บทที่ 870 สร้างสถานการณ์วุ่นวาย

เฉินเฟิงทำท่ามือไปมา หัวเราะแล้วพูดว่า “มันไม่ใช่ง่ายเลย ที่มีโอกาสจะได้เจอกับคุณเพียงลำพังคนเดียวอย่างนี้ ผมจะ ปล่อยให้ผ่านไปได้ยังไงกันล่ะ รอให้คุณจากไปแล้ว งั้นค่อย ลงมือกับคุณก็คงไม่ได้ง่ายดายเช่นนี้อีกแล้ว”

หลี่ซื่อจือถอยหลังไปครึ่งก้าว แต่ยังไม่เชื่อว่าเฉินเพิ่งจะลงมือ จริงๆ

“ถึงแม้ฝีมือคุณจะอยู่ในระดับขั้นสูงสุดก็จริง แต่ไม่ใช่ว่าจะไม่ เห็นตระกูลเซียนอยู่ในสายตาอย่างนี้ได้นะ?”

เฉินเฟิงพูดว่า “นี่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลเชียนเลย ขอ

เพียงพวกเราต่อสู้กันขึ้นมาจริงๆ จะเป็นใครลงมือก่อนก็ไม่เห็น

แตกต่างอะไรเลย”

หลี่ชื่อจือมองไปยังเฉินเฟิงด้วยความโกรธ “คุณชายเฉินจะ เอาอย่างงี้จริงๆเหรอ?”

แต่ว่ายังพูดไม่ทันขาดคำ เงินเฟิงก็เริ่มลงมือแล้ว ในเมื่อ รับปากกับเซียนหนิงแล้วว่าจะสร้างสถานการณ์วุ่นวายขึ้นมา งั้น เวลานี้ก็จะเป็นเวลาที่เหมาะสมที่สุดแล้ว

ส่วนถ้าหากสามารถสังหารหลี่ชื่อถือที่นี่ได้จริงๆ งั้นก็ยิ่งวิเศษ ที่สุดแล้ว

ซัดฝ่ามือออกไปหนึ่งที เป้าหมายก็คือศีรษะของหลี่ชื่อจือ
แต่ว่าหลี่ชื่อถือถึงแม้ว่าจะสูงวัยแล้วก็ตาม แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ สามารถรับมือได้ เฉินเฟิงก็เจตนาที่จะให้ความวุ่นวายของสอง คนสามารถยืดเวลาออกไปให้นานที่สุด ดังนั้นจึงลงมืออย่างออม แรง

หลี่ชื่อถือหลบฝ่ามือนี้ไปได้อย่างง่ายดาย ยกไม้เท้าในมือขึ้น ขวาง พุ่งไปยังช่วงเอวของเฉินเฟิง ด้วยพลังที่ค่อนข้างแรงที เดียว

ฝีมือระดับชั้นของเฉินเฟิงถึงอย่างไงก็สูงกว่าของหลี่ซื้อจือ จึง หลบหลีกไปได้อย่างง่ายดาย แต่ว่าทันทีที่ไม้เท้ากวาดผ่านด้าน หน้าของเฉินเฟิงนั้นก็ยืดยาวออกมาหนึ่งท่อนทันที ก่อนที่ยื่นออก มานั้นกลับเป็นมีดดาบที่แหลมคม

แต่ว่ากระบวนท่าของเงินเฟิงก็ได้จบลงแล้ว หากจะเปลี่ยน กระบวนท่าใหม่ก็ไม่ทันเสียแล้ว กระบี่นั้นก็ปาดผ่านไปยังหน้า ท้องของเฉินเฟิงเกิดเป็นบาดแผลขึ้นมาทันที

มันเป็นเรื่องเหลือเชื่อ ที่ทำให้เงินเฟิงถึงกับต้องตกเป็นฝ่าย เสียเปรียบไปก่อน

ในเมื่อได้รับบาดเจ็บแล้ว เขาก็รีบถอยห่างออกไป ยืนให้ห่าง จากหลชื่อถือไกลหน่อย เขาพูดเยาะเย้ยว่า “สมกับที่เป็นถึงหลัง เสียจริง แค่นี้ก็สามารถทำให้ฉันบาดเจ็บไปก่อนเลย

