บทที่127 แต่งเข้าบ้านผู้หญิง

ตอนนี้โจวเซ่าฟังรู้สึกโชคดีมาก ที่ตอนนั้นตนเอง เลือกตู้จื่อเยว่ ไม่ใช่เสี้ยเมิ่งเหยา เสี้ยเมิ่งเหยาไม่ สามารถทำให้เขามีฐานะและตำแหน่งเหมือนตอนนี้ได้

“ทุกคนจัดเตรียมให้พร้อม พี่ฟังจะพาพวกเราไปที่ สวนล่าสัตว์ คนที่ชอบล่าสัตว์สามารถเตรียมตัวได้แล้ว สนามล่าสัตว์ของที่หนึ่ง เป็นสนามล่าสัตว์ที่ใหญ่ที่สุด ในจินหลิง สามารถเห็นสัตว์ทุกชนิดในสนามล่าสัตว์ นั้นไม่ว่าจะเป็นนกเขา กระต่ายป่า ไก่ฟีนิก ละมั่งแบล็ กบัคซึ่งสัตว์พวกนี้ที่สนามล่าสัตว์ด้านนอกมี ที่นี่ก็มี และแน่นอน ยังมีสัตว์ที่ไม่มีให้เห็นในสนามล่าสัตว์ด้าน นอกด้วย อย่างเช่นกวาง หมาป่าดำต่างๆ ที่นี่ล้วนมี ทั้งหมด วันนี้ทุกคนสามารถเปิดโลกกว้างแล้ว” สวีตง เหลียงร้องตะโกน

“หมาป่าดำเป็นสัตว์สงวนไม่ใช่หรอ?” มีคน ประหลาดใจ อยู่ด้านนอก การล่าหมาป่าหิมะนั้น ต้อง ได้รับการลงโทษจากกฎหมาย

“ชิ แกก็ไม่ดูหน่อยว่าที่นี่คือที่ไหน” หลี่เสว่พูดเย้ย หยันด้วยความดูถูก “ขอบอกกับแกตามความเป็นจริง นะ ขอแค่แกมีเงิน ที่นี่แม้แต่เสือหรือสิงโตก็สามารถ เอาเข้ามาให้แกได้ แน่นอน ว่าแกจะมีความสามารถ ทำให้เสือกับสิงโตเป็นเหยื่อหรือเปล่าก็อีกเรื่องหนึ่ง”

โจวเซาฟังคลายยิ้มบางๆ ไม่ได้พูดอะไร ในสวนล่าสัตว์ มีสัตว์มากมายที่เป็นสัตว์สงวนของด้านนอก แม้แต่เสือที่หลี่เสว่พูดนั้น เมื่อหลายปีก่อนก็มี แต่หน่วย งานพิทักษ์สัตว์ป่าไม่เคยมาตรวจเลยสักครั้ง

ในระดับของพวกเขานั้น กฎหมายมากมายที่อยู่ ด้านนอก สำหรับพวกเขาก็เป็นแค่กระดาษเท่านั้น

ถ้าหากว่าสวนล่าสัตว์ของคฤหาสน์พวกเขา ไม่ แตกต่างอะไรกับสวนล่าสัตว์ด้านนอก มีแค่กระต่ายป่า กับไก่ป่าให้ล่านั้น แล้วจะมีอะไรดึงดูดพวกคนรวยในจิ นหลิง?

มีเพียงแค่เสือโคร่งและพวกสุนัขจิ้งจอกเหล่านี้ที่ ด้านนอกไม่มีให้ล่าเท่านั้น ถึงจะสามารถดึงดูดความ ตื่นเต้นของพวกคนรวยได้

“เดี่ยวตอนเข้าไปในสวนล่าสัตว์ กำชับกับเพื่อนๆ ของนาย เมื่อเข้าไปถึงด้านในนั้น ห้ามถ่ายรูปและคลิป วิดีโอ” โจวเซ่าฟังพูดออกคำสั่งเสียงเรียบ

“ครับ พี่ฟัง”สวีตงเหลียงพยักหน้า ภายในสวนล่า สัตว์ห้ามถ่ายรูป นี่คือกฎที่เขียนเอาไว้ เพราะมีหลาย สิ่งหลายอย่างที่ไม่สมควรให้คนนอกรู้

เมื่อเห็นโจวเซ่าฟังเดินไป หวังเจียเมิงและหลี่เสว่ จึงเดินเข้ามา

“คนเมื่อกี้คือโจวเช่าฟึง? ” ถึงแม้ว่าภายในใจจะ คาดเดาเอาไว้แล้ว แต่หลี่เสว่อยากจะถามให้มั่นใจ เพราะเมื่อเทียบกับโจวเซ่าฟึงในอดีตแล้วนั้น เขาเปลี่ยนไปมาก

สวีตงเหลียงพยักหน้า แล้วพูดขึ้น: “คราวหน้า เวลาเจอกัน อย่าเรียกแค่ชื่อเฉยๆ ให้เรียกว่าพี่ฟัง ตอน นี้เขาเป็นสามีของพี่เยว่”

“เขากับพี่เยว่แต่งงานกันแล้ว? ! “หลี่เสว่แปลก

ใจ

สวีตงเหลียงส่ายหน้าแล้วพูดขึ้น: “ไม่ได้แต่งงาน เขาย้ายไปอยู่ที่บ้านตระกูลตู้ ตอนนี้ถือว่าเป็นลูกเขยที่ แต่งเข้าบ้านผู้หญิง

“ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านผู้หญิงก็ดีเหมือนกัน ตอนนี้ เขาเป็นถึงผู้จัดการของคฤหาสน์นานาชาติจิ๋วหลง” หลี่ เสว่พูดด้วยความอิจฉา

ดี? ดีตายห่า!

