บทที่ 698 ครอบครัวโร โปร

“ไม่เป็นไร องค์หญิงทรงเป็นคนที่คบหาคนง่าย จึงมีสหายเยอะ ทว่าก็ไม่ใช่ว่าสหายแบบไหนก็มีสิทธิ์มาที่นี่ ผมคิดว่าองค์หญิง แอนนี่น่าจะไม่อยากจะปฏิเสธ ไม่งั้นก็คงลืม ไม่เป็นไร ผมจะบอก กับองค์หญิงเอง! ”

ข่ายซ่ามองไปยังนัยน์ตาของเฉินเฟิงที่เคล้าด้วยความดูหมิ่น จากมุมมองของเขาแล้ว การจะอยู่หรือจะไปของเฉินเฟิงก็ถูก ควบคุมอยู่ในกำมือของเขา

ตอนนี้แม้กระทั่งแขกทุกคนที่อยู่รอบๆ ต่างก็มองเฉินเพิ่งมี สายตาที่ดูหมิ่น เหมือนฝ่ายตรงข้ามไม่มีสิทธิ์มาร่วมงานฉลอง กับพวกเขา เหมือนเฉินเฟิงต้องถูกไล่ออกจากงานเลี้ยงแน่นอน

ทว่าตอนนี้มีเพียงเซียวเป็นที่แอบส่ายหัว คนอื่นไม่รู้ เขาก็จะ ไม่รู้ได้ยังไง องค์หญิงแอนนี่ที่สูงส่งและสง่าผ่าเผยในสายตาของ คนอื่น นั้นเคารพนับถือ และรักใคร่ในเฉินเฟิง คนที่พวกเขาดูถูก มากขนาดไหน

เซียวเอินมองข่ายซ่า แล้วเห็นฝ่ายตรงข้ามยังคงทำสีหน้าที่ เคล้าด้วยความได้ใจ เซียวเอินจึงอดเห็นใจฝ่ายตรงข้ามไม่ได้ อย่าว่าแต่เขามีเพียงทายาทของครอบครัวโรโปรเลย ต่อให้ หัวหน้าครอบครัวโรโปร์ไปคุยกับองค์หญิงแอนนี่ด้วยตัวเอง ให้ เธอไล่เฉินเฟิงออก ผมเชื่อว่าองค์หญิงแอนนี่ก็คงไม่เห็นด้วย แน่นอน
ข่ายชาครุ่นคิดถึงองค์หญิงแอนนี่ กลัวว่าจะทิ้งความทรงจำไม่ ดีให้กับฝ่ายตรงข้าม ดังนั้นก็ไม่ได้ลงไม้ลงมือ แค่ว่าเขาได้ตัดสิน ใจแล้ว รอได้เจอองค์หญิงแอนนี่ ต้องยุโยงองค์หญิงแอนนี่อยู่ ข้างๆ ว่าให้ไล่คนประเทศหวาออก

ในความคิดของเขา ตัวเองก็คนเป็นที่มีฐานะ และมีตำแหน่ง ถ้าเอ่ยปากบอกองค์หญิงแอนนี่ก็คงไม่มีทางไม่ให้เกียรติเขาอยู่ แล้ว

ข่ายซ่าไม่เคยคิดถึงความสัมพันธ์ของเฉินเฟิงและแอนนี่ ใน มุมมองของเขา ฝ่ายตรงข้ามแค่สามารถคบหากับองค์หญิงแอน นี้ได้ ก็อาจจะเพราะว่ารู้จักตอนไปเยี่ยมเยือนประเทศหวาเพื่อ ครั้งที่แล้ว อย่างมากก็แค่ทายาทรุ่นที่สองของข้าราชการไม่ ทายาทรุ่นที่สองเศรษฐี ฐานะแบบนี้เมื่ออยู่ต่อหน้าข่ายซ่าแล้วก็ ไม่สำคัญอะไรเลยจริงๆ

ฝ่ายตรงข้ามถ้ารู้ในฐานะของตัวเอง ไม่รู้ว่าเขาจะทำสีหน้า อะไร ข่ายซ่าทำสีหน้าที่รอคอย เหมือนเห็นถึงท่าทางที่น่าสงสาร ของเฉินเฟิง

แขกที่อยู่รอบๆ ต่างก็พรั่งพรูกันออกจากที่นี่ไปพร้อมกับข่าย

“คุณเฉิน ต้องขอบคุณอย่างยิ่ง ท่านเห็นแก่สถานการณ์โดย รวม ไม่ให้ทำให้องค์หญิงแอนนี่ต้องลำบากใจ ยิ่งให้ผมมี ทางออก ผมขอบคุณคุณจากใจจริงจริงๆ! ”

