บทที่ 683 ลอบทำร้าย

เขาจะทำลายเฉินเฟิงให้สิ้นซาก เพื่อระบายความแค้นในใจ

ระหว่างนั้นเขายกเท้าขึ้น พุ่งไปที่อวัยวะส่วนล่างท้องของ เฉินเฟิง อวัยวะส่วนนั้นเป็นส่วนที่อ่อนแอที่สุดของมนุษย์ แม้ว่า เฉินเฟิงจะมีพลังภายในที่แข็งแกร่งก็ตาม ถูกเตะเข้าไป เฉินเฟิง ไม่ตายก็พิการ

ถ้าเป็นคนอื่นบางทีอาจจะถูกโจมตี แต่คนที่เขากำลังเผชิญ หน้าอยู่นี้คือเฉินเฟิง

ถ้าแค่ลูกไม้ตื้นๆแค่นี้เฉินเฟิงยังมองไม่ออก เขาคงไม่สามารถ มีชีวิตอยู่ถึงตอนนี้ได้

เมื่อเห็นเหอเตะมา เฉินเฟิงไม่ลังเลแม้แต่น้อย ยกมืดมังกร ขึ้นมา ฟันลงไป

มืดมังกร เป็นมีดที่คมมาก แม้แต่เหล็กกล้าก็สามารถฟันจน หักได้ จึงอย่าได้พูดถึงเท้าเลย ฟันลงไป เท้าของเรือราวกับเป็น เต้าหู้ถูกฟันจนขาด

“อ๊าก ! ! ! ”

เนื้อร้องโหยหวน ล้มลงกับพื้นตัวสั่นไม่หยุด เลือดไหลออก

สีหน้าของเขาและคำพูดของเขาเมื่อครู่ แค่ต้องการให้เงินเฟิง

มาคลายการป้องกันตัว จากนั้นฉวยโอกาสเอาชีวิตของเฉินเฟิง ทว่าคิดไม่ถึงจะโดนเข้ากับตัวเอง ขาถูกฟันจนขาด

“หึ หมาไม่ยอมเปลี่ยนสันดานกินของมัน อาจารย์เป็นยังไง ลูกศิษย์ก็เป็นแบบนั้น

ในมือของเฉินเฟิงถือมืดมังกรเอาไว้ เขายืนตัวตรง มองไปที่

เหอ พูดด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความดูถูก

ท่าทางของเหอเมื่อกี้ ทำให้ทุกคนนึกว่าเขาคนนี้จะสูญเสีย การต่อสู้ไปแล้ว ทว่าอาจารย์ของเขาหวังอีเตากลับมีดวงตาเป็น ประกาย เขารู้ว่าลูกศิษย์ของตนเองจะทำอะไร

ทว่าคิดไม่ถึง เฉินเฟิงจะมีปฏิกิริยาตอบสนองเร็วแบบนี้ ไม่ เพียงแต่หลบการจู่โจมได้ อีกทั้งยังใช้มีดฟันขาของเธอ

ทั้งหมดนี้พูดมาแล้วช้ามาก ทว่ากลับเกิดขึ้นในระยะเวลา รวดเร็วเหมือนระหว่างกระแสไฟฟ้ากับหินไฟ ตั้งแต่เฉินเฟิงหลบ การโจมตี ไปจนถึงฟันขาของฉู่เหอ แทบจะเป็นเวลาแค่ชั่วพริบ ตาเดียว ทุกคนยังคงอยู่ที่เดิม

การต่อสู้ในวันนี้สามารถบอกได้ว่าเยี่ยมมาก การต่อสู้ดำเนิน ขึ้นลง บางเวลาเป็นฝ่ายได้เปรียบ บางเวลาเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ความกลับตาลปัตรนี้ทำให้ทุกคนถอนหายใจ

เหอนอนอยู่บนพื้น เลือดสีแดงสดเปื้อนไปทั้งตัว เขามองไปที่ เฉินเฟิง แววตาเต็มไปด้วยความแค้น และความเกลียดชัง

“ไอ้สารเลว ถ้าไม่ใช่เพราะตั้งแต่แรกฉันประมาทจนเกินไป ถูกแกเตะจนอาวุธหลุดออกจากมือ มดอย่างแกมีสิทธิ์อะไรมาร้อง ตะโกนตรงหน้าฉัน! “เหอนอนอยู่บนพื้น คำพูดของเขาเต็มไป ด้วยความเคียดแค้น

“ฮ่าๆๆ!

