บทที่ 877 รักษาโรคช่วยชีวิตคน

หลังจากนั้นไม่กี่วัน ชีวิตความเป็นอยู่กลับเปลี่ยนเป็นเรียบ ง่ายมากขึ้น ทุกวันก็ต้องช่วยพี่น้องสองสาวตระกูลฉางไปเก็บ สมุนไพร หรือไม่ก็ช่วยทำงานที่ต้องใช้แรงงานให้กับพี่น้องสอง สาวตระกูลฉาง

แทบจะรู้สึกเหมือนหวนกลับไปใช้ชีวิตอยู่ที่บ้านของชิงจือเช่น นั้นเลย แต่ว่ากลับมีพี่น้องสองสาวฝาแฝดแสนสวยอยู่เป็นเพื่อน ก็จึงไม่รู้สึกเหงา

ในเวลาสองวันนี้ เฉินเฟิงก็ได้รู้จักชื่อของพี่สาวคนนั้น ฉางหลง หลิน คล้องจองกับน้องสาวเพิ่งซีกลายเป็นมังกรหนึ่งหงส์หนึ่ง คาดเดาว่าพ่อของพวกเธอคงอยากได้ลูกชายหนึ่งคนลูกสาวหนึ่ง คน แต่ว่านึกไม่ถึงจะเป็นลูกสาวทั้งคู่

หลงหลินเป็นคนที่ไม่ค่อยพูด ทุกวันก็ขลุกอยู่กับพวกยา สมุนไพร ไม่งั้นก็จะอยู่ในห้องหนังสือตำราวิชาการแพทย์ ดู เหมือนจะเพลิดเพลินจนไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเลย เฉินเฟิงเองก็คิด อยากจะพูดคุยกับเธอบ้าง แต่ว่าเมื่อเห็นสายตาเธอแล้ว เขาก็ล้ม เลิกความตั้งใจนั้นไป

แต่ยังดีที่ว่าพูดคุยกับเฟิงได้ง่ายกว่า

“พวกคุณสองคนพี่น้องทำไมถึงได้มาอยู่ที่แบบนี้ตามลำพังได้ ล่ะ หรือว่าคนที่บ้านก็ไม่สนใจแล้วเหรอ?”
วันหนึ่งหลังจากอาหารเย็นแล้ว ขณะที่เพิ่งได้มาช่วยตรวจ ร่างกายของเฉินเฟิงนั้น เฉินเฟิงถาม

เพิ่งซีก็ปักเข็มเงินเข้าไปในจุดรวมประสาทของเฉินเฟิง เธอ พูดว่า “ฉันกับพี่สาวเป็นลูกกำพร้า หลังจากที่อาจารย์รับเลี้ยง พวกเราไว้ ก็ได้อาศัยอยู่ที่บ้านสวนแห่งนี้มาโดยตลอด อย่าง มากก็ไปแค่หมู่บ้านซื้อของบางอย่าง ก็ไม่รู้ว่าโลกภายนอกมัน เป็นยังไงเลย”

เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบง่าย รู้สึกไม่ค่อยให้ความสนใจกับ ประวัติส่วนตัวของตัวเองเท่าไรนัก เพียงแต่เมื่อพูดถึงเรื่องของ โลกภายนอกแล้ว ดูเหมือนว่าความรู้สึกนึกคิดเต็มเป็นไปด้วย ความโหยหา

เฉินเฟิงรู้สึกละอายใจเล็กน้อย เดิมที่ไม่น่าจะไปสืบหาเรื่องน่า เศร้าพวกนี้เลย เขาพูดอย่างสำนึกผิดว่า “ฉันไม่ควรจะถามเลย เพียงแต่ฉันนึกไม่ถึงว่าพวกคุณจะเป็นลูกกำพร้า แล้วอาจารย์ พวกคุณล่ะ?”

เพิ่งกลับไม่ได้ใส่ใจอะไร พูดอย่างเรียบง่ายว่า “ก็ผ่านไปตั้ง หลายปีแล้ว อาจารย์เลี้ยงพวกเราอย่างดี ความจริงเมื่อเทียบกับ เด็กคนอื่นแล้ว ฉันกับพี่สาวนับว่าโชคดีมากเลย ก็ไม่มีอะไรที่จะ ต้องไปถือโทษโกรธเคืองทั้งนั้น