“ฮ่าๆ คุณเซียวเอินก็กล่าวเกินจริงแล้ว ไม่มีอะไร เขาแค่ไม่ทำอะไร ผมก็ไม่มีทางสนใจเขาอยู่แล้ว! ”

เฉินเฟิงหัวเราะเสียงดัง แล้วเปลี่ยนประเด็นเอ่ยถาม “คุณ เซียวเอิน ไอ้หมอนั่นเมื่อครู่นี้คือใคร? ทำไมถึงรู้สึกว่ายังมี อำนาจมากกว่าตระกูลราชวงศ์อังกฤษอีก! ”

เซียวเอินยิ้มอย่างขมขื่น “คนๆ นั้นชื่อว่าข่ายซ่า เป็นทายาท ครอบครัว โรโปรี ถ้าไม่มีสิ่งที่คาดคิดไม่ถึง อนาคตต้องได้เป็น หัวหน้าครอบครัวครับ! ”

“ครอบครัวโรโปรีเป็นหนึ่งในตระกูลเก่าแก่ไม่กี่ตระกูลของ อังกฤษ แม้กระทั่งตระกูลราชวงศ์อังกฤษยังต้องให้เกียรติพวก เขา! ”

“อ๋อ? แบบนี้นี่เอง มิน่าล่ะ! ”

เฉินเฟิงพยักหน้า สีหน้าเคล้าด้วยรอยยิ้ม ทว่ากลับไม่ได้รู้สึก หวาดกลัวหรือตกตะลึงหลังจากที่รู้ฐานะของฝ่ายตรงข้ามเลย

เซียวเป็นเห็นสีหน้าของเฉินเฟิง ทว่าเขาก็ไม่ได้รู้สึกแปลกใจ เขาก่อให้เกิดการปิดล้อมโดยอำนาจของประเทศหนึ่ง ยิ่งไปกว่า นั้นคือถูกหลาย ๆ ประเทศเฝ้าระวังมากขึ้น ครอบครัวโรโปรนี้ ในสายตาคนอื่นอาจจะมีมีอำนาจที่แข็งแกร่ง และยิ่งใหญ่ ทว่า ในสายตาของเฉินเฟิง กลับเล็กมาก

“คุณเซียวเอิน ไม่งั้นคุณยุ่งเกินเถอะ ผมเข้าไปเอง! ”

เห็นเซียวเอินไม่พูดอะไรอีก เฉินเฟิงจึงเอ่ยถาม “นี่คือ ถ้าคุณเฉินไม่ถือสา ให้ผมเข้าไปกับท่านเถอะ! ”
เขียวเงินทําสีหน้าที่เผยยิ้มออกมา เขากลัวว่าเฉินเฟิงและข่าย ช่าอยากจะเกิดปัญหาอะไร ตัวเองก็หวาดผวาและตกใจมาก จึง ต้องติดตามอยู่ตลอดเวลา ไม่งั้นถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น ตัวเองจะ ตอบสนองยังไง

“ถ้าเป็นแบบนี้ ก็ต้องขอบคุณท่านมากๆ แล้ว! ” เฉินเฟิงคลื่ ยิ้มพูดขึ้น

เซียวเอินได้ยินจึงหัวเราะเสียงดัง มือข้างหนึ่งยกขึ้น เพื่อเชิญ เฉินเฟิงเดินไปข้างหน้าก่อน

“มีความหมาย นึกไม่ถึงว่าลิงผิวเหลืองกลับกล้าตามมาด้วย!

“โธ่ เป็นแบบนี้จริงๆ ดูๆ แล้วคนๆ นี้หน้าด้านจริงๆ ถึงเวลาถ้า ถูกโยนออกจากงานเลี้ยง ก็คงจะสนุกน่าดู! ”

ตรงหน้ามีแขกที่เดินประกบข่ายช่า พอเห็นเฉินเฟิงและเซียว เอิน ก็วิพากษ์วิจารณ์ขึ้นเป็นการส่วนตัว

พอได้ยินคนรอบข้างวิจารณ์ ขายซาก็หันไปมอง เฉินเฟิงเดิน ตามไปจริงๆ

“ดี ไม่รู้ว่าตัวเองมีความสามารถมากแค่ไหนจริงๆ ในที่นี่ยังมี วีรบุรุษผุดขึ้นมา แต่ว่าไม่เป็นไร ผมจะให้เขากลายเป็นหมีควาย เอง! ”

ข่ายซ่าพูดด้วยน้ำเสียงที่ถึงจะเบา ทว่าแขกรอบข้างต่างก็ได้ ยิน ต่างก็หัวเราะไม่หยุด พวกเขาทำแบบนี้ก็เพื่อที่จะประจบประสืบทอดครอบครัว โรโปร

