บทที่ 841 สิ่งที่ซ่อนอยู่ภายใต้อัญมณี

หญิงสาวค่อยๆ ลงมืออย่างระมัดระวัง ทุกๆ ขั้นตอนตั้งใจจน แทบกลั้นหายใจ เธอใช้สมาธิอย่างมาก ไม่กล้าที่จะละสายตา เลยแม้แต่น้อย

ซึ่งเธอใช้เวลาถึงยี่สิบนาทีเต็มกว่าจะปลดล็อกบนกล่อง ทองคําใบนั้นออกมาอย่างช้าๆ

จนกระทั่งหญิงสาววางเอาอุปกรณ์ทั้งหมดวางลงข้างๆ ใน ขณะที่หันหน้าของกล่องเข้าหาเงินเฟิง เขาถึงได้เห็นอัญมณีที่มี ความแสงประกายคล้ายคลึงกับดวงดาวปรากฏอยู่ตรงหน้า

ถ้าหากจะบอกว่ากล่องใบนั้นเป็นผลงานรังสรรค์ชิ้นเอก อย่าง

นั้นอัญมณีเม็ดนี้คงจะเป็นเวทมนตร์ที่เกิดขึ้นตามธรรมชาติ

และถ้าหากยังคงมีความสงสัยว่าจะเป็นสิ่งของแบบไหนกันที่ สามารถบรรจุลงไปในกล่องอันบอบบางแบบนี้ ก็คงจะมีเพียง อัญมณีอันงดงามแบบนี้เท่านั้น

ซึ่งเมื่อนำทั้งสองมาประกบคู่กันก็กลายเป็นความเหมาะสมที่ ลงตัวจนหาที่ติไม่ได้

แม้แต่ชิงจือที่ดูเหมือนจะไม่ได้สนใจเรื่องอะไรทั้งสิ้นยังได้แต่ จ้องมองมันอย่างไม่ยอมละสายตาเลยทีเดียว

“ช่างเสียดายจริงๆ ที่อัญมณีงดงามขนาดนี้แต่กลับไม่เคยมีผู้ ใดได้พบเห็นมาก่อน” เฉินเฟิงอุทานออกมา
แต่ชายชรากลับกล่าวแย้ง

“สิ่งของที่งดงามแบบนี้ควรจะชื่นชมแค่คนเดียวก็เพียงพอแล้ว หากคนเห็นเยอะ มันก็ไม่มีความงดงามแล้ว”

เฉินเพิ่งคิดไปคิดมาก็จริงตามที่เขาพูด

“แต่ในเมื่อเป็นแบบนั้น ทำไมตอนนี้คุณถึงได้เอาของแบบนี้ มาให้ผมดูด้วยล่ะ คงจะไม่คิดจะขายมันให้ผมหรอกนะ แต่ถึง อย่างนั้นหากเป็นอัญมณีที่งดงามแบบนี้ ผมว่าเงินสองพันล้านก็ ถือไม่เยอะเลยสักนิด

ทว่าชายชรากลับสะบัดมือ

“ผมแค่แบ่งปันให้คุณได้เห็นเท่านั้น แต่ไม่คิดจะขายหรอก ของที่ผมชื่นชอบนั้นมีไม่มากนัก และของชิ้นนี้ก็ถือเป็นสิ่งหนึ่งที่ ผมโปรดปรานที่สุด ถึงต่อให้จะเสนอเงินมากขนาดไหน ผมก็ ไม่มีการพิจารณาเลยสักนิด

เฉินเฟิงที่ได้ยินแบบนั้นจึงถามกลับด้วยความข้องใจ

“ถ้าหากพูดแบบนั้น เงินสองพันล้านของผมก็ไม่จำเป็นต้อง ควักออกมาแล้ว”

ชายชราพูดขึ้นอย่างทันควัน “คุณชายเงินอย่าเพิ่งรีบร้อนใจ ไป รอให้ผมพูดให้จบก่อน”