สําหรับอาจารย์นั้น เมื่อปีที่แล้วเขาก็ได้เสียไปแล้ว ฉันกับพี่ สาวเลยไหว้วานคน ให้นำศพเขาไปฝั่งภายในสวนสมุนไพรบน เขานั้น ชั่วชีวิตของเขาก็อยู่กับพวกสมุนไพรมาตลอด เมื่อเขาสิ้นหน้าบึ้งตึงเย็นชา แต่ความจริงแล้วพี่สาวก็อ่อนแอมากนะ ตอนที่ อาจารย์เสียนั้น เธอก็มักจะรอให้ฉันนอนหลับก่อนแล้วแอบไปนั่ง ร้องไห้คนเดียว แล้วยังทำเป็นแกล้งไม่ให้ฉันรู้อีก ที่จริงเธอไม่รู้ หรอกว่า ตอนที่ฉันตื่นขึ้นมา ก็ได้ยินหมดแล้ว

เฉินเฟิงก็หัวเราะคาดเดาว่าสาวงามเย็นชาคนนั้นเวลาร้องไห้ ขึ้นมาคงน่าสงสารมาก เพียงแต่สถานการณ์เช่นนี้คงไม่มีใครมี โอกาสที่จะได้เห็น

“ยังนึกไม่ออกเลยว่าหน้าตาตอนร้องไห้ของหลงหลินเป็นยังไง ฉันยังคิดว่าอย่างเธอนี่ไม่มีวันที่จะร้องไห้ได้เลย ตอนที่สบสายตา เธอ รู้สึกอุณหภูมิจะลดลงไปอีกสองสามองศาเลยแหละ

“ใช่แล้ว นิสัยพี่สาวก็มักจะเป็นแบบนั้น แต่ว่าคุณอย่าไปบอก เธอว่าฉันพูดเรื่องของเธอล่ะ เดี๋ยวเธอจะโกรธขึ้นมา ฉันคงต้อง บรรลัยแน่เลย เธอจะต้องให้ฉันขึ้นเขาไปจับงูลำพังคนเดียว แน่นอน ฉันเกลียดงูที่สุดเลยล่ะ”

“คุณกลัวงูเหรอ?”

“อิ่ม ตัวลื่นไหลแบบนั้น เห็นแล้วก็รู้สึกขยะแขยง

“เออ ใช่ล่ะ ถ้าพวกคุณไม่เคยออกไปข้างนอกเลย แล้วรู้จักกับ หวั่นวได้ยังไงล่ะ เธอก็อยู่ยันเจียงมาตลอด หรือว่าพวกคุณเคย ไปยันเจียงมาเหรอ?” เฉินเฟิงนึกถึงความสัมพันธ์ระหว่างพี่น้อง สองสาวตระกูลฉางกับหวั่นชีว จึงได้ถามขึ้น

ดูเหมือนว่าเพิ่งซีกำลังหวนกลับไปรำลึกความทรงจําในอดีต
“ตอนที่รู้จักกับหวั่นชีวนั้นก็เป็นเวลาผ่านมานานแล้ว ตอนเธอ

เด็กๆเคยมากับพ่อของเธอเพื่อมาหาอาจารย์รักษาโรคให้ ตอน

นั้นเธอคนเดียวได้แต่จ้องมองพวกฉัน แต่ไม่กล้าที่จะพูดคุยด้วย

ก็ได้แต่หลบอยู่ข้างหลังของพ่อเขา แต่เวลาที่อาจารย์รักษาโรคก ไม่อนุญาตให้คนอื่นอยู่ด้วย ต่อให้เป็นเด็กก็ไม่ได้ “หลินชิงตี้เคยมาหาอาจารย์คุณรักษาโรคด้วยเหรอ?” เฉินเฟิงถามด้วยความประหลาดใจ

เพิ่งมองไปยังเฉินเพิ่งที่ท่าที่ดูแตกตื่นเกินเหตุว่า “คนที่มาหา อาจารย์รักษาโรคมีตั้งเยอะแยะมากมาย ไม่เพียงแค่หลินซึ่งคน เดียวเท่านั้น ถ้าไม่ใช่เพราะว่าอาจารย์ละก็ เขาคงตายไปนาน แล้วล่ะ หลังจากที่อาจารย์เสียแล้ว ตอนนี้ก็มีคนเยอะแยะ มากมายมารักษาโรคกับพี่สาวเลยนะ คุณก็เป็นคนหนึ่งในนั้น ไม่ใช่เหรอ?”

