บทที่ 154 คนร้ายกาจตระกูลเฉิน

เห็นได้ชัดว่า ซูหลิ้งยู่เองก็รู้ดี

ดังนั้นถึงได้น้ำตาไหลไม่รู้ตัวตอนเห็นเฉินเฟิง จากไป

ช่วงเวลาสั้นๆแค่ครึ่งชม. เธอหลงรักเฉินเฟิง จากนั้นเฉินเฟิงใช้ความสามารถของเขาบอกเธอว่า ระหว่างพวกเขามันเป็นไปไม่ได้ บางทีวันนี้อาจจะ เป็นวันสุดท้ายที่เธอจะได้เห็นหน้าเขาก็ได้

ซูหลิงยู่จะไม่เสียใจได้ยังไง?

“พ่อคะ คุณอาเขาจะยังกลับมาไหม?” ซูหลิงยู่ ปาดน้ำตา ถามด้วยเสียงสะอื้น

ซูเห้าหรันปากกระตุก เขาอยากบอกว่าเฉินเฟิง คงไม่กลับมาแน่น แต่เขากล้ำกลืนคำนั้นลงไป เขาไม่ อยากทำลายความหวังน้อยนิดของลูกสาว

ถึงซูเห้าหรันไม่พูด ซูหลิงยู่ก็เข้าใจ จากนั้นซู หลิงยู่เหมือนตัดสินใจเรื่องสำคัญสักอย่างได้ เธอพูด อย่างจริงจังว่า: “พ่อ หนูจะไปหาคุณอา”

“ไม่ได้!” ซูเห้าหรันตกใจมาก รีบส่ายหน้า: “ลูก พ่อ อย่าทำอะไรโง่ๆนะ ผู้ชายแบบนั้นไม่ใช่ใครที่ บ้านเราจะคู่ควรได้ ลูกไปหาเขาแล้วจะได้อะไรขึ้นมา?”

“พ่อคะ หนูไม่เคยคิดว่าจะแต่งกับคุณอาหรอก” ซูหลิงยู่ส่ายหัวช้าๆพลางว่า: “พ่อคะ หนูแค่อยากรู้ว่า คุณอาเป็นคนยังไงกันแน่”

เธอไม่เคยคิดจะแต่งงานกับเฉินเฟิงจริงๆ แต่ เฉินเฟิงเป็นผู้ชายคนแรกที่เธอชอบตั้งแต่โตเป็นสาว มานี่ เธอไม่อยากให้บุพเพระหว่างเธอกับเขามีแค่ ครึ่งชม.สั้นๆนี่

เธอไม่อยากรู้แค่ชื่อเขา

เธอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับเขาให้มากขึ้น เธออยากรู้ ว่าคนที่เธอชอบเป็นคนยังไงกันแน่

“พ่อคะ ขอบคุณพ่อมากนะคะที่ดูแลหนูมาตลอด สิบแปดปี พ่อทำให้หนูอยู่อย่างมีความสุขมาตลอด สิบแปดปีมานี้หนูมีความสุขทุกวันเลย ไม่รู้จักเลยว่า อะไรคือความทุกข์ยากลำบาก อะไรคือความโหด ร้ายของโลก”

“แต่วันนี้พอได้เห็นคุณอาแล้ว หนูรู้สึกอยากออก ไปเผชิญโลกกว้างดูสักครั้ง อยากไปลองสักตั้งกับ ความทุกข์ยากและความโหดร้ายของโลก..” ซูหลิงยู่ พูดอย่างสงบนิ่ง เฉินเฟิงทำให้เธอเกิดแรงบันดาลใจ จริงๆ
ความสามารถของเฉินเฟิงก็เป็นส่วนหนึ่ง อีก ส่วนหนึ่งคือการที่เฉินเฟิงฆ่าจินลิ่วอาน เธอเห็นได้ อย่างชัดเจนว่าเฉินเฟิงมีประสบการณ์ที่เลวร้ายกว่า คนปกติมาก อดีตของเฉินเฟิงคงต้องผ่านความยาก ลำบากมามากมายแน่ ความลำบากพวกนั้นอาจจะนำ ความทรมาณมาให้เขา แต่ก็ทำให้เขาเติบโตขึ้นด้วย

เดิมซูหลิงยู่ยังไม่รู้แน่ชัดว่า ทำไมครั้งแรกที่เจอ เฉินเฟิงก็โดนเขาดึงดูดความสนใจไป แต่กลับไม่ เคยรู้สึกอะไรต่อพวกศิษย์พี่น้องที่อยู่ข้างกายเรียน วิชามาด้วยกันสิบกว่าปีเลย

คำตอบนี้ เดิมซูหลิงยู่คิดไม่ตก

แต่วินาทีที่เฉินเฟิงเปล่งรังสีฆ่าออกมานั้น ซูหลิง ยู่ก็เข้าใจแล้ว

ออร่านี่เอง!

