บทที่ 147 ชนะสามคนรวด

หยามกัน!

เหยียดหยามกันชัดๆ!

โบราณว่าไว้จะตีคนอย่าตีหน้า ทั้งคู่ประลองกันอยู่ แต่จาง ซานเย่ากลับเลือกใช้วิธีเหยียดหยามคนแบบนี้มาเอาชนะลู

ยวน

ลูยวนตาแดงกำ พ่นลมหายใจแรงเหมือนวัวกระทิงที่กำลัง

โกรธ

“ฉันจะฆ่าแก!” ลูยวนตะโกนก่อนพุ่งเข้าไปหาจางซานเย่า

จางซานเย่ายิ้มเยาะ หันมาส่งฝ่ามือพุ่งไปที่ท้องน้อยเขา

“พริด”

เลือดคำหนึ่งกระอักออกมา

ลูยวนลอยออกไปชนกับมุมเวทีประลอง

“ลูยวน!”

“ศิษย์พี่สู่

ที่ด้านล่างเวที จ้าวตงและคนสถานที่ฝึกวิทยายุทธเห้าห รันสีหน้าเปลี่ยนไปตามๆกัน

แกร่งเกินไปแล้ว!

จางซานเย่าเก่งเกินไปแล้ว!

ลูยวนไม่มีทางตั้งรับได้เลย!

ทำไมถึงเป็นแบบนี้?
ก็เมื่อปีที่แล้ว ลูยวนกลับเอาชนะจางซานเย่าได้นี่นา ผ่าน ไปแค่ปีเดียว ทำไมฝีมือทั้งคู่ต่างกันขนาดนี้?

สีหน้าซูเห้าหรันดูไม่ดีนัก เขาไม่เพียงแพ้ให้จินลิ่วอานใน ด้านระดับขั้น แม้แต่การสั่งสอนลูกศิษย์ เขายังแพ้ให้จินลิ่ว อานอีก

“ยอมแพ้ไหม?”

จางซานเย่าเดินมายืนหน้ายวน ยืนมองดูจากมุมสูง “ไม่ยอม!” ยวนสีหน้าเคียดแค้น พยายามจะลุกขึ้นและ ลอบทำร้ายจางซานเย่า

จางซานเย่าแค่นยิ้มเย็น เตะเข้าหน้าอกลูยวนอย่างจัง

“กรอบ”ดังขึ้น

ลูบวนลอยไปอีกครั้ง ไม่รู้กระดูกหักอีกกี่ท่อน “พอได้แล้ว!” ตอนนี้จ้าวตงตะคอกขึ้น พลางกระโดดขึ้น

เวที

“จางซานเย่า รอบนี้ถือว่าศิษย์น้องผมแพ้!”

“นายพูดมีผล?” จางซานเย่าเลิกคิ้วถาม ถึงจ้าวตง จะ แกร่งที่สุดในเหล่าลูกศิษย์ของซูเห้าหรัน แต่เขาไม่กลัวเลย สักนิด

“อย่ารังแกกันมากไปนัก!” จ้าวตงแววตาเย็นเยียบ ความ หมายของจางซานเย่าชัดมากคือ อยากให้ลูยวนพูดยอมแพ้ ด้วยตัวเอง

แต่ถ้าลูยวนบอกยอมแพ้เอง งั้นชาตินี้เขาคงหมดหวังแล้ว อย่างน้อยในด้านการต่อสู้ อย่าหวังจะได้พัฒนาอีก!
“รังแก?” จางซานเย่าแค่นเสียงเยาะ มองหน้าจ้าวตงพลาง ว่า: “นายรู้ไหมว่าศิษย์น้องนายหักกระดูกฉันไปกี่ท่อนเมื่อปีที่ แล้ว?”