ในเมื่อเขาพูดเกลี้ยกล่อมแบบนี้ อย่างนั้นเฉินเฟิงก็คงต้องลอง ฟังว่าเขาต้องการจะพูดอะไรดีกว่า
“ถึงแม้ว่าอัญมณีเม็ดนี้ผมจะไม่สามารถขายให้แก่คุณชายเฉิน ได้ แต่เงินสองพันล้านนี้จะสามารถใช้ในการครอบครองมันได้ หรือไม่นั้นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งแล้ว”

เฉินเฟิงถามอีกครั้ง “ยังไงกัน? คุณไม่ยอมที่จะขายมันให้กับ ผมไม่ใช่หรือไง ทำไมถึงพูดแบบนี้ด้วย

“ถ้าผมจะบอกกับคุณชายเฉินว่าบนโลกใบนี้ไม่ได้มีเพียงแค่ อัญมณีแบบนี้อันเดียว ไม่รู้ว่าคุณชายเฉินจะเชื่อหรือเปล่า”

เฉินเฟิงปฏิเสธอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด “นั่นไม่มีทางอยู่แล้ว” ชายชราที่เห็นเขาปฏิเสธจึงพูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้ม

“โลกใบใหญ่มหาศาล มีสิ่งมหัศจรรย์มากมายที่เราไม่รู้ คุณ ชายเงินอย่าเพิ่งด่วนสรุปไปแบบนี้ ส่วนเรื่องที่ผมอยากให้คุณ ชายเฉันควักเงินสองพันล้านออกมาก็เพื่อที่จะใช้ค้นหาอัญมณี พวกนี้ต่างหาก”

เฉินเฟิงจ้องมองชายชราอย่างไม่ละสายตา ก่อนที่จะพูดออก มาอีกครั้ง

“ทำไมผมถึงมีความรู้สึกว่าคุณกำลังหลอกผม โดยการใช้ อัญมณีนี้มาล่อให้ผมสนใจ จากนั้นก็ค่อยๆ หลอกล่อให้ผมควัก เงินออกมา แล้วสุดท้ายผมอาจจะไม่ได้อะไรเลย แต่คุณกลับได้ เงินของผมไปอย่างง่ายดายโดยไม่ต้องเปลืองแรงเลย”

ชายชราถึงกับตะลึง เขาไม่คิดเลยว่าเฉินเฟิงจะมีความคิดแบบนี้
“นี่ถือคุณกำลังกล่าวหาผมอยู่

เฉินเฟิงตอบกลับ

“ผมไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้หรอกนะ ผมสนใจแค่เรื่องเงินของ ตัวเองเท่านั้น ผมไม่อยากใช้เงิน โดยไม่มีความชัดเจนแบบนี้ ถึง ต่อให้มันจะเป็นแค่เงินสองพันล้านก็ตาม

คำพูดของเฉินเฟิง เอาสีหน้าของชายชราเย็นชาลงทันที เมื่อถูกเฉินเฟิงกล่าวปฏิเสธอย่างเยือกเย็นแบบนี้ เขาก็ไม่อาจหา ค่าเกลี้ยกล่อมใดมาดึงดูดความสนใจของเขาได้อีกแล้ว

แต่แล้วในตอนที่ชายชรากำลังจะพูดอะไรบางอย่าง ประตูห้อง ที่พวกเขากำลังนั่งคุยกันอยู่ก็ถูกเปิดออก

คนที่สามารถเข้ามารบกวนชายชราที่กำลังคุยธุระ คงจะต้อง

ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปแน่นอน

ดังนั้นเมื่อได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวทุกคนต่างก็พากันหันไป มองทางนั้น โดยไม่ได้นัดหมาย

เสียงฝีเท้าเดินมาเป็นจังหวะ ก่อนจะปรากฏร่างของเงาสีแดง ขึ้นมา เด็กสาวสวมกางเกงรัดรูปขายาวสีดำ พร้อมกับชุดเดรส กระโปรงสั้นสีแดงทรงกะทัดรัด