มีออร่าพิเศษชนิดหนึ่งบนร่างเฉินเฟิง!

ออร่าแบบนี้เป็นสิ่งที่เขาใช้ความยากลำบากแลก

สั่งสมมาในอดีต

ออร่าแบบนี้คนธรรมดาไม่มีทางมีได้แน่! เธอไม่เคยเห็นออร่าแบบนี้ของเฉินเฟิงบนตัว

พวกจ้าวตง มาก่อนเลย

เพราะพวกจ้าวตงกับลูยวนเหมือนกับเธอ ที่ใช้ชีวิตเหมือนดอกไม้งามในห้องอุณหภูมิอุ่นมาเกือบ ครึ่งชีวิต

ชีวิตนี้เรื่องร้ายแรงที่สุดที่เคยทำ ก็แค่ทะเลาะ วิวาทเท่านั้น

ฆ่าคน? พวกเขาไม่เคยคิด และไม่กล้าคิดเลย ด้วยซ้ำ

ถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด พวกเขาคงใช้ชีวิตเรียบ ง่ายสงบแบบนี้

เธอก็ด้วย ฝึกยุทธ แต่งงานมีลูก ใช้ชีวิตสงบสุข ไปตลอดชีวิต

จวบจนวันสุดท้ายของชีวิต เธออาจจะนึกขึ้นมา ได้ว่า ความฝันตอนอายุสิบแปดของเธอคือเป็นจอม ยุทธ์สาวท่องไปทั่วยุทธภพนักฆ่านี้

แต่นึกขึ้นมาได้ตอนนั้นแล้วยังไงล่ะ?

ซูหลิงยู่รู้สึกโชคดีมากที่เธอได้เจอเฉินเฟิงตอน อายุสิบแปดปี

ไม่มีเฉินเฟิง เธออาจจะไม่มีความกล้าที่จะพูดคำ พูดพวกนี้กับพ่อเลยก็ได้ และอาจจะไม่คิดใช้ชีวิตใน แบบที่ต้องการจริงๆ

“ในเมื่อเป็นแบบนี้…งั้นลูกก็ไปเถอะ” ซูเห้าหรัน ถอนหายใจ ลูกสาวโตต้องปล่อยไปแล้วสิ ท่าทีลูกสาวแน่วแน่แบบนี้ เขาเตือนไปก็ไร้ประโยชน์

“ขอบคุณมากค่ะ พ่อ” ซูเห้าหรันดีใจมาก ขอบคุณจากใจจริง ในเมื่อพ่อสนับสนุน เธอก็ไม่มี อะไรต้องกังวลอีกแล้ว

ต่อให้หาเฉินเฟิงไม่เจอ เธอก็จะไม่เสียใจ ซูเห้าหรันส่ายหัว ไม่พูดอะไรอีก ที่จริงเขาไม่ อยากให้ซูหลิงยู่หาเฉินเฟิงเจอเลย

เพราะเขารู้ดีว่า ระหว่างซูหลิงยู่กับเฉินเฟิง มัน ไม่มีทางเป็นไปได้

หาเจอแล้ว ก็แค่ผิดหวังมากกว่าเดิมเท่านั้นเอง

เฉินเฟิงไม่รู้เลยว่า หลังจากเขาจากไปไม่นาน ซู หลิงยู่ก็เก็บสัมภาระและไปจากสถานที่ฝึกวิทยายุทธ เห้าหรัน เริ่มตามหาเขาในหมู่คนมากมาย