เฉินเฟิงคิดดูแล้ว ก็เป็นจริงอย่างที่พูดมา แต่ว่าก็ยังรู้สึก เซอร์ไพรส์มาก แม้แต่หลินซึ่งก็ยังต้องมาหาหมอถึงที่นี่เลย เช่น นั้นแล้ววิชาการแพทย์ที่ใช้รักษาของเขาจะน่าทึ่งขนาดไหน แต่ จากนั้นเฉินเฟิงก็เลิกคิดเช่นนั้นอีกแล้ว เพราะแม้แต่ความเจ็บ ปวดที่แปลกประหลาดภายในร่างกายตัวเองนั้นยังสามารถ กำจัดไปจนหมดสิ้น ในโลกใบนี้วิชาการแพทย์เช่นนี้คงมีเหลือ ให้เห็นน้อยมากจริงๆ

ส่วนเพิ่งซีก็พูดอธิบายเรื่องราวของหวั่นชีวต่อไป “ยัยเด็กคนนั้น ตอนที่ถูกพ่อเธอไล่ออกมานั้น ร้องไห้จนกลายเป็นคนเจ้าน้ำตาไปเลย แต่ก็ไม่มีใครไปสนใจเธอ สุดท้ายแล้วก็ มีแต่ฉันเอาตุ๊กตาที่ตัวเองรักที่สุดออกมาปลอบใจเธอ เธอถึงได้ หยุดร้อง ระหว่างที่พ่อเธอรักษาโรคอยู่ที่นี่หลายวัน เธอก็เลยคุ้น เคยและสนิทกับพวกเราสองพี่น้อง หลังจากนั้นก็มีการติดต่อกัน บ้างนิดหน่อย”

เฉินเฟิงพยักหน้า เขาก็ยังคงนึกถึงแต่หมอคนที่มีวิชาการ แพทย์สูงส่งคนนั้น ทำไมกลับไม่ค่อยได้ยินชื่อของเขาเลย

ตอนนี้ เข็มที่ปักอยู่บนร่างของเฉินเฟิงก็ถึงเวลาที่ต้องดึงออก ได้แล้ว เพิ่งซีจึงดึงเข็มเงินออกมาทีละเล่มๆ หลังจากรักษาด้วย การฝังเข็มแล้ว ร่างกายก็รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น ราวกับว่าได้ ปลดปล่อยภาระหนักหน่วงที่แบกรับไว้ในตัวออกไปจนหมดสิ้น

“การรักษาด้วยการฝังเข็มเห็นผลดีจริงๆนะ ฉันรู้สึกว่าตัวเอง เปลี่ยนเป็นผ่อนคลายมากขึ้นทันทีเลย” เฉินเฟิงพูดอย่างตื้นตัน ใจ

เพิ่งซีพูดว่า “เคล็ดวิชาการฝึกฝนวรยุทธ์ของคุณทำให้ ลมปราณของตัวเองต้องแบกภาระหนักขึ้นมาโดยตลอด ดังนั้น ทุกครั้งหลังจากที่ใช้เคล็ดวิชาพลังย้อนกลับแล้ว ก็จะทำให้ ตะกรันที่อุดตันภายในลมปราณทั้งทั่วร่างเกิดการตีกลับอีกครั้ง หนึ่ง ไม่ทำให้คุณเจ็บปวดเจียนตายก็ดีเท่าไหร่แล้ว คุณยังดีนะ สามารถที่เอามาใช้ครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่กลัวว่าจะตายเพราะเหตุนี้ เลย”

เฉินเฟิงก็รู้สึกไม่มีทางเลือก เขาก็ย่อมไม่อยากจะใช้เป็นธรรมดา แต่ทุกครั้งมันก็ด้วยเหตุสุดวิสัยจริงๆ อาจจะเป็นเพราะ ความโชคดีของเขาก็ได้ จนถึงทุกวันนี้ยังไม่เคยถึงขั้นตายเพราะ ทนความเจ็บปวดไม่ไหวสักที

“ค่อยๆปรับสภาพสมดุลเช่นนี้ไปเรื่อยๆ ตะกรันที่อุดตัน ภายในระบบลมปราณก็ได้ถูกสลายไปมากแล้ว ถ้าคุณยังใช้วิชา พลังย้อนกลับอีกละก็ น่าจะไม่รุนแรงขนาดนั้นแล้ว ถ้าหาก สามารถรักษาถึงขั้นที่ไม่มีการอุดตันหลงเหลืออยู่อีกเลย คาดว่า คงไม่มีความรู้สึกเจ็บปวดอีกแล้ว แต่ว่าก็เป็นไปไม่ค่อยได้ที่จะ เป็นอย่างนั้น มันเป็นปัญหาของแต่ละคนที่ไม่เหมือนกัน” เพิ่งซี บอกกับเฉินเฟิง

เฉินเฟิงไม่เคยคิดเลยว่าก็ยังมีความเป็นไปได้เช่นนี้อยู่เหมือน กัน ในใจก็ย่อมรู้สึกดีใจเป็นธรรมดา จึงพูดกับเพิ่งว่า

“ได้มาพบเจอกับพวกคุณ มันเป็นความโชคดีที่สุดของฉันจริงๆเลย”