บทที่130 ผมรีบ

“ยังยืนบื้ออยู่ทำไม! ไม่รีบเอาตัวนางสารเลวคนนี้ โยนเข้าไปอีก! “ตู้จื่อเลยว่ถลึงตามองดูพนักงานรักษา ความปลอดภัยด้วยสายตาเหี้ยมโหด

พนักงานรักษาความปลอดภัยทั้งหลาย กัดฟัน แน่น เดินมาอยู่ข้างๆเสี้ยเมิ่งเหยา พวกเขารู้ดีว่า การก ระทำของพวกเขาในตอนนี้ ไม่ต่างอะไรกับการฆ่าคน แต่ไม่ว่าอย่างไรพวกเขาก็เป็นเพียงแค่พนักงานของ คฤหาสน์นานาชาติจิ๋วหลง อีกทั้งจากวิธีการจัดการ เรื่องต่างๆที่เหี้ยมโหดของตู้จื่อเยว่ ถ้าหากพวกเขากล้า ไม่เชื่อฟังคำพูดของตู้จื่อเยว่ เกรงว่าคนที่จะเข้าไปอยู่ ในถ้ำหมาป่าดำ ก็คือพวกเขา

“ที่รัก อย่าทำแบบนี้เลย….จะทำให้คนตายเอาได้” เวลานี้ โจวเซ่าฟังพูดตะกุกตะกัก ไม่ใช่เป็นเพราะเขา สงสารเสี้ยเมิ่งเหยา แต่เป็นเพราะเขารู้ดี ถ้าหากเสี้ย เมิ่งเหยาตายข้างในนั้น คนตระกูลตู้จะต้องหาคนออก มารับผิดอย่างแน่นอน และคนที่มารับผิดนั้น ไม่มีวัน เป็นตู้จื่อเยว่ แต่จะเป็นเขา!

“ไม่ดี?สายตาเย็นยะเยือกของตู้จื่อวีมองไป ทางโจวเซ่าฟัง “คุณสงสารนางผู้หญิงชั้นต่ำคนนี้ใช่ ไหม?”

“ไม่ใช่ๆ! “โจวเซ่าฟังรีบส่ายหน้า แล้วพูดขึ้น : “ที่รัก ผมจะสงสารเธอได้ยังไง ผู้หญิงชั้นต่ำคนนี้กล้ายั่วยวนผม ทำลายความสัมพันธ์ของเราสามี ภรรยา แน่นอนว่าสมควรตาย แต่พวกเราสามารถใช้วิธี อื่นในการทรมานเธอ ทำแบบนี้…..ไม่ค่อยเหมาะสม เท่าไหร่” ขณะที่โจวเซ่าฟึงพูดก็มองไปทางสวีตงเหลี ยง วันนี้คนมามากเกินไปแล้ว ถ้าหากว่าตู้จื่อเยวโยน เสี้ยเมิงเหยาเข้าไปในถ้ำหมาป่าดำต่อหน้าคนมากมาย ขนาดนี้ ทำให้เสี้ยเมิ่งเหยาต้องตายอยู่ข้างในนั้น เช่น นั้นก็ยากที่จะรับประกันว่าจะไม่มีคนหลุดพูด ถึงเวลา นั้น แม้ว่าตระกูลตู้จะสามารถปกปิดได้ดีแค่ไหน ก็ไม่ สามารถปิดเรื่องนี้เอาไว้ได้

“ไอ้คนไร้ประโยชน์ ฉันไม่กลัว! คุณกลัว อะไร?! “ตู้จื่อเยว่พูดแล้วเตะไปที่ท้องของโจวเซ่าฟึง ทำให้โจวเซ่าฟังล้มลงกับพื้น

“โยนลงไป! รีบโยนนางผู้หญิงชั้นต่ำคนนี้ เข้าไป! พี่ชายของฉันเป็นถึงตู้จื่อถึง เป็นหุ้นส่วนใหญ่ ของคฤหาสน์นานาชาติจิ๋วหลงของพวกแก ถ้าวันนี้ พวกแกไม่โยนนางผู้หญิงชั้นต่ำคนนี้เข้าไป ฉันจะให้ คนโยนพวกแกเข้าไป! “สองมือของตู้จื่อเยว่เท้า สะเอว เธอพูดข่มขู่พนักงานรักษาความปลอดภัยด้วย สีหน้าได้ใจ

เมื่อได้ยินแบบนั้น พวกเขาไม่กล้าที่จะลังเลอีก จับ ตัวเสี้ยเมิ่งเหยาเอาไว้ เพื่อที่จะโยนเธอเข้าไปด้านใน ลวดเหล็ก

ด้านในกำแพง หมาป่าดำหลายตัวจ้องมองมาที่เสี้ยเมิ่งเหยา แววตาของพวกมันเต็มไปด้วยความ กระหายเลือด พวกมันไม่ใช่มนุษย์ ไม่รู้ว่าผู้ชายควรจะ ทะนุถนอมผู้หญิง ในสายตาของพวกมัน เสี้ยเมิ่งเหยา เป็นอาหารอันโอชะ