เฉินเฟิงในตอนนี้กำลังคุยเรื่องของพ่อแม่สวี เฟยหรงกับเฉียวเสี่ยวโย่ว

“ความหมายของเธอคือ ตระกูลจ้าวยอมปล่อย คนเอง?” เฉินเฟิงขมวดคิ้ว พ่อแม่ของสวีเฟยหรงโดน จับขังไว้ที่จินหลิงมาระยะหนึ่งแล้ว ถึงพวกเขาจะ โดนสาขาย่อยทำร้าย แต่คนที่โดนยาพิษตายเป็น ญาติดองกับตระกูลจ้าว ดังนั้นตระกูลจ้าวกัดฟันแน่น และเคยประกาศจะให้พ่อแม่สวีเฟยหรงชุดใช้ชีวิต
ต่อให้เฉียวเสี่ยวโย่วไปเจรจากับตระกูลจ้าว ท่าทีของตระกูลจ้าวก็ยังแข็งกร้าวอยู่

เดิมเฉินเฟิงคิดว่ารอเรื่องในมือสะสางเสร็จแล้ว จะไปคุยกับตระกูลจ้าวด้วยตัวเอง ดูว่าทางนั้นจะ ยอมเห็นแก่หน้าเขาแล้วปล่อยพ่อแม่สวีเฟยหรงไป

ไหม

แต่ไม่คิดว่า วันนี้เฉียวเสี่ยวโย่วจะบอกเขาว่า ตระกูลจ้าวยอมปล่อยคนแล้ว

ข่าวมันมากะทันหันมาก

“ค่ะ นายน้อยเฉิน” เฉียวเสี่ยวโย่วพยักหน้า คล้ายดูออกว่าเฉินเฟิงกำลังสงสัย เฉียวเสี่ยวโย่วพูด อีกว่า: “นายน้อยเฉินคะ ที่จริงแล้วการที่พวกเขายอม ปล่อยคนมันไม่แปลกเลย”

“หือ? ไม่แปลกยังไง?” เฉินเฟิงเลิกคิ้ว

เฉียวเสี่ยวโย่วยิ้มแหยบอกว่า: “นายน้อยเฉิน เรื่องที่นายน้อยเฉินทำที่จินหลิงหลายวันนี้ ตอนนี้ ไม่ใช่ความลับอะไรในวงสังคมของจินหลิงแล้วค่ะ”

ที่จริงเฉียวเสี่ยวโย่วยังพูดไม่จบ เรื่องที่หลายวัน นี้เฉินเฟิงทำในจินหลิง ไม่ใช่แค่ไม่เป็นความลับ แต่ ยังดังกระฉ่อนไปทั่วเมืองอีกด้วย

หลายคนต่างรู้กันว่า หลายวันนี้ที่จินหลิงมีคนร้ายกาจแซ่เฉินคนหนึ่งมา

มาจินหลิงวันแรก ไปกว่างยี่ซึ่งเป็นคุณชายใหญ่ เจ้าสำราญกับหยางชิงซึ่งมีฉายาเจ้าชายน้อยอัน มีชื่อเสียงของจินหลิงโดนคนร้ายกาจแซ่เฉินคนนี้ ตัดมือคนละข้าง

หลังจากนั้น ตระกูลไป๋ไม่เพียงไม่แก้แค้น แต่ กลับย้ายไปอยู่อเมริกา

ทางหยางชิงซึ่งมีฉายาเจ้าชายน้อยยิ่งแล้วใหญ่ รีบส่งหุ้นคฤหาสน์นานาชาติจิ๋วหลงมาให้เป็นของ คารวะ

มันทำให้คนจำนวนไม่น้อยตะลึงกันมาก คน ร้ายกาจแซ่เฉินคนนี้เป็นใครมาจากไหนกันแน่? ทำไมหยางไม่กลัวเขาขนาดนี้

ในตอนที่ทุกคนกำลังคาดเดาฐานะของคน ร้ายกาจแซ่เฉินคนนี้ เขาก็ทำเรื่องใหญ่ขึ้นมาอีก

แถมคราวนี้ไม่ใช่ตัดมือ หรือตัดขา แต่เป็นฆ่า คนในคฤหาสน์คฤหาสน์นานาชาติจิ๋วหลงด้วย!

คนร้ายกาจแซ่เฉินคนนี้ลงมือฆ่าตู้จื่อถึงกับตู้ จื่อเยว่สองพี่น้องเลย ทำให้ตู้คังหลิงไร้ทายาท สืบทอด!

ตามหลักแล้ว แค้นที่ฆ่าลูก ตระกูลตู้มีหรือจะยอมปล่อยไปง่ายๆ