บทที่ 901 ถูกจับแล้ว

ทั้งสามคนก็เดินไปตามถนนสายเล็กๆที่เงียบสงบข้างริม ทะเลสาบนั้น สายลมจากทะเลสาบพัดผ่านมา นำพาความรู้สึก สดชื่นมาให้ บางครั้งก็ได้ยินเสียงนกที่ไม่รู้จักชื่อร้องขับขานดัง เจื้อยแจ้ว ช่างไพเราะเสนาะหูอะไรเช่นนั้น

บริเวณรอบๆก็มีคนเดินผ่านมาบ้างเป็นบางครั้ง ในสถานที่ เงียบสงบแห่งนี้ พวกเขาก็ได้ แอบดื่มกับธรรมชาติไปแล้วครึ่ง ค่อนวัน

ระหว่างทางนั้น ไปก็ยังได้แนะนำอะไรบางอย่าง พูดคุยเรื่อง ราวที่ตัวเองเคยได้ยินมาบ้าง บางทีก็พูดแซวหยอกล้อไปสอง สามคำ แต่สองสาวพี่น้องก็ได้แต่ยิ้มไปตามมารยาท ดูเหมือน รู้สึกไม่ค่อยปกติเพราะยังมีความระแวงอยู่บ้าง

พวกเขาเดินลัดเลาะไปตามริมทางทะเลสาบอยู่สักพักใหญ่ ก็ รู้สึกเหนื่อยล้าบ้างแล้ว ไปซู

จึงเสนอให้ไปพักเหนื่อยที่ศาลาริมทางสักครู่หนึ่ง

พี่น้องสองสาวก็เดินตามเขาเข้าไป

ขณะนี้ภายในศาลาก็มีคนนั่งกันอยู่แล้วสามสี่คน พวกเขาเห็น พวกไปซูเดินเข้ามา โดยเฉพาะสังเกตเห็นหลงหลินสองพี่น้อง แล้ว ไอ้คนกลุ่มนั้นตาก็ลุกวาวขึ้นมา

ถึงแม้หลงหลินสองพี่น้องถูกจ้องมองจนอึดอัดบ้างก็ตาม แต่ก็ยังคงนั่งอยู่อีกด้านหนึ่งในศาลานั้น

เดิมทีที่คิดว่าจะพักเหนื่อยสักครู่แล้วค่อยจากไป แต่กลับคิด ไม่ถึงว่ามีหนึ่งในจำนวนสามสี่คนนั้นเดินเข้ามา ไอ้หมอนี่ผมยาว ประบ่า หน้าตาดูดุร้าย

ดูเหมือนมองไม่เห็นไปเลย เดินตรงไปยังพี่น้องสองสาว

“น้องสาว ออกมาเที่ยวเหรอ? สนใจจะไปเที่ยวกับพี่เปล่าล่ะ!

ยังไม่ทันรอให้หลงหลินพวกเธออ้าปากพูดอะไรเลย ไปซูก็พูด กับชายผมยาวคนนี้ด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ไสหัวออกไปให้พ้น

ตอนนี้ชายผมยาวก็หันมามองไปซู ชี้นิ้วไปยังไปด้วยความ ดุดัน แล้วพูดกับเขาว่า “ไอ้เด็กเวร ถ้ามึงไม่อยากตายก็รีบไสหัว ออกไปไกลๆเลย”

ไป ก็ไม่พูดมาก ยื่นมือออกไปจับนิ้วมือของเขาไว้แล้วหักบิด ไปข้างหลัง คนนั้นก็ร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวด

ชายผมยาวก็ใช้มืออีกข้างหนึ่งจับนิ้วมือที่บาดเจ็บนั้นไว้ แล้ว

ตะโกนใส่ไป๋ซูว่า “กูจะกระทืบถึงให้ตายคาตีนเลย”

พวกคนกลุ่มที่มาอยู่ด้วยกันนั้นได้ยืนมองอยู่ข้างๆมาโดย ตลอด เมื่อเห็นไป์ซูเริ่มลงมือแล้ว จึงรีบบุกเข้ามาทันที

หนึ่งในนั้นก็ถามชายผมยาวที่ได้รับบาดเจ็บว่า “เกิดอะไรขึ้น เป็นยังไงบ้าง?”

