บทที่ 136 ตู้จื่อถึงบ้าแล้ว

หยางไท่รู้ดี ตั้งแต่สมัยก่อน การเป็นนกสองหัวก็ คงไม่มีทางมีชุดจบที่ดี เขาไม่สามารถทำดีกับทั้งสอง ฝ่ายได้ ตระกูลตู้และเฉินเฟิง เขาต้องเลือกหนึ่งฝ่าย!

เรื่องที่จะเลือกตระกูลตู้หรือว่าเฉินเฟิง เขาในเวลา นี้ ยังต้องเลือกอีกหรอ?

หยางไท่กัดฟันแล้วเดินไปตรงหน้า “จื่อถึง….”

“พี่ไม่! ” จากนั้นก็มีเสียงคุกเข่าของตู้จื่อถึง คุกเข่าอยู่ตรงหน้าหยางไท่ แล้วร้องไห้น้ำตาคลอ “พี่ ไท่ ยกโทษให้ด้วย”

หยางไท่ส่ายหน้า แล้วพูดขึ้น “จื่อถึง นายไม่ควร ไม่ฟังคำพูดฉัน” 11

ตู้จื่อถึงยิ้มอย่างขมขื่น แน่นอนว่าเขารู้ ความหมาย ของคำพูดนี้ของหยางไท่ จริงๆ แล้วก่อนหน้านี้หยาง ไม่เคยตักเตือนเขาหนึ่งครั้ง เฉินเฟิงไม่ได้บุคคล ธรรมดา ทว่าเขากลับไม่ได้ฟังเข้าหู

“พี่ไก่ พี่บอกตัวตนที่แท้จริงของเขาให้ฉันหน่อย ได้ไหม? ” ตู้จื่อถึงถามอย่างน่ารันทด

หยางไท่จึงมองเฉินเฟิงอย่างอดไม่ได้ แล้วอยาก มองสีหน้าของเฉินเฟิง เพราะว่าก่อนหน้านี้เฉินเฟิงเคย บอก ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขาต้องเก็บเป็นความลับ ดัง นั้นเขาจึงทำได้เพียงบอกตู้จื๋อถึงและคนของเขาอย่างอ้อมๆ เฉินเฟิงกับตระกูลเฉินแห่งยันเจียงเกี่ยวข้อง กัน เขากลับไม่กล้าพูด นี่ก็คือเหตุผลที่ทำไมตู้จื่อถึงถึง ต้องมีเรื่องกับเฉินเฟิงที่ห้องประชุม

เฉินเฟิงไม่ได้ทำสีหน้าใดๆ และไม่ได้ไปมองหยาง

ไท่

หยางไท่กัดฟัน แล้วเอาปากไปแนบกับหูของตู้จื่อ ถึง จากนั้นก็ใช้เสียงที่ได้ยินกันแค่สองคน “คุณชาย เฉินเป็นทายาทคนเดียวของตระกูลเฉินแห่งยันเจียง มือของไปกว่างยี่และหยางชิง ก็คือคุณชายเฉินเป็นคน ตีให้หัก ตัวของคุณชายเฉินเอง ก็คือจอมยุทธ์ อีก อย่างยังมีความเป็นไปได้ที่จะเป็นจอมยุทธ์หัวจิ้ง!

ม่านตาของตู้จื่อถึงจึงหดเล็กลง!

เป็นทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลเฉิน!

ยังเป็นจอมยุทธ์หั้วจิ้ง!

“ฮ่าๆๆ!”

จู่ๆ ตู้จื่อถึงก็หัวเราะ เหมือนคนที่เป็นบ้าไปแล้ว หยางไท่จับจ้องตู้จื่อถึงไว้ แค่เห็นตู้จื่อถึงกล้าหลุดเรื่อง ที่เกี่ยวกับเฉินเฟิงออกมาเพียงนิดเดียว เขาก็คงจะลง ไม้ลงมือ ตู้จื่อถึงก็คงจะตายคามัดเดียว

ทว่าตู้จื่อถึงกลับไม่ได้โดนแบบนั้น ตู้จื่อถึงแค่มอง หยางไท่ด้วยนัยน์ตาที่นิ่งเฉย แล้วเอ่ยพูดขึ้น “พี่ไท่ ช่วยปลอบโยนพ่อแม่ของฉันที”

สีหน้าของหยางไปดูสับสนพลางพยักหน้าปลอบโยนอะไร ตู้จื่อถึงไม่ได้พูด ทว่าหยางไท่กลับรู้

วินาทีต่อไป ตู้จื่อถึงจึงก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว จากนั้นก็แย่งปืนลูกซองของบอร์ดี้การ์ดที่อยู่ข้างๆ จากนั้นก็เล็งไปตรงขมับของตัวเอง “ปัง” เพียงเสียง เดียว เสียงปืนดังสนั่นขึ้น ตู้จื่อถึงจึงล้มลงบนพื้นทันที หัวสมองเหมือนดั่งแตงโมที่ระเบิด จากนั้นบนพื้นก็เต็ม

