บทที่ 259 สี่พี่น้องตระกูลเฉิน

“น่าจะเป็นจอมยุทธ์”

เฉินเฟิงขมวดคิ้วเอ่ยปาก ถึงแม้ความเร็วการยิงลูกกระสุน ปืนไรเฟิลจะช้ากว่าปืนพกอยู่มาก แต่ช้าอย่างไร นั่นก็คือลูก กระสุน เดิมทีคนธรรมดาย่อมหลบไม่ได้ อย่างมากที่สุดอีก ฝ่ายคงเป็นหมิงจิ้งขั้นต้น

“จอมยุทธ์? เมืองชางโจวไม่ใช่มีจอมยุทธ์ไม่มากเหรอ ครับ? พวกเขาโผล่ออกมาจากที่ไหนกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง จอมยุทธ์ล้วนเป็นคนที่มีฐานะมีตำแหน่ง ทำไมถึงออกปล้น คลังสมบัติเรื่องแบบนี้ได้” หานหลงถามอย่างสงสัย

ถึงแม้เงินทองในคลังสมบัติของเขาจะไม่น้อย แต่ก็ไม่มาก อย่างเด็ดขาด มีมากที่สุดก็แค่สองสามร้อยล้าน เงินพวกนี้ สำหรับคนธรรมดาแล้วอาจจะเป็นเงินจำนวนมากก้อนหนึ่ง แต่สำหรับจอมยุทธ์คงไม่คุ้มค่าให้พูดถึง

จอมยุทธ์ทั่วไปคนหนึ่ง ขอเพียงอยากได้ แค่ไปเป็นดูแล ตระกูลใหญ่สักที่ก็สามารถได้รับเงินมากขนาดนี้ได้

“มีความเป็นไปได้มากว่าพวกเขาจะเป็นโจรป่าเถื่อนนอก เขตกลุ่มนั้นที่เย่ไห่ถังบอก” เฉินเฟิงพูด และมีเพียงการ อธิบายนี้ถึงสามารถเข้าใจได้ โจรเถื่อนนอกเขตกลุ่มนั้นพึ่งมาเมืองชางโจว เงินของทางการพวกเขาย่อมไม่กล้าขโมย เป็นธรรมดา เพราะจะรบกวนสมาคมบูโด

จึงได้แต่มาเล่นสกปรกกับพวกผิดกฎหมายอื่น แย่งเงิน ของหานหลงลูกพี่สายดำแบบนี้ที่มาไม่ซัด

ขโมยไปหานหลงก็คงเก็บเงียบไว้

“คุณชายเฉิน นั้นตอนนี้ควรทำยังไงครับ?” หานหลงถาม ขึ้น สำหรับจอมยุทธ์ มีเพียงเฉินเฟิงที่เป็นจอมยุทธ์เหมือนกัน จึงสามารถตัดสินใจได้

“ให้คนของพวกนายหาต่อไป หาเจอแล้วอย่าพึ่งบุ่มบ่าม ฉันจะไปจัดการพวกเขาด้วยตัวเอง” เฉินเฟิงพูดเสียงทุ้ม ไม่ ว่าอีกฝ่ายเป็นโจรเถื่อนนอกเขตนั้นหรือไม่ ล้วนไม่ใช่หาน หลงหรือกู้ตงเซินเหล่านี้จะสามารถจัดการได้

“ครับ คุณชายเฉิน”

ในขณะเดียวกัน กลางเขตโรงงานร้างที่ย่านชานเมือง ใน โรงงานหล่อเหล็กแห่งหนึ่ง

ชายสูงใหญ่เปลือยท่อนบนสิบกว่าคนกำลังดื่มเหล้าเล่น เป่ายิงฉุบ พวกเขาเสียงดังสนั่น

ด้านหลังวางขวดเหล้าเป็นกอง

ที่ไม่ไกลออกไปนัก ยังมีผู้ชายวัยกลางคนสามคนยืนอยู่
สองคนในนั้น รูปร่างสูงใหญ่น่าเกรงขาม บนหน้ามีกลิ่น อายโหดเหี้ยมที่ชัดเจนมาก

ส่วนคนที่เหลือนั้น เทียบกับสองคนนี้ เห็นได้ชัดว่าซูบผอม อยู่บ้าง ดูขึ้นมาก็เหมือนว่าลมพัดมาหอบหนึ่งก็สามารถล้ม ลงได้

เวลานี้ ผู้ชายสูงใหญ่น่าเกรงขามสองคนกำลังพูดคุยกัน

บนหน้าผู้ชายซูบผอมมีรอยยิ้มที่เอาอกเอาใจกำลังฟังอยู่ ด้านข้าง

หลังจากนั้นครู่หนึ่ง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น

ผู้ชายน่าเกรงขามที่มีแผลเป็นบนหน้าในนั้นรับสาย โทรศัพท์แล้ว ฟังมาไม่กี่ประโยค ชายที่มีแผลเป็นก็วาง โทรศัพท์ลง