เธอเป็นเด็กสาวคนหนึ่ง ท่าทางอายุยังน้อยมาก เธอเดินเข้า มาพร้อมรอยยิ้มอันเจิดจ้า แต่เมื่อเห็นว่าด้านในมีคนอยู่ สีหน้า ของเธอก็เปลี่ยนเป็นเขินอายขึ้นมาทันที ก่อนจะจ้องมาทางพวก เขาด้วยท่าทีตกตะลึง
ในขณะที่เงินเฟิงกำลังแปลกใจอยู่นั้น ชายชราก็พูดต่อว่า น

“เยวเอ๋อ ! ออกไป กำลังคุยธุระอยู่ ที่นี่ไม่ใช่ที่ให้เธอเข้า

มา”

เด็กสาวที่ชื่อเยว่เอ๋อคนนั้นที่กำลังเขินอายไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อ เมื่อได้ยินคำต่อว่าของชายชรา เธอก็ตัดสินใจจะเดินออกไปโดย ไม่พูดอะไร แต่ดูเหมือนว่าเธอจะเห็นอัญมณีที่ถูกวางอยู่บนโต๊ะ เธอถึงกับเหลียวหันมามองแล้วมองอีก

“อย่ามาก่อเรื่อง รีบออกไป” ชายชรากล่าวสั่งอีกครั้ง เยว่เอ๋อที่ได้ยินก็ได้เพียงดึงสายตาตัวเองกลับมา ก่อนจะย่าง เท้าเล็กๆ วิ่งออกไปด้านนอก

แต่เฉินเฟิงกลับยิ้มออกมา “หลานสาวของคุณงั้นหรอ? ”

“ต้องให้คุณชายเฉินหัวเราะเยาะซะแล้ว เธอซุกซนมาตั้งแต่ เล็กเลยล่ะ”

“ผมกลับคิดว่าเธอน่ารักดี ถ้าหากคุณไม่ว่าอะไร คุณลอง แนะนำหลานสาวของคุณให้กับผม ผมจะเอาเงินสองพันล้านให้ คุณทันที ถึงต่อให้คุณจะเล่นตลกกับผม ผมจะทำเป็นว่าเงินสอง พันล้านนั่นไม่มีค่าอะไร

เมื่อเฉินเฟิงพูดจบ สีหน้าของชายชราถึงกับเปลี่ยนไปทันที

“อย่างนั้นธุรกิจอันนี้ผมไม่คุยก็สิ้นเรื่อง ผมยังไม่ถึงขั้นที่จะ ต้องขายหลานสาวของตัวเอง”
ทว่าเงินเฟิงกลับยิ้มตอกกลับอย่างเย็นชา

“ทีบรรพบุรุษของคนอื่นผมยังไม่เห็นว่าคุณจะไว้หน้าเลย ทำไมพอถึงตาของคุณถึงเปลี่ยนเป็นท่าที่หยิ่งผยองแบบนี้ได้

ชายชราลุกขึ้นอย่างฉุนเฉียว

“ในเมื่อเป็นแบบนี้ อย่างนั้นผมก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจ เชิญทั้ง สองกลับไปเถอะ”

เมื่อพูดจบ เขาหันไปหาหญิงสาวที่อยู่ข้างให้ช่วยเหลือ ก่อนจะ เดินไปยังทางออก

“ถ้างั้นพวกเราก็ไปกันเถอะ!

