ตอนที่ 120 ทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้ขายหน้า

“คุณผู้หญิงคะ ไม่ทราบว่า…” พนักงานเหลือบมองไปทาง หลี่เสา เพื่อจะถามว่าหลี่เสว่าเป็นคนจ่ายเงินหรือไม่

หลี่เสว่าชี้ไปที่เฉินเฟิง พูดขัดขึ้นมาทันที : “ไม่ต้องมาหา ฉัน ไปหาเขา เขาเป็นคนจ่าย!”

พนักงานทำท่าทางเหนื่อยใจ จากนั้นมองไปที่เฉินเฟิง

เฉินเฟิงไม่พูดอะไร กลับยิ้มให้ พูดขึ้น : “รูดบัตรครับ” พนักงานยิ้มอย่างประหลาดใจ ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า ทำไม ถึงดูไม่เหมือนคนมีเงินมากถึงหนึ่งล้านแปดแสนเอาซะเลย แต่ทว่า เพียงแค่คิดอยู่ภายในใจ แต่สีหน้ายังคงยิ้มให้อยู่”คุณผู้ชายคะ รบกวนตามดิฉันไปรูดบัตรที่หน้าเคาน์เตอร์ ด้วยค่ะ”

จากนั้นทุกคนจึงออกจากห้องตรงไปที่เคาน์เตอร์ชำระ เงิน

“ทุกคนจับตาดูเฉินเฟิงให้ดีนะ อย่าให้เขาหนีไปไหนล่ะ” หลี่เสว่าตะโกนพูดบอกทุกคน

“หลี่เสว่ สามีของฉันไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกนะ” เสี้ยเมิ่ง เหยาพูดด้วยสีหน้านิ่งขรึม ท่าทางของหลี่เสว่คือพวก ใจแคบมองผู้อื่นในแง่ร้าย ในเมื่อเฉินเฟิงบอกว่าจะเลี้ยงก็ คือเลี้ยง ไม่ต้องพูดถึงเงินหนึ่งล้านแปดแสน แม้ว่าจะเป็น เงินสิบแปดล้าน เขาก็จ่ายให้ได้
หลี่เสว่หัวเราะเยาะเย้น พูดขึ้น : “เสี้ยเมิ่งเหยา เฉินเฟิง เขาเป็นสามีของเธอ ไม่ใช่สามีของฉัน ฉันจะรู้ไหมว่าเขา เป็นคนยังไง ถ้าเขาผิดคำพูดขึ้นมา ฉวยโอกาสตอนพวก เราไม่ทันระวังหนีไป เงินค่าอาหารหนึ่งล้านแปดแสนนี้ เธอ จะจ่ายแทนไหม?”

“เธอ…” เสี้ยเมิ่งเหยาหยุดชะงักไป คิดว่าหากต่อล้อต่อ เถียงกับคนอย่างหลี่เสว่ต่อ คงไม่จบสิ้นแน่นอน

พวกผู้ชายต่างพากันสีหน้าถอดสี เดินไปประกบข้าง เฉินเฟิง สิ่งที่หลี่เสว่พูดมาก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผล เงินมาก ถึงหนึ่งล้านแปดแสน ถ้าเฉินเฟิงหนีไปจริงๆ สวีตงเหลียง คงออกให้ทั้งหมดไม่ได้ อย่างมากคงออกให้ไม่กี่แสน ส่วน เงินที่เหลือคงต้องหารเท่า ให้พวกเขาจ่าย อย่างน้อยแต่ละ คนคงต้องช่วยออกสามถึงสี่หมื่น

สามสี่หมื่น ถือเป็นเงินเดือนครึ่งปีของคนส่วนใหญ่ใน กลุ่มนี้ หากจะจ่ายออกไปเพียงเพราะเป็นค่าอาหารหนึ่งมื้อ พวกเขาคงเจ็บใจแย่

เมื่อเป็นเช่นนี้ พวกเขาจึงล้อมเฉินเฟิงไว้ตรงเคาน์เตอร์ ชำระเงิน หลิวโป๊อยู่ตรงนั้นพอดี แต่หลิวโป๋ในตอนนี้กลับ ทำสีหน้าท่าทางไม่พอใจพวกเขาอย่างมาก โดยเฉพาะสวี ตงเหลียง ที่ทำให้เขารู้สึกแย่ที่สุด

“จ่ายเงินได้แล้ว ฉันรอเรียกนายว่าพ่ออยู่เนี่ย” หลี่เสว่ใช้ สองมือกอดอก มองเฉินเฟิงด้วยสายตาที่เยือกเย็น

หวังเจียเมิงกลับควงแขนสวีตงเหลียงไว้ รอหัวเราะเยาะ เฉินเฟิง หล่อนรู้ว่าเฉินเฟิงเป็นยังไง เป็นแค่คนส่งของ หากจะนำเงินเก็บหลายปีของเขามารวมกัน ก็คงมีไม่มาก ให้ ออกเงินหนึ่งพันแปดร้อยหยวน ยังพอเป็นไปได้ แต่หากจะ ให้ออกเงินหนึ่งล้านแปดแสนหยวน คือฝันกลางวันแน่นอน!

