บทที่ 165 ใครสวมเขาให้ใครกันแน่

คำด่าที่หยาบคายแค่ไหนเสี้ยห้าวก็ด่าออกมา หมด สองวันที่ผ่านมา โยว่หลิง รับรู้มาโดยตลอด

เฉินเฟิงคืออะไรที่น่าขยะแขยง และน่ารังเกียจ สำหรับเสี้ยห้าวมาก

ในที่สุดวันนี้ก็ได้เจอ ถึงแม้เฉินเฟิงจะไม่ได้ดูไม่ ได้อย่างที่เสี้ยห้าวบอก แต่ โยว่หลิง ก็ไม่ชอบ

“เขานั่นแหละ”

เสี้ยห้าวพูดขึ้นอย่างเย็นชา ตอนนี้ที่บ้านตระกูล เสี้ย คนที่เขาเกลียดที่สุดไม่ใช่เสี้ยเมิ่งเหยา แต่เป็น เฉินเฟิง!

โดยเฉพาะยิ่งหลังจากที่รู้ว่าหลินจงเหว่ยเป็น เพื่อนของเขา เขาก็ยิ่งเกลียดเฉินเฟิงเข้ากระดูกดำ เลย

เพราะถ้าไม่ใช่เฉินเฟิงแนะนำ หลินจงเหว่ยก็คง ไม่สร้างความอับอายให้กับเขาและเสี้ยฉี่ชาว

ถึงแม่ตอนนี้จะไม่มีเฉินเฟิง ตอนนี้คนที่รับผิด โครงการที่ยู่ฉวนซาน ก็ยังเป็นเขาเสี้ยห้าว ไม่ใช่เสี้ย เมิ่งเหยา!
เพราะฉะนั้นการที่ได้เจอเฉินเฟิง นั่นคือเรื่อง ทั้งหมดที่ทำให้เสี้ยห้าวโมโห แต่ตอนนี้ต่อหน้า โยว่ หลิง เขาไม่สามารถที่จะทำอะไรได้

แน่นอนว่า สิ่งที่สำคัญคือ เขาได้เห็นทักษะของ เฉินเฟิงแล้ว เขาเองรู้สึกว่าขนลุก อาจถูกเฉินเฟิง ทำร้ายจนตาย

“หลิงหลิง จำหน้าตาของไอขี้ขลาดไว้คราวหน้า

ถ้าเจอไอ้ขี้ขลาดนี้ เธออยู่ให้ห่างมันเลยนะ เธอจำ ความน่าขยะแขยงของมันไว้เลย” เสี้ยห้าวพูดขึ้น ด้วยเสียงที่เย็นชา ถึงแม้เขาจะทำอะไรเฉินเฟิงไม่ได้ แต่เขาสามารถใช้คำพูดเพื่อเอาชนะเฉินเฟิงได้

“ไม่ต้องห่วง จะไม่ให้เขาเข้าใกล้ในระยะเกิน สามเมตร” โยว่หลิงเหลือบไปตามองเฉินเฟิง ความ รู้สึกของเธอที่มีต่อเฉินเฟิงแย่มาก ถ้าเขามีความเป็น ลูกผู้ชายพอ เขาก็คงไม่เป็นลูกเขยที่แต่งเข้าบ้าน ไม่ เป็นแมงดา

“ดีมาก” เสี้ยห้าวพยักหน้า

“โอเค เสี่ย ห้าว งั้นนายกลับไปได้แล้ว เดี๋ยวเพื่อน สนิทก็มาแล้ว” โยว่หลิงเหลือบไปมองเวลา แล้วพูด

ไล่

นัดเจอเพื่อนสนิท? เฉินเฟิงว่ามันรู้สึกแปลกๆ ทำไมต้องมานัดเจอที่โรงแรม? เขาทำไมรู้สึกว่า บนหัวของเสี้ยห้าวมีเขาควายงอกออกมา

“โอเค ที่รัก คุยกับเพื่อนสนิทเสร็จโทรหาฉันนะ ฉันมารับเธอนะ”เสี้ยห้าวพูดด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

“อืม รู้แล้วหน่า นายรีบกลับไปเถอะ”โยว่หลิง

พยักหน้าด้วยความรำคาญ

“โอเค ที่รัก งั้นผมไปก่อน”แม้ว่าเสี้ยห้าวจะยังไม่ อยากกลับ แต่ก็ขยับขาแล้วเดิน ในใจก็ค่อยแต่คิด ว่า อีกไม่นานเขาก็จะจีบโยวหลิงสำเร็จ แต่ทำไม โยว่ หลิง ถึงไม่พาเขาไปเจอเพื่อนสนิท

