บทที่ 889 ของขวัญตอบแทนจากตระกูลเซียน

เฉินเฟิง โดนว่าอย่างนั้นก็โมโหเช่นกัน เขาจึงตะเบ็งพูดด้วย น้ำเสียงสูงขึ้น : “แล้วคุณจะให้ผมทำยังไง จะให้ทำเป็นไม่ สนใจคุณเลย แล้วปล่อยคุณนอนบนพื้นไว้คนเดียวทั้งคืนแบบนั้น ผมทำไม่ได้หรอกนะ”

เมื่อโดนเฉินเฟิงพูดแบบนี้ใส่ เพิ่งซีก็ไม่รู้ว่าจะโต้เถียงกลับ อย่างไรดี ทั้งที่คนที่ถูกเอาเปรียบคือเธอแท้ๆ แต่เขาดันทำท่าที น้อยใจแทนเสียอย่างนั้น และเมื่อเป็นแบบนี้เพิ่งที่ยิ่งคิดก็ยิ่ง โกรธเข้าไปอีก

“คุณมันก็แค่คนเลว” เธอด่าออกมา พร้อมกับหันหน้าหนีไม่ สนใจเขาอีก

เฉินเฟิงเองก็เข้าใจว่าสิ่งที่เขาได้ทำลงไปนั้นดูเกินเลยไป หน่อย เขาจึงสงบอารมณ์ลงทันที : “ให้ผมได้ไถ่โทษกับคุณไม่ ได้เลยหรอ? ผมผิดไปแล้ว คุณบอกผมมาว่าต้องทำยังไงคุณถึง จะยอมให้อภัย คุณคงไม่คิดจะทำแบบนี้กับผมไปตลอดหรอก

สองวันมานี้ถึงจะเหนื่อยล้าอย่างมาก แต่เพิ่งที่หลังจากได้พัก ฟื้นแล้วท่าทีของเธอก็ดีขึ้นมากกว่าวันที่เป็นลมไปวันนั้น ใบหน้า กลับมามีน้ำมีนวลอีกครั้ง ริมฝีปากก็แดงระเรื่อชวนมอง พร้อม

ทั้งแก้มแสนกลมมนของเธอก็แทบจะทะลักน้ำออกมา เมื่อได้ยินค้าขอโทษจากเฉินเฟิง เพิ่งซีก็เบะปากอย่างไม่มีความสุขมากนัก แต่ก็ยังหันหน้ากลับมามองเขา

“คุณสำนึกผิดแล้ว? ”

เฉินเฟิงพยักหน้ายิกๆ : “อืม! ผมผิดไปแล้ว”

“ก็ได้ เพราะเห็นแก่ความจริงใจในตัวคุณ ฉันจะอภัยให้แล้ว กัน ” เพิ่งพูดอย่างใจกว้าง

และสิ่งนี้ทำเอาเฉินเฟิงตั้งตัวแทบไม่ทัน “คุณว่ายังไงนะ? ”

เพิ่งพิมพ์ออกมาอีกครั้ง ทำไมไม่อยากงั้นหรอ ! ”

เฉินเฟิงจึงรีบยกมือขึ้นมาสะบัดไปมา “เปล่า ไม่ใช่

ซึ่งในตอนนั้นเองที่เพิ่งซีมองเห็นรอยแผลบนฝ่ามือที่เพิ่งตก สะเก็ดของเฉินเฟิง ทันใดนั้นสีหน้าของเธอก็แสดงอาการเป็น ห่วงขึ้นมา ก่อนที่เธอจะรีบเข้าไปกุมมือนั้นของเขาแล้วใช้มือลูบ เบาๆ พร้อมกล่าวถาม : “ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า?