สวีตงเหลียงลอบหัวเราะในใจ ถึงแม้ว่าตอนนี้มอง จากภายนอกแล้วโจวเซาฟังดูเป็นผู้เป็นคน แต่เขากลับ รู้ดีว่า โจวเซ่าฟังเป็นเพียงแค่หุ่นเชิดของตระกูลตู้ ภรรยาของเขาตู้จื่อ เยว่ ไม่เห็นเขาเป็นสามีด้วยซ้ำไป ต่อให้แต่งงานกันแล้ว ก็มักจะพาผู้ชายข้างนอกกลับ บ้าน แล้วไปทำเรื่องอย่างว่าต่อหน้าโจวเซ่าฟัง หัวของ โจวเซ่าฟัง มีเขาขึ้นนานแล้ว

แต่โจวเซ่าฟังดันไม่กล้าพูดอะไร ถึงขั้นยังยิ้มต้อน รับตู้จือเยว่

ดังนั้นสวีตงเหลียง จึงดูถูกโจวเซ่าฟังอย่างมากแต่ก็อยู่ในฐานะที่ดีกว่าคนอื่น แม้ว่าโจวเซ่าฟึงจะเป็น คนไร้ประโยชน์ แต่ก็เป็นคนไร้ประโยชน์ที่ตู้จื่อเยว่ปั้น ออกมา เขา ไม่กล้ามีเรื่องด้วย!

“จริงด้วย พี่เยว่ละ?” หลี่เสว่ยังคงถามต่อ

“วันนี้หุ้นส่วนใหญ่ของคฤหาสน์นานาชาติจิ๋วหลง จะมาที่นี่ พี่เยว่ออกไปต้อนรับหุ้นส่วนแล้ว” สวีตงเหลี ยงพูดขึ้น

หุ้นส่วนใหญ่ของคฤหาสน์นานาชาติจิ๋วหลง? ลูก ตาของหวังเจียเมิงกลิ้งไปมา ระหว่างทางที่มานั้น เธอ ได้สืบเรียบร้อยแล้ว หุ้นส่วนหลายท่านของคฤหาสน์ นานาชาติจิ๋วหลง ไม่มีคนไหนที่ไม่ใช่อภิมหาเศรษฐี ของจินหลิง สวีตงเหลียงที่มีสินทรัพย์แค่ไม่กี่สิบล้าน หยวน ไม่มีสิทธิ์เป็นคนร่ำรวยพวกนั้น ตนเองต้องคิดหา วิธีให้พวกคนรวยเหล่านั้นเห็นหน้าตนเอง ถ้าสามารถ จับพวกอภิมหาเศรษฐีพวกนั้นได้ ชีวิตที่เหลือก็ไม่ต้อง เป็นกังวลแล้ว หวังเจียเมิงพูดในใจ

คนจำนวนหนึ่งที่ต่างมีความคิดเจ้าเล่ห์ในใจ ใน ที่สุดก็ไปถึงสวนล่าสัตว์

บอกว่าเป็นสวนล่าสัตว์ ความเป็นจริงก็คือป่า ขนาดใหญ่ มองจากพื้นที่แล้วนั้นมีประมาณหนึ่งหมื่น เอเคอร์ มองไปแล้วไม่สามารถเห็นจุดสิ้นสุดของป่าได้ ด้านในป่าลึก คล้ายว่าจะมีภูเขาลึกกั้นเป็นชายแดน

ต่อหน้าทุกคน สามารถเห็นกระต่ายป่าและไก่ป่า วิ่งไปมาในป่าตรงหน้าอยู่บ่อยครั้ง
คนส่วนมากล้วนรู้สึกแปลกใหม่ เพราะเป็นครั้ง แรกที่เขามาในสวนล่าสัตว์ เป็นการล่าสัตว์ครั้งแรก

โจวเซ่าฟังเป็นคนนำขบวน ตลอดการเดินชมนั้น เขาจะพูดกับสวีตงเหลียงเป็นครั้งคราว แต่ก็ไม่ได้พูด อะไรกับคนอื่นๆ เห็นได้ชัดว่าเขารู้สึกว่าการพูดคุยกับ คนอื่นนั้น จะเป็นการลดระดับของตนเอง