เฉินเฟิงยิ้ม หยิบบัตรธนาคารออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ยื่น

ให้แคชเชียร์

เมื่อเห็นว่าเฉินเฟิงมีท่าทางมั่นใจ หลี่เสว่จึงขมวดคิ้วขึ้น หรือไอ้หมอนี่มีเงินมากขนาดนั้นจริงๆ?

“บัตรของนายมีเงินหนึ่งล้านแปดแสนจริงเหรอ?” หลี่เสว่ อดไม่ได้ที่จะถามขึ้น

เฉินเฟิงยิ้มกรุ้มกริ่ม : “เธอกลัวแล้วเหรอ?”

“ไม่มีทาง! ฉันจะกลัวได้ยังไง!” หลี่เสว่ายืนกราน พยายาม พูดอธิบาย : “ฉันแค่กลัวว่านายจะเอาบัตรเปล่าๆมาหลอก ลวง ถึงตอนนั้นก็จะทำให้พวกเราขายหน้าไปด้วย”

“หลี่เสว่พูดถูก เมิ่งเหยา ถ้าสามีของเธอไม่มีเงินในบัตร จริงๆ ก็ไม่จำเป็นต้องรักษาหน้าหรอกนะ ฉันมีบัตรหนึ่งใบ ในบัตรมีเงินอยู่สามล้าน ฉันให้สามีของเธอยืมก่อนได้นะ พวกเธอมีเงินเมื่อไหร่ ค่อยเอามาคืนฉัน” สวีตงเหลียงยิ้ม และหยิบบัตรสีดำทองออกมา แต่ความหมายของเขา ชัดเจนมาก เขาให้เฉินเฟิงยืมเงิน ไม่ได้ให้เขาฟรีๆ ดังนั้น ถ้าเฉินเฟิงคืนเงินให้เขาไม่ได้ ภรรยาของเขานั่นก็คือเมิ่ง เหยา คงหนีไม่พ้นปีศาจอย่างเขาแน่นอน

ไม่เป็นไร สามีของฉันมีเงิน” เสี้ยเมิ่งเหยาพูดด้วยน้ำเสียง

นิ่งขรึม
“มีเงิน? หวังเจียเมิงเบ้ปากอย่างไม่พอใจ เป็นแค่พนักงาน ส่งของ จะมีเงินเยอะแค่ไหนเชียว?”

ทันใดนั้น แคชเชียร์นำบัตรของเฉินเฟิงไปรูดที่เครื่อง ชำระเงิน

เสียงรูดบัตรดังขึ้น หน้าจอคอมพิวเตอร์ปรากฏเลขศูนย์ เป็นแถวยาว วินาทีนั้น แคชเชียร์แทบจะหยุดหายใจ จาก นั้นขยี้ตาของตัวเองแรงๆ

“มีอะไรงั้นเหรอ? บัตรของไอ้หมอนี่ไม่มีเงินสักสตางค์ เลยเหรอ?” เมื่อเห็นพนักงานแคชเชียร์ทำสีหน้าแปลก ประหลาด หลี่เสว่จึงขมวดคิ้วขึ้น กัดฟันถาม

สีหน้าของคนอื่นต่างพากันเป็นกังวลจนหน้าถอดสี พวก เขาไม่ควรคาดหวังให้พนักงานส่งของคนหนึ่งต้องมาควัก เงินจ่ายเงินหนึ่งล้านแปดแสนเช่นนี้

พนักงานแคชเชียร์เม้มปาก ไม่พูดอะไร จนมือสั่นไปหมด ไม่ได้เป็นเพราะเฉินเฟิงไม่มีเงินในบัตร แต่เป็นเพราะเงินใน บัตรของเฉินเฟิงมีมากเกินไป! เยอะจนหล่อนนับไม่ถ้วน!

เริ่มด้วยเลข 1 และตามด้วยเลข 0 ทั้งหมด 9 ตัว!

พันล้าน!

ทั้งหมดพันล้าน!

เป็นแคชเชียร์มาห้าปี ยอดเงินในบัตรที่หล่อนเคยเห็น ของทุกคนรวมกัน ยังมีมากไม่เท่าเงินที่อยู่ในบัตรของ เฉินเฟิงเพียงคนเดียว!
ทันใดนั้นหล่อนรู้สึกว่า พวกลูกเศรษฐีที่หล่อนเคยเจอมา ทั้งหมด อ่อนด้อยไปในทันที!

