บทที่ 121 นายไม่พอใจ

เมื่อเห็นหลิวโปมีท่าทีโมโห หลี่เสว่าเหงื่อแตกขึ้นมาทันที ตนเองก็ไม่ได้พูดผิดหนิ ถึงแม้ว่าภายในใจจะคิดแบบนี้ แต่ หลี่เสว่ากลับไม่กล้าพูดออกไป เพราะหลิวโป่ไม่เห็นแก่หน้า ของสวีตงเหลียงเลย ดังนั้นจึงไม่ต้องพูดถึงเธอ

ด้วยเหตุนี้หลี่เสว่จึงรีบพูดอธิบาย ผู้จัดการหลิว ฉันไม่ ได้หมายความแบบนั้น…

“ผมไม่สนใจว่าคุณหมายความแบบนี้รึเปล่า! “หลิวโป๋ ผายมือขึ้นแล้วพูดตัดประโยค “ถึงอย่างไร ตอนนี้บัญชี ของคุณผู้ชายคนนี้ก็ได้ชำระแล้ว ถึงแม้ว่าจะมีปัญหาจริงๆ ฉันหลิวโป่จะเป็นคนรับผิดชอบทั้งหมด คุณไม่ต้องเป็น กังวล”

หลี่เสว่าเป็นใบ้พูดไม่ออกในทันที หลิวโป๋พูดถึงขั้นนี้แล้ว เธอจะพูดอะไรได้อีก

“หลี่เยว่ บัญชีนี้สามีของฉันได้จ่ายแล้ว เธอก็ควรที่จะทำ ตามคำสัญญาของเธอแล้วรึเปล่า” เสี้ยเมิ่งเหยามองดูหลี่เส ว่แล้วพูดด้วยเสียงเรียบเฉย

หน้าของหลี่เสว่แดงขึ้นมาในทันที เธอจะต้องเรียก เฉินเฟิงว่าพ่อต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้จริงๆหรอ แล้วเธอ จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน แต่คำพูดที่รุนแรงก็ได้พูดออกไป แล้ว ถ้าไม่เรียก คนอื่นจะยิ่งดูถูกเธอมากกว่าเดิม

“พ่อ” หลี่เสว่าเม้มกัดฟัน มองดูเฉินเฟิงแล้วร้องเรียก
เฉินเฟิงคลายยิ้ม ไม่ได้ตอบอะไร สำหรับเขาแล้ว การที่ ให้หลี่เสว่เรียกว่าพ่อ เพียงแค่เล่นสนุกแก้เบื่อก็เท่านั้น เขา

ไม่ได้คิดจะมีลูกบุญธรรมจริงๆ

“ตอนนี้พอใจแล้วรียัง?” “หลี่เสว่าหันหน้ากลับไปมองเสี้ย เมิ่งเหยา แล้วพูดขึ้น

เสี้ยเมิ่งเหยาพูดอย่างเกียจคร้าน “พอใจแล้ว”

“เสี้ยเมิงเหยา แกอย่าได้ใจเร็วไปหน่อยเลย อย่านึกว่า ฉันไม่รู้ เงินหนึ่งล้านแปดแสนหยวนของสามีแก เป็นเงิน เก็บทั้งหมดของพวกแกสองคน วันนี้สามีของแกแกล้งทำ เป็นรวยจนสะใจแล้วสิ แต่เดี๋ยวกลับถึงบ้าน พวกแกสองคน ก็กินแกลบเถอะหลี่เสว่าพูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก เพราะถึงยังไงเธอก็ไม่เชื่อ ไม่เชื่อว่าเฉินเฟิงจะเป็นคนรวย ที่สามารถนำเงินหนึ่งล้านหยวนออกมาได้ในพริบตาเดียว อย่ามองว่าสีหน้าของเฉินเฟินในตอนนี้ดูนิ่งเฉย ทว่าไม่แน่ ว่าในใจของเขาอาจจะกำลังกระอักเลือดแล้วก็ได้

“เฮ้อ เมิ่งเหยา พวกฉันต่างก็รู้ดี แกอยากจะแสดงให้พวก ฉันเห็นว่า สามีของแกไม่ใช่ไอ้คนไร้ประโยชน์แต่แกก็ไม่ จำเป็นต้องใช้วิธีนี้ ให้สามีแกควักเงินออกมาทีเดียวหนึ่ง ล้านแปดแสนหยวน เพื่อมาเลี้ยงข้าวทุกคน แกไม่สงสาร สามีหน่อยหรอ?”

