บทที่ 670 ศัตรูพบกัน

หลังจากรถคันที่หนึ่งจอดสนิทก็มีชายถือกระบี่สองคนลงมาก่อน หนึ่งในนั้นใส่เสื้อคลุมสีขาวเหมือนจีนทว่ารูปร่างสูงชะลูด ท่าที สง่างามจนกลบรัศมีจีนไปเลย

เขาไม่ใช่คนอื่นคนไกล เขาคือเทียนอิงทายาทรุ่นปัจจุบันของ

สํานักกระบี่เทียนซาน

ส่วนคนที่มากับเทียนอิงคือซาง โป๊ทายาทรุ่นก่อนของสำนัก

กระบี่เทียนซาน

เมื่อเห็นว่าเทียนอิงสวมชุดคลุมสีขาวเหมือนตนแต่กลับดูมีออ ร่าเหนือกว่า จียุ่นก็เกิดความริษยาในใจ สายตาที่มองไปยัง เทียนอิงจึงไม่ชอบใจนัก

เทียนอิงสัมผัสได้ถึงสายตาไม่พอใจของญี่ปุ่นทว่ากลับยิ้ม บางๆ ก่อนจะตามซาง โปเข้าไปทักทายก่อนหนานเทียน อู่จื่อโจว และเย่หนานเทียน

เทียนอิงไม่เพียงแต่มีรอยยิ้มตลอดการทักทายเท่านั้น เขายัง ให้ความเคารพผู้อาวุโสทุกคนเป็นอย่างมาก ให้ความรู้สึก เหมือนเป็นเด็กที่ถูกสอนมาดี ทำให้ผู้พบเห็นต่างชื่นชอบ

นักกระบี่ชุดขาว บุรุษผู้สง่างาม

นี่คือนิยามที่ถูกต้องสำหรับเขา
“คนนี้แข็งแกร่งมาก!

เมื่อเห็นปฏิกิริยาทั้งหมดของเทียนอิง เฉินเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะ ตกตะลึงอยู่ในใจ

เขาคิดมาโดยตลอดว่าความแข็งแกร่งที่แท้จริงของคนๆหนึ่ง นั้นอยู่ที่ใจและสัญชาตญาณ ไม่ใช่เปลือกนอก

เพราะว่าความแข็งแกร่งที่เกิดจากเปลือกนอกนั้นจอมปลอม

เมื่อต้องเผชิญกับอุปสรรคจึงมักต้านทานไม่ได้

ทว่าดูจากท่าทีของเทียนถึงเมื่อสักครู่ สภาวะจิตใจของเขาอยู่ ในขั้นสูงมากแล้ว สูงกว่าคนที่หยิ่งยโสในความสามารถของตัว เองอย่างจีน อันตรายกว่าคนไม่เอาไหนอย่างศีลสาม

“นายคงจะเป็นศิษย์น้องของปรมาจารย์เชื่อเฉินเฟิงสินะ?” ราวกับสัมผัสได้ถึงสายตาของเฉินเฟิง เทียนอิงจึงเดินตรงเข้ามา ถามพร้อมรอยยิ้ม

“ใช่” เฉินเฟิงพยักหน้ารับ

“ฉันชื่อเทียนอิงจากสำนักกระบี่เทียนซาน” รอยยิ้มบนใบหน้า ของเทียนอิงยังคงมีอยู่เหมือนเดิม “ก่อนหน้านี้ฉันเก็บตัวฝึกการ ต่อสู้มาโดยตลอด หลังออกจากภูเขาเทียนถึงได้ยินเรื่องราวของ นาย ถึงเพิ่งรู้ว่าวงการศิลปะการต่อสู้หวาเซียมีคนอย่างนายอยู่ ถือเป็นเกียรติของวงการศิลปะการต่อสู้หวาเซียจริงๆ ยินดีที่ได้ รู้จัก”

เอ่ยจบเทียนอิงก็เป็นฝ่ายยื่นมือออกไปจับก่อน
“ชมกันเกินไปแล้วล่ะ” เฉินเฟิงยื่นมือไปจับกับเทียนอิงด้วย ท่าทนอบน้อม

หลังจากปล่อยมือทั้งสองคนก็จับจ้องไปยังรถคันสุดท้ายอย่าง ไม่ได้นัดหมาย

เมื่อรถจอดสนิท หวังอีเตาก็เดินนำเหอลงมาจากรถ

ภายแสงอาทิตย์ในยามเช้า เหอสวมเสื้อคลุมสีแดงเลือดถือ ดาบที่แผ่รังสีแห่งการฆ่าอย่างดาบชวนหยวน บวกกับรังสีที่เกิด จากการฆ่าคนมานับไม่ถ้วน ขับให้เขาดูเหมือนนักฆ่า ให้ความ รู้สึกอันตรายถึงขีดสุดแก่ผู้พบเห็น