สีหน้าจ้าวตงเปลี่ยนเล็กน้อย ปีที่แล้วลูยวนลงมือหนักเกิน ไปจริงๆ ไม่แปลกที่จางซานเย่าจะแค้นเขาขนาดนี้

“เรื่องปีที่แล้วเป็นความผิดศิษย์น้องผมเอง..” จ้าวตงยังคิด อยากอธิบาย จางซานเย่ากลับโบกมือ พูดเสียงเย็น: “เอาล่ะ ไม่ต้องพูด

แล้ว ครั้งผมจะปล่อยเขาไปก่อน มาประลองกันต่อเถอะ”

“ประลองต่อ” จ้าวตงสูดลมหายใจเข้าเชือกหนึ่ง หลังจาก นี้จางซานเย่าคงกลายเป็นมารในใจของลูยวนแน่ ถ้าเขาไม่ สามารถเอาชนะจางซานเย่าได้ ชาตินี้คงต้องใช้ชีวิตโดยมี จางซานเย่าเป็นแผลใจไปตลอดแน่

“พวกนายใครจะขึ้นต่อ?” จางซานเย่ามองคนสถานที่ฝึก วิทยายุทธเห้าหรันด้านล่างเวทีอย่างท้าทาย วันนี้เขาจะ เอาชนะพวกมันให้ราบเลย

“ฉัน!”

จ้าวตงสีหน้าเย็นชา แม้แต่ลูยวนยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของจาง ซานเย่า งั้นคนอื่นขึ้นไปก็มีแต่แพ้เปล่าๆ มีเพียงเขาที่อาจพอสู้

ไหว “ศิษย์พี่ เอามันให้หนักแทนผมด้วย!” ลูยวนบอกอย่าง เคียดแค้น ตบฉาดนั้นของจางซานเย่าทำให้เขาขายหน้าไม่มี ชั้นดี จนถึงตอนนี้ยังชาอยู่เลย

จ้าวตงขมวดคิ้ว ไม่ได้พูดอะไร
จางซานเย่ายิ้มหยัน ถ้าจ้าวตงเป็นระดับกลางหมิงจึ้ง เขา อาจจะกลัวอยู่บ้าง แต่นี่เป็นระดับต้นเหมือนกันกับเขา เขาไม่ เห็นอยู่ในสายตาหรอก

ด้านล่างเวทีซูหลิงยู่โบกไม้โบกมือ พูดอย่างโมโหว่า: “ตา จางซานเย่านี่ร้ายกาจมากจริงๆ ต้องให้ศิษย์พี่ใหญ่สั่งสอนให้ เข็ดหลาบ!”

เฉินเฟิงส่ายหัวช้า ยิ้มบางว่า: “ใครจะสั่งสอนใครยังไม่แน่ หรอก”

“คุณอา หมายความว่าไง? หรือแม้แต่ศิษย์พี่ใหญ่ฉันก็ ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาหรือไง?” ซูหลิงยู่เบิกตากว้างถาม จ้าวตง เป็นยอดฝีมือสำนักเธอ ได้รับการสืบทอดวิชาจากซูเห้าหรัน จางซานเย่าเทียบกับเขาแล้วเรียกว่าคนละชั้นกันเลย

เฉินเฟิงถอนหายใจยาว: “เธอดูต่อไปก็จะรู้เอง”

เดิมที่จ้าวตงกับจางซานเย่าอาจจะได้ประลองกันเป็นคู่ที่ ห้า แต่จางซานเย่ากลับได้ความมั่นใจคืนมาจากลูยวน บวกกับ ความมั่นใจที่ไร้คู่ต่อสู้มานาน แต่จ้าวตงกลับได้รับผลกระทบ จากความพ่ายแพ้ของลูยวน ทำให้ออร่าดูดร็อปไป ใครแพ้ ใครชนะ แค่มองก็รู้แล้ว

พูดจบ ทั้งคู่ก็เริ่มประลอง

หมัดของจ้าวตงเริ่มวาดท่า ออร่าที่ออกมาลูยวนเทียบไม่ ติดเลย

แต่จางซานเย่ากลับไม่ด้อยไปกว่าเลย เขาวาดหมัดอย่าง ถึงอารมณ์ หมัดแต่ละหมัดที่ออกรุนแรงดุดันดั่งพายุฝน ทำ จ้าวตงได้แต่ถอย

ผ่านไปหลายกระบวนท่าน จ้าวตงโดนชกกระเด็นออกไปนอกเวที

“ศิษย์พี่ใหญ่!”

