บทที่ 232 ทำเป็นโอ้อวดให้ดูดี

ถึงแม้จะสงสัย แต่เสื้อเว่ยทั่วก็ไม่ถามอะไรออกไป ทุกคนล้วนมี ความลับของตัวเอง เฉินเฟิงก็เช่นกัน อันที่จริงเมื่อ3ปีก่อน เขารู้ว่าเฉินเฟิงนั้นไม่ธรรมดา เพราะคนปกติ

หากได้รับบาดเจ็บสาหัสแบบนั้น คงไม่อาจมีชีวิตรอดมาได้

แต่ตอนนั้นเฉินเฟิงเข้มแข็งมาก

เพราะความเข้มแข็งนี้ กันใจเสี้ยเว่ยกั่วมาก เลยพาเฉินเฟิงกลับ มายังตระกูลเสี้ย

อาเหาขับรถเบนซ์พาทั้ง3คนไปส่งโรงพยาบาล กู้ตงเซินกับหานหลงยังคงอยู่ที่ตระกูลเย่ จัดการเศษเล็กเศษน้อย

ของตระกูลเย่

ไม่นานนักเฉินเฟิงก็ได้รับข่าวจากกู้ตงเชิน : “คุณชายเฉิน เสี้ยห้าว ให้คนของตระกูลเย่มัดอาเสี้ยไว้”

“อ็ม ฉันรู้แล้ว”เฉินเฟิงสายตาเย็นชาเล็กน้อย พูดเสียงเคร่งขรึม

เสี้ยห้าว

ที่แท้ก็เป็นเสี้ยห้าว !

อันที่จริงตอนที่รู้ข่าว เฉินเฟิงรู้สึกว่าเรื่องที่เสี้ยเว่ยกั่ว ปรากฏตัวใน ตระกูลเยนั้นมีเงื่อนงำ เพราะปกติแล้วถ้าตระกูลเย่ต้องการพบ ก็ควรจะ เป็นเขากับเลี้ยเพิ่งเหยา ไม่ใช่เสี้ยเว่ยกั๋ว

แต่ตระกูลเยก็ต้องการพบแล้ว เมื่อมาคิดๆดูแล้ว ต้องมีคนยุยงอยู่

เบื้องหลังแน่ๆ

ตอนนั้นเฉินเฟิงสงสัยเสี้ยห้าว แต่ไม่มีโอกาสได้พิสูจน์ ตอนนี้ได้คำตอบจากกู้ตงเชินแล้ว

“คุณชายเฉิน ให้ผมพาตัวเสี้ยห้าวไปหาคุณดีไหมครับ ? “กู้ตงเชิน

หยั่งเชิง

“ไม่ต้อง เรื่องเสี้ยห้าวฉันจัดการเอง นายจัดการเรื่องตระกูลเย่ไป

ก่อนเถอะ อย่าให้เรื่องรั่วไหลออกไปได้”เฉินเฟิงพูดอย่างเย็นชา เสี้ยห้าว ล้ำเส้นเขาครั้งแล้วครั้งเล่า ว่าครั้งนี้เขาไม่ปล่อยเสี้ยห้าวไว้แน่ “ครับ คุณชายเฉิน “กู้ตงเซินพบักหน้า ถึงแม้เขาพอจะเคาออกว่า

เฉินเฟิงจะจัดการตระกูลเป แต่เขาไม่คิดว่าเฉินเฟิงจะใช้วิธีเมียบขาด

แบบนี้จัดการตระกูลเป ฆ่าหวังอานและเยไห่ตง เมื่อเยไห่ตงตาย ตระกูลเยก็ล่มกระจายไปคนละทิศละทาง “แกบอกว่ามีแค่เสี้ยเมิ่งเหยาคนเดียวที่ไปงั้นเหรอ ? “ณ ห้องทำงาน ของประธาน อาคารหยุนเส็ง เสี้ยห้าวถามอย่างสงสัย

คนที่ยืนตรงหน้าเขาคือโจวเหอ หัวหน้ารปภ.ของบริษัท

“ครับ ท่านประธาน หลังจากตาแก่นั้นถูกคนของตระกูลเย่เอาไป พยาบาลก็โทรหาเสื้อเมิ่งเหยาเป็นคนแรก ดังนั้นจึงมีแค่เสี้ยเมิ่งเหยาคน เดียวที่ไป

