บทที่ 132 โมโห

ตอนนี้ในใจของเฉินเฟิงเหมือนกำลังลุกเป็นไฟ ทั้ง ร่างกายของเขากำลังแผ่รังสีแห่งความโมโหออกมา ใน ทั้งหมดที่อยู่ในเขตล่าสัตว์ต่างก็รู้สึกเหมือนมีพายุลูก ใหญ่กำลังวิ่งผ่าน ทว่าจริงๆ แล้วว่าคนอะไร พวกเขา กลับไม่สามารถมองออกได้อย่างชัดเจน

และอีกฝั่งหนึ่ง เสี้ยเมิ่งเหยากำลังจะถูกโยน เข้าไปในกำแพงที่ล้อมรอบไปด้วยเหล็กลวด

หมาป่าสามตัวที่มีดวงตาสีเขียวกำลังจะพุ่งกระฉูด เข้ามา แค่มองจากปฏิกิริยาของสัตว์ เหมือนหมาป่าดำ สามตัวนี้กำลังจะฉีกกระชากร่างกายของเสี้ยเพิ่งเหยา ให้เป็นชิ้นๆ และอยากจะแน่ใจก่อนว่า เสี้ยเมิ่งเหยามี อะไรข่มขู่ตัวเองหรือไม่

นอกรั้วลวดเหล็ก มีคนกลุ่มหนึ่งกำลังทำสีหน้าที่ เลือดเย็น และไม่คิดจะเข้าไปช่วยเลี้ยเพิ่งเหยา

ใบหน้าของตู้จื่อเยว่เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ตื่นเต้น ดีใจ เหมือนกำลังรอดูการแสดงที่มีเลือดสดพุ่งกระฉูด ออกมา

หวังเจียเมิงและหลี่เสว่า เหมือนจะรู้สึกเห็นใจเธอ ทว่านึกไม่ถึงว่าการที่ได้รู้สึกเสี้ยเมิ่งเหยามานานหลาย ปีแบบนี้ เสี้ยเมิ่งเหยาจะมีจุดจบที่น่าสงสารแบบนี้

พวกเธอก็คือผู้เพียงผู้หญิงที่ขี้กลัว ตอนนี้ก็ได้หลับตาลง เหมือนจะทนดูภาพที่เสี้ยเพิ่งเหยาถูก หมาป่าดำพวกนี้ฉีกกระชากร่างกายแบบตัวเป็นๆ ไม่ได้

เฉินเฟิง ขอโทษ ฉันอาจจะไม่ได้เจอคุณอีกต่อ ไป…เสี้ยเมิ่งเหยาหลับตาลง ใบหน้าสวยของเธอ เต็มไปด้วยหยาดน้ำตา

“บรู้!”

หมาป่าดำที่อยู่ตัวแรกร้องคำรามลากเสียงยาว สุดท้ายก็แน่ใจว่าเสี้ยเมิ่งเหยาที่อยู่ตรงหน้า ไม่ได้มี ความน่าเกรงขามเลยสักนิด

วินาทีต่อไป หมาป่าดำสองตัวนั้นก็ขย่ำเท้าแรงๆ แล้วกำลังพุ่งเข้าหาเสี้ยเมิงเหยา จากนั้นก็อ้าปากว้าง แล้วกำลังร่วมมือกันมากัดเธอ

ฟันอันขาวโพลนของหมาป่ากัดเข้าไปตรงหัวไหล่ ของเสี้ยเพิ่งเหยา จากนั้นเลือดแดงสดจึงพุ่งกระฉูด ทำ ให้เสี้ยเพิ่งต้องร้องทุกข์อย่างทรมาน

และตอนนี้เฉินเฟิงก็ห่างจากเขตเลี้ยงหมาป่าดำอี กร้อยๆ เมตร!

พอได้ยินเสียงร้องทุกข์ขึ้น …เป็นเสียงของเสี้ย เมิ่งเหยา!

