บทที่ 294 สามแสน

คนมุงต่างฮือฮาเป็นการใหญ่ สายตาที่มองไปทางสาวน้อยอดฉาบ ไปด้วยความเห็นใจไม่ได้ รถราคาสามล้านกว่าถือเป็นรถหรูคัน หนึ่งในชางโจวเลยทีเดียว

ผู้หญิงวัยกลางคนนั่นชนรถแบบนี้เข้า ไม่จ่ายชดใช้ชักเจ็ดแปด หมื่นนี่ไม่มีทางจบเรื่องแน่

“ขอ…ขอโทษค่ะ ฉันไม่มีเงินมากขนาดนั้น… ” สาวน้อยหน้าแดง

เริ่มมีน้ำตาคลอ

แม่เธอเป็นคนงานโรงงานทอผ้าธรรมดาคนหนึ่ง เงินเดือนแค่ สามพันกว่า นอกจากค่าเช่าบ้านและค่าใช้จ่ายแล้ว พวกเธอแม่ลูก แทบไม่มีเงินเก็บเลย ไหนเลยจะชดใช้เงินให้รถราคาสามล้านกว่า นี้ไหว

“ไม่มีเงิน? ไม่มีเงิน แกไม่รู้จักขายตัวแลกเงินหรือไง!”

ตอนนี้เองบนรถมีเสียงแหลมปรีดแผ่ออกมา เจ้าของเสียงดูจะ รำคาญจัด เธอเปิดประตูรถ พลางกระแทกรองเท้าส้นสูงลงมาจาก

รถ

“นี่เจียง แกทำบ้าอะไรอยู่? เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ใช้เวลาไปสิบ นาทีแล้วนะ ยังจัดการไม่เสร็จอีก!” ผู้หญิงที่ลงมาจากรถหน้าชาย หนุ่มด่ารัวๆ เหมือนไม่พอใจวิธีการจัดการของเขา

เฉินเฟิงขมวดคิ้วมุ่น เขาพบว่า ผู้หญิงอายุราวห้าสิบปี ที่ผิว พรรณดูแลดี ทำผมลอนสีทอง แต่งเครื่องประดับเงินเครื่องประดับ ทองทั่วตัวที่ลงมาจากรถกลับดูละม้ายคล้ายคลึงหลินหลันแม่ยาย เขา

“คุณผู้หญิง ขอโทษครับ ขอโทษครับ” ตู้เจียงโค้งตัวขอโทษ มี เหงื่อผุดที่หน้าผากไม่หยุด

“ฉันไม่อยากได้ยินแกบอกขอโทษ ฉันให้เวลาแกห้านาที จัดการ เรื่องให้เสร็จซะ ถ้าจัดการไม่เสร็จ แกเก็บข้าวของไสหัวไปได้เลย!! เธอยืนกอดอก สีหน้ารำคาญเต็มแก่

“ครับๆ คุณผู้หญิง ผมจะรีบจัดการเดี๋ยวนี้ ผมจะจัดการเดี๋ยวนี้ ครับ” ตู้เจียงพยักหน้างกๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ

พอพูดจบ เขาเดินมายืนหน้าสาวน้อยอย่างโกรธขึ้ง พลางยกมือ ขึ้นเตรียมตบหน้าเธอซักฉาด

สาวน้อยหดตัว หลับตาโดยฉับพลัน แต่รออยู่นาน ก็ยังไม่โดนตบ

เธอเลยลืมตาขึ้น และเห็นเจียงหน้าแดงก่ำ มือของเขานั้นโดน อีกมือหนึ่งล็อคไว้กลางอากาศ ขยับไม่ได้เลย

เจ้าของมืออีกข้างนั้นคือเฉินเฟิง

การตบตีผู้หญิงไม่ใช่นิสัยที่ดีเลยนะ” เฉินเฟิงมองเจียงหนึ่งที่ เขาพอเข้าใจเรื่องราวทั้งหมดแล้ว รอยถลอกของรถBentleyเป็น เพราะตอนตู้เจียงเลี้ยวรถชนเข้ากับรถยนต์ไฟฟ้าของผู้หญิงวัย กลางคนคนนั้น ตามหลักแล้วทั้งคู่ต่างผิดกันคนละครึ่ง แต่พอเจียงลงรถกลับโยนความผิดทั้งหมดไปให้ผู้หญิงคนนั้น

“ปล่อยกู!”

ตู้เจียงกัดฟันกรอด ทุ่มแรงสุดตัวพยายามหนีการจับกุมของ เฉินเฟิง แต่มือใหญ่เฉินเฟิงกลับล็อคเขาไว้มั่น ทำให้เขาขยับตัวไม่ ได้เลย

เฉินเฟิงไม่ได้ปล่อยมือ แต่หันไปมองผู้หญิงวัยกลางคนที่นอนที่ พื้นพลางว่า “คุณอยากให้เธอชดใช้เงินเท่าไหร่?

ทำไม แกจะจ่ายแทนมันหรือไง? ” เจียงยิ้มเย็นมุมปากพลาง ว่า: “สามแสน แกให้ฉันสามแสน แล้วฉันจะปล่อยยัยป้าหน้าด้าน

ไป”

“สามแสน?” เฉินเฟิงสีหน้าเย็นชาฉับพลัน รถยนต์ไฟฟ้าของผู้ หญิงวัยกลางคนชนรถเขาถลอกนิดเดียว ส่วนอื่นไม่โดนเลย

แต่ตู้เจียงกลับจะเอาสามแสน เห็นได้ชัดว่าไม่คิดจะแก้ปัญหา

จริงจัง

“เยอะไป? หรือว่าไม่มีปัญญาจ่าย?” เห็นเฉินเฟิงไม่พูดอะไร เจียงอดขำไม่ได้ น้ำเสียงเยาะหยันขึ้นมาทันที พวกบ้าฮีโร่ทำเก่ง ต่อหน้าหญิงแบบเฉินเฟิงเขาเจอมาเยอะแล้ว แต่ไม่มีใครมีจุดจบที่ ดีหรอก

ผมให้โอกาสคุณครั้งสุดท้าย คิดราคาดีๆ” เฉินเฟิงพูดด้วย “ สีหน้าไร้อารมณ์

“ห้าแสน!” ตู้เจียงมองเฉินเฟิงอย่างท้าทาย: “ฉันเปลี่ยนใจแล้ว สามแสน น้อยไป ฉันจะเอาห้าแสน!”

