บทที่ 910 ไปมาหาถึงที่

แต่ว่าเรื่องบางอย่างก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปตามที่คิดเสมอ อาจจะ

ถ้าไม่มีเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่นี้แล้ว เฉินเฟิงก็คงจะได้ลิ้ม รสสวาทสักครั้งหนึ่งจริงๆก็ได้ แต่ตอนนี้รู้ว่าLeonaจะต้องตกใจ กลัวอย่างแน่นอน ถึงอย่างไรเงินเฟิงก็ไม่มีทางที่จะทำเรื่องอย่าง นั้นออกมาได้เด็ดขาด

เมื่อไปส่งLeonaถึงที่ห้องของเธอเองแล้ว Leonaก็ยิ้มอย่าง เย้ายวนแล้วพูดว่า “คุณคิดอยากจะอยู่ต่อที่นี่ไหมคะ?”

เฉินเฟิงกลับไม่มีความคิดที่จะหยอกเล่นอีก แล้วพูดอย่าง จริงจังว่า “หยุดเล่นได้แล้ว ตอนนี้คุณพยายามที่จะใช้ความคิด แบบนี้มากลบเกลื่อนเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อครู่ แต่ว่าสิ่งที่คุณ ต้องการตอนนี้ไม่ใช่การปลดปล่อยที่ตื่นเต้นอะไรแบบนั้น แต่ กลับเป็นการพักผ่อนที่สบายใจมากกว่า”

ความคิดในใจของLeonaดูเหมือนถูกมองทะลุปรุโปร่ง ทำให้ ดูราวกับเป็นกระต่ายขาวตัวหนึ่งที่ทำอะไรไม่ถูก

เฉินเฟิงจึงค่อยๆวางตัวเธอลงบนเตียง แล้วถลกมุมด้านหนึ่ง ของชุดกี่เพ้าขึ้นมา ขาเรียวยาวที่ขาวทั้งหิมะนั้นก็ปรากฏอยู่ตรง หน้าของเฉินเฟิง

ในใจคิดอยากจะไปสัมผัสลูบไล้ผิวที่ใสนุ่มเด้งนั้นเสียเหลือ เกิน แต่เฉินเฟิงก็หยุดความคิดในสมองเช่นนั้นไปได้ จึงละ สายตาหันไปมองตรงหัวเข่าที่บาดเจ็บของLeona
ผิวหนังตรงนั้นถลอกไปบ้าง มีเลือดออกมาเล็กน้อย เฉินเฟิง จึงไปหายาห้ามเลือดที่อยู่ในลิ้นชักของห้องพัก โรงแรม แล้วหยิบ ออกมาเตรียมที่จะทําให้กับLeona

Leonaถามด้วยความกังวลว่า “มันจะทิ้งรอยแผลเป็นไว้หรือ เปล่านะ”

เฉินเฟิงพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่หรอก บาดเจ็บอย่างนี้จะหายไป ได้อย่างรวดเร็ว ไม่เหลือร่องรอยแผลเป็นให้เห็นเลยแม้แต่นิด เดียว”

ได้ยินเฉินเฟิงพูดเช่นนี้แล้ว Leonaจึงค่อยสบายใจขึ้น

หลังจากที่จัดการกับบาดแผลเรียบร้อยแล้ว เฉินเฟิงก็ลุกขึ้น ยืนเพื่อเตรียมตัวร่ำลา เขาคงก็ไม่คิดที่จะอยู่ร่วมสวาทกับผู้หญิง คนหนึ่งภายใต้สถานการณ์เช่นนี้

“คุณก็พักผ่อนให้สบายเถอะ เรื่องแบบนี้รอให้อารมณ์สงบนิ่ง ลงก่อน เดี๋ยวมันก็ผ่านไปเองแหละ หลังจากสองวันนี้แล้วถ้าคุณ ยังไม่ลืมผมล่ะก็ ผมค่อยมาคุยเรื่องน้ำหอมกับคุณอีกทีนะ เฉินเฟิงพูดพลางมองดูLeonaที่นอนอยู่บนเตียงด้วยท่าทางที่ อ่อนเพลีย