เงินพันล้านในบัตรของเฉินเฟิง ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า ทั้งหมดนี้เหมือนเป็นเรื่องหลอกลวง!

“เธอเหม่ออะไรอยู่? ถ้าในบัตรเขาไม่มีเงิน ก็บอกมาตรงๆ ไม่ต้องไว้หน้าเขา” หวังเจียเมิงพูดกับแคชเชียร์ด้วยความ

ไม่พอใจ

“เมิ่งเหยา ให้สามีของเธอรูดบัตรฉันดีกว่า บัตรของฉันมี เงินอยู่” สวีตงเหลียงยิ้มเย้ยเหลือบมองเมิ่งเหยา ขอเพียง แค่เมิ่งเหยารับบัตรของเขาไป เขาก็สามารถมั่นใจได้ว่า เขาจะได้เมิ่งเหยามาเป็นของเล่นแล้ว

เสี้ยเมิ่งเหยาไม่พูดอะไร ตอนนี้หล่อนกลับรู้สึกแปลกใจ ว่าทำไมแคชเชียร์ทำสีหน้าแปลกประหลาดเช่นนั้น หรือว่า บัตรของเฉินเฟิงไม่มีเงิน กำลังทำเรื่องขายหน้าตัวเองอยู่?

“เกิดอะไรขึ้น เงินในบัตรไม่พอหรือไง?” หลิวโป๊ก็ขมวด คิ้วตามเช่นกัน เจิ้งเจียเป็นถึงแคชเชียร์มากความสามารถ ของคฤหาสน์หัวฉี ผ่านเรื่องราวมาเยอะมากมาย จู่ๆทำไม วันนี้จึงสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแบบนี้ล่ะ

ในที่สุด เจิ้งเจียก็ดึงสติกลับมาได้ รีบสายหน้าพูดขึ้น : “พอค่ะๆๆ!”

บัตรของเฉินเฟิงมีเงินอยู่ ไม่ต้องพูดถึงค่าอาหารหนึ่งมื้อ

หากจะซื้อทั้งคฤหาสน์หัวฉีก็ไม่เป็นปัญหา!

“ถ้าพอเธอก็รูดสิ มัวเหม่ออะไรอยู่” หลิวโป่พูดสั่งสอน
“ขอโทษค่ะ ผู้จัดการหลิว ฉันจะรูดเดี่ยวนี้” เจิ้งเจียรีบก ล่าวขอโทษ วันนี้หล่อนสติหลุดไปจริงๆ เพราะเป็นเพียงคน ธรรมดา เมื่อเห็นเงินเป็นพันล้านอยู่ตรงหน้าตัวเอง จะไม่ให้ ตกใจได้อย่างไร

มองดูเฉินเฟิงกดรหัสตรงหน้า ชำระเงินเรียบร้อย ทุกคน ถึงกับอ้าปากค้าง สีหน้าตื่นตกใจเป็นอย่างมาก

ไอ้หมอนี่ มีเงินหนึ่งล้านแปดแสนจริงๆ!

หลี่เสว่ทำสีหน้าเหลือเชื่อ มองไปที่หลิวโป์พูดขึ้น : “ผู้ จัดการหลิว แคชเชียร์พวกคุณทำอะไรผิดพลาดรึเปล่า บัตรของไอ้หมอนี่มีเงินถึงหนึ่งล้านแปดแสนจริงหรือ?”

“แคชเชียร์ของพวกเราไม่มีทางทำงานพลาดแน่นอน” หลิวโป๊ทำหน้าบึ้ง เงินจำนวนมากถึงหนึ่งล้านแปดแสน หยวน ถ้าเจิ้งเจียคิดเงินพลาด หล่อนคงต้องเป็นคนชดใช้

“ทำไมจะเป็นไปไม่ได้? ผู้จัดการหลิว เกรงว่าคุณจะไม่รู้ ว่าหมอนี่เป็นแค่พนักงานส่งของ เขาจะมีปัญญาจ่ายเงิน หนึ่งล้านแปดแสนหยวนเหรอ” หลี่เสว่ยังคงไม่เชื่อ รู้สึกว่า ต้องมีปัญหาบางอย่าง

“ทำไมคนส่งของจะมีเงินหนึ่งล้านแปดแสนไม่ได้ล่ะ?” หลิวโปทำสีหน้านิ่งขรึม แม้ว่าตอนนี้เขาเป็นผู้จัดการใหญ่ ของคฤหาสน์หัวฉี แต่เมื่อห้าหกปีก่อน เขาก็เป็นพนักงาน ส่งของเช่นกัน ดังนั้นสิ่งที่เขาเกลียดมากที่สุดก็คือคนที่ ดูถูกพนักงานส่งของ