บทที่ 233 เลือกไม่ได้

เฉินเฟิงขมวดคิ้วงงแต่ไม่ได้พูดอะไร ความรู้สึกที่หลินหลันมีต่อเขา นั้นมาถึงจุดแข็งตัวแล้ว ดังนั้นไม่ว่าเขาจะพูดอะไร หลินหลันก็ล้วนคิดว่า เป็นการเถียงข้างๆคูๆ

เสี้ยเว่ยกั่วขมวดคิ้วเป็นปม เขากลับไม่ได้คิดว่าที่เฉินเฟิงมีอีกฐานะ หนึ่งในตระกูลเสี้ย เพื่อสนองความต้องการของตัวเอง เฉินเฟิงอาจมี แผนการอื่นอีก พูดจากใจแล้ว เสี้ยเว่ยกั่วไม่อยากตัวเองจะโดนแบ่งแยก จากตระกูลเสี้ย

เขาเติบโตมาในตระกูลเสี้ยตั้งแต่เด็ก ในตระกูลเสี้ยมีพี่น้องของเขา อยู่ไม่น้อย ถ้าหากเฉินเฟิงจะสร้างตระกูลเสี้ยใหม่ละก็ ไม่ต้องพูดถึงเลย ความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลเสียตระกูลใหม่ กับตระกูลเสี้ยตระกูลเก่า คง เป็นเหมือนน้ำกับไฟ

“เฉินเฟิง สิ่งที่แกคิด….พ่อพอเข้าใจบ้าง แต่เรื่องนี้แกจะลองคิดดู อีกรอบไหม ? “เสี้ยเว่ยกั่วพูดเสริม : “ฟอรู้ว่าบาดแผลที่ใหญ่ที่สุดของ พวกแกตอนนี้คือเสี้ยห้าว เสี้ยห้าวคนนี้ยังไม่รู้จักโตจริงๆ เพื่อให้ได้ ตำแหน่งผู้ดูแลโครงการ แม้แต่กับพี่น้องยังทำกันได้”

“แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นลูกพี่ลูกน้องของพวกแก เหมือนคำพังเพยที่ ว่ากระดูกหักเอ็นยังต่อกัน พวกแกกับเสี้ยห้าวล้วนเป็นญาติกันทางสาย เลือด ญาตินะนะไม่ต่างกับคู่สามีภรรยาหรอก เดี๋ยวทะเลาะเดี๋ยวดีกัน ไม่มีเรื่องอะไรที่ผ่านกันไปไม่ได้ ดังนั้นพ่อคิดว่าเรื่องบาดแผลของพวก แกสองคนนี้ ต้องคิดให้รอบคอบหน่อย”เสี้ยเว่ยกั่วพูดเตือนด้วยความหวัง ดี เขาเป็นคนหัวโบราณมากคนหนึ่ง ความคิดเรื่องวงศ์ตระกูล มันฝังแน่น อยู่ในสายเลือดเขามานานแล้ว สำหรับเขาความสัมพันธ์ระหว่างเสี้ยเมิ่ง เหยากับตระกูลเสี้ย มันเหมือนหน้ามือกับหลังมือ ล้วนมีเลือดเนื้อ จะตัด ชิ้นไหนไปก็เจ็บด้วยกันทั้งนั้น

ถ้าเฉินเฟิงจะแยกตระกูลเสี้ย งั้นเขาคงต้องเป็นกลาง ไม่เบนไป ฝ่ายไหนฝ่ายหนึ่ง เฉินเฟิงถอนหายใจออกมา เสียเว่ยกั่วไม่รู้เลยว่าเรื่อง ตอนนี้มันร้ายแรงแค่ไหน เขาคิดว่าเสี้ยห้าวแค่ไม่รู้จักโต เห็นแก่ตัว และ ทำร้ายพ่อน้องด้วยกัน

แต่ความเป็นจริงนั้น สำหรับเสี้ยห้าวแล้ว พี่น้องนั้นเขาไม่เห็นว่ามัน สำคัญอะไร

แม้แต่เสี้ยหยุนเสิ้งตอนนี้เสี้ยห้าวกักล้าจัดการ เขาทำให้เสี้ยหยุนเสี้ งกลายเป็นผัก ไหนจะลุงอย่างเสี้ยเว่ยกั่ว ที่โดนเสี้ยห้าวขายให้ตระกูลเย่ ถ้าเขาไม่ยื่นมือออกไปช่วยละก็ เกรงว่าชีวิตของเสี้ยเว่ยกั๋่วคงไม่หลง เหลือแล้ว

