บทที่ 897 เจรจายอมความ

เฟิงซีเอาอาหารกล่องหนึ่งชุดขึ้นไปให้ตรงหน้าของหลงหลิน จากนั้นก็พูดว่า “ท่าทางของพวกเราอย่างนี้มันดูช่างโหดร้ายเกิน ไปนะ”

แต่ว่าหลงหลินกลับพูดอย่างเย็นชาว่า “พวกเขาจับเฉินเฟิงไป แล้ว ไอ้หมอนี่ก็อยู่ที่นี่ด้วย ก็ไม่มีทางที่จะหลุดพ้นจากข้อสงสัยนี้ ไปได้หรอก เขาอาจจะแกล้งแสดงทุกอย่างออกมาก็ได้ ต่อให้รู้ ว่าเฉินเฟิงอยู่ไหน ก็ไม่ยอมบอกพวกเราหรอก”

เพิ่งถามด้วยความอยากรู้ว่า “งั้นพวกเราจะทำยังไงดีล่ะ พวกเขาควบคุมเงินเฟิงไว้แล้ว ดูเหมือนไม่ค่อยสนใจพวกเรา เลย มันเป็นเพราะอะไรกันล่ะ?”

หลงหลินก็ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วตอบว่า “ฉันคาดเดาว่าเรื่อง ที่พวกเขาบุกเข้าไปในบ้าน คุณท่านเขียนคนนั้นไม่ใช่เป็นคน บงการ ดังนั้นหลังจากที่เขารู้เรื่องแล้ว ก็รู้สึกละอายใจต่อพวก เรามาก ก็อาจจะเป็นเพราะว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับอาจาร ยังพวกเรา ทำให้เขาไม่สะดวกที่จะลงมือกับพวกเรา

เพิ่งซีถามว่า “แล้วเฉินเฟิงล่ะ?”

หลงหลินพูดว่า “แกบอกไม่ใช่เหรอว่าเฉินเฟิงฆ่าคุณชายเจ๋อะ ไรนั่น? ความแค้นแบบนี้มันไม่มีทางที่จะให้อภัยกันได้หรอก ถึง แม้คุณชายเจ๋นั่นทําความผิดอยู่ก่อนแล้วก็ตาม พวกเขาก็ยังคง โกรธแค้นอยู่ดี ดังนั้นถ้าพวกเราไม่สามารถที่จะช่วยเฉินเพิ่งออกมาได้ละก็ เขาจะต้องประสบเคราะห์ร้ายอย่างแน่นอน

สีหน้าเพิ่งซีก็เป็นกังวล แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี

จนกระทั่งผ่านไปหนึ่งวันแล้ว ในที่สุดคุณท่านเขียนคนนั้นก็ ยอมพบหน้าพวกเธอทั้งสอง

เวลาใกล้จะพลบค่ำแล้ว ไปเข้ามาเคาะห้องนอนของพี่น้อง สองสาว เป็นเพราะว่าสองวันมานี้มีความรู้สึกหวาดกลัว ดังนั้น เพิ่งจึงมาอยู่ร่วมห้องเดียวกับหลงหลินตลอดเวลา แม้แต่เป็น เวลากลางคืนก็นอนอยู่บนเตียงเดียวกัน

เพิ่งเปิดประตู พบว่าเป็นไป ยังคงถามอย่างไม่สบอารมณ์ เช่นเดิมว่า “ทําไมเป็นคุณอีกแล้วล่ะ?”

ไป พูดว่า “คุณปู่เฉียนกลับมาแล้ว เขาอยากพบพวกคุณ

ตอนนี้พวกคุณพอมีเวลาว่างหรือเปล่า?”

เมื่อได้ยินว่าชายชรากลับมาแล้ว เพิ่งรีบหันไปตะโกนพูดกับ หลงหลินด้วยความดีใจว่า “พี่เขากลับมาแล้ว

หลงหลินพยักหน้าแล้วพูดว่า “ฉันได้ยินแล้ว แกไม่ต้องพูดซ้ำ หรอก พวกเราไปหาเขาตอนนี้ได้เลย

ดังนั้นไปซูจึงพาทั้งสองคนมุ่งตรงไปยังเขตบริเวณอีกโซนหนึ่ง

“พวกคุณตามหาคุณปู่เฉียนมีเรื่องอะไรกันแน่เหรอ? สองวัน มานี้เฝ้ารออยู่ตลอดเลย หรือว่าคุณปู่เฉียนติดหนี้อะไรพวกคุณเห รอ?” ไปถามด้วยความอยากรู้อยากเห็น
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ” น้ำเสียงของหลงหลินก็ยังคง เยือกเย็นมาก