ศิษย์สถานที่ฝึกวิทยายุทธเห้าหรันต่างพากันเข้ามาพยุง

จ้าวตง

ซูหลิงยู่อ้าปากค้าง เมื่อกี้ที่เฉินเฟิงพูดว่าศิษย์พี่ใหญ่ไม่ใช่ คู่ต่อสู้ของจางซานเย่า เธอยังไม่เชื่อ เผลอพริบตาเดียว ศิษย์ พี่ใหญ่ก็พ่ายแพ้ให้กับจางซานเย่า แต่ว่าเฉินเฟิงดูออกได้ยัง ไงนะ

บนเวที จางซานเย่าสีหน้าเย่อหยิ่งร้องว่า “ต่อไปใคร?”

“ผมเอง!”

สีหน้าซุนเจียนศิษย์คนที่สามของซูเห้าหรันโกรธขึ้ง จาง ซานเย่าครั้งนี้ทำให้สถานที่ฝึกวิทยายุทธเห้าหรันขายหน้า หมอไม่รับเย็บ เอาชนะยอดฝีมืออันดับหนึ่งและสองของสถาน ที่ฝึกวิทยายุทธเจ้าหรันด้วยตัวคนเดียว

“นายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน” จางซานเย่าแค่นเสียงหยัน “สามหาว!” ซุนเจียนหน้าแดงจัด ออกหมัดใส่จางซานเย่า

ทันที

จางซานเย่าสายตาเย็นเยียบ ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ใช้ หมัดหนักประหนึ่งระเบิดชกซุนเจียนลอยกระเด็น

หมัดเดียว!

ซุนเจียนแพ้!

ศิษย์สถานที่ฝึกวิทยายุทธเท้าหรันสีหน้าขาวซีด ยอด ฝีมืออันดับต้นๆสามคนของสถานที่ฝึกวิทยายุทธเห้าหรันพ่าย

แพ้ให้กับจางซานเย่าหมดเลย!
คนเดียวเอาชนะสามคนรวด!

นี่จะทำยังไงดี?

“คุณอา หมอนี่โด้บยาหรือเปล่านะ?” ซูหลิงยู่โมโหกระทืบ เท้าไม่หยุด จางซานเย่ายังร้ายกาจขนาดนี้ งั้นตัวนหงกับฉาง ซิงไม่ไร้เทียมทานหรือไง

“ซวยแล้วซวยแล้ว คุณอา ฉันคงต้องไปแอฟริกาจริงๆแล้ว ล่ะ” ซูหลิงยู่เริ่มร้อนใจ และบ่นพึมพำกับตัวเอง

“ฉันยังไม่ได้สู้เลย เธอจะร้อนใจอะไร?” เฉินเฟิงหาวอย่าง

เกียจคร้าน

“คุณอา!” ซูหลิงยู่กลอกตามองบน “ขนาดศิษย์พี่ใหญ่ฉัน ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้อาก็อย่าหวังเลยดีกว่า ต่อให้อาเอาชนะหมอ นั่นได้ ยังมีตัวนหงกับฉางซิงอีกนะ”

“เฮ้อ ฉันรีบไปซื้อตั๋วดีกว่า” ซูหลิงยู่ไม่หวังแล้ว

เฉินเฟิงยิ้ม ไม่พูดอะไร

“ยังมีใครอีก?” จางซานเย่าถามเสียงดัง เย่อหยิ่งสุดติ่ง

ศิษย์สถานที่ฝึกวิทยายุทธเท้าหรันสบตากันไปมา กลับ ไม่มีใครพูดอะไรสักคำ ถึงจางซานเย่าจะกร่าง แต่เขามีสิทธิ์ กร่างได้ ตอนนี้ไม่มีใครในสถานที่ฝึกวิทยายุทธเห้าหรัน สามารถต่อกรกับจางซานเย่าได้เลย

ศิษย์อันดับสี่ของสถานที่ฝึกวิทยายุทธเห้าหรันก้มหน้าต่ำ ไม่มีความคิดจะขึ้นเวทีสักนิด เขากลัว!

ขายหน้าเรื่องเล็ก ที่เขากลัวคือโดนจางซานเย่าชกตกเวที และบาดเจ็บหนัก