“แล้วเจ้าเศษขยะเฉินเฟิงล่ะ ? “เสี้ยห้าวถามเสียงขรึม คนที่เขากลัว

ที่สุดตอนนี้คือเฉินเฟิง อันที่จริงจุดประสงค์หลังที่เขาให้ตระกูลเย่ ลักพา

ตัวเสี้ยเว่ยกั๋วไปก็เพื่อยืมมือตระกูลเย่มาถอนรากถอนโคนเฉินเฟิง “ท่าประธาน พวกเราก็ไม่รู้ว่าเศษขยะเฉินเฟิงคนนั้นไปไหน 2-3วัน มานี้ไม่เห็นเขาในเมืองชางโจวเลย” โจวเหอพูด

“ให้คนของแกจับตาดูตระกูลเย่ต่อไป ดูว่าเศษขยะคนนั้นจะไปตระ กูลเย่หรือไม่”เสี้ยห้าวโบกมือไปมา พลางพูดอย่างไม่สบอารมณ์เขาคิดว่า เฉินเฟิงจะปรากฏตัวออกมาทันที แต่มาถึงตอนนี้แล้วยังไม่ได้ข่าวเฉินเฟิง แม้แต่น้อย หรือเขารู้ว่าตระกูลเยไม่ควรไปหาเรื่อง ดังนั้นเลยกลัว ?

เสี้ยห้าวไม่รู้เลยว่าตอนนี้ตระกูลเย โดนคนของกู้ตงเซินและหาน หลงล้อมไว้หมดแล้ว แม้แต่คนที่โจวเหอส่งไป ก็ยังโดนคนของกู้ตงเซิน ควบคุมอย่างละเอียด

ตอนกลางคืน เฉินเฟิงพาเสี้ยเว่ยกั๋วและเสี้ยเมิ่งเหยา ที่ทำแผล เรียบร้อยแล้วกลับบ้าน

เมื่อเปิดประตู ก็เห็นหลินหลันนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา

“คุณเสี้ย ! “เมื่อเห็นเสี้ยเว่ยกั่ว หลินหลันตาโตขึ้นมาทันที และ กระโดดลงจากโซฟา

“หลันหลัน”ใบหน้าของเสี้ยเว่ยกั่วปรากฏรอยยิ้มออกมา ตอนที่อยู่ โรงพยาบาล เขาอยู่ในอาการโคม่าหลับๆตื่นๆตลอด ถึงแม้จะรู้ว่าหลิน หลันมาเยี่ยมเขาทุกวัน แต่เขาพูดออกไปไม่ได้

ถึงแม้วันนี้คนของตระกูลเปมัดเขาไว้บนต้นไม้ แต่ก็ทำให้เขาฟื้นขึ้น มา ตอนนี้ได้เจอหลินหลัน ในใจเสี้ยเว่ยกั๋วก็รู้สึกดีใจที่ได้กลับมาพบกัน อีกครั้ง

“คุณเสื้อ คุณ….ออกจากโรงพยาบาลแล้วเหรอ ? แล้วทำไม่ที่ขา ต้องเข้าเฝือกด้วย ? “เมื่อเห็นเสี้ยเว่ยกั่วถือไม้เท้า และเข้าเฝือกที่ขา หลินหลันอดที่จะไม่ประหลาดใจไม่ได้ เธอไม่รู้ว่าเรื่องที่เสี้ยเว่ยกั๋่วโดนพา ตัวไปยังตระกูลเย เธอคิดว่าเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้นกับเสี้ยเว่ยกั่ว

“แล้วก็เมิ่งเหยา ผ้าพันแผลที่หน้าผากของเธอนี่มันคือ อะไร ? “หลินหลันหันไม่มองเสี้ยเมิ่งเหยา ไม่เจอกันแค่วันเดียว ทำไม่พ่อ ลูกสองคนนี้ถึงได้รับบาดเจ็บเหมือนกัน

“แม่ คืออย่างงี้ค่ะ วันนี้พ่อฟื้นแล้ว หนูเลยไปรับพ่อออกจากโรง

พยาบาล จากนั้นตอนที่หนูพยุงพ่อลงบันได จู่ๆพ่อก็พลาดตกลงไป หนู..๑ “แกก็เลยตกลงไปด้วย ? “หลินหลันพูดตัดบทเสี้ยเมิ่งเหยาด้วย ความสงสัย ทำไมเธอรู้สึกว่าสิ่งที่สี้ยเมิ่งเหยาพูด ไม่น่าเชื่อถือเท่าไหร่ ?