หลังจากที่เสี้ยห้าวกลับ เฉินเฟิงก็เดินเข้าลิฟต์ อีกไม่ถึงสิบนาที หานหลงกับกู้ตงเชินคนพวกนี้น่าจะ มาถึงแล้ว

ขาหน้าเฉินเฟิงก้าวเข้าลิฟต์ โยว่หลิง ก็เดินตาม เข้ามา แต่เมื่อเห็นเฉินเฟิงก็กำลังจะขึ้นไปชั้นสิบหก เหมือนกัน โยว่หลิง ก็รู้สึกไม่พอใจ เมื่อคิดว่าต้องอยู่ ในลิฟต์กับเฉินเฟิงที่ไอ้***เหม็นสิบวินาที เธอรู้สึก ขยะแขยง

“แกออกไปรอรอบหน้าไม่ได้เหรอ ?” โยว่หลิง ขมวดคิ้วแล้วถาม

เฉินเฟิงเลิกคิ้วแล้ว ถาม :”ลิฟต์นี่ของบ้านเธอเห

รอ?”
เหลือบไปมองเฉินเฟิงแล้วพูด “ลิฟต์ไม่ใช่ของ บ้านฉัน แต่ฉันขึ้นไปกับแกแล้วรู้สึกขยะแขยง”

“เธอรู้สึกขยะแขยงเธอก็ออกไป ไม่มีใคร ห้าม!”เฉินเฟิงยิ้มจางๆกล่าว ผู้หญิงอย่าง โยว่หลิง คง ถูกหมาอย่างเสิ่นห้าวเลียบขาแข้งเลียขาจนเคยตัว สินะ ถึงได้คิดว่าคนทั้งโลกต้องยอมเธอหมด แต่เขา

ไม่เหมือนกับสุนัขอย่างเสี้ยห้าว

“แก…” โยว่หลิง ชี้ไปที่หน้าตรงจมูกของ เฉินเฟิง รู้สึกรำคาญ ไอ้***เหม็น กล้าที่จะมาต่อล้อ ต่อเถียงกับฉันงั้นหรอ

“ฉัน ฉันทำไม?” เฉินเฟิงกอดอกแล้วมองไปที่ โยวหลิง อย่างเฉยชา

“แกมันขยะ ชาตินี้ก็เป็นได้แค่ลูกเขยที่แต่งเข้า บ้าน! โยว่หลิงค่อยปล่อยมือลงมา แล้วก็ปลอบใจ ตัวเอง ฉันไม่เหมือนกับคนแบบเฉินเฟิง

เฉินเฟิงเม้นริมฝีปาก ก็ฉันชอบที่จะเป็นลูกเขย แต่งเข้า ฉันมีความสุข เกี่ยวไรกับเธอ?

ในที่สุดลิฟต์ก็มาถึงชั้น 16

โยวหลิงรีบก้าวออกจากลิฟต์โดยที่ไม่หันมอง ข้างหลัง เธอไม่อยากอยู่กับเฉินเฟิงต่อสักวินาทีเดียว

เฉินเฟิงเอามือล้วงกระเป๋า แล้วค่อยๆก้าวออกจากลิฟต์ เดินไปยังห้องชุดที่จองไว้

เขาเดินไปถึงมุมห้อง เฉินเฟิงก็ได้ยินเสียงที่คุ้น

เคย

* อืม . ช้าลง..

“อ๊า…. พี่ป้าว … เจ็บ”

หิวมากขนาดนั้นเลยเหรอ?ประตูก็ไม่ปิด? เฉินเฟิงเบิกตากว้าง แล้วมองไปที่ฉากที่อยู่ตรงหน้า

โยวหลิงหาที่เปรียบไม่ได้ เธอก็ถูกชายวัยกลาง คนที่มีหน้าท้องโตกดติดกับประตู ในขณะนี้จูบและ

แทะ

มันน่าแทะจริงๆ

ชายวัยกลางคนอย่างกับไม่เคยเจอผู้หญิงมา เป็นร้อยปี ในขณะที่กำลังซุกไซร้คอ มืออีกข้างของ เขาก็ล่วงเข้าไปใต้เสื้อผ้า

โยวหลิง หายใจอยู่หอบตลอดเวลาอย่างต่อ เนื่อง และใบหน้าของเธอก็แดงก่ำ

“อะแฮ่ม อะแฮ่ม ” ขณะเดียวกัน เฉินเฟิงก็ไม่ สามารถทนดูต่อไปได้ ถ้าไม่หยุดเขาทั้งสองคน สอง คนนี้ก็คงจะ**กันตรงประตูแน่

เสียงกระแอมของเฉินเฟิง ทำให้ทั้งสองคนได้สิติ

” โยวหลิงค่อยๆดึงเสื้อผ้าของตัวเองที่หลุดรวย โป๊เปลือยออกมา หลังจากที่เห็นว่าคนที่อยู่ตรงหน้า ของเธอคือเฉินเฟิง สีหน้าของโยวหลิงก็เปลี่ยนเป็นสี เขียวทันที “ไอ้ขี้ขลาด นี่กล้าเดินตามฉันเหรอ?”