“ปล่อยฉัน! “ใบหน้าเล็กๆของเสี่ยเมิ่งเหยาเต็มไป ด้วยความหวาดกลัวและสิ้นหวัง เธอร้องตะโกนและ พยายามขัดขืน แต่มือหนาของพนักงานรักษาความ ปลอดภัยเหมือนเหล็ก ที่ล่ามจับเธอเอาไว้ เธอไม่ | สามารถหลุดออกจากพันธนาการได้

“ฮือๆ เฉินเฟิง ช่วยฉัน…”เสี้ยเมิ่งเหยาร้องเรียก เสียงเบา ดวงตาคู่สวยเต็มไปด้วยน้ำตา ใน สถานการณ์แบบนี้ คนเดียวที่เธอสามารถคิดถึงได้ ก็มี แค่เฉินเฟิง

เฉินเฟิง เขาสามารถช่วยตนได้ไหม?

ความเป็นจริง ในเวลานี้หวังเจียเมิงและหลี่เสว่ก็ คิดถึงคำถามนี้ “สามีที่ไร้ประโยชน์ของแกล้ะเสี้ยเมิ่งเหยา? ก่อน

หน้านี้ไม่ใช่เก่งนักหรอ? ตอนนี้หายไปไหนแล้ว?” หลี่ เสว่อดไม่ได้ที่จะถามขึ้น

“คงจะเป็นเพราะพอเห็นพี่เยว่ ก็เลยแอบหนีไป แล้วมั้ง” หวังเจียเมิงถอนหายใจ พูดขึ้น ตอนนี้เธอรู้สึก สงสารเลี้ยเพิ่งเหยาขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เธอเชื่อใจ เฉินเฟิงขนาดนั้น แต่เฉินเฟิงกลับหนีออกไปคนเดียว ในช่วงเวลาคับขัน เป็นไปตามคำที่พูดเอาไว้ว่า สามีภรรยาก็เหมือนกับนกที่อยู่ป่าเดียวกัน ยามที่เจอ ปัญหาก็ต่างแยกย้ายกันบิน

“ขยะจริงๆ! ก่อนหน้านี้ยังโม้บอกว่าจะเอาคืนพี่ เยว่ร้อยเท่าในสิ่งที่เธอรังแกเสี้ยเมิ่งเหยาเอาไว้ ตอนนี้ พอได้เห็นพี่เยว่ ก็เหมือนหมาที่ไม่มีบ้านให้กลับไม่เห็น แม้แต่เงา! “หลี่เสว่าพูดด้วยความโมโห ตอนแรกเธอ เข้าใจว่า ไม่ว่าเฉินเฟิงจะเป็นยังไง ก็จะเผชิญหน้ากับตู้ จื่อเยว่ ไม่ว่าจะสู้ไหวรึเปล่า อย่างน้อยก็ยังแสดงท่าที ออกมา

แต่สุดท้ายเฉินเฟิงกลับทำได้ดีจริงๆ ตกใจจนวิ่ง หนีไปแล้ว ทิ้งภรรยาของตนเองเอาไว้ที่นี่ตามลำพัง

สวีตงเหลียงกำหมัดแน่น อยากจะเดินขึ้นหน้าอยู่ หลายครั้ง เพื่อช่วยเลี้ยเพิ่งเหยาเอาไว้ แต่พอคิดถึง ธุรกิจของตนเองในตอนนี้ ที่ได้มาทั้งหมดเป็นเพราะตู้ จื่อเยว่ เขาก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อในตนเองใจเย็น ลง

ทว่าภายในใจกลับรู้สึกว่าเสี้ยเมิ่งเหยาไม่ควรมา โดนแบบนี้ เอาชีวิตทั้งชีวิตของตนเอง มาฝากไว้กับ ผู้ชายอย่างเฉินเฟิง

เวลานี้ เฉินเฟิงไปถึงห้องประชุมแล้ว

เมื่อเดินเข้าประตูไป ในห้องประชุมมีชายหนุ่ม หลายคนยืนเอาไว้ พวกเขามองดูเฉินเฟิงอย่าง พิจารณา นัยน์ตานั้นมีความตกใจ และมีความดูถูกและ สงสัยซ่อนเอาไว้
ผู้ชายตรงหน้าที่เอาราคาเสื้อผ้าทั้งตัวมารวมกันไม่ ถึงสามร้อยหยวน จะเป็นคุณชายเฉิน? เป็นไปไม่ได้มั้ง