มือข้างหนึ่งที่ถูกเพิ่งซีกุมเอาไว้ทำให้รับรู้ถึงความเย็นที่แผ่ ซ่านเข้ามา และความเรียบลื่นของมือนั้นก็ทำให้รู้สึกสบายอย่าง มาก เฉินเฟิงจ้องมองไปยังใบหน้าที่วิตกของเฟิงซี ใจของเขาก็ พลันถูกสะกดเอาไว้

เมื่อเห็นว่าเฉินเฟิงเหม่อมองมา เพิ่งจึงตวาดมือขึ้นไปตบ หน้าเขา : “คนเลว คุณก็รู้จักแต่จะรังแกคนอื่น

เฉินเฟิงสะดุ้งพร้อมรีบตอบกลับ: “ผมไม่รังแกคุณหรอก ผม เคยสัญญากับพวกคุณเอาไว้แล้ว ยังไงผมก็ยังต้องปกป้องพวก
เพิ่งใจอ่อนลงทันที พร้อมทั้งไม่คิดจะไปเอาเรื่องอะไรที่เขา จ้องมองเธอแบบนั้น

และในขณะที่เธอกำลังจะพูดบางอย่าง บริเวณด้านนอกงานก็ มีเสียงฝีเท้าดังเข้ามา เพิ่งจึงรีบขยับตัวเว้นระยะห่างกับเฉินเฟิง

ทันที

ส่วนเฉินเฟิงเองที่ไม่สามารถไปกั้นตัวเพิ่งไว้ จึงได้แค่เปลี่ยน ความสลดในใจเป็นความโกรธ เตรียมจะระบายอารมณ์กับคนที่ กําลังจะเข้ามา

เพียงไม่นาน เขียนสวนก็เข้ามาพร้อมกับคนตระกูลเซียนอีก หลายคน เขาเข้ามาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ในเมื่อนายท่านเขียน ฟื้นแล้วการที่เขาจะมีความสุขย่อมเป็นเรื่องปกติ

ส่วนด้านหลังของเขามีคนตามมาด้วยสี่คน ซึ่งแต่คนก็ถือ กล่องสีเงินไว้คนละกล่อง ตอนนี้พวกเขาเหมือนกลุ่มคนที่จะไป ทําการค้าขายเสียอย่างนั้น

หลงหลินที่อยู่ด้านในก็ดูเหมือนจะสังเกตได้ว่ามีคนเข้ามา เธอ จึงเดินออกมา

เซียนสวนที่เดินมาถึงหน้าของพวกเขาไม่กี่คนก็พูดขึ้นด้วย รอยยิ้มทันที : “พวกคุณสองพี่น้องตระกูลฉางถือเป็นหมอที่มี ทักษะอันเก่งกาจ ถึงได้ใช้เวลาเพียงแค่เจ็ดวันก็สามารถรักษา อาการของคุณพ่อได้แล้ว ความสามารถในการชุบชีวิตนี้ เกรงว่า จะมีความพิเศษมากกว่าสิ่งที่คนด้านนอกได้เล่าลือกัน ดังนั้นพวกเราตระกูลเซียนจึงไม่อาจที่จะติดค้างบุญคุณของพวกคุณได้

เมื่อพูดจบ เขาก็ให้สี่คนที่อยู่ด้านหลังนำกล่องเหล่านั้นในมือ ของพวกเขามาวางไว้ตรงหน้าของพวกเฉินเฟิง

หลงหลินถาม: “นี่มันหมายความว่าอะไรคะ? ”

เขียนสวนกล่าวตอบ: “แน่นอนว่าเป็นของขวัญตอบแทน พวกคุณ ถึงแม้ว่าจะไม่ใช่สิ่งของล้ำค่าอะไร แต่ถือว่าเป็นน้ำใจ จากตระกูลเซียนของเรา ”

หลงหลินสะบัดมือทันที : “ที่พวกเราให้การรักษานายท่าน

เป็นเพราะว่าเขามีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นกับอาจารย์ของพวก เรา และเพราะมีของแทนใจเป็นหลักฐานยืนยันด้วยพวกเราถึงได้ ยอมลงมือช่วยเหลือ ไม่ใช่เพราะว่าสิ่งของเหล่านี้หรอกนะคะ เชียนสวนที่ได้ยินอย่างนั้นก็เพียงแค่ยิ้มรับ แต่กลับได้ให้