เฉินเฟิงถึงแม้จะได้รับบาดเจ็บ แต่ว่าสำหรับหลี่ชื่อถือแล้วก็ยัง ไม่สามารถที่จะต้านทานซึ่งหน้าโดยตรงได้ทั้งสองคนต่างก็เดิน ห่างออกไป เขาก็ไม่กล้าที่จะบุกขึ้นไป ได้แต่พูดอย่างเรียบๆว่าเป็นเพียงแค่วิธีปกป้องรักษาชีวิตตัวเองไว้เท่านั้น นึกไม่ ถึงชายเฉินจะเป็นคนแรกได้ลิ้มลอง

พูดเขารุนแรงกว่าคำพูดด่าทอเฉินเฟิงเสียอีก เป็นจริยธรรมของฝึกวรยุทธ์ แต่ว่าเฟิงได้โต้เถียง ใดๆ

เขาจัดการกับบาดแผลของตัวเองอย่างง่ายใช้เสื้อผ้าพัน แผลมาก ชั่วพริบตาเดียวก็ทำให้เสื้อผ้าห่อไว้นั้นเลือดสีแดงซึม ออกแล้ว

ขณะก็คนมามุงดูพวกเขาแล้ว เพียงแต่แขกผู้เกียรติทั้ง หลายเข้ามานั้น ก็ใครของตระกูลเซียนยังไม่ทันมาเห็น

ความวุ่นวายก็ยังขยายกว้างไม่มากพอ เฉินเฟิงจึงต้อง

ก่อกวนต่อไปอีก

คราวสำหรับแก่ก็ได้เตรียมป้องกันตัวไว้แล้ว เฉินเฟิงคิดออมมือทั้งนั้น มุ่งสังหารให้ตายอยู่ตรงเลย

หลี่ชื่อก็ต้องต่อต้านอย่างสุดฤทธิ์ แต่ว่าเฉินเฟิงจะไม่ยอม มืออีกแล้ว ผ่านไปกระบวนท่า เฉินเฟิงได้บีบถือได้ ใช้มือแรงหนึ่งที กระดูกแตกร้าวทันที

ชื่อเพียงแค่ขมวดคิ้วเท่านั้น ไม่ส่งเสียงร้องออกมา แม้แต่นิดเดียว
สมกับเป็นลักษณะของหมาป่าอย่างแท้จริง เพียงแค่มองดูจาก ความอดทนเช่นนี้แล้ว เฉินเฟิงก็รู้แล้วว่าเจ้าหมอนี่ไม่ธรรมดาเลย ทีเดียว

แต่ว่าตอนนี้เขาไม่มีทางที่จะถอยไปได้อีกแล้ว

ทำลายแขนของหลี่ชื่อถือไปข้างหนึ่งแล้ว ถ้าหากว่าตระกูลเซีย นยังไม่ปรากฏตัวออกมาอีกละก็ เขาอาจจะเอาชีวิตของฝ่ายตรง ข้ามได้อย่างง่ายดาย

ไม่รู้ว่าเป็นความบังเอิญ หรือว่าเป็นการเจตนาที่มาทันเวลา พอดีเช่นนั้น ฝ่ามือของเฉินเพิ่งที่กำลังจะฟาดลงกลางศีรษะนั้นก็ ถูกคนขัดขวางเอาไว้แล้ว

ส่วนคนที่ขัดขวางเขาก็ไม่ใช่ใครอื่น ก็คือเซียนสวนนั้นเอง เขาลากแขนของเฉินเฟิงไว้ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “คุณท่าน คุณกำลังจะทำอะไรเหรอ?”

เฉินเฟิงพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “ฆ่าคน

แม้แต่เซียนสวนที่ขวางอยู่ตรงหน้าเฉินเฟิงนั้น ก็ยังถูกดึงให้ เข้าร่วมวงในการต่อสู้ด้วย

เชียนสวนพลางด้านกระบวนท่าไว้ พลางถามว่า “คุณท่าน ผมไม่รู้ว่าระหว่างพวกคุณมีความแค้นอะไรกัน แต่ถ้าอยู่ในบ้าน ตระกูลเซียนเรา คุณทำแบบนี้ก็เท่ากับว่าไม่เห็นแก่หน้าตระกูล เขียนเราเลยนะ”

ไม่ต้องอธิบายก็รู้ความหมายข่มขู่ของเขาแล้ว
เฉินเฟิงพูดว่า “หน้าตาขอตระกูลเซียนของคุณหรือจะสำคัญ กว่าชีวิตของตัวฉันล่ะ เขาต้องการฆ่าฉันถ้าฉันไม่ปกป้องตัวเอง หรือว่าจะรอให้เขาลงมือก่อนล่ะ

พอพูดจบ ก็ได้ยินเสียงของหลี่ชื่อถือที่พูดด้วยน้ำเสียง เคร่งขรึมว่า “คุณลงมือกะทันหัน ยังจะมาใส่ร้ายกันอย่างนี้อีก ที่แท้คุณก็เป็นคนเลวทราบต่ำช้าเช่นนี้เอง คิดว่าก่อนหน้านี้ฉันคง ดูคุณผิดไปแล้วจริงๆ

เซียนสวนก็พูดด้วยน้ำเสียงไม่สู้ดีว่า “คุณชายเฉิน ความขัด แย้งระหว่างพวกคุณตระกูลเซียนเราไม่สามารถก้าวก่ายได้ แต่ ในเมื่อพวกท่านทั้งสองต่างก็เป็นแขกของตระกูลเซียนเรา งั้นตระ กูลเซียนเราก็ย่อมมีหน้าที่รักษาความปลอดภัยให้กับท่านทั้งสอง ด้วย ถ้าคุณยังยืนยันจะลงมือต่อไปอีก งั้นก็อย่าหาว่าตระกูลเซีย นเราไร้มารยาทก็แล้วกัน”

เฉินเฟิงพูดว่า “จะมีมารยาทหรือไร้มารยาทก็เป็นเรื่องของ พวกคุณ เมื่อฆ่าเขาได้แล้ว ฉันจึงจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ ฉันไม่สน หรอกว่าจะอยู่ที่บ้านตระกูลเซียนหรือว่าอยู่สถานที่ไหนทั้งนั้น

พูดพลาง เฉินเฟิงก็เปลี่ยนกระบวนท่าต่อไป พยายามที่จะหลบ หลีกการขัดขวางของเซียนสวน เพื่อที่จะไปจู่โจมหลี่ชื่อถือ

แต่ว่าหลังจากที่ได้ประมือกับเซียนสวนแล้ว จึงพบว่าพละ กำลังของเขาไม่เหมือนกับท่าทางที่อ่อนโยนเรียบร้อยของเขา เลยแม้แต่นิดเดียว

กระบวนท่าดุดัน แม่นยำ แม้แต่ลวดลายอะไรก็ไม่มีเลย
ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเขียนสวนเพียงแค่อยากจะขัดขวางเฉินเฟิง ไว้เท่านั้น หากว่าต่อสู้กันขึ้นมาจริงๆแล้ว เฉินเฟิงอาจจะได้รับ บาดเจ็บไปแล้วก็ได้

ส่วนความวุ่นวายที่เกิดขึ้นก็สามารถดึงดูดผู้คนจำนวนมาก แล้ว ในเวลาเดียวกันนี้เองเขียนหนึ่งก็ค่อยๆแอบย่องเข้าไปใน ห้องของนางเอกคนนั้น