แต่ไป๋ซูกลับพูดว่า “ถ้าฉันรู้สาเหตุที่มาที่ไปของเรื่องราวแล้ว ฉันสามารถช่วยเหลือพวกคุณทั้งสองได้นะ ความสัมพันธ์ระหว่าง ฉันกับคุณปู่เฉียนก็นับว่าไม่เลวเลย ฉันคิดว่าถ้าฉันช่วยพูดจา หว่านล้อมสักสองสามคำ ก็คงไม่ใช่เรื่องผิดอะไรนี่นา”

หลงหลินถามอย่างแปลกใจว่า “ที่คุณบอกว่าความสัมพันธ์ ระหว่างคุณกับเขาดีมาก พวกคุณเกี่ยวข้องเป็นอะไรกันแน่ มันคง ไม่ใช่ว่าแค่อาศัยคำพูดของคุณเพียงคำเดียว คุณท่านเขียนก็ถึง กับเปลี่ยนใจกับเรื่องที่ไม่ยอมตกลงแต่แรกนั้นได้นะ”

ไปซูพูดว่า “มันคงไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แต่ถ้าเป็นเรื่องที่เกี่ยว กับเงินทองหรือว่าเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยสำคัญเท่าไหร่นัก ฉันก็คงจะ ช่วยเหลือพวกคุณได้บ้าง

หลงหลินเกิดความสงสัยมากยิ่งขึ้น คำพูดนี้ทำให้คนรู้สึกไม่ อยากจะเชื่อเลย เรื่องที่เกี่ยวกับเงินๆทองๆเป็นเรื่องเล็กแล้วล่ะก็ งั้นก็แทบจะไม่มีอะไรที่เป็นเรื่องใหญ่อีกแล้ว

หลงหลินก็ไม่ได้พูดอะไรต่อไปอีก ผ่านไปไม่นานนัก ทั้งสาม คนก็มาถึงห้องหนังสือของคุณท่านเขียนแล้ว

ไปอยู่ข้างหน้าแล้วเคาะประตู เมื่อได้ยินเสียงตอบรับของคุณ ท่านเฉียนแล้ว เขาจึงเปิดประตูออก ทั้งสามคนก็เดินเข้าไปด้วย กัน

หลงหลินมองไปยังไปซูด้วยความแปลกใจ ราวกับจะบอกว่าการสนทนาระหว่างเธอกับคุณท่านเฉียนนั้นไม่ต้องการให้เขา ร่วมอยู่ด้วย

แต่ว่าไป กลับดูเหมือนว่ามองไม่เห็นอะไรเลย เดินเข้าไปใน ห้องหนังสือแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง

ส่วนคุณท่านเขียนก็ยิ่งไม่คิดที่จะให้เขาออกไป หลงหลินจึงได้

แต่อดทนไว้

เมื่อเข้าไปในห้องหนังสือแล้ว ชายชรากำลังนั่งดูอะไรอยู่บน โต๊ะทํางาน เมื่อหลงหลินพวกเขาเข้ามาแล้ว เขาจึงเก็บข้อมูล พวกนั้นไว้ด้านข้าง

สีหน้าของชายชราแลดูไม่เลวนัก ดูไม่เหมือนคนที่เพิ่งจะสูญ เสียลูกหลานไป เมื่อเห็นสองสาวพี่น้องแล้ว สีหน้าเขาก็เริ่มเงียบ ขรึมลงเล็กน้อย พูดกับหลงหลินว่า “ต้องขอโทษจริงๆ ไม่กี่วันมา นี้ทางบริษัทมีเรื่องยุ่งเหยิงมาก ฉันจึงปลีกตัวออกมาไม่ได้เลย ไม่รู้ว่าคุณหนูทั้งสองอยู่ที่นี่เป็นยังไงบ้าง เจ้าหนุ่มไปคนนี้น่าจะ ทำตามคำสั่งของฉันทุกอย่าง ดูแลทั้งสองท่านได้อย่างดีนะ

ถึงแม้ว่าหลงหลินพวกเธอไม่ค่อยชอบหน้าไปเท่าไหร่นัก แต่ สองวันมานี้เขากลับได้ดูแลพวกเธอเป็นอย่างดี หลงหลินก็พยัก หน้าอย่างจริงจัง แล้วพูดว่า “ถึงแม้พักอยู่ที่นี่ได้สองวันแล้ว แต่ พวกเราก็จะไม่ค่อยเต็มใจเท่าไรนัก เดิมทีบ้านที่พวกเราอาศัย อยู่………

ชายชราก็รู้ว่าตัวเองมีความผิด เมื่อได้ยินหลงหลินพูดเช่นนี้ แล้ว จึงรีบขอโทษว่า “หลานชายของฉันดื้อรั้นมากเกินไป ต้องโทษฉันที่อบรมสั่งสอนไม่ดีเอง พ่อแม่เขาเสียไปนานแล้ว ฉัน ก็ตามใจเขามาตลอดจนเคยตัว นิสัยจึงกลายเป็นอย่างนี้ ถึงแม้ ลับหลังฉันเขาไปก่อเรื่องพวกนั้นขึ้นมาก็จริง แต่ว่าฉันก็ยังไม่พ้น ผิดอยู่ดี