“จริงด้วย แกไม่เข้าใจสามีของแกสักหน่อย เพราะถึงยัง ไงเขาก็เป็นแค่คนส่งอาหาร เงินหนึ่งล้านแปดแสนหยวน เขาต้องทำงานลำบากเป็นสิบปีก็ยังหาไม่ได้ แกนิมันจริงๆ 11 เลย ถลุงเงินเขาจนหมดกับข้าวแค่หนึ่งมื้อ”
ผู้หญิงอีกหลายคนที่มีสนิทกับหลี่เสว่ต่างก็พูดเหน็บแนม ไปมา เสี้ยเมิ่งเหยาเกือบจะหลุดหัวเราะ ทำไมจนถึงเวลานี้ คนพวกนี้ถึงยังรู้สึกว่า เฉินเฟิงเป็นแค่คนส่งอาหาร คนส่ง อาหารธรรมดาๆคนหนึ่ง จะสามารถเอาเงินหนึ่งล้านแปด แสนหยวนออกมาในพริบตาเดียวเพื่อเลี้ยงข้าวคนได้?

“พวกเธอคิดมากไปแล้ว ที่ให้สามีของฉันเลี้ยงข้าว ไม่ใช่ เพื่อยืนยันอะไรให้พวกเธอเห็น และสามีของฉันก็ไม่จำเป็น ต้องพิสูจน์ตัวเองให้ใครเห็นด้วย” เสี้ยเมิ่งเหยาพูดด้วย สีหน้าจริงจัง เธอเองก็ขี้เกียจจะอธิบายอะไรให้คนพวกนี้ ฟัง เพราะต่อให้เธอพูดอะไรออกไป คนพวกนี้ก็ไม่เชื่อเธอ

สิ่งเดียวที่พวกเธอยินดีจะเชื่อก็คือ ชีวิตของตนเองนั้นแย่ มาก สามีของตนนั้น เป็นคนไร้ประโยชน์

“ชิ ถ้าสามีของแกไม่ใช่คนไร้ประโยชน์ แล้วแกจะไปเป็น

กิกของคนอื่นทำไม?” เวลานี้ หลี่เสว่เบะปากด้วยความดูถูก

คำพูดนี้ทำให้คนตกใจมาก

ก็ก? นี่มันเรื่องที่เกิดขึ้นตอนไหน? เสี้ยเมิ่งเหยานิ่งค้างไป ทันที

“ยังจะเสแสร้งอีก? เสี้ยเมิ่งเหยา อย่าคิดว่าพวกฉันไม่รู้ %3D แกไปเป็นกิ๊กของคนอื่น จากนั้นก็ถูกตัวจริงจับได้ แล้วตบ หน้าแกหลายครั้งในกลางถนน” หลี่เสว่หัวเราะอย่างเย็นยะ เยือก ตอนแรกเธอไม่คิดจะพูดเรื่องนี้ออกมา แต่เสี้ยเมิ่ง เหยากับเฉินเฟิงทำให้เธอขายหน้า แน่นอนว่าเธอก็ต้องเอา

คืน

“หลี่เสา เธอพูดเรื่อยเปื่อยอะไรของเธอ? ฉันไปเป็นก๊กของคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่? ! “เสี้ยเมิ่งเหยาหน้าเขียวขึ้นมา ทันที และในที่สุดเธอก็เข้าใจว่า ตอนที่พึ่งเห็นพวกของหลี่ เสว่ ทำไมพวกเธอถึงใช้สายตาแบบนั้นมองมาที่ตนเอง

“ฉันพูดเรื่อยเปื่อย?” หลี่เสว่หัวเราะ แล้วพูดขึ้น: “เสี้ย เมิ่งเหยา แกกล้าพูดไหมว่าตัวเองไม่เคยถูกตบกลางถนน?”

เสี้ยเมิงเหยาพูดเสียงเรียบเฉย เธอถูกคนตบ แต่มันเกี่ยว อะไรกับเรื่องไปเป็นก๊กของคนอื่น

เมื่อเห็นเสี้ยเมิ่งเหยาไม่ยอมพูดอะไร หลี่เสว่ก็ยิ่งได้ใจ อดไม่ได้ที่จะพูดอย่างเย้ยหยัน : “เสี้ยเมิ่งเหยา เจียเมิง บอกทุกอย่างให้ฉันฟังแล้ว คิดไม่ถึงจริงๆ ว่าแกจะเป็นคน แบบนี้”

เจียเมิง?

เสี้ยเมิงเหยาหันไปมองหวังเจียเมิงด้วยความตกใจ เวลา นี้ ถ้าเธอยังคิดไม่ได้อีกว่า หวังเจียเมิงเป็นคนสร้างเรื่องขึ้น เธอก็โง่เกินไปแล้ว

เมื่อเห็นเสี้ยเมิ่งเหยามองดูตนเอง หวังเจียเมิงไม่เพียงแต่ ไม่รู้สึกละลายและไม่รู้สึกผิด ในทางกลับกันเธอกลับพูด ด้วยสีหน้าเย็นชา : “เมิ่งเหยา เรื่องที่แกถูกคนอื่นตบ ฉัน เป็นคนพูดเอง แต่ฉันไม่ได้บอกว่า แกไปเป็นกิ๊กของคนอื่น”

