บทที่ 283 เงินถึงโร

“น่าจะได้?” เฉินเฟิงยิ้มเศร้า ดูท่าแล้วสาวน้อยให้หงเป็นคน นี้ไม่สามารถเป็นตัวแทนของตระกูลให้ได้

“คุณชายเฉิน ฉันสามารถไปขอร้องคุณปู่ คุณปู่ท่านต้อง ตกลงอย่างแน่นอน” ให้หงเย็นมองไปที่เฉินเฟิงแล้วพูดด้วย น้ำเสียงอ่อนโยน

เฉินเฟิงส่ายหน้าแล้วคลายยิ้ม “ไม่ต้องหรอก คุณหนูให้ ไม่ว่าตระกูลจะตอบตกลงเงื่อนไขของผมหรือไม่ บัวหิมะซิน เจียงนี้ผมก็จะขายให้คุณหนูให้ ถือเป็นการจบลงด้วยดี”

สำหรับเฉินเฟิงแล้ว ถึงแม้บัวหิมะซินเจียงจะสำคัญ แต่ก็ ไม่ได้สำคัญถึงขั้นที่ว่ายอมสละไม่ได้ ในทางกลับกันอำนาจที่ สามารถให้ความช่วยเหลือเขาของตระกูลโห้ เฉินเฟิงยัง

ขาดแคลน

“ขอบคุณค่ะคุณชายเฉิน” ให้หงเส้นคลายยิ้มสดใส เธอ คิดไม่ถึงว่า เฉินเฟิงจะพูดง่ายแบบนี้

“อาโห้ บัวหิมะซินเจียงขายอยู่ที่ราคาเท่าไหร่?”

ให้หงเย้นถาม

“ประมาณหนึ่งพันห้าร้อยล้านหยวนครับ” หลังจากเงียบ อยู่ครู่หนึ่ง ให้ชิงชงรายงานตัวเลขออกไป
“หา! ”

ให้หงเย็นอดไม่ได้ที่จะร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ หนึ่ง พันห้าร้อยล้านหยวน?! ทำไมถึงแพงขนาดนี้?

“คุณหนูครับ ของล้ำค่าจากสวรรค์อย่างบัวหิมะซินเจียง เป็นสิ่งที่สามารถพบเจอได้แต่ไม่มีวันได้ครอบครอง เมื่อ หลายปีก่อนที่ประเทศฝรั่งเศสได้มีการจัดประมูลนานาชาติ บนเรือสำราญ มีบัวหิมะซินเจียงถูกขายที่อันละหนึ่งพันสาม ร้อยล้านหยวน ตอนนี้ก็ผ่านมาหลายปีแล้ว ราคาของบัวหิมะ ซินเจียงมีแต่จะสูงขึ้นไม่มีวันลดลง……. โชิงชงพูดด้วยหน้า ยิ้มเศร้า เขารู้ดีว่า ให้หงเย็นไม่มีเงินมากมายขนาดนั้น

“คุณชายเฉิน ตอนนี้ฉันมีเงินอยู่แค่ห้าร้อยล้านหยวน เรา เขียนสัญญากู้ยืนเอาไว้ได้ไหมคะ ฉันจะเอาเงินมาคืนคุณให้ หมดภายในสามปี

ให้หงเย็นมองไปทางเฉินเฟิงด้วยความประหม่า แล้วพูด

เธอไม่มีเงินมากมายขนาดนั้น ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นเจ้าหญิง น้อยของตระกูลโห้ มีตำแหน่งที่สำคัญในตระกูลให้ แต่ บริษัทภายใต้ชื่อของเธอนั้น เธอไม่ได้บริหารด้วยความตั้งใจ อย่างมากในหนึ่งปีก็หาเงินได้เพียงแค่สามร้อยล้านหยวน การมาที่นี่ในครั้งนี้ เธอก็ได้ใช้เงินไปจำนวนหนึ่งแล้ว

“ไม่ต้องเขียนสัญญากู้เงินหรอกครับ คุณหนูให้ บัวหิมะชินเจียงผมขายให้คุณห้าร้อยล้านหยวน” เฉินเฟิงยิ้มแล้วพูดขึ้น ถึงแม้ว่าเงินหนึ่งพันล้านหยวนจะมีมูลค่ามากมาย แต่ตอนนี้ เขาไม่ได้ขาดแคลนเงิน ทำให้ให้หงเย็นเป็นหนี้บุญคุณเขา ยังดีเสียกว่า

ห้าร้อยล้านหยวน

ดวงตาของให้หงเย็นเบิกกว้าง มีคนขายของเหมือน เฉินเฟิงแบบนี้ด้วยหรอ? คนขายของคนอื่น มีแต่จะกลัวว่า ตนเองขายได้ในราคาไม่สูง แต่เฉินจึงกลับตรงกันข้าม เขา กลับลดราคาลงถึงหนึ่งพันล้านหยวน