“ค่ะ หนูก็เลยตกลงไปด้วย”เสี้ยเมิ่งเหยาโกหกหน้าตาย ก่อนจะกลับ มาเธอเปรึกษากับเสื้อเว่ยกั่วแล้ว ว่าจะไม่บอกหลินหลันเกี่ยวกับเรื่องที่ เกิดขึ้น

หลินหลันเป็นคนปากสว่าง อีกทั้งเธอมองเฉินเฟิงเป็นศัตรูมาตลอด ถ้ารู้ว่าเฉินเฟิงฆ่าคน เกรงว่าสิ่งแรกที่เธอจะทำคือไปแจ้งความที่สถานี ตำรวจ

“คุณเสี้ย ดูคุณสิเนี่ย โตเป็นผู้ใหญ่ขนาดนี้แล้วนะ ทำไมถึงไม่ระวัง เอาซะเลย “หลินหลันมองเสี้ยเว่ยกั๋วด้วยความโมโห ถึงแม้ทั้งสองพ่อลูก ได้รับบาดเจ็บ แต่ก็ไม่ได้สาหัสอะไรมาก แค่เขาได้ออกจากโรงพยาบาลก็ ดีแล้ว

“วันนี้ได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว ฉันดีใจไปหน่อยเลยไม่ทันระวัง “เสี้ยเว่ยกั่วพูดติดตลก

“คุณดีใจ แต่เกรงว่ามีใครบางคนไม่ดีใจนะ”น้ำเสียงของหลินหลัน เปลี่ยนไป เห็นได้ชัดว่าเธอพูดถึงเฉินเพิง

เฉินเฟิงขมวดคิ้วเป็นปม ไม่ได้พูดอะไร วันทนี้เสี้ยเร่ยกั่วเพิ่งออกจาก โรงพยาบา เขาไม่อยากให้เสี้ยเว่ยกั๋วลำบากใจ ดังนั้นเขาจึงไม่อยากมี ปากเสียงกับหลินหลัน

“หลันหลัน ที่คุณพูดหมายความว่าไง ? “เสี้ยเว่ยกั่วยิ้มเจื่อนๆ สิ่งที่ เฉินเฟิงเปลี่ยนไปใน1เดือนมานี้ หลินหลันไม่สังเกตเห็นเลยเหรอ ? ทำไม เธอถึงยังมีอคติกับเฉินเฟิงขนาดนี้ ถึงเมื่อก่อนตอนที่เฉินเฟิงส่งเดลิเวอรี่ หลินหลันรังเกียจเฉินเฟิงก็ช่างเถอะ แต่ตอนนี้เฉินเฟิงมีหน้ามีตาขึ้นมาก แล้ว ทำไมหลินหลันถึงยังอคติกับเฉินเฟิงอยู่อีก ?

“หี ไม่มีอะไร”หลินหลันพูด : “คุณเสี้ย คุณคงยังไม่รู้เรื่องสร้างตระ กูลเสี้ยอันใหม่ของลูกเขยคุณคนนี้ใช่ไหม” “สร้างตระกูลเสี้ยอันใหม่ ? “เสี้ยเว่ยกั๋วงุนงง เรื่องนี้เสี้ยเมิ่งเหยาไม่

ได้บอกเขา

“ใช่ สร้างตระกูลเสี้ยอันใหม่ ตอนนี้ใครบางคนปีกกล้าขาแข็งแล้ว อยากจะออกจากตระกูลเสี้ยไปทำคนเดียว”หลินหลันพูดเหน้บแนม : “แต่ ก็จริง ถ้าเป็นฉัน ที่อยู่ในฐานะลูกเขยมานานแล้วก็คงไม่สมัครใจเหมือน กัน อยากลองรู้สึกถึงการที่มีคนเห็นหัวเขา ”

“แม่ แม่คิดมากไปแล้ว”เฉินเฟิงพูดเย็นชา ความหมายของหลินหลัน นั้นชัดเจนมาก คือเขาอยากเป็นเจ้าของเอง เป็นหัวหน้าของตระกูลเสี้ย ให้เสี้ยเมิ่งเหยาเห็นหัวเขา ไม่ใช่ให้เขาเห็นหัวเสี้ยเมิ่งเหยา

“คิดมาก ? “หลินหลันยิ้มอย่างเย้ยหยัน : “เฉินเฟิง แกกล้าพูดไหม ว่าเรื่องสร้างตระกูลเสี้ยใหม่ แกไม่ได้เป็นคนเสนอขึ้น ? 1 “ผมเป็นคนเสนอ แต่เจตนาของผมก็เพื่อให้เมิ่งเหยาได้รับความไม่

ยุติธรรมน้อยที่สุด “เฉินเฟิงพูดอย่างเย็นชา

“ทำเป็นโอ้อวดให้ดูดี “หลินหลันเหน็บแนม ถึงจะฟังดูดีแต่ก็โกหก ทั้งนั้น เห็นอยู่ว่าทำเพื่อตัวเอง ยังจะมาบอกว่าทำเพื่อเสี้ยเมิ่งเหยา