บทที่ 160 นายน้อยเฉิน เชิญครับ

ตอนนี้เฉินเฟิงกลับบอกว่า เขาซื้อคฤหาสน์บนยู่ ฉวนซานไว้

ถึงเฉินเฟิงจะสามารถทำได้จริง แต่นี่ไม่ใช่แค่ เรื่องเงินแล้วนะ

เพราะคนที่สามารถเข้าไปอยู่ในคฤหาสน์บน ยอดยู่ฉวนซาน ล้วนเป็นคนสำคัญมีชื่อเสียง ให้พวก เขายอมขายที่ของตัวเองให้คนอื่น ใครเขาจะยอม?

“พ่อหนุ่ม ลุงไม่มีเวลาเป็นเพื่อนเราเล่นสนุกนะ รีบลงไปเลยลุงต้องไปรับแขกคนอื่นอีก” คนขับรถ พูดอย่างรำคาญ เขาไม่อยากขึ้นเขาไปแล้วโดนยาม ไล่ลงมา

“ที่รัก เราลงรถกันเถอะ” เสี้ยเมิ่งเหยามอง เฉินเฟิงหนึ่งที่ คนขับรถไม่ยอม เธอก็หมดหนทาง

เฉินเฟิงส่ายหน้า เขาลงรถน่ะได้ แต่เสี้ยเมิ่ง เหยาไม่ได้ พึ่งได้รับบาดเจ็บมาไม่กี่วัน จะเหนื่อยไม่ ได้

“ลุง เอา งี้ ลุงพาพวกเราไปส่งยอดเขา ผมให้เพิ่ม อีกห้าร้อย” เฉินเฟิงบอก โบราณว่าไว้ มีเงินทำได้ทุก อย่าง เขาไม่เชื่อหรอกว่าลุงคนขับรถจะไม่ชอบเงิน
“เราพูดจริงหรอ?” นั่นไง พอได้ยินเฉินเฟิงบอก จะให้เพิ่มอีกห้าร้อย ดวงตาลุงคนขับรถเป็นประกาย ขึ้นมาทันที เขาออกมาวิ่งรถ วันหนึ่งหาเงินได้อย่าง มากแค่สองสามร้อย เฉินเฟิงจะให้เพิ่มห้าร้อยนี่ เท่ากับค่าแรงเขาสองวันเลยทีเดียว เขาไม่มีทางไม่ หวั่นไหวหรอก

เฉินเฟิงไม่พูดอะไรอีก หยิบแบงค์ห้าร้อยออกมา ยื่นให้เขาทันที

ลุงคนขับรถดีใจมากรีบรับเงินมา

“ได้ พ่อหนุ่ม ลุงขับไปส่งยอดเขาให้” เขาหน้า ชื่อตาบาน เงินถึงมือแล้ว เขาค่อยสบายใจหน่อย

“แต่ว่าพ่อหนุ่ม ลุงพูดก่อนเลยนะ ถ้าตอนขึ้นไป กลางเขาแล้วยามเขาไม่ให้พวกเราเข้าไปห้าร้อยนี่ ลุงไม่คืนให้หรอกนะ” เหมือนกลัวเฉินเฟิงเปลี่ยนใจ ลุงรีบยำ

เฉินเฟิงยิ้มบาง: “ลุงครับ ขับไปเถอะ เดี่ยวผมคุย กับยามเอง”

“โอเค นั่งดีๆนะ”

ไม่นาน รถก็ขับมาถึงกลางเขา แต่เป็นที่น่า แปลกใจของลุงคนขับรถคือ ยามไม่สกัดกั้นรถเขา

ทำให้ลุงคนขับรถถอนหายใจโล่งอก ที่แท้มาตรการความปลอดภัยของยู่ฉวนซานก็ไม่ได้เข้ม งวดอย่างที่เขาลือกัน