เฉินเฟิงลุกขึ้นยืนพร้อมกับหันไปพูดกับชิงจือ

ชิงจือเป็นคนยังไงก็ได้ แต่เธอกลับมีความสงสัยบางอย่าง ก่อนจะถามออกมา

“ทำไมอยู่ๆ นิสัยคุณถึงเปลี่ยนไปแบบนี้? ”

เฉินเฟิงได้แต่ยักไหล่ก่อนจะตอบด้วยรอยยิ้ม

“ตาแก่นั่นสุดยอดจริงๆ อัญมณีนั่นก็เป็นของจริง แม้แต่กล่อง ที่เอามาใส่อัญมณีนั่นก็ถูกสร้างขึ้นมาด้วยความประณีตพิถีพิถัน แต่เพียงเพราะของเหล่านี้ ถ้าเป็นคนโลภมากจริงๆ พวกเขาก็จะ ตอบตกลงทันที แต่ยังมีบางคนที่ต้องไตร่ตรองดูก่อน

“อย่างเช่นคุณ? ”

“ผมนับว่าเป็นหนึ่งในนั้น แต่ว่าเล่ห์กลของเขาไม่ได้มีแค่นี้เท่านั้น ผมบอกจะออัญมณีเม็ดนั้นด้วยเงินสองพันล้าน เขากลับ

ปฏิเสธ ผมคิดว่าหากผมยืนหยัดแบบนี้ต่อไป เขาน่าจะยอมถอย ให้ก้าวหนึ่ง แล้วค่อยๆ ทําให้ผมปักใจเชื่ออัญมณีนั้นสามารถขุด หามาได้อีก

ซึ่งหากเพียงแค่ผมยอมเชื่อ หลังจากนั้นต่อให้ต้องเสียเงิน เยอะขนาดไหนผมจะต้องยอมควักออกมาแน่นอน”

ชิงจือจ้องมองเขา ก่อนจะพูดแค่สองคำออกมา

“จากนั้น? ”

เฉินเฟิงถึงกับตอบกลับด้วยความเอือมระอา

“เด็กสาวคนนั้นบอกว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงแค่การจัดฉาก เท่านั้น”

และนั่นยิ่งทำให้ชิงจือเกิดความสงสัยมากขึ้น แต่ว่าเธอกลับ ไม่พูดอะไรออกมาได้เพียงแต่ใช้สายตาจ้องมองเฉินเฟิงให้เขา พูดต่อ

เฉินเฟิงที่เข้าใจสายตาของเธอ จึงได้แต่ต้องอธิบายต่อเท่านั้น

“การที่เด็กสาวคนนั้นสามารถเข้ามาที่นี่ได้ก็นับว่าเป็นเรื่อง แปลกมากแล้ว เพราะต่อให้จะเป็นหลานสาวของเขาคนนั้น แต่ ในระหว่างที่พวกเรากำลังคุยธุระสำคัญแบบนี้ ไม่มีทางที่ข้าง นอกประตูจะไม่มีคนเฝ้าเลย

ชิงจือพยักหน้าอย่างเห็นด้วย
จากนั้นเฉินเฟิงก็พูดต่อ

“และถ้าหากมีการจงใจปล่อยให้เด็กคนนั้นเข้ามา ส่วนเรื่องที่ ว่าเธอจะรู้ความลับเรื่องอัญมณีนั้นหรือเปล่านับว่าเป็นเรื่องที่ยาก จะคาดเดาได้ แต่ว่าหลังจากที่เธอถูกต่อว่า ให้ออกไปนั้น เธอ กลับจงใจมองกลับมาด้วยประหลาดใจ ซึ่งสิ่งที่เธอมองก็คือ อัญมณีเม็ดนั้น ซึ่งหากพูดตามเหตุผลแล้วเธอคงจะไม่รู้เรื่องนี้มา ก่อน

แต่เรื่องที่เธอไม่รู้นั่นแหละถึงทำให้ผมรู้สึกสงสัย เพราะตาแก่ นั่นเคยบอกว่าเขา มชอบอัญมณีอันนั้นที่สุด แสดงว่าโอกาสที่ เขาจะนำมันออกมาชื่นชมก็ย่อมมีมากเป็นพิเศษ และไม่มีทางที่ จะเอาของโปรดเก็บไว้ในห้องนิรภัยตลอดแน่นอน เพราะหาก เป็นแบบนั้นจะไม่เรียกว่าชอบ”