ความหมายของคำพูดนี้ก็คือ เรื่องที่บอกว่าเป็นก๊กนั้นหลี่ เสว่เป็นคนพูดเอง

“แกคิดว่าฉันเป็นเด็กสามขวบหรือไง?” เสี้ยเพิ่งเหยา กัดฟันกรอด เธอเห็นหวังเจียเมิงเป็นเพื่อน จึงเล่าความจริงทุกอย่างให้หวังเจียเมิงฟัง แต่คิดไม่ถึงว่าหวังเจียเมิงจะ ขายเพื่อนแบบนี้ อีกทั้งถ้าไม่มีหวังเจียเมิงเป็นตัวตั้งตัวตอ คนอื่นก็ไม่มีวันคิดแบบนั้น

“เชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่แก” หวังเจียเมิงเบะปาก ไม่ สนใจความคิดของเสี้ยเพิ่งเหยาแม้แต่น้อย

“เสี้ยเมิ่งเหยา เรื่องหน้าไม่อายแบบนั้นแกก็ทำลงไปแล้ว %3D ยังไม่ให้คนอื่นพูดอีก?” หลี่เสว่หัวเราะเย้ยหยัน อันที่จริง เธอเองก็รู้ คำพูดของหวังเจียเมิง มีหลายจุดที่น่าสงสัย แต่ เธอไม่อยากไปสนใจข้อสงสัยพวกนั้น เธออยากจะเชื่อว่า เสี้ยเมิ่งเหยานอกใจ

“คุณหาว่าใครหน้าไม่อาย?” เวลานี้ เฉินเฟิงพูดขึ้นเสียง เรียบ ตอนแรกเขาไม่คิดที่จะคิดเล็กคิดน้อยกับผู้หญิงพวก นี้ แต่หนี่ว่ยิ่งอยู่ก็ยิ่งเกินไป ไม่เพียงแต่พูดด่าทเสี้ยเมิ่ง เหยา เวลานี้ถึงขั้นทำร้ายร่างกายคนแล้ว

สบตากับสายตาเย็นชาของเฉินเฟิง หัวใจของหลี่เสว่สั่น เทาขึ้นมา มีความกลัวเล็กน้อย ไอ้คนไร้ประโยชน์คนนี้ ถึง ไมถึงมีสายตาที่น่ากลัวแบบนี้ได้? ถึงแม้ว่าภายในใจของ เธอจะรู้สึกกลัว แต่ต่อหน้าคนมากมาย หลี่เสว่ยังคงไม่อ่อน ข้อ : “ทำไม ฉันพูดผิดหรือไง? ไอ้คนไร้ประโยชน์อย่าง %3D นาย ถูกภรรยาสวมเขา..

เพี้ยะ%3D

มือของเฉินเฟิงตบลงไป ตบลงตรงหน้าหลี่เสว่เต็มๆ ทำให้คำพูดท้ายประโยคของหลี่เสว่ถูกกลืนลงไป
สิ่งที่เกิดขึ้นกะทันหันนี้ ทำให้ทุกคนนิ่งค้าง ไอ้คนไร้ ประโยชน์คนนี้ ถึงขั้นกล้าลงไม้ลงมือท่ำร้ายคน?

“อ้า-ฉันจะสู้สุดตัว! “หลี่เสว่าที่ถูกตบนิ่งค้างไปสาม วินาที จากนั้นก็กรีดร้องแล้วพุ่งตัวไปหาเฉินเฟิง

เฉินเฟิงหัวเราะในลอคอ จากนั้นเตะไปหนึ่งครั้ง หลี่เสว่ก็ ส้มลงพื้น สำหรับเขาแล้ว ไม่มีกฎข้อไหนที่ไม่ทำร้ายผู้หญิง

ถึงแม้ว่าการเตะของเฉินเฟิงในครั้งนี้จะใช้แรงไม่ถึงหนึ่ง ส่วนร้อย แต่ก็ทำให้เจ็บหนักหลี่เสว่ เธอกุมท้องเอาไว้แล้ว นอนอยู่บนพื้น

“นายยังเป็นผู้ชายอยู่ไหม! แม้แต่ผู้หญิงก็ยังทำร้าย?” สวีตงเหลียงพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ จะทำร้ายมาสักตัวยัง ต้องดูเจ้าของ อีกอย่าง หลี่เสว่าเป็นพรีเซนเตอร์ของเขา เฉินเฟิงทำร้ายหลี่เสวต่อหน้าเขา แล้วจะให้เขาเอาหน้าไป ไว้ที่ไหน

“นายไม่พอใจ?! “เฉินเฟิงหันไปมองสวีตงเหลียงด้วย สายตาเย็นชา สวีตงเหลียงสำลักทันที รู้สึกเสียวสันหลัง