ทันใดนั้นเฉินเฟิงจึงแยกเขี้ยวยิงฟัน นัยน์ตาดูแดง ก่ำ ตรงหน้าอกเต็มไปด้วยไฟแห่งความโมโหจนควบคุม ไม่อยู่เหมือนกำลังจะระเบิดออกมา จึงกลายเป็นเสียง โมโหที่น่าสะเทือนใจ!
ดูทรงอำนาจ!

ดูทรงอำนาจอันยิ่งใหญ่มากๆ!

ทุกคนต่างก็ยึดเฉินเฟิงเป็นจุดศูนย์กลาง ทันใด นั้นผู้คนที่อยู่ห่างไปร้อยๆ เมตรต่างก็กลั้นหายใจทันที และรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะตกเหวที่ลึกจนไม่มีที่สิ้น สุด! และเหมือนกำลังถูกความเหน็บหนาวที่หนาวไปถึง กระดูกล้อมรอบอยู่!

และหมาป่าที่เป็นผู้นำจึงหยุดทีท่าที่จะฉีกกินเหยื่อ ในสายตาของหมาป่าเห็นว่ามีบุคคลน่ากลัวกำลังเข้า มา พวกมันที่เป็นสัตว์ จึงมีเซ้นท์ในการสัมผัสถึงสิ่ง อันตรายได้มากกว่าคนไปหลายร้อยหลายพันเท่า!

ต่อให้เฉินเฟิงยังอยู่นับร้อยเมตร ทว่ามันก็สามารถ สัมผัสได้ถึงความทรงอำนาจของเฉินเฟิง กลับเป็น พลังทรงอำนาจที่ยิ่งใหญ่มาก! มันรู้ดี ถ้ามันยังกัดฉีกผู้ หญิงคนนี้อีก สิ่งที่รอมันอยู่ก็คือจุดจบที่ต้องตายอย่าง เดียว แต่ไม่มีทางรอดชีวิตแน่นอน!

หมาป่าดำรู้สึกกลัวขึ้นมาทันที!

จากนั้นก็หันหลังวิ่งหนี!

ทว่าวินาทีต่อไป เฉินเฟิงที่อยู่ห่างไปร้อยๆ เมตร ก็ได้ไปถึงทันที!

พอเห็นเงาของคนๆ หนึ่งลอยผ่าน พวกหวังเจียเมิง หลี่เสว่าก็ถลึงตามองอย่างไม่กะพริบตา และคนที่ลอย ผ่านเมื่อกี้นี้ คือเฉินเฟิงคนไร้ประโยชน์?
ระหว่างห่างแค่ร้อยๆ เมตร เขาใช้เวลาไม่ถึงสอง

วินาที?!

ทุกคนต่างก็ขยี้ตาตัวเอง และรู้สึกว่าตัวเองกำลัง

ตาลาย

“ตาย!”

จากนั้นก็มีเสียงอันโมโหของเฉินเฟิงดังขึ้น ทุกคน เงยหน้าขึ้น แล้วสิ่งที่มองเห็น มันทำให้พวกเขาน่า ตะลึงงันมากๆ

หมาป่าดำสามตัวที่วิ่งไปเจ็ดแปดร้อยเม็ด หัวของ หมาป่าที่เป็นแกนนำจึงโดนใบไม้หลิ่วสามใบแทงทะลุ!

จึงมีเสียง “ฉึก” ดังขึ้น

หมาป่า ดำสามตัวจึงได้ล้มลงไปตามลำดับ ต่อให้ ตายไปแล้ว ก็ยังสามารถมองออกว่า นัยน์ตาของ หมาป่าดำสามตัวกำลังรู้สึกหวาดกลัวในการวิ่งหนีครั้ง

นี้มากๆ และสายตายังดูสับสน

สับสนในความว่องไวของเฉินเฟิง ทำไมถึงได้ไว ขนาดนี้ มันเหนือความคาดหมายและความรู้ที่พวกมัน เข้าใจมนุษย์ ระยะทางร้อยๆ เมตร เขากลับใช้เวลาแค่ ไม่ถึงสองวินาที

สำหรับสุดท้ายแล้วหัวของหมาป่าถูกกิ่งไม้แทง ทะลุ พวกมันก็ไม่มีโอกาสไปคิดถึงอีกต่อไป

“เมิ่งเหยา! เป็นยังไงบ้าง..เฉินเฟิงกอดเสี้ยเมิ่ง เหยาที่กำลังสะลึมสะลือเข้ามาในอ้อมกอด แค่รู้สึกถึงความรู้สึกเจ็บปวดตรงกลางใจ เขารู้สึกเสียใจ! เขา รู้สึกเกลียด!