Leonaได้แต่มองเฉินเฟิงด้วยความโกรธเคือง ราวกับว่า เฉินเฟิงไปทําเรื่องอะไรที่ผิดต่อเธออย่างให้อภัยไม่ได้

เฉินเฟิงกลับไม่กล้าที่จะอยู่ต่อไป ถ้าหากขืนยังอยู่ต่อไปอีก เขากลัวจริงๆว่าตัวเองจะไม่สามารถหักห้ามใจตัวเองไว้ได้ แล้ว เขมือบLeonaเข้าไปจริงๆ
ช่วยLeonaปิดประตูห้องเสร็จแล้ว เฉินเฟิงก็เดินออกจากที่นี่ ไป

ตอนที่เดินผ่านชั้นล่างนั้น เขาก็เห็นมีคนเข้ามาจับฆาตกรคน นั้นไว้แล้ว ดูเหมือนว่ามีคนกำลังจะตามหาตัวเขาอยู่ อาจจะ ต้องการให้เขาช่วยเล่ารายละเอียดเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นขณะนั้น แต่เฉินเฟิงกลัวเรื่องยุ่งยาก จึงค่อยๆแอบหลบหนีออกไป

คิดว่าข่าวพรุ่งนี้จะต้องพูดถึงวีรบุรุษที่ไม่ประสงค์ออกนาม อย่างแน่นอน

แต่เรื่องพวกนี้ก็ไม่ค่อยเกี่ยวข้องอะไรกับเฉินเฟิงสักเท่าไหร่

เพราะว่าไม่มีรถกลับไป เฉินเฟิงจึงโทรศัพท์ให้ไปชิง ในไม่ช้า ชายร่างก๋าย่าที่เคยไปส่งเฉินเฟิงขึ้นไปบนเขาคนนั้นก็ได้ขับรถ มารับ

“คุณชายเฉิน คุณทำไมอยู่คนเดียว ทำไมไม่ไปสนุกกับ

คุณชายไปพวกเขาล่ะ?”

เฉินเฟิงส่ายหน้า “ไม่ชอบความครึกครื้นอย่างนั้น ก็รู้สึกเซ็ง เหมือนกัน แกพาฉันกลับไปดีกว่านะ

ชายคนนั้นก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว จึงขับรถไปส่งเฉินเฟิงที่ คฤหาสน์บนเขา

คิดไม่ถึงเลยว่าเวลานี้แล้ว เสี่ยวเยี่ยังนั่งรออยู่ เมื่อเธอเห็น เฉินเฟิงกลับมา ก็รีบวิ่งเข้าไปด้วยความดีใจ

“คุณทำไมยังไม่นอนล่ะ คุณไม่ใช่พอถึงสามทุ่มก็ง่วงจนไม่ไหวแล้ว จะต้องไปนอนให้ได้ไม่ใช่เหรอ?” เฉินเฟิงถามเสี่ยวเย

ดูไปแล้วท่าทางเสียวเก็ง่วงนอนเล็กน้อย แต่ว่าเมื่อเห็น เฉินเฟิงแล้ว ก็ยังพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณชายเฉิน คุณยังไม่กลับ มา ฉันก็ไม่กล้าไปนอนคนเดียว ฉันกลัวว่าคุณกลับมาแล้วมีอะไร ต้องการเรียกใช้ฉัน

เฉินเฟิงยิ้มแล้วเขกหน้าผากของเสี่ยวเยเบาๆหนึ่งที แล้วพูดว่า “ก็แกกลัวที่จะนอนคนเดียวล่ะสิ งั้นถ้าฉันไม่กลับมาเลย คุณก็ไม่ ต้องนอนแล้ว ใช่หรือเปล่าล่ะ?”