เฉินเฟิงไม่ตอบ แต่กลับถามกลับ: ” นี่คือเพื่อน สนิทที่คุณว่า จะมาเจอหรอ?”

ถ้าเกิดเสี้ยห้าวรู้หญิงที่เขาเพิ่งคุกเข่าและเลีย แข้งเลียขาหน้าให้ แต่กลับถูกชายอีกคนก็จับกดขา หลังไปที่ประตูแล้วจูบอย่างดุเดือด เสี้ยห้าวจะรู้สึก อย่างไร? เฉินเฟิงครุ่นคิดอย่างรังเกียจ

“เยว่หลิง ผู้ชายคนนี้เป็นใคร?” ชายวัยกลางพุง โตมองเฉินเฟิงด้วยใบหน้าเย็นชา

“พี่ป้าว ไอ้นี่มันก็แค่ขยะชื่อ เฉินเฟิง เป็นลูกเขย ที่แต่งเข้าบ้านตระกูลเสี้ย” โยว่หลิงรีบอธิบาย กล้ว ชายวัยกลางเข้าใจผิด

“ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านตระกูลเสี่ย?” ชายวัย กลางคนขมวดคิ้ว ดูเหมือนเขาจะได้ยินใครพูด แต่ เขากลับคิดไม่ออก

โยวหลิงพยักหน้า พูด : “พี่ป่าว พี่ต้องจัดการกับ ไอ้ขยะนี่นะ ตอนที่อยู่ในลิฟต์ มันลวนลามฉันค่ะ แต่ฉันก็ด่ามันไป คิดว่าด่ามันแล้วมันจะวิ่งหนีไป คิดไม่ ถึงว่า มันรนหาที่ตาย ถึงกล้าเดินตาม”

“ไม่ต้องห่วงนะ ที่รักเดี่ยวฉันจะจัดการมันให้ เอง” หลิวป้าวปลอบใจ แล้วมองไปที่เฉินเฟิงด้วย สีหน้าที่หมองและน่ากลัว:” ไอ้หนุ่ม กล้าหาญมาก ผู้ หญิงของฉัน แกก็กล้ามายุ่ง!”

“ผู้หญิงของแก?” เฉินเฟิงยิ้มเยาะ มันไม่ใช่ชาย วัยกลางคนที่สวมเขากับเสี้ยห้าว แต่เสี้ยห้าวต่างหาก ที่ให้สวมเขาให้แก่ชายวัยกลางคนคนนี้

“แกหมายความว่ายังไง? โยว่หลิงมีผู้ชายคนอื่น อีกเหรอ?” หลิวป้าวฟังออกในสิ่งที่เฉินเฟิงพูด อดไม่ ได้ที่จะเหลือบไปมอง โยวหลิง

“พี่ป้าว ไม่นะ ฉันไม่มีนะ อย่าไปฟังที่มันโกหก พูด! มันใส่ร้ายฉัน!” “โยว่หลิง รีบส่ายหัวแล้วอธิบาย แต่ในใจเธอก็เกลียดมาก ผู้หญิงอย่างเธอใครซื้อ ของให้มากกว่า เธอก็กลายเป็นแฟนของคนนั้น

เหมือนกับเธอกับหลิวป้าว เพราะ หลิวป้าว เองก็ ซื้อให้ไปห้าแสนหยวน เธอถึงได้ยอมนอนกับ หลิวป้า

ว

แน่นอนว่า เสี้ยห้าวเองก็ให้เธอไม่น้อยเหมือนกัน ประมาณสามแสนหยวน แต่กับเสี้ยห้าว โยวหลิงก ลับไม่ชอบ
ท้ายที่สุดเสี้ยห้าวก็เป็นเพียงนายน้อยของ ตระกูลที่เสื่อมถอย แต่ หลิวป้าว เป็นบุคคลสำคัญ ของกองกำลังใต้ดินในเขตตะวันออก ดูจากบารมี ของหลิวป้าว เขาก็อยู่ไกลเกินกว่าที่เสี้ยห้าวจะ เปรียบเทียบได้