บทที่ 106 รนหาที่ตาย

เฉินเฟิงหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาเฉียวเสี่ยวโย่ว

“มานี่”พูดแค่สองคำ ก็วางสายแล้ว โทรศัพท์หาเฉียว เสียวโย่วไม่ใช่เพราะเฉินเฟิงรู้สึกกลัว แต่เฉินเฟิงกลับมี ลางสังหรณ์ เกรงว่าเรื่องในครั้งนี้จะต้องเป็นเรื่องใหญ่ ต้องการให้เฉียวเสี่ยวโย่วมาจัดการปัญหาที่จะเกิดขึ้น

ส่วนเฉียวเสี่ยวโย่วเมื่อรับโทรศัพท์แล้ว เป็นครั้งแรกที่

ใบหน้าปรากฏสีหน้าที่เคร่งขรึมอย่างมาก ดั่งคำกล่าวที่ว่า

ยิ่งพูดน้อย เรื่องก็จะยิ่งเยอะ เห็นได้ชัดเจนว่าเฉินเฟิงโกรธ อย่างมาก แม้ว่าครั้งก่อนที่เผชิญหน้ากับครอบครัวของไปกว่างยี่ เฉินเฟิงจะสงบสติอารมณ์ไว้ได้ แต่ครั้งนี้….

ตกลงว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

เฉียวเสี่ยวโย่วไม่ทันได้คิดอะไรเยอะแยะ รีบเรียกตัวผู้ บริหารระดับสูงเข้ามาประชุมทันที และยังมีกองกำลังชั่ว ร้ายของบริษัทอสังหาริมทรัพย์ต้าหลง รีบไปยังซื่อเม่า เทียนตู

ในตอนนี้ ร้านPradaก็ถูกห้อมล้อมไว้อย่างหนาแน่น ผู้คนมากมายมุงดูกันอย่างครึกครื้น และในเวลานี้ กลุ่มคนก็ถูกผลักออกด้วยความรุนแรง ผู้ชายที่มีรอยสักสิบกว่าคนพร้อมด้วยมีดพกและอาวุธมีดที่หลากหลายบุกเข้ามา

นำโดยผู้ชายวัยกลางคนที่ใส่สร้อยทองเส้นใหญ่ และยัง มีรอยแผลเป็นบนใบหน้า

เมื่อเห็นหน้าผู้ชายที่มีแผลเป็นคนนั้น ใบหน้าของหยาน ชุนเหมยก็มีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที

“ที่รัก ในที่สุดคุณก็มาสักที! ถ้าคุณยังไม่มาอีก ฉันก็คง โดนไอ้พวกเหี้ยนี้ตีตายแล้ว ฮือๆ” หยานชุนเหมยร้องไห้ พร้อมทั้งพูดออกมาด้วยใบหน้าที่น้อยใจ

เมื่อเห็นท่าทางที่แย่ของหยานชุนเหมยนัยน์ตาของฉินหู่ ก็ลุกเป็นไฟขึ้นมาทันที

“ที่รัก ใครทำร้ายคุณ? ! ” ฉินหูถามด้วยความโกรธ “ไอ้เหี้ยคนนั้น เขาหักมือของฉัน! ”

“แล้วก็ไอ้หมารับใช้คนนี้ เขาไม่ปกป้องฉัน แล้วมาสั่งให้ ฉันหุบปากอีก! ”

หยานชุนเหมยชี้ไปที่เฉินเฟิงและหวังต้าฉวน พูดอย่าง

อาฆาต

สีหน้าของฉินหูที่เคร่งขรึม มองไปที่เฉินเฟิงแวบหนึ่ง แล้วขยับสายตาไปมองที่หวังต้าฉวน

เขาจะต้องจัดการหวังต้าฉวนก่อน

ส่วนเฉินเฟิง กล้าดีมาทำกับหยานชุนเหมยแบบนี้ ได้ถูก เขาตัดสินประหารชีวิตเรียบร้อยแล้ว เขาจะต้องนำตัวกลับ ไปจัดการ
“ทำไมต้องด่าเมียของฉันด้วย? ” ฉินหู่มองไปที่หวังต้าฉ

วนด้วยความเย็นชา เอ่ยถาม

ขาน้อยๆของหวังต้าฉวนสั่นคลอน ริมฝีปากที่สั่นระริก พูด : “พี่ชาย ขอโทษ….”