เสี่ยวเย่ก็หัวเราะแฮะๆ ดูเหมือนว่าเฉินเพิ่งจะพูดแทงใจ แล้ว เสีย

เฉินเฟิงก็พูดว่า “เอาเถอะ คุณรีบไปนอนได้แล้ว ฉันไม่มีอะไรที่ จะต้องใช้คุณอีกแล้ว เรื่องพวกนั้นฉันจัดการเองได้

แต่ว่าเสี่ยวเพูดอย่างยืนหยัดว่า “ฉันมีหน้าที่ต้องมาดูแลคุณ ชายเฉินอยู่แล้ว จะให้คุณชายเฉินทำเองได้ยังไงกัน อีกอย่างคุณ ก็ยังบาดเจ็บอยู่ คุณอยากจะทำอะไรก็บอกเสียวเย่มาได้เลย”

เฉินเพิ่งรู้ว่าเด็กสาวคนนี้ดื้อรั้นขึ้นมา ยากที่จะพูดให้เชื่อฟังได้ ดังนั้นจึงแกล้งทำเป็นโกรธแล้วพูดว่า “ถ้าคุณยังไม่ไปนอนอีกละ ก็ฉันคงต้องหักเงินเดือนคุณแล้ว เงินเดือนเดือนนี้ก็จะถูกหัก หมดเกลี้ยงแบบนั้นเลย

เมื่อได้ยินว่าเงินเดือนที่ตัวเองเป็นห่วงที่สุดจะต้องถูกหักแล้ว เสี่ยวเย่ก็รู้สึกอัดอั้นตันใจขึ้นมาทันที
“เอาล่ะ คุณไปนอนเถอะ ฉันก็แค่ล้อเล่นกับคุณเท่านั้นเอง คุณ คงไม่ใช่ว่าแม้แต่คำพูดของฉันก็ไม่ยอมเชื่อฟังเลยนะ” เฉินเฟิงก็ ได้แต่พูดปลอบโยนอย่างจนใจ

เสี่ยวเย่ก็รู้ความหมายของเฉินเฟิง ได้แต่เดินหันหลังกลับไป ห้องตัวเองด้วยอารมณ์

หงุดหงิดเล็กน้อย

ความจริงแล้วก็ไม่จำเป็นจะต้องใช้เสี่ยวเย่เลย หลังจากที่อาบ น้ำล้างหน้าเสร็จแล้ว เฉินเฟิงก็นอนแผ่ลงบนเตียง แล้วหลับปุ๋ย ไปเลย

ตอนเช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น ไปซึ่งก็ขึ้นมาหาบนเขา

เฉินเฟิงก็ถูกเขาปลุกจนตื่นขึ้นมา

เสี่ยวเยก็กำลังเตรียมอาหารเช้าอยู่อีกด้านหนึ่ง เฉินเฟิงก็มอง หน้าไปวิ่งด้วยความโกรธแค้น ส่วนไปชิงก็มีความรู้สึกสำนึกผิด บ้างเล็กน้อย

แต่ว่าความดีใจของเขากลับไม่สามารถกลบเกลื่อนเอาไว้ได้

“พูดมาเลย ยังมีอะไรอีกล่ะ” เฉินเฟิงพูดอย่างไม่สบอารมณ์

ไป๋ซิงพูดด้วยความดีใจว่า “Southcoก็ได้เปลี่ยนไป ออกไป แล้ว ตอนนี้คนที่รับผิดชอบโครงการที่ทะเลทรายของSouthco คือตัวฉันแล้ว ส่วนคนของตระกูลไปทั้งหมดตอนนี้ก็ล้วนแต่ให้ ความเคารพฉันเป็นพิเศษ ฉันพูดอะไรพวกเขาก็ไม่กล้าคัดค้าน ทั้งนั้นเลย แก……”
ไม่รอให้ไปชิงพูดจบ เฉินเฟิงก็พูดขัดคอขึ้นมาว่า “แกคงไม่ใช่ เพราะว่าเรื่องนี้จึงมาถึงที่นี่หรอกนะ งั้นแกก็กลับไปเสียดีกว่า ฉัน คงไม่อยากจะฟังแกมาแบ่งปันความสุขที่นี่หรอกนะ ฉันไม่สนใจ กับความยินดีแบบนี้เลยแม้แต่นิดเดียว”