เฉินเฟิงเห็นฝ่ายตรงข้าม ทว่าหน้ากลับแสดงอาการๆ ออกมา เป็นอยู่ข้างเขาเห็นฉากภายกัน ด่าโง่

“ข่ายซ่า นายเป็นตระกูลเขลาจริงๆ ขอให้ฉันได้เจอองค์ หญิงก่อนแน่นอน

เซียวเอินคิดถึงแบบนี้

ราชวังเก่าแก่หลังนี้ เคล้าด้วยบรรยากาศแห่งประวัติศาสตร์ เลี้ยงตอนกลางคืน

โต๊ะยาวเป็นตัวถูกคลุมด้วยผ้าคลุมสีขาว ประเทศต่างก็วางอยู่ข้างบน อย่างยังไวน์แดงที่ราคาไม่ ธรรมดาวางขวดๆ

แขกอยู่ในงาน อาจจะคน ห้าคนต่างอยู่ด้วยแล้ว ในก็จับไวน์บรรยากาศในงานต่างคลุกเคล้าอย่างการรวมตัวกันแบบนี้ เป็นสนทนากันของสังคมชั้นสูง

และที่บริการให้พวกเขาอย่างที่สุด

ในสถานการณ์แบบเพราะว่าการมาถึงของข่ายซ่า ทำให้ถูกทําลายไป

ทายาทครอบครัว โรโปรคนนี้เพิ่งจะก้าวมาถึงในงาน ก็ดึงดูด ความสนใจของคนรอบข้าง จากนั้นแต่ละคนก็ใช้สายตาที่ไม่ เหมือนกัน ต่างก็รวมตัวกันอยู่รอบๆ เพื่อประจบประแจงเขา

“คุณชายขายา เป็นท่านจริงๆ ด้วย ดูจากความสง่าผ่าเผย ของท่าน ไม่ใช่ว่าเป็นทายาทของครอบครัวโรโปร์ใช่ไหม! ”

คนที่พูดเป็นลูกสาวคนโตของหัวหน้าครอบครัวของตระกูล หนึ่ง แค่ว่าตระกูลพวกเขาเทียบไม่ได้กับครอบครัวโรโปรสักนิด ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้มองข่ายซ่าด้วยสายตาที่เปล่งประกายแสง ทําให้คนสัมผัสได้ว่าข่ายซ่าแค่พยักหน้า เธอก็จะทำอะไรก็ได้ เพื่อฝ่ายตรงข้ามโดยไม่ลังเลใจเลยสักนิด

“เหอะๆ ขอบคุณครับ! ”

ข่ายซ่ายังคงความสง่าสูงส่ง เหมือนผู้หญิงตรงหน้าสามารถ คุยกับตัวเองก็คือความเป็นเกียรติและบารมีของฝ่ายตรงข้าม แล้ว เป็นจริงอย่างที่คาด พอได้ยินข่ายซ่ากลับพูดคุยกับตัวเอง ผู้ หญิงคนนี้จึงหน้าแดงและหูแดงขึ้นมาทันที แล้วหัวใจเต้นเร็วขึ้น และยังไม่ได้สติกลับมา

“คุณชายข่ายซ่า ฉันเห็นว่าเป็นท่านตั้งแต่ที่ไกลๆ แล้ว ความ สง่าผ่าเผยของท่านนี้สามารถดึงดูดความสนใจของทุกคนได้ทุก ที่เลย! ”

“ฮ่าๆ ใช่ค่ะ คุณชายข่ายซ่าเป็นทายาทผู้สืบทอดตระกูล จะ เหมือนคนปกติได้ยังไง! ‘
แขกที่อยู่รอบๆ ต่างก็เดินอยู่ข้างหลังข่ายซ่า ในปากต่างก็พูด คำพูดที่ทำให้คนขุนลุกตลอดเวลา

ขายซาชินกับพวกนี้มานานแล้ว หลังจากที่เขาเกิดมาก็ยืนอยู่ บนยอดสูงสุดของพีระมิด ทุกอย่างก็มาจากฐานะของเขาอยู่แล้ว ไม่ใช่หรอ?

ตอนนี้ เฉินเฟิงและเซียวเงินต่างก็เดินเข้ามา พอเทียบกับ ความคึกคักของข่ายซ่า ทางฝั่งเฉินเฟิงกลับดูเงียบกริบยิ่งนัก ตรงประตูมีเพียงไม่กี่คนที่เห็นว่าก่อนหน้านี้เฉินเฟิงและข่ายซ่า เกือบจะลงไม้ลงมือ ตอนนี้พวกเขายืนอยู่ตรงหน้าประตู แล้ววิจา รณ์เฉินเฟิงด้วยเสียงเบา

ในสายตาของเขา เฉินเฟิงผิดใจกับข่ายซ่า กลับยังกล้ามาที่นี่ ช่างอัปยศอดสูจริงๆ