แต่แม้ว่าจะสงสัย ทว่าใบหน้าของพวกเขายังคงมี รอยยิ้มถ่อมตน

“คุณชายเฉิน คุณมาแล้วหรอครับ” หยางไม่พูด ขึ้นก่อน เขาไม่ได้มีความคิดมากมายเหมือนทุกคน เพราะเขารู้ดีว่าความสามารถของเฉินเฟิงเป็นยังไง ต่อ ให้ไม่มีตระกูลเฉิน ลำพังแค่เฉินเฟิง ก็ถือเป็นนักสู้ที่น่า กลัวมากๆ

“อืม” เฉินเฟิงขานตอบเสียงเรียบ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะ อะไร เวลานี้ภายในใจของเขา รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา อย่างแปลกพิลึก คล้ายว่าเกิดเรื่องบางอย่างขึ้น

เมื่อเห็นเฉินเฟิงใจลอย หยางไท่อดไม่ที่จะขมวด คิ้วขึ้นมา นึกว่าพนักงานในคฤหาสน์ไม่ได้ต้อนรับ เฉินเฟิงให้ดี

คนหนุ่มคนอื่นๆ สีหน้าดูไม่ดีเทาไหร่ พวกเขาไม่ พอใจในตัวเฉินเฟิง ไม่ว่าอย่างไรพวกเขาก็เป็นลูกของ อภิมหาเศรษฐีในจินหลิง ปกติเวลาอยู่ด้านนอก ไม่ว่า ใครที่ได้เจอพวกเขา ล้วนต้องเคารพพวกเขา ประจบ พวกเขา แต่ผู้ชายคนตรงหน้านี้ นับตั้งแต่เดินเข้าประตู มา แม้แต่มองดูพวกเขาดีๆก็ยังคร้านจะมอง

ต้องเสแสร้งขนาดนี้เชียวหรอ?

“คุณชายเฉิน พนักงานในคฤหาสน์เสียมารยาทกับคุณหรอครับ?” หยางไท่ถาม เสื้อผ้าที่เฉินเฟิงใส่อยู่ นั้นมองดูแล้วไม่เข้ากับคฤหาสน์คฤหาสน์นานาชาติจิ๋ว หลงเลยสักนิด อีกทั้งมักจะเกิดเรื่องที่ว่าพนักงานใน คฤหาสน์ดูถูกคน ดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะคิดมาก

เฉินเฟิงส่ายหน้า คลายยิ้มแล้วพูดขึ้น : “เปล่า”

“นายบอกว่าจะพาผมมารู้จักหุ้นส่วนไม่ใช่หรอ? ตอนนี้เริ่มกันเถอะ ผมรีบ” เฉินเฟิงพูด ความไม่ สบายใจที่อยู่ภายในใจทำให้เขารู้สึกใจไม่นิ่ง เขารู้สึก ว่าต้องมีเรื่องอะไรบางอย่างเกิดขึ้น เฉินเฟิงเองก็เคย คิดถึงเสี้ยเมิ่งเหยา แต่เขาพึ่งออกมาได้ไม่กี่นาที จะ เกิดเรื่องอะไรขึ้นได้

รีบ?

คนพวกนั้นที่เดิมทีไม่พอใจเฉินเฟิงอยู่แล้ว เมื่อ ได้ยินคำพูดนี้ของเฉินเฟิง ภายในใจของพวกเขาก็ยิ่ง โมโห

ถ้าจะบอกว่าท่าทีที่ไม่สนใจใครของเฉินเฟิงตอนที่ เข้ามา ทำให้พวกเขาไม่สบอารมณ์แล้วนั้น เช่นนั้นตอน นี้คำพูดที่บอกว่าเขารีบ ก็ยิ่งทำให้ทุกคนโมโห

พวกเขาเป็นคนที่หยิ่งทะนงอยู่แล้ว ในจินหลิง นอกจากหยางไท่ พวกเขาไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตา แม้แต่หยางไท่ เวลาที่เห็นพวกเขา ก็ล้วนพูดจายิ้มแย้ม ไม่กล้าทำเหมือนตอนนี้ ที่ไม่เห็นพวกเขาในสายตา

แต่เฉินเฟิง เมื่อเดินเข้ามาก็ไม่สนใจพวกเขา เวลานี้พูดอีกว่ารีบ ก็ยิ่งทำให้พวกเขารู้สึกว่า ในใจของ เฉินเฟิงนั้น ตนเองก็เป็นแค่ลูกหมาลูกแมว

“ถ้าหากว่าคุณชายเฉินรีบ ไปตอนนี้เลยก็ได้ พวก เราทั้งหลาย ก็ไม่ได้ร้องขอทำความรู้จักกับคุณชาย เฉิน” เสียงเย็นยะเยือกดังขึ้น สีหน้าของหยางไท่ เปลี่ยนไปมาก เขาหันกลับมาตำหนิ : “ตู้จื่อถึง พูด อะไรของนาย! คุณชายเฉินบอกว่ารีบ ไม่ใช่แบบที่ นายคิด คุณชายเฉินมีธุระด่วนจริงๆ”