ทำไมเขาต้องเจอหยางไท่ในเวลานี้ด้วย!

ทำไมต้องไปเจอหยางไท่ตอนที่เสียเมิ่งเหยาต้อง เจอกับอันตรายด้วย!

ทำไม?!!

“ไอ้สารเลวนี้มันมาจากไหนกัน? พวกแกมันไอ้ พวกไร้ประโยชน์ เลี้ยงไว้จะให้ฉันเสียข้าวสุกหรือไง? ทำไมปล่อยให้ไอ้สารเลวนี้เข้ามา?” ตู้จื่อเยว่เอามือทั้ง สองข้างไปวางพาดตรงเอว แล้วตำหนิด้วยเสียงเย็นชา เหลือเวลาแค่หนึ่งวินาที หนึ่งวินาทีเท่านั้น เสี้ยเมิ่งเหยา ก็เกือบจะถูกหมาป่าดำสามตัวฉีกกินแล้ว ทว่าสุดท้าย วินาทีสุดท้าย กลับถูกเฉินเฟิงปกป้องอย่างปลอดภัย แล้วมาขัดขวางเรื่องดีๆ ของเธอ

ตู้! จื่อ! เยว่!

ดวงตาทั้งสองข้างของเฉินเฟิงแดงก่ำ จากนั้นก็ เงยหน้าขึ้นอย่างแรง แล้วอยากจะกระทืบตบตีตู้จื่อเยว่ ด้วยความโมโหเป็นไฟ

“ปีกๆๆ!”

ตู้อเยว่ถอยไปด้านหลังสามก้าวอย่างควบคุมตัว เองไม่ได้ สีหน้าอันขาวซีดมากๆ

“ไอ้สารเลวนี่ มองแบบนี้หาแม่ถึงหรอ?! ถึงอยาก ตายใช่ไหม!” ถึงแม้จะสามารถสัมผัสได้ถึงเฉินเฟิงไม่เหมือนคนทั่วไป ทว่าตู้จื่อเยว่กลับไม่ได้กลัวแม้แต่นิด ยังไงที่นี่ก็คือคฤหาสน์นานาชาติจิ๋วหลง ถิ่นของเธอ อีกอย่างข้างๆ เธอยังมีบอร์ดี้การ์ดคอยยืนเฝ้าอยู่ มากมายแบบนี้ แม้กระทั่งปืนลูกซองก็มี เธอยังไม่เชื่อ ว่า เฉินเฟิงจะกล้าทำอะไรเธอ

เฉินเฟิงจึงวางเสี้ยเมิ่งเหยาลงอยู่ข้างๆ เบาๆ แล้ว ยืนขึ้นด้วยสีหน้าที่ไม่สื่ออารมณ์ใดๆ

ตู้จื่อเยว่ถอยไปด้านหลังหนึ่งก้าว แล้วก็รีบสั่ง บอร์ดี้การ์ดที่อยู่ข้างๆ “ไปดิ พวกแกมันไร้ประโยชน์! รีบไปจับไอ้สารเลวนั้นมาให้ฉัน!”

บอร์ดี้การ์ดพวกนี้มองหน้ากัน กลับไม่มีใครกล้า ลงไม้ลงมือ

จับเฉินเฟิง? สมองของตู้จื่อเยว่มีน้ำเข้าหรือไง พวกเขาไม่ได้มีน้ำเข้า!

คนที่สามารถใช้ใบไม้หลิ่วสามใบข้าหมาป่าดำสาม ตัวอย่างโหดเหี้ยม เป็นคนที่พวกเขาที่เหมือนกุ้งตัว น้อยสามารถแตะต้องได้หรอ? ตู้จื่อเยว่นี่แหละคนโง่ที่ ไม่สามารถมองออกสถานการณ์ตรงหน้าได้อย่าง ชัดเจน

จริงๆ แล้ว เวลานี้ก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติ เฉินเฟิง แน่นอนว่าต้องไม่ใช่คนส่งอาหารธรรมดาๆ คน หนึ่ง!

