับหลินหลันหลายปีแน่

“มาๆๆ พี่เช่น รั่วเสงี่ยน มานั่งกันก่อน มา

หลินหลินเอ่ยทักทาย

หลินเช่นกลับขมวดคิ้วขึ้นมา ถามอย่างรังเกียจว่า “นั่งอะไรล่ะ? ที่นี่สกปรกจะตาย เชื้อโรคเยอะขนาดนี้ เกิดทำเสื้อผ้าราคาหลาย หมื่นของพวกเราเลอะไปจะทำยังไง?”

หลินหลันซะงักหน้า พูดยิ้มๆว่า “พี่เย่น ขอโทษทีนะ พอดีหลาย วันก่อนเพิ่งเหยาได้รับบาดเจ็บ พวกเราตอนนี้เลยมาอยู่ที่โรง พยาบาลกัน…

“เมิ่งเหยา?” หลินเย่นมองเสียเพิ่งเหยาที่นอนหันข้างอยู่ อดถาม ไม่ได้ว่า: “หลินหลัน ช่วงก่อนเธอบอกว่า เพิ่งเหยาได้เป็นคนรับผิด ชอบโครงการฉวนซานอะไรนี่แหละใช่ไหม เรื่องจริงหรอ?”

“จริงสิ” หลินหลันแอบเอะใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆหลินเล่นพูด เรื่องนี้ขึ้นมา

“เธอไม่ได้หลอกฉัน?” หลินเล่นมองหน้าหลินหลั่นอย่างสงสัย แววตาเคลือบแคลง ตระกูลเสียของสามีหลินหลั่นไม่ใช่ตระกูล เล็กๆอันดับสามของชาวโจวหรือไง ทำไมถึงได้ร่วมงานกับบริษัท ติ่งเฟิงได้?

“พี่เช่น ฉันจะหลอกพี่ทำไมล่ะ เรื่องนี้พี่ไปถามใครก็ได้เลย” หลิน หลันเริ่มไม่พอใจ เดิมเธอคิดว่าหลินเย็นจู่ๆมาหาเพราะรู้สึกผิดกับ เรื่องตอนเด็กและอยากจะชดเชยให้เธอ พอหลินเล่นถามแบบนี้ เธอก็เข้าใจได้ในทันที

หลินเย่นแวะมา ไม่ใช่มาดูแลเธอ แต่อยากมาเยาะหยันเธอ

“อ๋อหรอ” หลินเย่นเริ่มกระดาก หลินหลั่นยืนยันแบบนี้แล้ว ดูท่า เรื่องนี้คงเป็นเรื่องจริงแล้วล่ะ

เสียเพิ่งเหยา คงจะเป็นคนรับผิดชอบโครงการฉวนซานจริงๆ ถึงจะไม่รู้ว่าเสียเพิ่งเหยาทำได้ยังไง แต่เธอหน้าแตกเพลงทันที เพราะหลินหลินไม่ได้โม้

“ในเมื่อเมิ่งเหยาเป็นผู้รับผิดชอบโครงการฉวนซาน งั้นก็น่าจะ รู้จักหลินจงเหว่ยที่เป็นประธานกรรมการของบริษัทติ้งเฟิงล่ะสิ หลินเป็นเบนความสนใจมาที่เสียเพิ่งเหยา

“รู้จักสิ โครงการฉวนซานน่ะเป็นโครงการที่เพิ่งเหยาไปคุยกับ หลินจงเหว่ยมานะ” หลินหลินพยักหน้า เธอยึดอกเอวตรงขึ้นมา ไม่ ต้องถามเลย หลินเล่นจะให้เสียเพิ่งเหยาช่วยแน่

“จริงหรอ?” หลินเย่นสีหน้าดีใจ “งั้น ในเมื่อเพิ่งเหยารู้จักหลิน จงเหว่ย ก็ปลุกเธอขึ้นมาช่วยฉันเร็วๆ