ไปด้วยของเหลวแดงๆ และขาวๆ

“โอ๊ย! ฆ่าคนแล้ว! ”

กลุ่มคนที่อยู่ในสถานการณ์ต่างก็ร้องออกมาด้วย เสียงแหลม จากนั้นก็เหมือนดั่งสัตว์ที่วิ่ง กระจัดกระจายไป

เฉินเฟิงขมวดคิ้วขึ้น สีหน้าจึงเผยความรู้สึกคาด คิดไม่ถึงออกมา คนอย่างตู้จื่อถึงที่โลภมากแล้วกลัว

ตาย กลับฆ่าตัวตาย นี่เป็นสิ่งที่เขาคาดคิดไม่ถึงจริงๆ

และข้างๆ ที่มีเรือนร่างของโจวเซ่าฟึงที่สั่นเหมือน ตะแกรง เขาถูกทำให้ตกใจมากๆ ตู้จื่อถึง….กลับตาย แบบนี้เลยหรอ?!

เสี้ยเพิ่งเหยาถูกปลุกให้สะดุ้งตื่นเพราะเสียงปืนที่ ดังลั่นขึ้น และทำให้เสี้ยเมิ่งเหยาได้สติขึ้นมา

“เฉิงเฟิง..” ตอนนี้สภาพของเสี้ยเพิ่งเหยากำลัง อ่อนแอ ถึงแม้จะไม่รู้อะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ทว่า สถานการณ์ ณ ตอนนั้นกลับทำให้เธอเข้าใจอย่างแจ่ม แจ้ง
“เมิ่งเหยา เป็นอะไรไป? ” ใบหน้าของเฉินเฟิงกลับ มาเป็นปกติอีกครั้ง หมาป่าดำกัดแผลที่ไม่ค่อยลึก เมื่อ กู้เขาได้ใช้พลังของตัวเองไปช่วยเลี้ยเพิ่งเหยาห้าม เลือดแล้ว ดังนั้นเสี้ยเมิ่งเหยาตอนนี้ก็คงไม่เป็นอะไร มาก

“ฉันดีขึ้นเยอะแล้ว” เสี้ยเมิ่งเหยายังคงมีใบหน้าที่ ขาวซีดเล็กน้อย ทว่ามุมปากกลับกระตุกยิ้มขึ้น และ เมื่อกี้ เธอนึกว่าตัวเองจะไม่ได้เจอเฉินเฟิงอีกแล้ว กลับ นึกไม่ถึง วินาทีสุดท้าย เฉินเฟิงกลับเหมือนสิ่งที่ฟ้า ประทานมาช่วยเธอไว้

“เฉินเฟิง ปล่อยพวกเธอไปเถอะ” เสี้ยเมิ่งเหยาพูด ขึ้นอีก ตู้จื่อถึงก็ได้ตายเพื่อเธอแล้ว เธอไม่อยากจะ เห็นว่าเฉินเฟิงจะฆ่าใครเพื่อเธออีก จะให้ตู้จื่อเยว่และ โจวเซ่าฟังเดินตามรอยของตู้จื่อถึงหรือไง

เฉินเฟิงขมวดคิ้วขึ้น เขารู้ดี พวกเธอที่เสี้ยเมิ่ง เหยาหมายถึงคือใคร

แค่ว่า…

เฉินเฟิงอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา เสี้ยเมิ่ง เหยาจิตใจงดงามเกินไปแล้ว นี่เป็นจุดที่เขาชอบเสี้ย เมิ่งเหยามากที่สุด ทว่าก็เป็นจุดอ่อนที่คอยทำให้เธอ ต้องเสี่ยงชีวิต

“ฮ่าๆๆ! เสี้ยเมิ่งเหยา! อย่ามาเสแสร้งหน่อยเลย! ก ไม่ต้องการให้การช่วยขอร้องจากมึง ถึงกับกูต้องตาย ไปพร้อมๆ กัน! ” ตู้จื่อเยว่เหมือนจิตวิปลาสที่หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง จากนั้นเธอก็ได้เอาปืนยาวที่อยู่ข้างศพ ของพี่ชายขึ้น แล้วเล็งไปที่เสี้ยเพิ่งเหยา

ทว่ายังไม่ทันได้ขยับไกปืน ตู้จื่อเยว่กลับเหมือนดั่ง ว่าวที่ขาดจากสาย จากนั้นก็ล่องลอยไปที่ไกลๆ คนยัง ไม่ทันได้ล้มลงบนพื้น กลับมีเปิดพุ่งกระฉูดออกมาจาก ปาก

หยางไท่จึงออกเป็นคนลงมืออย่างเลือดเย็น เขาก็ เป็นจอมยุทธ์ที่มีฝีมือคนหนึ่ง การที่ต้องจัดการกับคน ธรรมดาๆ อย่างตู้จื่อเยว่ ยังไงก็ไม่ต้องใจจดใจจ่ออยู่ แล้ว ถ้าเขาใช้แรงทั้งหมดตรงฝ่ายมือ พับไตไส้พุงของ ตู้จื่อเยว่เกรงว่าคงจะเลอะ และคิดว่าคงไม่สามารถมี ชีวิตรอดอีกต่อไป