“พี่ใหญ่ สำเร็จแล้ว” ชายที่มีแผลเป็นมองทางผู้ชายสูง ใหญ่อีกคนที่อยู่ด้านข้างอย่างดีใจ

ผู้ชายสูงใหญ่พยักหน้าเบาๆ บนหน้าไม่มีท่าทางแปลกใจ สักนิดเดียว เหมือนว่าเรื่องราวควรเป็นเช่นนั้นอยู่แล้ว

จากนั้นเขาย้ายสายตาไปทางผู้ชายซูบผอมที่อยู่ตรงหน้า ยิ้มเล็กน้อย “เมิ่งหลง ขอบใจข่าวของนายนะ อาโสงกับอา เจียวลงมือสำเร็จแล้ว”

“พี่เหวิน พี่เกรงใจไปแล้ว ถึงแม้ไม่มีข่าวของผม พี่โสงกับพี่เจียวก็สามารถหาคลังสมบัติของหานหลงได้อย่าง ง่ายดาย” ผู้ชายผอมบางพูดประจบ เขาคือหวังเมิ่งหลง ผู้ชายสูงใหญ่สองคนที่อยู่ตรงหน้าเขาชื่อว่าเฉินจื่อเหวิน ชายที่มีแผลเป็นชื่อว่าเฉินจื้อหลี่

เป็นสองคนในสี่พี่น้องตระกูลเฉิน สี่พี่น้องตระกูลเฉิน พอ เห็นชื่อก็คิดโยงไปหาความหมายของมัน ทั้งหมดมีสี่คน นอกจากเฉินจื้อเหวินกับเฉิน จื้อหลี่ ยังมีสองคนที่ชื่อ เฉินจื่อโสง เฉินจื้อเจียว สองคนนี้ เวลานี้น่าจะพึ่งกลับมาจาก การฆ่าที่คลังสมบัติของหานหลงที่นั้น

เฉินจื้อเหวินส่ายหน้ายิ้ม ไม่สามารถปฏิเสธได้เท่าไรนัก ถ้าไม่ใช่หวังเมิ่งหลงนักพนันคนนี้รายงานข่าว เขาที่เป็น คนนอกพื้นที่ อยากหาคลังสมบัติของหานหลงเจอ ยังไม่ง่าย จริงๆ

“เมิ่งหลง เงินก้อนนั้นที่อาโสงกับอาเจียวชิงมา ฉันจะแบ่ง ให้นายส่วนหนึ่ง” เฉินจื้อเหวินยิ้มบอก

หวังเมิ่งหลงประหม่าเป็นอย่างยิ่ง รีบปัดมือ “พี่เหวิน ไม่ ต้องๆ เงินก้อนนั้น เป็นพี่โสงกับพี่เจียวชิงกลับมา ผมไม่ได้ลง แรงใดๆ ผมเพียงแค่รายงานข่าวเท่านั้นเองครับ ดังนั้นผมรับ ไว้ไม่ได้สักส่วนครับ”

เฉินจื้อเหวินส่ายหน้า “รายงานข่าวก็ออกแรง ยิ่งไปกว่า นั้นถึงแม้นายไม่บอกข่าวมา ฉันก็คิดจะให้เงินก้อนนั้นนายส่วนหนึ่งอยู่ดี เพราะถ้าไม่ใช่พ่อนายลงมือช่วยเหลือตอนนั้น พวกเราสี่คนพี่น้องคงโดนพวกนักเลงในหมู่บ้านนั้นตีตายไป ตั้งนานแล้ว”

ฟังเฉินจื่อเหวินพูดถึงบิดา ในตาของหวังเมิ่งหลงมีแววที่ นึกย้อนอดีต เขากับสี่พี่น้องตระกูลเฉินเป็นคนบ้านเดียวกัน ความสัมพันธ์สองตระกูลดีมาก ช่วงประมาณสามสิบปีก่อน แม้กระทั่งตระกูลเฉินยังอยากให้เขากับเฉินจื้อเจียวจับคู่กัน

แต่ต่อมาตระกูลเฉินกลับเกิดอุบัติเหตุอย่างหนึ่ง เพราะ ปัญหาเรื่องที่ดิน พ่อแม่ของเฉินจื้อเหวินเกิดทะเลาะวิวาทกัน คนอื่น จากนั้นถูกผู้มีอิทธิอันธพาลในหมู่บ้านตีตาย

จากนั้นอีกฝ่ายไม่เพียงไม่รู้สึกเสียใจสักนิด แต่ทว่าในคืน เดียวกันยังคิดจะจัดการสี่พี่น้องตระกูลเฉินแบบถอนรากถอน โคน ทำลายตระกูลเฉินให้สิ้นซาก