ดังนั้นเสี้ยห้าวในตอนนี้ราวกับเป็นคนบ้า เฉินเฟิงไม่วางใจให้เสืี้ย เมิ่งเหยา ใช้ชีวิตร่วมชายคาเดียวกันกับสัตว์เดรัจฉานแบบเขา

“คุณเสี้ย ไม่มีประโยชน์หรอก คุณพูดเสียเวลาเปล่า ตอนนี้เขามี อำนาจแล้วนี่ เขาไม่เห็นพวกเราอยู่ในสายตาหรอก”หลินหลันพูด เหน็บแนมอีกครั้ง พอเสี่ยวเร่ยกั่วกลับมาเธอก็มีคนหนุนหลังทันที เธอพูด ใส่อารมณ์กับเฉินเฟิงอย่างไม่สนใจอะไร

“หลันหลัน ! พูดอะไรหน่ะ ? “เสี้ยเว่ยกั๋วจ้องหลินหลันด้วยความ โมโหเล็กน้อย ตั้งแต่เขาเข้ามาในบ้าน หลินหลันก็พูดเย้ยหยันเฉินเฟิง ตลอด ที่สำคัญคือเขาไม่ใช่คนที่เลือกปฏิบัติ เขารู้ดีว่าเฉินเฟิงไม่ได้ทำ เรื่องอะไร ที่ผิดต่อเสืี้ยเมิ่งเหยาและตระกูลเสี้ยแม้แต่น้อย ดังนั้นก็เท่ากับ หลินหลันโวยวายอย่างไม่มีเหตุผล

เมื่อเห็นเสี้ยเว่ยกั่วจ้องตนเขม็ง หลินหลันก็ยิ่งไม่พอใจ เธอเอามือ เท้าสะเอว และพูดอย่างเดือดดาล : “คุณเสี้ย พูดอะไรอะไรกัน ? ความ จริงในตอนนี้ ไม่ใช่เจ้าเศษขยะคนนี้ปีกกล้าขาแข็งจะแยกบ้านงั้นหรอก เหรอ ?”

“แยกบ้านอะไรกัน ? เฉินเฟิงพูดว่าเขาจะเอาเงินของตระกูลเสี้ยสัก แดงหรือยัง ? “เสี้ยเว่ยกั่วพูดด้วยความโมโห

“ก็เพราะเจ้าเศษขยะคนนี้ ไม่เอาเงินสักแดงจากตระกูลเสี้ยไง ฉัน

ถึงโกรธ ! ”

“คุณไม่รู้ต่างหาก ว่าเจ้าเศษขยะคนนี้มันโง่ขนาดไหน เขาแยกตระ กูลเสี้ย เขาไม่เพียงไม่เอาเงินจากตระกูลเสี้ยสักบาท เขายังเอาโครงการ ยู่ฉวนซาน ที่เมิ่งเหยาของเราลำบากไปเซ็นมามอบให้ตระกูลเสี้ยอย่างกับ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

“นั่นมันเป็นโครงการตั้ง5ร้อยล้านนะ เขามีสิทธิ์อะไรมาทำแทนเมิ่ง เหยา !” “สำหรับฉันการแยกตระกูลเสี้ยไม่ใช่ว่าทำไม่ได้ แต่โครงการยูถวน ชาน เราต้องมีส่วนด้วยครึ่งหนึ่ง

หลินหลันพูดอย่างมีเหตุผล ที่จริงเรื่องที่เฉินเฟิงจะแยกตระกูลเสี้ย เธอสนับสนุน เพราะจากที่เธออยู่ในตระกูลเสี้ยมาหลายปี เธอไม่ได้เคย มีหน้ามีตา มีเพียงการแยกตระกูลเสี้ยนี่แหละ ถึงจะทำให้เธอมีตัวตนและ มีสถานะที่สูงขึ้น

ตอนนี้สิ่งที่โกรธก็คือ เงื่อนไขที่เฉินเฟิงต่อรองเรื่องแยกตระกูลกับ ตระกูลเสี้ย ไม่คิดว่าจะเป็นโครงการยู่ฉวนซานราคา5ร้อยล้าน สำหรับ เธอโครงการพวกนี้ควรเป็นของเสี้ยเมิ่งเหยา ดังนั้นถ้าจะแยกตระกูลเสี้ย ทำไมไม่เอาไปทั้งหมด หรืออย่างน้อยก็ควรเอาไปสักครึ่งหนึ่ง เพื่อนำไป เป็นทุนของตระกูลเสี้ยตระกูลใหม่

แต่เจ้าโง่เฉินเฟิงคนนี้กลับพูดกับเสี้ยหยุนเสิ้งว่า เพียงแค่ตระกูล เสี่ยตระกูลเก่ายอมให้แยกตระกูล เขาจะมอบโครงการราคา5ร้อยล้าน นั่น ให้กับตระกูลเสียตระกูลเก่า

เรื่องนี้ทำให้หลินหลันโกรธจนเกือนจะตายให้ได้ ถึงสมองน้ำเข้าก็ ไม่ทำเรื่องโง่ๆแบบนี้ออกมา โครงการราคา5ร้อยล้านเขาไม่เอาสักบาท เดียว ให้คนอื่นไปหมด อีกทั้งคนที่ให้ไปยังเป็นเสี้ยเมิ่งเหยา ความใจป้า ของเธอหลินหลันจะไม่โกรธได้ยังไง ?