ได้ยินคำพูดของเหอ เฉินเฟิงหัวเราะเสียงดังไม่หยุด แล้วพูด

ขึ้น “เหอหนอเหอ เดิมที่ฉันยังเห็นนายเป็นคู่ต่อสู้ของฉัน ทว่า

คิดไม่ถึงนายจะพูดจาแบบนี้ออกมา แพ้แล้วพาล? ถ้าทุกคนคิด

เหมือนนาย ก็คงน่าเศร้าเกินไปแล้ว! คิดไม่ถึงจริงๆคนที่ถูก

ขนานนามว่าเป็นผู้สืบทอดศิลปะการต่อสู้โบราณอย่างนาย จะ

ไม่มีจิตใจที่หยิ่งในศักดิ์ศรีแบบนี้! ”

เฉินเฟิงเพิ่งพูดจบ ฉู่เหออาเจียนเป็นเลือด ถูกคำพูดของ เฉินเพิ่งทำให้โมโหจนสลบไป เวลานี้เขารู้สึกตรงหน้าอกจุกไป หมด เศร้าใจมาก

อู่จื่อโจว กวนหนานเทียนได้ยินบทสนทนาระหว่างเรือและ เฉินเฟิง ต่างพากันเงียบ

พวกเขารู้สึกว่าเฉินเฟิงพูดถูก การประลองวรยุทธ์มีแค่แพ้ชนะ ไม่มีคำว่าถ้าหาก แต่ว่าพวกเขาก็รู้สึกว่าเหอพูดไม่ผิด เขา ประมาทเกินไป ถ้าไม่ใช่เพราะตอนแรกเฉินเฟิงจู่โจมอย่างบ้า คลั่งราวกับเสือ ทำให้เธอไม่สามารถสู้อย่างสุดความสามารถ จากนั้นเตะจนมีดของเหอหล่น ทำให้เธอเป็นฝ่ายเสียเปรียบ ตั้งแต่ต้น ถ้าไม่ใช่เพราะทั้งหมดนี้ เป็นจริงตามที่เหอพูด เฉินเฟิ งอาจจะไม่ชนะ หรือบางทีอาจจะไม่ชนะง่ายขนาดนี้
เวลานี้ หวังอีเอากัดฟันกรอด ถ้าไม่ใช่เพราะแขนของเขาขาด เขาคงพุ่งไปจัดการเฉินเฟิงจนแหลกเป็นผุยผง

เหอเป็นคนที่เขาพร่ำสอนมากับมือ ไม่ว่าจะเป็นศิลปะการ ต่อสู้หรือยาที่ใช้ล้วนเป็นที่ดีที่สุด อีกทั้งเพื่อให้เหอตั้งใจฝึก ซ้อม เขาก็ลงทุนลงแรงไปมาก

สำหรับเขาแล้ว เหอบรรลุระดับหิ้วจิ้งชั้นกลางในตอนที่อายุ ไม่ถึงสามสิบปี ไม่ว่าจะเป็นสมัยโบราณหรือว่าตอนนี้ เหอสามา รถถูกเรียกว่าเป็นผู้สูงส่ง คนที่เก่งที่สุดในรุ่นเดียวกัน

ต่อหน้าความสามารถนี้ เขาคิดว่าเฉินเฟิงต้องตายอย่างไม่ ต้องสงสัย ความแค้นของตนต้องได้รับการชำระอย่างแน่นอน

แต่ว่า!

เวลานี้ ความฝันทุกอย่างกลายเป็นฟองอากาศ ตั้งแต่เริ่มต้น การต่อสู้เหอประมาทคู่ต่อสู้จนทำให้เป็นฝ่ายเสียเปรียบ เมื่อกี้ ตอนที่เหอถามเฉินเฟิงว่าเรียนศิลปะการต่อสู้อะไรนั้น เขาเห็น ความหวังเล็กน้อย เพราะเขาเคยบอกลูกศิษย์เพียงคนเดียว

“ขอแค่สามารถบรรลุเป้าหมายของตน ขอแค่สามารถทำให้คู่ ต่อสู้แพ้ ไม่ต้องสนใจว่าจะเสียอะไรบ้าง ไม่ว่าจะใช้วิธีไหน ขอแค่ สุดท้ายนายเป็นคนชนะ ประวัติศาสตร์ทุกอย่างคนชนะเป็นคน เขียน! ”

เหอแพ้แล้ว ความหวังในการล้างแค้นของหวังอีเตาจบลง แล้ว เวลานี้มองดูเหอที่นอนอยู่บนพื้น เขาไม่มีความสงสารใน ฐานะอาจารย์แม้แต่น้อย มีแต่ความแค้น แค้นที่เหอไม่ได้ดั่งใจไม่สามารถแก้แค้นให้ตนได้

เหอนอนอยู่บนพื้นหายใจเฮือกใหญ่ จากนั้นอาเจียนเป็น เลือดออกมา หลังจากอาเจียนเป็นเลือดในครั้งนี้ออกมาสีหน้า ของเขาดีขึ้นเล็กน้อย มองดูเฉินเฟิงด้วยความแค้น เต็มไปด้วย ความเจ็บใจ “ฉันเจ็บใจจริงๆ!