หลังจากรบกันเป็นพัลวัน พี่น้องตระกูลเฉินหนีมาถึงที่ตระ กูลหวาง ภายใต้การปกป้องของบิดาหวังเมิ่งหลงถึงรอด ชีวิตมาได้

วันต่อมา บิดาของหวังเมิ่งหลงให้เงินกับสี่พี่น้องตระกูล

เฉิน ให้สี่พี่น้องตระกูลเฉินหนีออกไปจากในหมู่บ้าน พอหนีไปครั้งนี้ ก็เป็นเวลาสิบปีแล้ว

หลังจากสิบปี สี่พี่น้องตระกูลเฉินกลับมาอีกครั้ง และไม่รู้ว่าพวกเขาไปเรียนทักษะนี้มาจากไหน

สรุปอันธพาลผู้มีอิทธิพลในหมู่บ้านในตอนนั้นไม่รอดชีวิต

สักคนเดียว

หายนะทั้งครอบครัว!

หลังจากที่หวังเมิ่งหลงที่เรียนมหาวิทยาลัยในเมืองซาง โจวได้ยินข่าว ตกใจจนอกสั่นขวัญแขวน

เขานึกไม่ถึงว่าสี่พี่น้องตระกูลเฉิน เพียงชั่วข้ามคืน คาดไม่

ถึงจะฆ่าคนเป็นร้อย!

หลังจากทำผิดคดีใหญ่ สี่พี่น้องตระกูลเฉินก็หายตัวไร้เงา ไปอีกครั้ง

มีคนบอกว่าพวกเขาหนีไปต่างแดน มีคนบอกว่าพวกเขา ทำกิจกรรมอยู่ภายในหวาเซี่ยมาตลอด

สรุปแล้วสี่พี่น้องตระกูลเฉินกลายมาเป็นคำแทนของความ สยองขวัญ

ตอนแรกหวังเมิ่งหลงคิดว่าชาตินี้คงไม่ได้เจอกับสี่พี่น้อง ตระกูลเฉินอีก ใครจะคาดคิดว่าหลายวันก่อนตอนที่เขาถูก คนตามทวงหนี้ จะบังเอิญเจอเฉินจื้อเหวินพอดี

“เมิ่งหลง ชีวิตนี้พวกเราสี่คนพี่น้องต่างติดค้างพ่อนาย ตอนนี้พ่อนายเสียไปแล้ว บุญคุณส่วนนี้ได้แต่ตกมาอยู่ที่ตัว นายแล้ว” เฉินจื่อเหวินพูดเสียงทุ้ม
“พี่เหวิน….” หวังเมิ่งหลงเหมือนรู้สึกประทับใจอยู่บ้าง เขานึกไม่ถึงว่าผ่านมานานหลายปีขนาดนี้ เฉินจื้อเหวินยังคง จำบุญคุณในตอนนั้นได้ มองดูหลินหลันแล้ว ข่างไม่เนรคุณ เอาเสียเลย

ตอนสมัยเรียน เขาปฏิบัติต่อหลินหลันด้วยน้ำใสใจจริง เกือบนำทุกอย่างที่เขาครอบครองยกให้หลินหลันหมด

ผลสุดท้ายหลินหลันกลับเท ทันทีที่เรียนจบมหาวิทยาลัยก็ สะบัดเขาทิ้งอย่างไร้ร่องรอยวิ่งไปแต่งงานกับเสี้ยเว่ยกั๋ว

“ระหว่างเพื่อน พูดขอบคุณอะไรกัน” เฉินจื้อเหวินปัดมือ พูดต่ออีก “เมิ่งหลง พวกเราสี่คนพี่น้องมาเมืองชางโจวครั้งนี้ มีภารกิจติดตัว ดังนั้นจะไม่อยู่นาน ถ้านายมีเรื่องยุ่งยาก อยากจัดการ ก็รีบบอกมา ฉันจะให้อาโสงกับอาเจียวไปทำ”

“ใช่ เมิ่งหลง นายไม่ต้องเกรงใจกับพี่ใหญ่ นอกจากลักพา ตัวเสี้ยเมิ่งเหยาเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ ยังมีเรื่องอะไรอื่น นายแค่ บอกมาก็พอ ให้อาโสงกับอาเจียวทำไปด้วยเลย” เฉินจื้อหลี่ ยิ้มบอก

ความสบายเช่นนี้ของทั้งสองคนทำให้หวังเมิ่งหลงขวัญ หาย เขาไม่รู้ว่าในสามสิบปีที่สี่พี่น้องตระกูลเฉินหายตัวไป พบโชคอะไรมากันแน่ ความสามารถในตอนนี้ถึงน่าตะลึง เช่นนี้