“ไอ้เด็กเวรนั่นหักนิ้วมือฉัน จัดการมันเลย” ชายผมยาวตะโกนใส่

หลงหลินสองพี่น้องก็ตกใจกลัวเมื่อเห็นสถานการณ์ที่เกิดขึ้น อย่างกะทันหันเช่นนี้ ส่วนไปก็มายืนขวางอยู่ตรงด้านหน้าพวก เธอ เพื่อปกป้องพวกเธอไว้ข้างหลัง

ฝ่ายตรงข้ามสามคนนั้นชูกำปั้นขึ้นแล้วชกมายังไป แต่ไปซู ท่าทางคล่องแคล่วว่องไวมาก คนพวกนั้นก็ไม่สามารถที่จะเข้าไป ถึงตัวของไป๋ซูได้เลย ชกยังทันไม่ครบสองสาม หมัดเลย ก็ถูกไป จัดการจนลงไปนอนกองอยู่กับพื้นอย่างง่ายดาย

เหลือแต่ชายคนที่มือกุมนิ้วมือไว้คนนั้น เขาพูดด้วยสีหน้าแตก ตื่นว่า “ไอ้โคตรแม้งเอ๊ย มึงรอกอยู่ตรงนี้เลย เดี๋ยวกูจะไปตาม คนมา”

พูดจบ ก็ไม่สนใจพวกคนที่นอนอยู่บนพื้นจะค่อยๆคลานขึ้น มายังไง ตัวเองก็หันหลังกลับแล้ววิ่งหนีออกไปคนเดียวตาม ลำพัง

พวกเพื่อนของเขาที่มาด้วยกันนั้นก็รีบวิ่งตามหลังออกจาก

ศาลานี้ไป ตอนนี้ไป ก็หันกลับไปมองสองสาวพี่น้อง ถามอย่างเป็นห่วง

ว่า “พวกคุณตกใจอะไรหรือเปล่า?”

หลงหลินสองพี่น้องต่างก็ส่ายหัว ถึงแม้ได้ขับไล่พวกคนกลุ่ม นั้นไปแล้วก็ตาม แต่ว่าหลงหลินก็ยังกังวลคำพูดของชายผมยาว คนนั้น จึงถามว่า “พวกเขายังจะกลับมาอีกจริงรึเปล่า?”
ไป๋ซูพูดด้วยรอยยิ้มว่า “พวกนักเลงปลายแถวแบบนี้ เดิมทีก็ เป็นพวกเดนมนุษย์อยู่แล้ว ก็ได้แต่ใช้คําพูดรุนแรงไปงั้นแหละ ไม่ต้องไปใส่ใจอะไรมากหรอก

มองดูท่าทางไปที่ไม่แยแสเช่นนั้น หลงหลินสองพี่น้องก็ค่อย สบายใจขึ้นบ้างแล้ว

ทั้งสามคนก็นั่งพักเหนื่อยอยู่ภายในศาลาที่ไม่มีคนแห่งนี้ไป สักครู่หนึ่ง เห็นว่าได้เวลาพอสมควรแล้ว หลงหลินจึงเสนอว่าควร จะกลับไปได้แล้ว

ถึงแม้ไปยังคิดอยากจะอยู่ต่ออีกสักพักหนึ่ง แต่ก็ไม่ปฏิเสธ คําพูดของหลงหลิน

ทั้งสามคนจึงเดินย้อนกลับไป แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะเจอกับคน

พวกที่เพิ่งหนีไปเมื่อกี้มายืนดักอยู่ตรงหน้าปากทาง

ชายผมยาวคนนั้นได้พันแผลนิ้วมือที่ได้รับบาดเจ็บไว้แล้ว ยังมี อีกสิบกว่าคนตามหลังเขาอยู่ ดูเหมือนว่าน่าจะเป็นพวกคนที่เขา ไปหามาจัดการกับไป๋ซูโดยเฉพาะ

“ไอ้เด็กเวร แม้งมึงคิดจะหนีเหรอไงวะ” ชายผมยาวพูดอย่าง โอหัง

ไป๋ซูก็ได้ปกป้องพี่น้องสองสาวไว้ข้างหลังอีกครั้งหนึ่ง แล้ว หยิบกุญแจรถส่งให้กับมือหลงหลิน พูดด้วยเสียงเบาว่า “เดี่ยว ถ้าเกิดต่อสู้ขึ้นมาแล้ว พวกคุณก็รีบวิ่งไปที่รถเลยนะ ฉันกลัวว่า พวกเขาจะจับพวกคุณมาข่มขู่ฉัน
หลงหลินสองพี่น้องก็พยักหน้า

แต่ในเวลานี้ไอ้คนพวกนั้นก็ได้บุกเข้ามาแล้ว ทั้งเจ็ดแปดคน นั้นในมือต่างก็พกอาวุธมาด้วย

ไป ตะโกนว่า “หนีเร็ว!!