พวกเขาเปิดกล่องเหล่านั้นออกแล้ว

และในกล่องทั้งสี่ใบนั้นมีเพียงกล่องเดียวที่มีเงินจำนวนมาก อยู่ด้านในเท่านั้น ส่วนกล่องอื่นๆ ที่เหลือก็เป็นพวกแฟ้มเอกสาร บางอย่างแบบเดียวกันหมดเลย

“นอกจากเงินสดสิบล้านนี้แล้ว นี่เป็นวิลล่าหนึ่งหลังในสวน เทียนฉง ” เขาชี้ไปยังกล่องใบหนึ่ง “ถึงแม้จะไม่ใช่บ้านที่ หรูหราที่สุดในประเทศ แต่ก็ถือได้ว่าเป็นบ้านที่หรูหรี่สุดในโม่ เป่ยเลยทีเดียว ถ้าหากว่าพวกคุณไม่ต้องการจะเอาไปขายก็ได้”

เขาพูดออกมาอย่างง่ายดาย แต่เฉินเฟิงนั้นรู้ดีว่าสวนเทียนฉงแห่งเป็นพักอาศัยระดับไฮเอนด์จัดในห้าอันดับแรกประเทศนี้เลยทีเดียวเชียว และยิ่งการเล่าขานว่าหากเป็นแค่ คนรวยอย่างเดียวไม่สามารถจะบ้านระดับ

ในตอนดูเหมือนว่าแค่วิลล่าก็มูลค่ามาก

แต่เหมือนว่าจะยังไม่ได้เพียงเท่านั้น เพราะเซียนสวนได้ เดินไปแนะนำกล่องใบถัดไป เก่าแก่บ้าง และอาจดูค่อยเข้ากับสุนทรียศาสตร์ปัจจุบัน ถึงอย่างนั้นนับยังมูลค่า เพราะเหล่าจักรพรรดิ ในช่วงเวลานั้นยังกันอวดเลย ตอนคาดว่าคงจะหา พบยาก ท้องตลาดแล้ว

แต่อย่างนั้นสองพี่น้องตระกูลฉางเหมือนจะไม่มีความ สนใจในเรื่องพวกเลยแม้แต่น้อย ประหลาดใจไม่น้อย ถึงเขาไม่ว่าอัญมณีเหล่านี้อะไรกันแต่สิ่งของสามารถนำไปฝากไว้ในนิรภัยธนาคารยูบีเอสได้ พร้อมกับค่าใช้จ่ายมวลรวมสำหรับจำนวนน้อยแล้ว คิดแล้วไม่ใช่อัญมณีที่มูลค่ามากคงจะสามารถเอาไปฝากไว้นั่น

แต่ไม่ทันความประหลาดใจของเฉินเฟิงจะสิ้นสุดลง เซียน สวนก็ยังกล่องใบสุดท้าย

และนี่คือที่ผมน่าเป็นของขวัญตอบแทนที่แท้จริงเพราะมันคือหุ้นสิบเปอร์เซ็นในบริษัทตระกูลเซียนของพวกเรา ”

ของขวัญตอบแทนชิ้นนี้ดูเหมือนจะเป็นสิ่งที่ยากจะประเมิน มูลค่ามากที่สุดในบรรดาของเหล่านี้แล้ว

เพราะหากว่าตระกูลเซียนสามารถรักษาสถานะภาพในตอนนี้ เอาไว้ได้ตลอด เช่นนั้นเมื่อเทียบกับของขวัญไม่กี่อย่างก่อนหน้า นี้ที่เมื่อเอามารวมกันแล้ว ของชิ้นนี้ก็ยังถือว่ามีมูลค่ามากกว่า เป็นหลายเท่า แต่หากเกิดล้มละลายขึ้นมา นี่ก็จะกลายเป็นเพียง แค่แผ่นกระดาษเปล่าและไร้มูลค่าเท่านั้น

