ตอนที่ 113 รถแลนด์โรลเวอร์

สายตาของสวีตงเหลียงแฝงไปด้วยความโกรธ แค้น หญิงสาวที่เขาตามจีบมาตลอดสี่ปี แต่งงานกับ พนักงานส่งของ ที่น่าเจ็บใจก็คือ ผู้ชายคนนี้กลับไม่ ปกป้องดูแลหญิงสาวที่เขารักให้ดี ซ้ำต้องทำให้ หล่อนต้องกลายเป็นเมียน้อย

เรื่องนี้ เขารับไม่ได้!

“นี่ พี่เหลียง พี่ใจดีเกินไปแล้ว”

“นั่นสิ ผู้หญิงชั้นต่ำอย่างเสี้ยเพิ่งเหยา ตอนนั้น ตาบอดหรืออะไร ปล่อยให้เทพบุตรอย่างพี่เหลียง ต้องรอคอย ตัวเองกลับไปแต่งงานกลับคนส่งของ สมองมีปัญหาหรือยังไง”

“หล่อนคงต้องเสียใจมากแน่นอน”

เมื่อทุกคนเพิ่งพูดจบ รถแท็กซี่คันหนึ่งก็จอดลง ตรงหน้า

เฉินเฟิงกับเสี้ยเพิ่งเหยาเดินลงมาจากรถ

ทุกคนต่างพากันประหลาดใจ พวกเขานั่งรถ แท็กซี่มา? สามีของเสี้ยเพิ่งเหยาเป็นคนเหลวไหลสมชื่อเสียง ขนาดรถสักคันยังไม่มีปัญญาซื้อ

เมื่อเห็นเสี้ยเมิ่งเหยา สายตาของสวีตงเหลียง เต็มไปด้วยความเร่าร้อนทันที ไม่เจอกันสามปี เสี้ย เมิ่งเหยายังคงดูดีเช่นเดิม กลับสวยกว่าแต่ก่อนอีก ด้วย ดูมีเสน่ห์และเป็นผู้ใหญ่มากขึ้น อีกทั้งรูปร่าง อวบอิ่มกว่าเดิม

แต่เมื่อเห็นเสี้ยเมิ่งเหยาเดินจูงมือมากับเฉินเฟิง สีหน้าของสวีตงเหลียงซึมลงไปทันที

“เมิ่งเหยา ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ” แม้ว่า เฉินเฟิงจะรู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก แต่ก็ยังยิ้ม ทักทายให้สวีตงเหลียง

“ไม่เจอกันนานเลยนะ” เสี้ยเมิ่งเหยาก็พูด ทักทายกลับตามมารยาท

“นี่คงเป็นสามีของเธอใช่ไหม?” สายตาของ”สวี ตงเหลียงเหลือบมองไปยังเฉินเฟิงด้วยสายตาอัน เยือกเย็นอย่างเห็นได้ชัด

“อิ้ม เขาชื่อเฉินเฟิง” เสี้ยเมิ่งเหยายิ้มและพูด ตอบ

“สวัสดีครับ” เฉินเฟิงยิ้มและยื่นมือออกไป แต่สวี ตงเหลียงเพียงแค่ชายตามองเฉินเฟิงเท่านั้น ไม่ได้มี ท่าที่จะจับมือทักทายกับเขา
เยาะเย้ยตัวเองกับเฉินเฟิง ทำไมวันนี้พวกหล่อน ตั้งใจพูดเสียดีสีตัวเองมากขนาดนั้นนะ?

สวีตงเหลียงโบกมือพูดขึ้น : “ไม่เป็นไร กว่าเรา จะมารวมตัวกันพร้อมหน้าพร้อมตาได้ พูดเรื่องอะไร กระอักเลือด ข้าวมื้อหนึ่งแค่สามสี่หมื่นเอง ฉันจ่าย ได้อยู่แล้ว”

คำพูดของสวีตงเหลียงแฝงไปด้วยความโอ้อวด ราวกับว่าเงินสามสี่หมื่นเปรียบเหมือนเงินสามสี่ หยวน

หลังจากพูดจบ เขายังเหลือบมองเฉินเฟิงอีก ครั้ง เพื่ออยากเห็นท่าทีตกใจของเขา

แต่เฉินเฟิงกลับมีสีหน้านิ่งเรียบ เงินสามสี่หมื่น สำหรับสวีตงเหลียงแล้ว อาจจะมีค่าพอๆกับสามสี่ หยวน แต่สำหรับตัวเขา กลับเหมือนสามสี่สตางค์ มากกว่า เพราะในบัตรเดบิตของเขา มีเงินเก็บอยู่พัน ล้าน