“เพี้ยะ”

ฉินหูแกว่งมีดเหน็บที่อยู่ในมือขึ้น เหวี่ยงสันมีดไปที่หน้า ของหวังต้าฉวนอย่างโหดเหี้ยม

“อ๊ะ! ”

หวังต้าฉวนกรีดร้องออกมา จู่ๆก็เกิดรอยกรีดแดงยาวขึ้น บนใบหน้า

“กูไม่อยากได้ยินถึงพูดคำขอโทษพวกนี้ ก็ถามว่าทำไม จึงต้องด่าเมียกูด้วย? ! ” ฉินหูพูดด้วยความโมโห

“ตุ้บ”เสียงทรุดลงกับพื้น

หวังต้าฉวนคุกเข่าลงไปที่พื้น ก้มศีรษะร้องขอความ เมตตา : “พี่ชาย ไว้ชีวิตผมเถอะ ผมไม่ได้ตั้งใจ …”

ฉินหูแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว ใช้เท้าถีบไปที่หัวของหวัง ต้าฉวน หวังต้าฉวนถูกเตะจนล้มลงไปที่พื้น

ทันทีที่ฉินหูเหยียบเข้าไปที่แขนของหวังต้าฉวน พูด อย่างแสยะยิ้ม : “จำไว้ซะ กูชื่อฉินหู่ ต่อไปจะออกไปไหนก็ หัดเบิกตามองซะบ้าง! ”

พูดเสร็จ แกว่งมีดเหน็บขึ้นมา แล้วเหวี่ยงลงไปอย่างแรง

“ฉีก!
แขนข้างหนึ่งที่เต็มไปด้วยเลือดกลิ้งลงบนพื้น แผลฉีก ขาด เลือดในหลอดเลือดกระเซ็นออกไปทั่ว!

หวังต้าฉวนร้องคร่ำครวญ เจ็บปวดจนล้มลงไปแล้ว

เกิดความโกลาหลขึ้นในกลุ่มคนแล้ว ผู้คนรอบๆต่างพา กันถอยหนีราวกับเจอสัตว์ร้าย มองไปที่นัยน์ตาของฉินหู่ เต็มไปด้วยความตกใจกลัว

ใครก็คิดไม่ถึง ฉินหู่จะกล้าทำเรื่องนองเลือด ต่อหน้า ผู้คนมากมายขนาดนี้ !

“ฉินหูฉินหู! ผมรู้แล้วว่าเขาคือใคร! “ผู้คนตะโกน พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอน

“ใคร? !

“เขาคือฉินหูอยู่ที่สำนักหลงหู”มีคนพูดออกมาอย่าง

หวาดกลัว

“สำนักหลงปู่? ! “สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปอย่างมาก

คนในพื้นที่จินหลิงโดยเฉพาะที่อาศัยอยู่ย่านตงเจ แม้ เด็กอายุเพียงสามขวบ ก็ยังรู้จักสำนักหลงหู่เลย

สำนักหลงหู่เป็นสถานที่ที่มีอิทธิพลมากที่สุดในย่านตงเจ เมืองจินหลิงย่านตงเจ สถานที่บันเทิงทั้งหมดนั้น ต่างก็อยู่ ในความดูแลของสำนักหลงหู่!

สถานบันเทิงแทบจะทุกที่ ดูแล้วต่างก็เป็นคลับในเครือ

ของสำนักตงเจ

ที่สำนักหลงหู มีทั้งหลงและหู หลงคือเฉิงหลง หูคือฉินหู่ทั้งสองคนนี้ต่างก็เป็นพี่ใหญ่ของสำนักหลงหู่

ฉินหูที่แท้ก็เป็นหนึ่งในหัวหน้าของสำนักหลงหู่ไม่แปลก ใจเลยทำไมถึงทำเรื่องอย่างไม่เกรงกลัวกฎหมายอย่างนี้

และเวลานี้ก็มองไปที่เฉินเฟิงอีก ในใจของทุกคนแทบจะ คิดออกมาเหมือนกัน คือเฉินเฟิงตายแน่!

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนนั้นเพียงแค่บอกผู้หญิง ของฉินหูให้หุบปาก ฉินหู่ก็ตัดแขนของเขาแล้ว

แต่เฉินเฟิงไม่เพียงแค่ตบหน้าผู้หญิงของฉินหู่เท่านั้น ยัง หักมือผู้หญิงของเฉินหู่อีกด้วย แค่คิดก็รู้แล้ว ฉินหูจะทำยัง ไงกับเขา!

แค่ฆ่าเขาก็ถือว่าเบาแล้ว!

ฉินหูกวาดสายตามองไปที่เฉินเฟิง เดิมที่คิดว่าหลังจากที่ เฉินเฟิงเห็นการกระทำที่โหดเหี้ยมของเขาแล้ว คงจะต้อง ตกใจจนหน้าเปลี่ยนสีเป็นแน่ ถึงขั้นกับคุกเข่าร้องขอความ เมตตา แต่ที่ไหนได้ เฉินเฟิงกับแสดงท่าทางที่สงบนิ่ง ไม่ ขมวดคิ้วเลยสักนิด

สีหน้าของฉินหูเคร่งขรึมขึ้นทันที ผู้ชายคนที่อยู่ตรงหน้า นั้นช่างกล้ามาก ไม่เหมือนกับเจ้าหน้าที่รักษาความ ปลอดภัยเมื่อตะกี้เลย แค่เห็นมีดของเขา ก็กลัวจนฉีรด กางเกงแล้ว