พอเห็นว่าไม่มีใครกล้าแตะต้อง ตู้จื่อเยว่จึงรู้สึกกระวนกระวาย เลยพูดขึ้นอย่างตกใจ “พวกแกมันไร้

ประโยชน์ เขาพวกแกมองฉันโดนไอ้สารเลวนี้ทุบตี อย่างนิ่งๆ พี่ชายฉันต้องฆ่าพวกแกแน่นอน!” บอร์ดี้การ์ดพวกนั้นหดคอให้สั้นลง กลับไม่ได้มี ใครกล้าแตะต้องเขาเช่นเคย การไปสร้างเรื่องกวนใจ

กับตู้จื่อถึง ถึงแม้จะย่ำแย่ ทว่าก็อาจจะไม่ได้ตาย ทว่า

ถ้าไปผิดใจกับเฉินเฟิง กลับต้องตายอย่างไร้ความ สงสัยแน่นอน!

ตู้จื่อถึง!

เฉินเฟิงทำนัยน์ตาที่เลือดเย็น ตอนนั้นที่อยู่ห้อง ประชุม เขาก็เดาออกแล้ว ตู้จื่อเยว่อาจจะเป็นน้องสาว ของตู้จื่อถึงนึกไม่ถึงว่ามันคือความจริง!

เฉินเฟิงถึงตรงหน้าตู้จื่อเยว่

สัมผัสได้ถึงความเลือดเย็นในนัยน์ตาเฉินเฟิง สุด ท้ายตู้จื่อเยว่ก็เริ่มสักที จากนั้นก็เริ่มข่มขู่เฉินเฟิงด้วย สีหน้าที่โหดเหี้ยม “แกจะทำอะไร? ฉันจะบอกนะ พี่ ชายฉันคือตู้จื่อถึง เขาคือผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของ คฤหาสน์นานาชาติจิ๋วหลง ถ้าแกกล้าแตะต้องฉัน เขา ต้องฆ่าแกให้ตายแน่นอน!”

“แกอยากจะตายยังไง?” เฉินเฟิงพูดด้วยเสียงเย็น ชา แล้วไม่ต้องบอกว่าเป็นตู้จื่อเยว่ ต่อให้ตอนนี้ตู้จื่อถึง ยืนอยู่ตรงหน้าเขา เขาก็จะทำให้ตู้จื่อถึงเสียใจที่ได้มา อยู่บนโลกใบนี้
พอเห็นเฉินเฟิงทำนัยน์ตาที่อาฆาตขึ้นมาจริงๆ ไม่ เหมือนกำลังแกล้งทำ เรือนร่างที่ผอมบางของตู้จื่อเยว่ สั่นงันงกไม่หยุด จากนั้นก็รีบวิ่งไปอยู่ข้างหลังของโจว เซ่าฟัง “ที่รัก ไอ้สารเลวนี้มันจะฆ่าฉัน คุณต้องรีบ จัดการมันเดี๋ยวนี้”

น่องขาของโจวเซ่าฟังกำลังสั่นงันงก ให้เฉินเฟิง จัดการเขาให้สิ้นซากมากกว่า ถ้าให้เขาจัดการเฉิงเฟิง ให้สิ้นซาก นี่เขากำลังล้อเล่นอะไรอยู่

“พี่ใหญ่ท่านนี้ มีเรื่องอะไรก็เจรจากันดีๆ ก็ได้ มี เรื่องอะไรก็คุยกันดีๆ อย่าลงไม้ลงมือกันเลยนะ” โจว เซ่าฟังยิ้มแฉ่งขึ้น ตอนนี้เขาทำได้เพียงทำตามเฉินเฟิง ไปก่อน จากนั้นก็รอให้คนของตู้จื่อถึงมาค่อยว่ากัน ยัง ไงทางฝั่งนี้ก็เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ตู้จื่อถึงก็คงจะรู้