เงินหนึ่งพันล้านหยวน ไม่ใช่เงินสิบหยวน

แม้จะเป็นตระกูลให้เงินหนึ่งพันล้านหยวนก็ไม่ใช่ตัวเลข

น้อยๆ

“ไม่ได้ค่ะๆ” ให้หงเย็นรีบผายมือ แก้มเล็กๆของเธอแต่ง ระเรื่อ “คุณชายเฉินขายบัวหิมะซินเจียงให้กับหงเย็น หงเข้ นก็รู้สึกขอบคุณมากแล้ว แล้วจะเอาเปรียบคุณชายเฉินได้ยัง ไง คิดราคาหนึ่งพันห้าร้อยล้านหยวนเถอะค่ะ เงินที่เหลืออีก หนึ่งพันล้านหยวน หงเย็นจะเขียนสัญญากู้ยืมเอาไว้ภายใน สามปี หงเย็นจะคืนคุณชายเฉินให้ได้

เมื่อเห็นให้หงเย็นทำสีหน้าแน่วแน่จริงจัง เฉินเฟิงจึงพยัก หน้าด้วยความจนปัญญา “ครับ เช่นนั้นเฉินก็จะไม่เกรงใจ แล้ว”
แฮร่ๆ” ”

ใบหน้าสวยงามของให้หงเย็นเผยรอยยิ้มออกมา

“จ๋อเหวิน นายสั่งให้ตงเขินและหานหลังพาคนไปหลายๆ คน แล้วเอารถบรรทุกมาสักสองสามคัน เพื่อบรรทุกงูตัวนี้ กลับไป

เฉินเฟิงมองไปทางเฉินจื้อเหวิน ความเป็นจริงการเดินทาง มายฉวนซานในครั้งนี้ กำไรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ได้รับไม่ใช่บัว หิมะซินเจียง แต่เป็นที่อยู่ตรงหน้า

ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ นี่เป็นซาก

มองจากลำตัวนั้น งูตัวนี้ต้องมีอายุมากกว่าสองร้อยปี

แน่นอน

สองร้อยปี คือแนวคิดอย่างไร?

ต่อให้เป็นหมูหนึ่งตัว สามารถมีชีวิตอยู่ถึงสองร้อยปีก็ถือ เป็นหมูที่ไม่ธรรมดาแล้ว

ไม่ต้องพูดถึงดำที่สามารถดูดซับคุณประโยชน์สำคัญ ของพระอาทิตย์และพระจันทร์อย่างด

ช่วงระยะเวลาสองร้อยปี ได้กลายเป็นงูอีกระดับหนึ่ง แล้ว เกล็ดของมันฟันแทงไม่เข้า ถ้านำไปทำเป็นเสื้อเกราะ ความสามารถในการป้องกันของมันเกรงว่าแม้แต่เสื้อเกราะ นาโนที่ดีที่สุดในโลกก็ยังเทียบไม่ได้
นอกจากเกล็ดงูแล้วนั้น น้ำดีของงูตัวนี้ ก็เป็นของ ล้ำค่า

ที่หายาก

คนธรรมดาขอเพียงแค่กินเล็กน้อย ก็สามารถทำให้มีอายุ ยืนยาว ป้องกันพิษนับร้อยชนิด

เมื่อบวกกับบัวหิมะซินเจียงที่เป็นของ ประโยชน์ต่อจอมยุทธ์เป็นอย่างมาก ล้ำค่าจากสวรรค์ ก็มี

ถึงอย่างไร ทั้งตัวของตัวนี้ล้วนล้ำค่า

มูลค่าของมัน ไม่น้อยไปกว่าบัวหิมะซินเจียงทั้งสามอัน

หลังจากนั้นไม่กี่นาที เฉินจือหลีก็โผล่ออกมาจากน้ำ มือ ของเขาถือดอกบัวสีขาวหิมะสามดอก ดอกบัวนั้นใสมาก กลีบดอกทุกใบล้วนชัดเจน

เป็นบัวหิมะซินเจียง

“คุณชายเฉิน หาเจอแล้วครับ”

เฉินจื่อหลีดีใจเล็กน้อย บัวหิมะซินเจียงสามารถรักษาพิษ ไฟได้ ขอเพียงแค่มีบัวหิมะชินเจียง พิษไฟของเจ้าสามหวง อีกไม่นานก็สามารถรักษาให้หายได้แล้ว

“เก็บให้ดี”

เฉินเฟิงยิ้ม สั่งให้เฉินจือเหวินหยิบกล่องหยกที่เตรียมเอา ไว้แต่แรกออกมา จากนั้นนำบัวหิมะซินเจียงทั้งสามดอกเก็บแยกเอาไว้ แล้วกล่องให้ให้หงเย็นหนึ่งกล่อง