“ไอ้คนไร้ประโยชน์ แพ้ก็คือแพ้ แกยังจะมีชีวิตอยู่ทำไม! ”

ไม่รอให้เฉินเฟิงตอบ หวังอีเตาอาจารย์ของเธอที่ยืนอยู่ ไกลๆพูดขึ้นเสียงเย็นยะเยือก ในสายตาของเขา เธอไม่ สามารถแก้แค้นให้เขาได้แล้ว สภาพของเขาในตอนนี้ มีแต่จะ ทําให้เขาขายหน้า

ได้ยินคำพูดของหวังอีเตา เหอชะงัก หันไปมองอาจารย์ของ ตนเอง ด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ เขาคิดไม่ถึงจริงๆว่าอาจารย์ ของตนเองจะพูดแบบนี้ออกมา

” เห็นรึยัง? นี่แหละอาจารย์ที่นายเคารพ เห็นนายเป็นแค่ หมากตัวหนึ่งเท่านั้น พอนายไม่มีประโยชน์ ก็ไม่ลังเลที่จะทิ้งนาย ถึงขั้นฆ่านาย ฉันคิดว่าตอนนี้คนที่อยากให้แกตายที่สุด ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นอาจารย์ของนาย!

คำพูดของหวังอีเตาทำให้เหอยากจะยอมรับอยู่แล้ว คิดไม่ ถึงเฉินเฟิงพูดความคิดที่แท้จริงของอาจารย์ออกมาอีก

“แกหุบปาก!

ฉู่เหอร้องตะโกนเสียงดัง ทำให้บาดเจ็บอีกครั้ง เลือดไหลออกมาจากปากไม่หยุด

“อาจารย์ เป็นแบบนี้จริงๆหรอครับ? ผมเป็นแค่เครื่องมือแก้ แค้นของอาจารย์เท่านั้นหรอ? ผมมีค่าแค่นั้นหรอ?”

แววตาของเหอฉายความเศร้าเสียใจ มองดูอาจารย์ของเขา นี่เป็นญาติเพียงคนเดียวบนโลกใบนี้ของเขา เขาถึงขั้นเห็น อาจารย์เป็นพ่อ เขากลัว เขาไม่กลัวตาย เขากลัวว่าสิ่งที่เฉินเฟิง พูดจะเป็นความจริง

“แกฆ่าตัวตายเถอะ! “หวังเตาไม่ได้ปรายตามองเหอ เพียงแค่ตอบเขาเสียงเรียบเท่านั้น

“เป็นจริงตามนั้น! ดีๆๆ คิดไม่ถึงว่าเหอคนนี้จะจบชีวิตแบบ นี้ เยี่ยมมาก!

ความหวังเพียงเล็กน้อยในใจของเธอดับลงแล้ว เขาร้อง ตะโกนไม่กี่คำ จากนั้นยกมือขวาขึ้นผสานพลังภายใน ชกเข้าที่ หน้าอกของตนเอง ทำลายชีวิตของตนเอง

เหอตายแล้ว เขาไม่ได้ตายด้วยมีดของเฉินเฟิง เขาฆ่าตัว ตาย แต่นั่นเป็นเพราะคำพูดของอาจารย์

เวลานี้ แม้แต่อากาศก็เงียบลง ในหูของทุกคนยังมีคำพูดก่อน ตายของเรือดังก้อง คำว่าดีพวกนั้น เผยความสิ้นหวังในใจของ เขา

เฉินเฟิงมองดูสิ่งที่เกิดขึ้นด้วยสีหน้านิ่งเฉย วันนี้เธอต้องตา ยอย่างไม่ต้องสงสัย เพียงแต่เฉินเฟิงคิดไม่ถึง เขาจะจบลงแบบนี้
“หวังอีเตา ไม่ว่ายังไงเธอก็เป็นลูกศิษย์ของนาย อีกทั้งยัง เป็นลูกศิษย์เพียงคนเดียว ทำไมนายถึงใจร้ายแบบนี้?”

หลังจากเงียบระยะเวลาสั้นๆ ชางโปจากสำนักกระบี่เทียนซาน อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น สำนักกระบี่เทียนซานของพวกเขามีต้น กําเนิดเดียวกับตระกูลหวัง แม้แต่ตอนนี้ก็ยังรักใคร่ผูกพันกัน