ไปชิงรู้สึกเสียหน้าบ้างที่ถูกตัดตอนคำพูดของตัวเอง เฉินเฟิงก็พูดอีกว่า “งั้นตอนนี้แกยังไม่ไปอีกเหรอ? คิดจะทำ อะไรอีกล่ะ หรือจะรอให้ฉันเลี้ยงแกกินข้าว?”

ไปซึ่งก็รู้ว่าเฉินเฟิงกำลังโมโหอยู่ จึงไม่กล้าที่จะเถียงกับเขา ได้แต่โบกมือแล้วพูดว่า “ไม่ใช่อย่างนั้น เพียงแต่ว่าฉันไม่รู้ว่าจะ ขอบคุณคุณชายเฉินยังไงดี ดังนั้นฉันคิดว่าจะเลี้ยงคุณชายเฉินกิ นข้าวสักมื้อ ก็ต้องเป็นโรงแรมเมื่อคืนนี้เหมือนเดิม แล้วก็ยังมี สาวๆทั้งสี่คนนั้นด้วย”

เขาพูดพลางก็แสดงรอยยิ้มลามกออกมา

เฉินเฟิงเตะเขาไปหนึ่งที่อย่างไม่สบอารมณ์ แล้วพูดว่า “ไป ไป อย่าคิดว่าฉันจะเป็นเหมือนพวกแกนะ ฉันไม่ใช่คนแบบนั้น

สุดท้ายแล้ว ไปซิงเองก็ได้แต่เดินออกไปจากที่นี่ลำพังคนเดียว

เดิมทีนึกว่าเรื่องนี้น่าจะจบลงเพียงเท่านี้ เฉินเฟิงคิดว่าตัวเอง ควรจะหาเวลาไปพบกับLeonaหรือไม่ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะติดต่อกับผู้ หญิงคนนี้ได้อย่างไร ตอนนี้แม้แต่โทรศัพท์ก็ยังติดต่อไม่ได้แล้ว

ในระหว่างช่วงเวลาที่เขาคิดฟุ้งซ่านอยู่นั้น หลังจากที่ไปชิงจากไปแล้วสามวัน ไปก็ถึงกับขึ้นมาหาถึงที่
นี่เป็นเรื่องที่เงินเฟิงคาดคิดไม่ถึงมาก่อนเลย

เขาขึ้นมาเพียงคนเดียว ในรถไม่มีคนอื่นอีกเลย แม้แต่มือปืน ก็ไม่มี ดูเหมือนว่าก็ไม่กลัวเฉินเพิ่งจะทำอะไรเขาด้วย

เฉินเฟิงนั่งอยู่ที่นั่น เขาเดินเข้ามาถึงตรงหน้าเฉินเฟิง แล้ว ทักทายอย่างนอบน้อมว่า “คุณชายเฉินครับ”

เฉินเฟิงไม่หันหน้าไปมองเขา ก็เพราะมีความรู้สึกที่ไม่ดีต่อเขา เท่าไหร่นัก

ส่วนไปซูก็พูดอย่างนอบน้อมเหมือนเดิมว่า “คุณชายเงินครับ เรื่องที่ผ่านมานั้นเป็นเพราะว่าฉันมีตาหามีแววไม่ ทำความผิดกับ คุณชายเฉินไว้มาก หวังว่าคุณชายเฉินเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่ถือสาเอา ความกับผู้น้อยนะครับ”