“ถ้าแกจ่ายมาห้าแสนไม่ได้ ฉันจะเอายัยป้านกับลูกสาวขายไป

พูดได้ครึ่งคำ เสียงตู้เจียงขาดหายไปดื้อๆ

เขามีสีหน้าหวาดกลัว สองขาลอยขึ้นจากพื้น ทั้งตัวลอยขึ้นมา อย่างควบคุมไม่ได้

“ซี๊ด”

คนมุงรอบข้างแทบกลั้นหายใจไปตามๆกัน

ใคร ก็ไม่คิดว่า เฉินเฟิงที่ดูรูปร่างผอมบาง กลับมีพลังมากขนาด นี้ แค่มือเดียวก็คอตู้เจียงยกขึ้นเหมือนยกไก่เลย

“แค่ก…แค่ก…ปล่อย…ปล่อยกู!

ตู้เจียงหน้าแดงก่ำ สองขาดิ้นไปมากลางอากาศ ลำคอ

เสียงค่อกแค่กออกมาไม่ขาด

เปล่ง

ตอนนี้เขาทั้งตกใจและโกรธ ตีเขาให้ตายเขาก็ไม่คิดว่า เฉินเฟิง จะทำแบบนี้ เขายังไม่ทันตั้งตัวก็โดนยกขึ้นกลางอากาศแบบนี้

“ปล่อยตู้เจียง!”

ตอนนี้ผู้หญิงวัยกลางคนผมลอนสีทองนั่นร้อนใจมาก ถลึงตาใส่ เฉินเฟิงอย่างโกรธจัด

“ปล่อย?” “ได้ ตามใจคุณ”

เฉินเฟิงยิ้มเย็น ก่อนใส่แรงที่มือเล็กน้อย เจียงก็โดนโยนออก ไปชนกับกระโปรงรถBentley เข้าอย่างจัง

“ปิ้ง” ดังขึ้น

น้ำหนักเก้าสิบกว่ากิโลของตู้เจียงบวกกับแรงโยนทำ รถBentleyยุบเสียรูปทรง ขนาดกระจกหน้ายังแตก

“แกทำอะไรน่ะ! อยากตายหรือไงหะ!” พอเห็นรถสุดที่รักสภาพ เป็นแบบนี้ ผู้หญิงผมลอนตาแดงก่ำ เธอวิ่งโร่มายืนหน้าเฉินเฟิงอ ย่างโกรธจัด

เฉินเฟิงมองเธอด้วยสายตาเย็นชา “คนขับรถคุณทำอะไรคุณ ไม่รู้หรอ?”

“ก็แค่ชนรอยถลอกนิดเดียว เขาก็จะให้สองแม่ลูกนี่ชดใช้เงิน สามแสน มันต่างอะไรกับเอาชีวิตพวกเขาล่ะ?”

“ชีวิตโสโครกของพวกมันเกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ?! ชนรถฉัน ไม่ ดใช้เงินหรือไง!” น้ำเสียงเธอปรี๊ดแตก ควรชดใ

“ชดใช้เงิน?” เฉินเฟิงยิ้มเย็น : “คนขับรถคุณทำร้ายคุณน้าคนนี้ ทำไมไม่เห็นคุณชดใช้เงินให้คุณน้าล่ะ?”

“ตาแกบอดหรือไงถึงไม่เห็นว่าฉันจ่ายเงินแล้วน่ะ?” เธอตะคอก กลับ ก่อนหยิบแบงค์สีแดงสามใบออกมาโยนไปให้ผู้หญิงวัยกลาง คนที่นอนจมกองเลือดที่พื้น

“เห็นไหม สามร้อย พอให้มันไปรักษาที่โรงพยาบาลแล้ว !! “หน้าคุณจะหนาไปไหนหะ?! เจ็บหนักขนาดนี้ สามร้อยมันพอที่ ไหน!” สีหน้าเฉินเฟิงถถึงฉับพลัน อาการของคุณน้าคนนี้ถ้าไปโรง พยาบาล ไม่มีสามสี่หมื่นไม่มีทางได้รักษาแน่ แต่ยัยนี่กลับจ่ายแค่ สามร้อย แถมยังทำหน้าเหมือนจ่ายเยอะซะมากมาย

“มันยังไม่ตายนี่ สามร้อยทำไมจะไม่พอล่ะ?”

“ให้สามร้อย นี่ยังถือว่ามากไปด้วยนะ

ผู้หญิงวัยกลางคนพูดอย่างถือดี

คราวนี้ขนาดคนหุงยังทนดูไม่ได้ มีคนตะโกนด่าขึ้นว่า “จะหน้า ด้านไปไหนหะ บาดเจ็บสาหัสขนาดนี้ สามร้อยจะพออะไร!”

“นั่นสิ เดี๋ยวนี้แค่เป็นหวัดนิดเดียว ไปโรงพยาบาลที่ยังต้องเสีย

เป็นพันเลย”

“พวกคนรวยใจแคบ