แต่ทุกคนก็ไม่มีใครกล้าโมโห เพราะถึงอย่างไร ตำแหน่งของโจวเซาฟังก็เห็นชัดอยู่แล้ว เขาเป็นผู้ จัดการของคฤหาสน์นานาชาติจิ่วหลง นี่คือตำแหน่งที่ คนทั่วไปหวังมาตลอดทั้งชีวิต

เฉินเฟิงและเสี้ยเมิ่งเหยาเดินด้วยกัน อาจเป็นเพ ราะเสี้ยเมิ่งเหยาพึ่งเคยมาเป็นครั้งแรก เธอจึงรู้สึกตื่น ตาตื่นใจ ใบหน้างดงามนั้นมีรอยยิ้มอีกครั้ง สำหรับ ความกลัวที่มีต่อตู้จื่อเยว่ ก็ค่อยๆน้อยลง เพราะถึง อย่างไรจนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่ได้เจอตู้จื่อเยว่

เพราะว่าตอนที่เขาอายุสิบกว่า ถูกโยนเข้าไปใน ป่าที่เต็มไปด้วยอันตรายร้อยเท่าพันเท่าเพื่อเอาชีวิต รอด เวลานั้น เขาต้องเผชิญหน้ากับฝูงเสือและหมาป่า เพียงลำพัง บางครั้งถึงขั้นพบเจอกับสัตว์ที่ดุร้ายที่สุด ในป่าอย่างเช่นหมีควาย อีกทั้งด้านหลังของเขายังไม่มี ใครคอยปกป้อง

ไม่เหมือนกับตอนนี้ ที่รอบเดินเต็มไปด้วยหน่วยมือ อาชีพ ที่สามารถรับประกันได้ว่าทุกคนจะปลอดภัย

ว่ากันว่าให้ทุกคนเข้ามาล่าสัตว์ แต่ความเป็นจริงเหมือนมาเที่ยวเล่นมากกว่า ธนูที่เอาให้ทุกคนนั้น ไม่ สามารถนำไปฆ่าหรือทำให้สัตว์บาดเจ็บจริงๆ สามารถ ล่าสัตว์ได้ก็เห็นผีแล้ว

เวลานี้ โทรศัพท์ของเฉินเฟิงดังขึ้น

“คุณชายเฉิน ผมคือหยางไท่ ตอนนี้คุณอยู่ใน คฤหาสน์หรอครับ?”

“หืม?” เฉินเฟิงเลิกคิ้วขึ้น หยางไท่รู้ได้ยังไงว่าเขา อยู่ที่นี่ หรือว่าเขาส่งคนสะกดรอยตามตน?

ทางด้านหยางไม่พอจะเดาได้ว่าเฉินเฟิงคิดอะไร จึงรีบพูดอธิบาย: “คุณชายเฉิน คือน้องชายของผม เห็นคุณออกมาจากคฤหาสน์หัวฉี และมุ่งหน้ามาทางนี้ ครับ”

“ผมก็เลยอยากจะถือโอกาสในครั้งนี้ ให้หุ้นส่วน คนอื่นๆได้เจอคุณ” หยางไท่พูดอย่างเคารพ เดิมที่ คฤหาสน์นานาชาติจิ๋วหลงมีหุ้นส่วนเก้าคน ไปกว่าง ถูกเตะออกไปแล้ว เฉินเฟิงเข้ามา อีกทั้งยังกลายเป็น หุ้นส่วนที่ใหญ่ที่สุดในคฤหาสน์นานาชาติจิ๋วหลงอีก ด้วย จึงต้องให้หุ้นส่วนคนอื่นๆรู้จักกับเฉินเฟิง

“พวกคุณอยู่ที่ไหน?” เฉินเฟิงถาม

“พวกเราอยู่ที่ห้องประชุมครับ คุณชายเฉิน เดี่ยว คุณยุ่งเสร็จแล้วค่อยมาก็ได้ครับ พวกเราไม่รีบ”

“ไม่เป็นไร ผมไปตอนนี้แหละ” เฉินเฟิงพูด หุ้นส่วน พวกนี้ ไม่ช้าก็เร็วเขาต้องได้เจอ ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปในแบบที่ควรจะเป็น วันนี้มีโอกาสแล้ว ก็วันนี้ วันข้าง หน้าเขาไม่อยากมาที่นี่เพื่อคฤหาสน์นานาชาติจิ๋วหลง โดยเฉพาะ

หลังจากตัดสาย เฉินเฟิงเดินไปใกล้ๆเสี้ยเมิ่งเหยา

“เมิ่งเหยา ผมต้องไปหาเพื่อนของผม คุณจะไป ด้วยกันไหม?” เฉินเฟิงถาม ตอนนี้เขายังไม่ได้เตรียม ใจที่จะให้เสี้ยเมิ่งเหยารู้ว่าตนเองเป็นใคร แต่ถ้าหากว่า เสี้ยเมิ่งเหยาต้องการละก็ เขาก็จะไม่ห้าม ครั้งนี้ถือเป็น โอกาสที่ดีมาก สามารถให้เสี้ยเมิ่งเหยารู้จักพวกหยาง ไท่ก่อน