ที่จริงลุงเขาแค่ไม่รู้ว่า จุดที่ยู่ฉวนซานมี มาตรการความปลอดภัยเข้มงวดมีแต่จุดเดียว คือ เขตคฤหาสน์บนยอดเขา

เขตคฤหาสน์นี่สุดยอดเข้มงวดอย่างที่เขาพูด กันจริงๆ

ครั้งที่แล้วที่เฉินเฟิงมา แค่ถึงยอดเขาก็โดนยาม ขวางไว้ ถ้าไม่ใช่เสิ่นหงชังปรากฏตัว เฉินเฟิงเข้าไป ไม่ได้แน่ๆ

หลายนาทีต่อจากนั้น รถแท็กซี่ก็ถึงยอดเขา ลุงคนขับรถเห็นกลุ่มยามใส่ชุดเครื่องแบบสีดำ

แต่ไกล

“พ่อหนุ่มลงตรงนี้เถอะ” ลุงยังหวั่นๆ ยามพวกนี้ แต่ละคนรูปร่างใหญ่โต เกิดกรูกันเข้ามาขวางเขาจะ ทำยังไง?

“ลุง มาถึงนี่แล้ว ขับเข้าไปเรื่อยๆเถอะ” เฉินเฟิง เริ่มเหนื่อยใจ คฤหาสน์ของเขาอยู่ด้านในสุด ห่าง จากนี้ไม่น้อยเลย

“พ่อหนุ่ม ลุงบอกแล้วนี่ ที่นี่เป็นเขตส่วนบุคคล นะ เขาไม่ให้เข้าไปหรอก แถมที่นี่อยู่กับแค่สิบครอบครัวเอง รถและคนที่เข้าออกยามพวกนี้เขารู้ หมดลุงขับรถแท็กซี่มา แถมยังมีพวกเธอสองคนนั่ง มาด้วย เขาให้เราสามคนเข้าไปสิแปลก” ลุงคนขับ รถพูดอย่างเป็นหลักการ

“ลุง ผมบอกลุงแล้วนี่ ผมซื้อคฤหาสน์ที่นี่ไว้แล้ว ยามพวกนี้รู้จักผม” เฉินเฟิงถอนหายใจยาว ทำไมตา ลุงนี่ไม่ยอมเชื่อเขาสักทีนะ

“พ่อหนุ่ม นี่มันเวลาอะไรแล้ว อย่ามามัวล้อเล่น อยู่เลย เธอรู้ไหมว่าตารางเมตรที่นี่ตารางเมตรละ เท่าไหร่หะ?”

“ห้าแสน! ต่อให้เราขายตัวเอง ยังขายได้ไม่เยอะ ขนาดนี้เลย” ลุงคนขับรถแค่นเสียงเยาะ ถ้าไม่เห็น แก่ที่เฉินเฟิงให้เขาเพิ่มมาห้าร้อยนะ เขายังอยากด่า เฉินเฟิงเลย

“ลุง เอางี้นะลุงขับเข้าไป ถ้ายามพวกนี้กล้าขวาง ลุง ผมจะให้เพิ่มอีกห้าร้อย” เฉินเฟิงหัวเราะพลาง บอกคำเดิมอีกนั่นแหละ มีเงินทำได้ทุกอย่าง วันนี้ เขาจะให้ตาลุงคนขับรถนี่ขับรถแท็กซี่เข้าไปใน คฤหาสน์ให้ได้

“จริงหรอ?” ลุงเริ่มหวั่นไหวอีก

เจ้าโง่อย่างเฉินเฟิงนี่ ปีหนึ่งเขาได้เจอแค่ไม่กี่ ครั้ง วันนี้อุตส่าห์เจอแล้ว ต้องล่อเอาเงินซักยกล่ะ
“จริง” เฉินเฟิงยิ้มบางบอก

“โอเค ไป” ลุงคนขับรถกัดฟัน ทำใจสู้ พวกยามมี อะไรน่ากลัวกัน อย่างมากก็แค่โดนซ้อมซักรอบ ต่อ ให้โดน ก็เฉินเฟิงโดนก่อน เขาจะกลัวอะไร