ผู้คนส่วนใหญ่มักจะอยากรู้อยากเห็นกันทั้งนั้น ที่ไหนมีความ ครึกครื้น ก็มักจะเข้าไปมุงดูอย่างไม่รู้ตัว ยกเว้นหญิงสาวที่มี ความในใจ รวมทั้งคนที่ตั้งใจจะพาหญิงสาวหนีไปอย่างเรียน หนิง

หญิงสาวนั่งอยู่ตรงหน้ากระจก โต๊ะเครื่องแป้งภายในห้อง ถึง เวลานี้ก็ยังไม่ได้ล้างเครื่องสําอางออกเลยตั้งแต่งานเลี้ยงเลิกไป แล้ว ในใจเธอก็ยังคิดถึงแต่คนที่อาจจะมาหาเธอ เขียนหนึ่ง

ในสมองล้วนคิดแต่ว่าจะปฏิเสธอย่างไรดี จะพูดเตือนเขียนหน งอย่างไรดี แต่ว่าขณะที่เธอได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น เธอก็ลืม คำพูดที่ได้เตรียมไว้เมื่อครู่นี้จนหมดสิ้น

ยังไม่ทันรอให้เธออนุญาต ประตูห้องก็ถูกเปิดออกแล้ว

เป็นเซียนหนังอย่างแน่นอน เขาดูเหมือนตื่นเต้นมากเลย สายตาที่ตื่นเต้นยินดีนั้นถึงแม้จะห่างกันไกลขนาดนั้น เธอก็ยัง สามารถรับรู้ได้

เมื่อมองดูความปรารถนาอันแรงกล้าของเขาเช่นนี้ เธอรู้สึกว่า ถ้าเธอตกลงกับเชียนหนึ่งแล้ว งั้นภาพเหตุการณ์ต่อไปจะเป็นอย่างไรกันล่ะ เมื่อหนีไปกับเขาไปอยู่ที่ที่ไม่มีคนหาพวกเขาพบ ใช้ชีวิตที่เรียบง่ายนอกจากกังวลเรื่องอาหารการกินแล้วก็ไม่มี อะไรน่าเป็นห่วง หรือว่ามองดูเขาที่ไปรักชอบเด็กสาวในหมู่บ้าน

เธอรีบหยุดความคิดเพ้อฝันนั้นทันที มองไปยังเขียนหนึ่ง เธอ พูดว่า “ฉันพูดกับคุณแล้ว…….

แต่ว่ายังพูดไม่ทันจบก็ถูกพูดตัดตอนแล้ว

“ถ้าคุณไม่ไปกับฉัน งั้นฉันก็จะตายตรงหน้าคุณตอนนี้

“อย่านะ……. หญิงสาวร้องตะโกน

เซียนหนิงฝืนยิ้มแล้วพูดว่า “ฉันไม่สามารถที่จะทนต่อไปได้อีก แล้ว ถ้าหากยังเป็นอย่างนี้ต่อไป สำหรับฉันแล้ว ก็เหมือนกับตาย ทั้งเป็น”

หญิงสาวมองไปยังเขียนหนึ่งอย่างเคร่งขรึม เธอพูดว่า “ถ้า คุณตายอยู่ที่นี่ ฉันก็จะตายตามคุณไปด้วยทันทีเหมือนกัน”

“ฉันก็ไม่อยากตายอยู่ที่นี่ คุณหนีไปกับฉันนะ ฉันจะพาคุณไป หนีไปให้พ้นจากที่นี่” เซียนหนังรีบพูดอธิบาย

แต่ว่าถึงแม้เป็นเช่นนี้แล้ว หญิงสาวก็ยังไม่สามารถตัดสินใจ ได้ ริมฝีปากของเธอนั้นถูกฟันกัดจนเป็นรอยเลือดสีแดง แต่เธอดู เหมือนยังไม่รู้สึกตัวเลย

“ฉันไม่มีเวลามากพอแล้ว…….. เขียนหนังก็ไม่อยากจะไปเร่งรัด แต่ว่าเฉินเฟิงที่กำลังก่อความวุ่นวายอยู่ข้างนอกคงไม่ สามารถที่จะยื้อเวลาให้นานมากได้