“พอแล้ว ไม่ต้องพูดมากกันแล้ว ทุกคนรีบไปกัน เถอะ ฉันเห็นหลายคนขับรถมา พวกเราก็ไปพร้อม กันเลย คันนึงสี่ห้าคน ขับไปพร้อมกัน ไม่ต้องโบกรถ แท็กซี่แล้ว” สวีตงเหลียงยิ้มและพูดขึ้น

“เมิ่งเหยา เธอมานั่งรถฉันเถอะ” หลังจากพูดจบ สวีตงเหลียงยิ้มและมองไปที่เสี้ยเพิ่งเหยา
เสี้ยเมิ่งเหยาส่ายหน้า พูดขึ้น : “ไม่เป็นไร ฉันกับ สามีนั่งแท็กซี่ไป”

สวีตงเหลียงขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ ตัวเอง พูดถึงขนาดนี้แล้ว เสี้ยเมิ่งเหยายังไม่ไว้หน้าเขาอีก

เมื่อหลี่เสว่าเห็นว่าสีหน้าของสวีตงเหลียงผิดปกติ ไป จึงรีบลุกขึ้นพูดอบรม : “เมิ่งเหยา ตอนกลางคืน นั่งแท็กซี่รถติดมากนะ อีกอย่าง ถ้าเธอไม่ไปพร้อม พวกเราถ้าพวกเราถึงก่อน พวกเธอยังไม่ถึง จะให้ พวกเรารอเธองั้นเหรอ?”

“นั่นสิ เมิ่งเหยา เธอนั่งรถพี่เหลียงไปเถอะ รถ ของพี่เหลียงเป็นถึงรถแลนด์โรเวอร์เชียวนะ เธอคง ไม่เคยนั่งรถแบบนี้มาก่อนแน่นอน วันนี้จะได้สัมผัส ลองนั่งดูไงล่ะ”

พวกผู้หญิงที่สนิทกับสวีตงเหลียงต่างพากันลุก ขึ้นเดินออกมา พวกหล่อนมองออกว่าสวีตงเหลียงยัง รู้สึกดีต่อเลี้ยเมิ่งเหยา จึงออกตัวพูดแทนเขา เมื่อถึง ตอนนั้นสวีตงเหลียงจะได้ดูแลพวกหล่อนดีๆ

เสี้ยเมิ่งเหยาเผยอปากขึ้น แต่ไม่รู้จะพูดอะไร ช่วงนี้คนขับรถเฉียวเสี่ยวโย่วคอยขับรถโรลส์รอยซ์ รับส่งหล่อนตลอด รถแลนด์โลเวอร์จะไปเทียบอะไร ได้?

“งั้นก็ได้ ฉันกับสามีนั่งรถของสวีตงเหลียงไป”vเถอะ ฉันนั่งคันไหนก็ได้”

“งั้นก็ได้ค่ะ”

“เมิ่งเหยารีบขึ้นรถเถอะ พวกเราไม่ได้เจอกัน หลายปีแล้ว ฉันมีเรื่องมากมายอยากคุยกับเธอน่ะ” หลี่เสว่าพูดด้วยความกระตือรือร้น

จากนั้นรีบดึงเสี้ยเมิ่งเหยาเข้ามานั่งในรถแลนด์

โรลเวอร์

“เป็นไงบ้างเมิ่งเหยา” สวีตงเหลียงยิ้มและถาม

ขึ้น

สวีตงเหลียงขึ้นรถเป็นคนสุดท้าย ก่อนเข้าไปใน รถ สวีตงเหลียงยังส่งสายตาขู่เฉินเฟิง จากนั้นขยิบ ตาให้ซุนเลี่ยง เขาพยักหน้าลง บ่งบอกว่าเข้าใจ

“ทุกคนขึ้นรถเถอะ ตามพี่เหลียงไป” ซุนเลี่ยงยิ้ม และกวาดมองทุกคน

เฉินเฟิงไม่ได้คิดอะไรมาก เดินตามซุนเลี่ยงขึ้น รถไป

แต่ใครจะไปคาดคิดว่า ซุนเลี่ยงกลับยื่นมือออก มากันเฉินเฟิงไว้ยิ้มและพูดกับเขา : “นายจะทำ อะไร?”

เฉินเฟิงขมวดคิ้ว พูดขึ้น : “ขึ้นรถไง””ขึ้นรถ?” ซุนเลี่ยงยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ : “ขอโทษ ครับ รถคันนี้เต็มแล้ว นายโบกรถไปเองแล้วกัน”

เฉินเฟิงยิ้มกลับ กล้าเล่นแง่กับเขางั้นเหรอ?

“นายไม่ใช่คนส่งของรีไง? รถมอเตอร์ไซค์ส่ง

ของล่ะ? ทำไมไม่ขี่มาด้วย?” ชายหนุ่มคนสนิทของ

ซุนเลี่ยงหัวเราะพูดขึ้น “เสียแล้ว” เฉินเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