เฉินเฟิงเม้มปาก แล้วไม่ได้เอ่ยพูด ทว่าในใจกลับรู้

ว่า หยางไท่กำลังจะซื้อใจเขา เพราะว่าเสี้ยเมิ่งเหยา พูดออกมา เขาก็ไม่สามารถลงไม้ลงมือกับตู้จื่อเยว่ ทว่าหยางไท่กลับสามารถทำได้

เสี้ยเมิ่งเหยาจึงมองตู้จื่อเยว่ที่ล้มลงบนพื้น แล้วไม่ ได้พูดอะไรออกใดๆ ออกมา ต่อให้ตาย ใบหน้าของตู้ จื่อเยว่ยังคงเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม ทำไมเธอต้อง เกลียดตัวเองขนาดนี้ด้วย?

“ผมส่งคุณไปโรงพยาบาลนะ” เฉินเฟิงถอนหายใจ แล้วพูดขึ้น เรื่องนี้ต้องกลายเป็นเรื่องที่ฝังใจของเสี้ย เมิ่งเหยาแน่นอน กลับไปก็คงต้องเผชิญหมอมาดู อาการทางจิตของเสี้ยเพิ่งเหยา เพื่อให้คำแนะนำเธอหน่อยดีกว่า

“อืม” เสี้ยเมิ่งเหยาพยักหน้าเบาๆ

“เมิ่งเหยา ฉันไปกับเธอด้วย” เวลานี้ จู่ๆ หวังเจีย เมิงก็หัวเราะออกมาเสียงอย่างสุดใจ

เฉินเฟิงมองหน้าหวังเจียเมิงเพียงพริบตาเดียว หวังเจียเมิงก็ยิ้มอย่างขมขื่นขึ้น “คุณชายเฉิน ฉันกับ %3D เพิ่งเหยา อาจจะเกิดเรื่องเข้าใจผิด…..”

“ไสหัวไป! ”

เฉินเฟิงจึงว่ากล่าวตำหนิด้วยเสียงเย็นชา เข้าใจ ผิด? เห็นว่าตัวเองเป็นคนโง่หรือไง!

ถึงแม้ว่าจะถูกเฉินเฟิงด่าต่อหน้าคนอื่น ทว่าตอนนี้ หวังเจียเมิงกลับไม่กล้าโกรธเคืองเลยสักนิด ไหนๆ ฐานะของเฉิงเฟิงคงอยู่ แม้กระทั่งหยางไท่ยังต้อง ทำท่าทางเคารพเฉินเฟิงเลย เธอจะกล้าไปพูดอะไร เฉินเฟิงได้ยังไงกัน

ทว่าตอนนี้หวังเจียเมิงกลับรู้สึกเสียใจมากๆ เธอ เป็นคนที่ได้พบเจอกับเฉินเฟิงเร็วที่สุด ถ้าตอนนั้น เธอ ไม่ประเมินคนต่ำเกินไป แล้วเคารพเฉินเฟิงให้มากพอ แม้กระทั่งกลายเป็นเพื่อนกับเฉินเฟิง งั้นชีวิตวันข้าง หน้าของเธอ…หวังเจียเมิงไม่กล้าคิดยังไงก็ไม่ใช่ว่า กลายเป็นที่สวีตงเหลียงเองสามารถคู่ควร

ทว่าเสียดาย เธอสายตาสั้น แล้วได้ทิ้งทุกอย่างไป

เอง
เฉินเฟิงที่อยู่ตรงหน้าเธอกลับไม่ได้มีกระจิตกระ ใจไปยั่วยวน กลับไปยั่วสวีตงเหลียง ไอ้สารเลวนี้

ใช่ ไอ้สารเลว พอเธอเห็นคนที่แม้กระทั่งหยางไท่ ยังเลือกเขาว่าองค์รัชทายาท ที่ซึ่งเป็นเฉินเฟิง คุณ ชายเฉิน ในใจของหวังเจียเมิง สวีตงเหลียงที่มีทรัพย์ สมบัติมากกว่าพันล้านยังกลายเป็นไอ้สารเลวใน สายตาเธอ

จากนั้นก็ใช้สายตาส่งเฉินเฟิงที่อุ้มเสี้ยเมิ่งเหยา ออกจากที่นั่น แล้วหลี่เสว่ที่หลบอยู่ตรงมุมถึงจะกล้า ออกมา เมื่อกี้เธอเห็นกับตาว่าตู้จื่อถึงฆ่าตัวตาย และทำ ให้หลี่เสว่าตกใจจนต้องไปหลบอยู่มุมของกลางเขตล่า สัตว์ แล้วกลัวว่าเฉินเฟิงจะสังเกตเห็น และจะโยนเธอ เข้าไปในเขตหมาป่าดำ

จนถึงเวลาที่เฉินเฟิงจากไป เธอจึงจะกล้าหายใจ

แรง