จากนั้น ลุงเหยียบคันเร่งพุ่งไปที่ประตูใหญ่เขต คฤหาสน์อย่างเร็ว

เป็นอย่างที่คิด พวกยามทำที่ราวข้าศึกบุก คว้า ตะบองที่เอวยกขึ้นสูง ปราดเข้ามาตะโกนให้หยุดรถ

ลุงคนขับแตะเบรกอย่างเร็ว รถแท็กซี่จอดลงใน

ที่สุด ยามหลายคนสีหน้าไม่ดีนักปราดเข้ามา ตั้งแต่ เขตคฤหาสน์ยู่ฉวนซานสร้างเสร็จจนตอนนี้ ยังไม่มี รถแท็กซี่คันไหนกล้าขับขึ้นมาเลย

กระจกรถถูกลดลง ยามหัวหน้าตะคอกเสียงเย็น ว่า: “ใครให้นายขับรถมาถึงบนนี้?”

ลุงคนขับสีหน้าอมทุกข์ เจ้าบ้านทำฉันซวยแล้ว ไง เขาทำท่าจะเอ่ยปากอธิบาย ตอนนี้เองกลับมีเสียง เรียบแทรกขึ้นมาจากที่นั่งด้านหลัง

“ฉันเอง”

ยามหัวหน้าหันไปตามเสียง และเห็นเฉินเฟิงที่

สีหน้าไร้อารมณ์
เขาชะงักเบิกตากว้างประหนึ่งแข็งเป็นหิน ทำไม เป็นนายน้อยเฉินล่ะ?!

เรื่องเฉินเฟิงนั้น ยามทุกคนที่นี่จำได้แม่นเลย เพ ราะหวังต้าไห่หัวหน้ายามคนก่อนโดนเสิ่นหงชังไล่ ออกไปเพราะเสียมารยาทกับเฉินเฟิง

ดังนั้นต่อให้นายน้อยเฉินจะมาที่เขตคฤหาสน์นี่ น้อยมาก แต่พวกยามก็จำหน้าเขาไว้ได้แม่น กลัววัน ไหนจะทำผิดเหมือนหวังต้าไห่อีก

“ฉันเข้าไปได้ไหม?” เฉินเฟิงเอ่ยเสียงเรียบ

“ได้ครับได้ครับ นายน้อยเฉิน เชิญครับ” ได้สติ กลับมาปับ หัวหน้ายามรีบเปิดปาก ท่าที่บอกเลยว่า เคารพนบนอบ

นายน้อยเฉิน?

พอได้ยินสรรพนามนี้ ลุงคนขับรถเหงื่อผุดที่ไร ผมทันที ทำไมยามคนนี้เรียกเจ้านี่ว่านายน้อยเฉิน?

หรือว่าเจ้านี่จะมีบ้านที่นี่จริงๆ?

ลุงคนขับรถเริ่มหวั่นๆ

“เอ่อ พ่อหนุ่ม เรามีบ้านที่นี่จริงหรอ?” ลุงคนขับ ปาดเหงื่อที่ขมับพลางถาม

เฉินเฟิงหัวเราะบอก: “ผมบอกลุงหลายรอบแล้วนะ”

“เอ่อ… ลุงคนขับหัวเราะแหะๆ ไม่รู้จะพูดอะไรดี พี่ชาย คุณเป็นเจ้าของคฤหาสน์ของยู่ฉวนซานแล้ว ทำไมยังมานั่งแท็กซี่อีกล่ะ ทำไมไม่หาคนขับรถให้ ตัวเองหา?

ผ่านด่านยามเข้าไป ถนนด้านหลังยิ่งปล่อยให้ รถแท็กซี่ผ่านตลอด

สามนาทีหลังจากนั้น รถแท็กซี่ได้จอดลงที่หน้า คฤหาสน์ที่สวยงามหรูหราแห่งหนึ่ง