ถ้ามีอะไรที่สามารถชดใช้ให้กับคุณหนูทั้งสองได้ละก็ ฉันจะ พยายามทําอย่างเต็มที่ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม”

หลงหลินกลับพูดอย่างไม่พอใจว่า “เพียงแค่คำพูดของท่านที่ ว่าจะทำเต็มที่นั้น ก็จะสามารถชดใช้ความเสียหายของพวกเรา ได้งั้นเหรอ? กับการที่พวกเราต้องตกใจขวัญผวามาเป็นเวลา นานขนาดนั้น จนเกือบจะคิดว่าตัวเองตายไปแล้วด้วยซ้ำ”

คนชราก้มหน้าลง ได้แต่ฟังอย่างเงียบสงบ

“อาจารย์ฉันใจดีช่วยเก็บรักษาสิ่งของพวกนั้นไว้ให้ ถึงแม้เขา อาจจะลืมสั่งเสียไว้ก็ตาม แต่พวกคุณก็ไม่ควรที่จะเอาเรื่องนี้เป็น ข้ออ้างมาทำกับพวกเราอย่างนี้ ทำให้ฉันกับน้องสาวฉันทั้งสอง คนเกือบจะตายไปแล้ว

ชายชราก็พูดขอโทษอีกครั้งหนึ่งว่า “มันเป็นความผิดของฉัน จริงๆ แต่ว่าตอนนี้เรื่องมันก็จบลงแล้ว ก็คงได้แต่ชดเชยให้อย่าง ถึงที่สุด ถ้าท่านทั้งสองมีความคิดเห็นอะไร ก็พูดมาได้เต็มที่เลย

ส่วนหลงหลินก็รอโอกาสนี้มาถึง เธอรู้ว่าชายชราไม่มีทางที่จะ ปล่อยเงินเฟิงไปอย่างง่ายดาย แต่ว่าขณะเดียวกันเขาก็ยังรู้สึก ผิดต่อพวกเธอมาก ถ้าหากสามารถที่จะอาศัยความสำนึกผิด มาช่วยเฉินเฟิงออกมา หลงหลินก็ยอมที่จะลองดู ถึงแม้ความหวังจะริบหรี่ก็ตาม

มองไปยังชายชรา หลงหลินพูดว่า “พวกเราอยากได้เงินเฟิง คืนมา เขาจะต้องอยู่ในมือคุณแน่นอน คืนเขาให้กับพวกเรา

เถอะ” แต่พอได้ยินชื่อเฉินเฟิงเท่านั้น สีหน้าของชายชราก็เปลี่ยนสี

ทันที

เขาพูดเป็นเสียงเย็นชาว่า “นี่มันเป็นไปไม่ได้เด็ดขาด นอก เหนือจากเรื่องนี้แล้ว

ส่วนหลงหลินก็พูดอย่างยืนหยัดว่า “งั้นพวกเราก็ไม่ต้องการที่ จะให้ชดเชยอย่างอื่นอีกแล้ว เพียงแค่ต้องการให้คุณคืนเขาให้ กับพวกเราเท่านั้น”

ชายชรานั่งนิ่งเงียบ จ้องมองพี่น้องสองสาวด้วยสายตาที่เยือก

เพิ่งถูกสายตาที่น่ากลัวนั้นจ้องมองจนตกใจไปหลบอยู่ข้าง

หลังของหลงหลิน ส่วนหลงหลินก็หวาดกลัวเหมือนกัน แต่ว่าก็ยัง

คงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นเช่นเดิม บรรยากาศนิ่งเงียบไปเป็นเวลากว่าหนึ่งนาทีไปที่นั่งอยู่อีก มุมหนึ่งกลับเป็นคนทำลายความเงียบสงบในที่สุด

“เรื่องนี้ฉันได้ฟังมาคร่าวๆแล้ว ก็พอจะเข้าใจความหมายของ พวกคุณบ้าง” เขาพูดพลางมองไปทางชายชรา “คุณปู่เฉียนครับ หรือเป็นเพราะว่ามีเหตุผลความจำเป็นจนไม่สามารถที่จะปล่อยคนที่ชื่อเฉินเฟิงคนนั้นเลยเหรอ?”

ชายชราครุ่นคิดอยู่สักครู่ก็พยักหน้า

ไปก็หันไปมองพี่น้องสองสาวแล้วพูดว่า “เฉินเฟิงคนนั้นก็มี ความสําคัญมากสำหรับพวกคุณเหรอ ถึงกับจะต้องขอคืนมาให้ ได้อย่างนี้”

หลงหลินก็ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดจะทำอะไรกันแน่ แต่ก็ยังคงพยักหน้า