ซึ่งแตกต่างจากเทียนอิงโดยสิ้นเชิง หลังจากเหอลงมาจาก รถไม่มีการไปทักทายก่อนหนานเทียนและคนอื่นๆ ไม่แม้แต่จะ ปรายตามองผู้อาวุโสเหล่านั้นเลยด้วยซ้ำ ทว่าแววตากระหาย เลือดนั้นกลับจับจ้องอยู่ที่เฉินเพิ่งราวกับเฉินเฟิงคือเหยื่อของเขา ที่ไม่ว่าจะหนีไปไหนก็หนีไม่พ้นผู้ล่าอย่างเขา

เมื่อสัมผัสได้ถึงแววตานักฆ่าอย่างบ้าคลั่งของเหอ สีหน้า ของเฉินเฟิงก็ยังคงเรียบนิ่งอยู่ทว่าหรี่ตาลงเล็กน้อยซึ่งแสดงถึง ความคิดที่แท้จริงของเขา เหอรนหาที่ตาย เขาจะต้องสนองอีก ฝ่ายให้ได้!

“ไอ้คนไร้ค่าอย่างนี้ก็มีสิทธิ์เข้าชิงโควตาเพื่อเข้าร่วมการ แข่งขันศิลปะการต่อสู้ระดับโลกกับพวกเราหรือ? มันรับดาบฉัน ได้ถึงสามดาบหรือเปล่า?” วินาทีต่อมา เมื่อสายตาของทุกคนถูก ดึงดูดโดยหวังอีเตาและเหอ เหอก็เอ่ยปากขึ้น สายตาที่เขาใช้มองเฉินเฟิงราวกับกำลังมองคนตายคนหนึ่ง

เมื่อศัตรูมาพบกัน ต่างฝ่ายต่างทำให้โกรธ เหอเพิ่งปรากฏ ตัวก็หาเรื่องเฉินเฟิงแล้ว ต้องการจะฆ่าเงินเฟิง ให้ได้

หากจียุ่นแค่เหิมเกริม เช่นนั้นเหอคงต้องใช้คำว่าหยิ่งผยอง มานิยาม

หลังลงมาจากรถ เขาไม่เห็นใครอยู่ในสายตาจนกระทั่งหา เรื่องเฉินเฟิง ลองท้าทายยั่วโมโหเฉินเฟิง จากนั้นก่อนที่จะมีการ คัดเลือกตัวแทนเพื่อไปเข้าร่วมการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ระดับ โลกก็ฆ่าเงินเฟิงเสีย ทั้งได้ลบล้างความอัปยศของผู้เป็นอาจารย์ อย่างหวังอีเตา แถมยังได้ข่มขู่คนอื่นๆ เรียกได้ว่าเป็นคนที่จิตใจ โหดเหี้ยมจริงๆ “ฉู่เหอ ใครมาก่อนได้ก่อน นายอย่ามาแย่ง ฉัน จองที่จะส่งมันกลับบ้านก่อนแล้ว!” เหอเพิ่งเอ่ยจบไม่รอให้ เฉินเฟิงได้ตอบโต้ จียุ่นก็อดที่จะเอ่ยขึ้นมาก่อนไม่ได้ คำพูดแสดง ถึงความไม่พอใจเป็นอย่างมาก ราวกับเธอจะมาแย่งเหยื่อของ ตนไป

“ฉันกับมันอยู่ร่วมโลกกันไม่ได้ หัวของมันฉันจองแล้ว พวก นาย ใครมาแย่งกับฉันก็ต้องตายกันไปข้างหนึ่ง!” เหอได้ยินดัง นั้นก็ถลึงตามองจียนอย่างมีน้ำโหด้วยสีหน้าอาฆาต

มองท่าที่กระหายเลือดของเหอ สัมผัสได้ถึงรังสีนักฆ่าของ เหอ จียุ่นกลืนน้ำลายอีกหนึ่งสุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก

ถึงแม้เขาจะมั่นใจในความสามารถของตัวเอง ทว่าก็ไม่อยากต่อกรกับเหอเพียงเพราะอยากอวดความสามารถของตัวเอง

ขณะเดียวกันกวนหนานเทียน อู่จื่อโจว ปรมาจารย์ฟางเจิ้ง ซางโป๊และจีอู๋ฉางต่างก็ขมวดคิ้วมองไปยังเหอ พวกเขาไม่ชอบ การกระทำเช่นนี้ของเหอ อู่จื่อโจวจึงก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง และเตรียมที่จะเอ่ยปากพูด

ทว่าไม่รอให้อู่จื่อ โจวได้เอ่ยปาก ก็มีคนเอ่ยแทรกขึ้นมาก่อน

เป็นเฉินเฟิงนั่นเอง

“ไหนๆก็รีบจะไปเกิดใหม่ เช่นนั้นฉันจะสนองให้เอง!!