อย่างไรก็ตามการที่สามารถนำเอาหุ้นสิบเปอร์เซ็นออกมา แบบนี้ สามารถทำให้มองเห็นถึงความห้าวหาญในตัวของเซียน สวนได้เลย เพราะหากไม่ใช่คนที่มีความกล้าที่จะทำใจยกของ แบบนี้ให้ผู้อื่นจริงๆ คนธรรมดาทั่วไปคงไม่มีใครตัดสินใจเรื่องนี้ แบบนี้เด็ดขาด

รอจนกระทั่งเซียนสวนยี่พูดจบ หลงหลินถึงได้เอ่ยปากพูดอีก ครั้ง: “ของเหล่านี้พวกเรารับไว้ไม่ได้จริงๆ ”

แม้แต่เฉินเฟิงเองก็ตกตะลึงไปตามๆ กัน เพราะสิ่งของเหล่านี้ กับการช่วยชีวิตนายท่านเขียนเป็นการแลกเปลี่ยนที่คุ้มค่า และ ยังถือว่าเป็นการแลกเปลี่ยนที่ยุติธรรมมากเลยทีเดียว

และไม่ได้มีแค่เฉินเฟิงเท่านั้น เชียนสวนเองก็คิดไม่ถึงเหมือน กัน เขาจึงถามกลับทันที : “ไม่ทราบว่าเพราะคุณหลงหลิน รังเกียจของเหล่านี้งั้นหรอครับ ถ้าหากคุณคิดว่าน้อยไป ผม สามารถเพิ่มให้คุณได้อีก พวกคุณมีพระคุณกับพวกเราขนาดนี้แต่พวกเรายังปล่อยให้พวกคุณต้องมาเจอกับเหตุการณ์น่าตกใจ แบบนั้นในบ้านตระกูลเขียนอีก พวกเราเข้าใจดีว่าควรจะมอบ ของขวัญตอบแทนที่จะทำให้พวกคุณพึงพอใจที่สุด ”

แต่หลงหลินกลับยกมือขึ้นมาสะบัดพลันอธิบาย: “ฉันเคย บอกไปแล้วว่าที่พวกเราช่วยเหลือนายท่านเขียนไม่ใช่เพราะว่า สิ่งของเหล่านี้ ”

เฉินเพิ่งที่ยืนอยู่ข้างๆ แทบอยากจะช่วยรับของเหล่านี้แทน สองพี่น้องตระกูลฉางแล้ว เพราะเมื่อลองนึกดูถึงเรื่องความเสี่ยง ที่เกือบจะต้องเสียชีวิตมันก็มากพอที่พวกเธอจะรับของเหล่านี้ไว้ แล้ว

แต่อย่างว่าเขาไม่ใช่พวกเธอสองคน

“สิ่งของเหล่านี้สำหรับพวกเราสองพี่น้องแล้วก็เป็นเพียงของที่ ไร้ประโยชน์เท่านั้น ในทางกลับกันมันอาจจะทำให้พวกเรา ฟุ้งซ่านจนละความสนใจในการศึกษาสายการแพทย์ ดังนั้นคง ต้องรบกวนให้เจ้าตระกูลเชียนเก็บของเหล่านี้กลับไปเถอะค่ะ

เมื่อเป็นอย่างนี้เรียนสวนจึงไม่รู้ว่าควรจะรับมืออย่างไรดี เพราะเขาไม่เคยได้เจอคนที่ไม่สนใจในความมั่งคั่งแบบนี้มาก่อน เลยจริงๆ

แต่การจะให้นำของเหล่ากลับไปโดยตรงแบบนี้ก็จะดูน่า เกลียดเกินไป เขาจึงได้เพียงแต่พยายามกล่าวโน้มน้าวเท่านั้น – “ถ้าหากว่าคุณหลงหลินไม่ได้ใช้งาน ก็สามารถให้พวกเรา ช่วยดูแลชั่วคราวไปก่อนก็ได้ ถือว่าเอาฝากไว้ที่ตระกูลเซียนของเราไปก่อน