“วุ่นวาย ! ”

เสี้ยเว่ยกั่วพูดอย่างไม่พอใจ หลินหลันที่เห็นแก่เงินคนนี้ ในสายตามี แค่เงิน สิ่งที่เธอกังวลคือหลังจากแยกตระกูลเสี้ย ตัวเองจะไม่มีเงินใช้ แต่ เธอไม่รู้เลยว่าตอนนี้เฉินเฟิงมีอำนาจขนาดไหน แม้แต่ตระกูลระดับต้นๆ อย่างตระกูลเย่ เขาก็สามารถกำจัดได้ด้วยมือเดียว ดังนั้นการหาเงิน สำหรับเฉินเฟิงแล้วนั้นไม่ใช่เรื่องยากอะไร เสี้ยเว่ยกั๋วเดาว่า ทรัพย์สมบัติ ของเฉินเฟิงในตอนนี้ มีมากกว่าตระกูลเสี้ยเสียอีก ดังนั้นจึงไม่แยแสโครง การยู่ฉวนซานแม้แต่น้อย

“คุณเสี้ย ! ทำไมฉันถึงกลายเป็นวุ่นวายไปได้ล่ะ ! “หลินหลัน โวยวาย” ที่ฉันทำไปทั้งหมดก็เพื่อครอบครัวของเรา คุณมีสิทธิ์อะไรมาว่า ฉันวุ่นวาย ? !”

“ถ้านี่ไม่ได้เรียกว่าวุ่นวายแล้วเรียกว่าอะไร ? โครงการยู่ฉวนซาน นั่น ไม่ใช่ของเมิ่งเหยาคนเดียว ! “เสี้ยเว่ยกั่วเป่าเคราพลางจ้องเขม็ง เขา ก็เริ่มเดือดขึ้นมาแล้วเหมือนกัน

เมื่อเห็นว่าทั้งคู่จะทะเลาะกัน เฉินเฟิงก็อตที่จะปวดหัวไม่ได้ เขา

ถอนหายใจแล้วพูดขึ้น : “ฟอ แม่ พ่อกับแม่ไม่ต้องพูดแล้ว เรื่องแยกตระ กูลเสี้ย ผมจะทบทวนอีกที” “ทบทวนอีกที ? มีอะไรต้องทบทวนอีก ! แกจะแบกหรือไม่แยกตระ กูลเสี้ยฉันไม่อยากยุ่งหรอกนะ แต่แกต้องเอาโครงการยู่ฉวนซานกลับมา

ให้ฉันให้ได้ มันเป็นของเมิ่งเหยาแกไม่มีสิทธิ์ไปทำแทนเธอ”หลินหลันพูด

อย่างเอาแต่ใจ

“แม่ โครงการนั่นเฉินเฟิงเป็นคนช่วยเอามาจากเพื่อนของเขาหลิน จงเหว่ย ถ้าจะพูดให้ถูกมันควรเป็นของเฉินเฟิง ไม่ใช่ของหนู”เสี้ยเมิ่ง เหยาพูดอย่างไม่ค่อยพอใจ เรื่องนี้เธอพูดกับหลินหลันไม่ต่ำกว่า10รอบ แล้ว แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่หลินหลันเข้าใจ ในความเป็นจริง อย่าว่าแต่ โครงการไม่กี่โครงการของตระกูลเสี้ยเลย แม้แต่โครงการทั้งหมดขของ ปูฉวนซาน ล้วนเป็นของเฉินเฟิงทั้งนั้น

“เมิ่งเหยา แรกพูดอะไรหนะ หลินจงเหว่ยไม่ใช่คนโง่สักหน่อย เพื่อน ที่ไหนกันมีค่าถึง5ร้อยล้าน ? ที่เขามอบโครงการให้แก นั่นก็เพราะเห็นแก่ หน้าของตระกูลเสี้ย ส่วนเจ้าเศษขยะคนนี้ก็แค่ได้มาอย่างบังเอิญ”หลิน หลันเบะปากพลางพูด