ภายใต้แสงอาทิตย์ในยามเช้า เฉินเฟิงปล่อยมือจากรถเข็น ของเย่หนานเทียน ก้าวมาด้านหน้าสองก้าวพลางหรี่ตามองเหอ ความต้องการฆ่าแผ่ออกมาจากร่างกาย

ไม่เอ่ยถึงเรื่องบาดหมางของทั้งสองฝ่าย เหอเพิ่งปรากฏตัว อยากจะฆ่าเฉินเฟิงแล้ว นั่นทำให้เฉินเฟิงมีน้ำโห

วินาทีนี้เขาฟิวส์ขาดแล้ว เตรียมที่จะฆ่าเหอต่อหน้าทุกคน

“รนหาที่ตาย!”

เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินเฟิง เธอก็ตะโกนออกมาครั้งหนึ่ง ฉับพลันก้าวออกมาหนึ่งก้าวดึงดาบเตรียมจะลงมือ

“โอหัง!”

ในตอนนั้นเองอู่จื่อโจวก็ตะโกนออกมาราวกับเสียงฟ้าร้องจน ทำให้ทุกคนใจกระตุกครั้งหนึ่ง “พวกคุณเห็นที่นี่เป็นอะไรกัน?สำนักงานใหญ่สหพันธ์โดเป็นสถานที่ๆพวกคุณมาแสดงความ ป่าเถื่อนกันได้หรือ?

เอ่ยจบสายตาคมกริบของอู่จื่อโจวก็กวาดมองเฉินเฟิง จีน แล้วจบที่ฉู่เหอ

เฉินเฟิงถอยกลับไปอยู่หลังเยี่หนานเทียนโดยไม่พูดไม่จา จียุ่ นก็หุบปากไม่กล้าส่งเสียงสักแอะ ทว่าเหอกลับสบตาอู่จื่อโจวอ

ย่างไม่กลัวตาย

“หวังอีเตา คุณสั่งสอนลูกศิษย์ของคุณยังไง? ลูกศิษย์ของคุณ กล้าที่จะมีปัญหากับผู้สมัครที่ทางสหพันธ์บูโดกำหนดมาหรือ? หรือว่าตระกูลหวังของพวกคุณจะไม่ทำตามกฎของสหพันธ์โด ก็ได้อย่างนั้นสินะ หรืออยากอยู่เหนือสหพันธ์โด?”

อู่จื่อโจวจับจ้อง เหออยู่พักหนึ่งจนกระทั่งเหอเริ่มชาไปทั้ง หนังศีรษะ ในใจเริ่มเกิดความกลัวจึงละสายตาไปมองหวังเตา แทน

พริบ!

เมื่อได้ยินคำพูดของอู่จื่อโจว สีหน้าของหวังอีเตาก็เปลี่ยนไป เล็กน้อยจากนั้นจึงเอ่ยขึ้น “ขออภัยท่านผู้อาวุโส กระผมสั่งสอน ลูกศิษย์ได้ไม่ดีเอง”

“เสี่ยวฉู่กลับมา!” เอ่ยจบหวังอีเตาก็กวักมือเรียกเหอ เพราะ เกรงว่าเหอจะท้าทายสหพันธ์บูโดอย่างไม่กลัวตายอีก

เช่นนั้นตระกูลหวังอาจจะถูกประณามว่า “ทำตัวเหนือสหพันธ์โด” ซึ่งไม่เป็นผลดีต่อตระกูลหวังแน่นอน!

“ไอ้มด ฉันจะปล่อยแกไปก่อนแต่หลังจบการคัดเลือกจะ เป็นการเริ่มต้นสงครามระหว่างฉันกับแก หวังว่าแกจะไม่หัวหด ไปก่อน!” เหอหันไปยิ้มเย็น ให้เงินเฟิง จากนั้นก็ถอยกลับมายืน ข้างหวังอีเตา ในน้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความต้องการฆ่า อย่างเลือดเย็น ความรู้สึกนั้นราวกับว่าไม่ว่ายังไงวันนี้เขาก็จะ ต้องฆ่าเฉินเฟิง ให้ได้