หลังจากที่ขอบคุณกันแล้ว ให้หงเย็นก็พาคนของตระกูล

ให้ลงเขา

หลังจากนั้นสามชั่วโมง ตงเงินและหานหลงก็พาคน มากว่าสิบกว่าคน ตอนที่พวกเขาเห็นซากของที่ใหญ่ เหมือนภูเขา ทุกคนต่างก็แข็งทื่อเป็นหิน สีหน้าของพวกเขา เต็มไปด้วยความตกตะลึงจนยากจะที่บรรยายออกมา……

ขณะที่ตงเงินและหานกลงกำลังตกตะลึงกับซากของ เครื่องบินส่วนตัวสีขาวได้แลนด์ดิ้งลงที่สนามบินของเมือง

ชางโจว

ประตูเครื่องบินเปิดออก ผู้หญิงร่างสูงสวมแว่นกันแดดสี ดำ สวมเสื้อเชิตจีวองชี้และกระโปรงสีดำกับถุงเท้ายาว ปรากฏตัวออกมา

ผิวของเธอใสเหมือนยก ใบหน้าที่สวยงามของเธอเหมือน รูปปั้นที่พระเจ้าตั้งใจแกะสลักออกมา

นอกจากใบหน้ารูปไข่นั้น หุ่นของผู้หญิงคนนี้ก็ได้สัดส่วน มามีส่วนเว้นส่วนโค้งน่าเย้ายวน

หลังจากลงจากเครื่องบิน หญิงสาวถอดแว่นกันแดดออก เผยให้เห็นดวงตาที่งดงามของเธอ เวลานี้ ดวงตาคู่สวย กลับเต็มไปด้วยความเย็นยะเยือก
“ตอนนี้ลูกเมียน้อยคนนั้นอยู่ที่ไหน?” หญิงสาวเอ่ยพูด อย่างเย็นยะเยือก น้ำเสียงของเธอไร้ซึ่งความรู้สึก

“คุณหนูครับ เขาไปฉวนซานแต่เช้า จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ กลับมา” ด้านหลังของหญิงสาว มีชายหนุ่มในชุดเสื้อสูทสีดำ เขาใส่หูฟังเอาไว้แล้วตอบคำถามอย่างเคารพ

“ไปรอเขาที่บ้านของเขา

มุมปากของหญิงสาวกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ จากนั้นทุกคนก็ขึ้น ไปนั่งบนรถโรลส์รอยซ์

เวลานี้ หลินหลันกำลังทำอาหารอยู่ในครัว เธอหั่นผักไป

ด้วยและทําเพลงไปด้วย อารมณ์ของเธอดีมาก ความเป็นจริง นับตั้งแต่เข้าไปในฉวนซาน หลินหลันก็

อารมณ์ดีแบบนี้มาโดยตลอด

จากสายตาอิจฉาของคนนอก ไม่ยากที่จะรู้ว่า ตอนนี้หลิน หลันชีวิตกำลังไปได้ด้วยดี เธอเข้าไปในสังคมของชนชั้นสูง

คนที่เคยหัวเราะเยาะเธอในอดีต ตอนนี้เวลาที่เจอเธอ ล้วนทำความเคารพเธอ เดี๋ยวทางซ้ายก็เรียกพี่หลับ เดี๋ยว ทางขวาก็เรียกพี่หลับ

หลินหลันรู้สึกว่า ชีวิตของตนเองอยู่จุดสูงสุดแล้ว

“ปิ้งๆๆ”
ในเวลานี้เอง เสียงเคาะประตูที่รุนแรงและร้อนใจดังขึ้น

“มาแล้วค่ะ”

หลินหลันร้องตะโกน เธอวางมีดหั่นผักในมือลง แล้วเดิน

ไปที่ประตูใหญ่

คล้ายว่าคนที่อยู่ด้านนอกเริ่มหงุดหงิดแล้ว เคาะประตู

อย่างแรงอีกครั้ง

ครั้งนี้หลินหลันก็เริ่มทนไม่ได้แล้ว เธอร้องตะโกนและเริ่ม ต่อว่า “เคาะอะไรนักหนา? ! ถ้าเคาะจนประตูบ้านฉันเสีย แกมีปัญญาชดใช้หรือไง! ”

สิ้นเสียง ประตูไม้แท้ก็ถูกทีบออก ทำให้หักเป็นสี่ห้าท่อน

ไม้บินกระจัดกระจาย

หลินหลันเบิกตากว้างทันที เธอโมโหเป็นอย่างมาก ทั้งๆๆ เดินไม่ก้าวก็ถึงหน้าประตู ขณะที่เธอกำลังจะอ้าปากด่านั้น ก็ พบกับดวงตาเย็นยะเยือกที่ไร้ซึ่งความรู้สึก