หลงหลินสองพี่น้องก็รีบวิ่งไปยังที่ที่รถจอดอยู่ แต่ว่านอกจาก พวกที่รุมไป๋ซูอยู่เจ็ดแปด คนนั้นแล้ว ยังมีอีกหลายคนที่กำลัง จับตามองหลงหลินสองพี่น้องอยู่

เมื่อเห็นหลงหลินสองพี่น้องเริ่มวิ่งหนี ก็รีบวิ่งไล่ตามไปทันที

ถึงแม้พวกเธอทั้งสองวิ่งหนีอย่างสุดฤทธิ์แล้วก็ตาม แต่สุดท้าย ก็สู้พละกำลังของไอ้จิ๊กโก๋พวกนี้ไม่ได้ ไอ้ตัวแสบคนหนึ่งยื่นมือไป กระชากผมของหลงหลินไว้

เฟิง ตะโกนร้องด้วยความเจ็บปวด ได้แต่หันหน้ามาสะบัด เพื่อดิ้นให้หลุดออกไป หลงหลินเห็นเพิ่งถูกจับ จึงหยุดวิ่งต่อ แล้วเข้ามาช่วยเธอ

แต่ว่าอีกสองคนก็ตามมาจับแขนของหลงหลินไว้ กำลังของ พวกเขาแรงมาก ไม่ว่าหลงหลินจะสะบัดยังไง ก็ไม่มีทางดิ้นหลุด ออกมาได้

ในที่สุดเสียงร้องของพวกเธอทั้งสองก็ทำให้ไปซูต้องหันไป มอง

“ปล่อยพวกเธอไปนะ!” เขาตะโกนใส่คนพวกนั้น
แต่ว่าไอ้คนพวกนั้นย่อมไม่สนใจที่จะทำตามแน่นอน ชายผม

ยาวก็ตะคอกเสียงดังขึ้นว่า “หยุดสู้เดี๋ยวนี้เลยนะ ถ้ามึงยังไม่ หยุดละก็ กูก็จะกรีดหน้าสาวน้อยคนนี้เลย เขาก็ทําท่ายื่นมืดในมือแทงไปยังเพิ่งทำให้เพิ่งตกใจ ตะโกนร้องออกมาอีก

ไป๋ซูมองพวกเขาด้วยความโกรธแค้น แต่ก็ต้องหยุดการต่อสู้ ของตัวเองลงอย่างไม่มีทางเลือก

จากนั้นก็มีคนเดินเข้าไปชกหน้าไปไปหนึ่งที่จนปากแตก ทําให้ไปซูกระอักเลือดออกมา

“แม้งเอ๊ย ไอ้เด็กเวรแกเก่งนักไม่ใช่เหรอวะ?”

จากนั้นก็ชกไปอีกหมัด แต่คราวนี้ชกเข้าไปตรงหน้าท้องของ

ไปซู

ร่างของไป ก็โค้งงอลงอย่างหมดเรี่ยวแรง

หลงหลินก็ตะโกนใส่พวกเขาว่า “อย่าทำร้ายเขาอีกเลย”

ชายผมยาวที่ยืนอยู่ข้างๆเธอก็หัวเราะแล้วพูดว่า “ยังไงล่ะ นั่ง หนูน้อยเจ็บใจเหรอจ๊ะ งั้นพี่หยุดก็ได้ ตอนนี้ก็มาเป็นเพื่อนกับพี่ ได้แล้วสินะ”

หลงหลินทําตาถลน ใส่เขา แต่ไอ้หมอนั่นก็ไม่สนใจ ได้แต่ยิ้ม แล้วยื่นมือไปลูบแก้มของหลงหลิน หลงหลินคิดอยากจะหลบ หน้าหนี แต่ตัวก็ยังถูกคนจับเอาไว้ แล้วเธอจะหลบไปไหนได้อีก
มือที่เหนียวหนึบหนับนั้นมาแตะโดนหน้าของเธอ ทําให้เธอ ขมวดคิ้วขึ้นด้วยความขยะแขยง

แต่ว่าดูเหมือนชายผมยาวคนนั้นมีความสุขที่จะได้เห็นท่าทีที่ ทรมานของหลงหลินเช่นนี้

รอบๆบริเวณนั้นก็มีผู้คนแถวนั้นหันมามอง คนที่อยู่ข้างๆชาย ผมยาวก็พูดว่า “คนพวกนั้นอาจจะไปแจ้งความก็ได้ พวกเราพา พวกเขากลับไปก่อนดีกว่านะ

ชายผมยาวมองไปยังรอบๆบริเวณนั้น ก็รู้สึกว่าไม่ควรจะอยู่ที่ นี่ต่อไปจริงๆ จึงพูดตะโกนว่า “จับผู้ชายนั้นมัดเอาไว้ แล้วพา พวกเขากลับไปด้วยกัน

ในที่สุด ไป๋ซูและหลงหลินสองพี่น้องก็ถูกจับไปขึ้นรถตู้คันหนึ่ง ถูกจับมัดมือมัดเท้าและปิดปากเอาไว้ ทำอะไรไม่ได้อีกเลย

กลับมายังคฤหาสน์ของตระกูลเจียน ภายในห้องใต้ดินที่ เฉินเฟิงอยู่นั้น มีชายคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าของเขา เป็นผู้ชายที่มี รูปร่างผอมเพรียว