“เฮ้ย ไอ้น้องนายว่ามาสิ จะให้จัดการยังไง? ” ฉินหู่นำ มีดเหน็บที่เปื้อนเลือดโยนไปที่ด้านหน้าของเฉินเฟิง พูด ด้วยน้ำเสียงที่ทุ้มต่ำ
“นายอยากจะจัดการยังไง? “เฉินเฟิงถามด้วยท่าทางที่

สงบนิ่ง

เฉินเฟิงกวาดสายตามองไปทางเสี้ยเมิ่งเหยาที่นั่งอยู่บน เก้าอี้ เมื่อเห็นรอยฝ่ามือที่ประทับอยู่บนใบหน้าของเสี้ยเมิ่ง เหยา เขาก็พอจะเดาจุดจบของเรื่องนี้ได้แล้ว

ไม่สงสัยแม้แต่น้อย เป็นหยานชุนเหมยที่เริ่มยั่วโมโหเสี้ย เมิ่งเหยาก่อน ฉินหูรู้จักภรรยาของตัวเองดี โดยปกติแล้วก็ จะอาศัยอำนาจของเขา ทำตัวหยิ่งผยองอย่างมาก เรื่องตบ ตีกับคนอื่นทำมาแล้วไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้ง แต่ทุกครั้ง ก็ เป็นเขาที่ออกหน้ามาช่วยแก้ไขปัญหา

แต่ครั้งนี้ กลับเห็นได้ชัดว่าเตะลงบนแผ่นเหล็ก

“อย่างนี้แล้วกัน ไอ้น้อง ฉันก็จะไม่ทำให้นายลำบากใจ นายใช้มือไหนตบเมียของฉัน นายก็ตัดมือนั้นทิ้งซะ ถือซะ ว่าชดใช้ให้กับเมียของฉัน” ฉินหู่พูดพร้อมหรี่ตาลง คำพูด ของเขาเพียงแค่หยั่งเชิง หากเฉินเฟิงยอมที่ตัดมือ ก็เห็นได้ ชัดว่าเฉินเฟิงไม่ได้มีความมั่นใจอะไร เมื่อกี้ก็แค่เสแสร้ง นอกจากที่เขาต้องการมือหนึ่งข้างของเฉินเฟิงแล้ว เขายัง จะต้องการชีวิตของเฉินเฟิงด้วย

แต่หากเฉินเฟิงไม่ยอมอ่อนให้ งั้นเขาจะลองคิดดูว่า เฉินเฟิงมีผู้หนุนหลังที่ไม่ธรรมดาอยู่จริงๆเหรอ

“ที่รัก ฉันไม่ต้องการมือของเขา! ฉันต้องการฆ่าเขา!

หยานชุนเหมยรีบตะโกนพูดด้วยน้ำเสียงที่แหลมคม เขา

กลับไม่รู้ความคิดที่แท้จริงของฉินหู่เลยยังคิดว่าฉินหู

วางแผนจะไว้ชีวิตเฉินเฟิงจริงๆอีก
“หุบปาก! ” ฉินหุ่มองไปทางหยานชุนเหมยด้วยท่าทางที่ ไม่พอใจเล็กน้อย เมียโง่ๆอย่างนี้ วันๆก็รู้จักแต่จะสร้าง ปัญหาให้เขา

หยานชุนเหมยหุบปากเงียบทันที แม้แต่หน้าของฉินหูเธอ

ก็ยังไม่กล้ามอง

“ไอ้น้อง คิดได้แล้วหรือยัง? หากนายไม่กล้าที่จะลงมือ เอง ฉันทำแทนนายได้” ฉินหู่พูดอย่างยิ้มกรุ้มกริ่ม แต่หาก เฉินเฟิงแสดงท่าทางที่ยอมอ่อนให้ งั้นเขาก็ยิ่งจะฉีก เฉินเฟิงเป็นชิ้นๆ

เฉินเฟิงส่ายหน้า พูดอย่างยิ้มๆ : “ฉันคิดว่าข้อเสนอของ เมียนายไม่เลวเลยน่ะ นาย….อยากจะฆ่าฉันไหม?

ห้า

ผู้คนตรงนั้นอดไม่ได้ที่จะสูดลมหายใจเข้าอย่างตกใจ เฉินเฟิงรนหาที่ตายเหรอ?

ฉินหูคิดอยากจะปล่อยคุณไปแล้ว คิดไม่ถึงว่าคุณยังจะ วิ่งไปยั่วคนเขาอีก?

“ไอ้น้อง นี่นายกำลังล้อฉันเล่นอยู่เหรอ? ” สีหน้าของฉิน หู่ค่อนข้างที่จะเคร่งขรึม เขากลับไม่รู้สึกว่าเฉินเฟิงกำลังยั่ว ยุเขาอยู่ ในทางกลับกัน เฉินเฟิงมีความมั่นใจมากพอ เขา ไม่กลัวตัวเอง!

“ล้อเล่น? ” เฉินเฟิงหรี่ตามอง สีหน้าที่เย็นชา : “นายคิด ว่าคนอย่างนาย มีค่าพอที่ฉันจะมาเล่นตลกด้วยเหรอ!