บทที่ 669 จียุ่นเหิมเกริม

“สวัสดีครับปรมาจารย์ฟางเจิ้ง” ก่วนหนานเทียน อู่จื่อโจวเอ่ย ตอบรับโดยไม่ได้นัดหมาย ส่วนเหนานเทียนหรี่ตามองศีลสาม แล้วอดไม่ได้ที่จะเอ่ยพร้อมถอนหายใจ “ฟางเจิ้ง นายหาทายาท ได้ดีนี่”

“ผู้อาวุโสเย่ เราไม่ได้เจอกันตั้งหลายปี เพิ่งเจอกันคุณอย่าเพิ่ง พูดประชดผมเลย” ปรมาจารย์ฟางเจิ้งเอ่ยอย่างกลุ้มใจ เขาคิด ว่าเย่หนานเทียนกำลังพูดถึงเรื่องเมื่อสักครู่ ทว่ากลับไม่รู้ว่าเข่ หนานเทียนมองเห็นพรสวรรค์ในตัวศีลสาม

“พระสงฆ์ผู้ยิ่งใหญ่ นายไม่คิดว่าผู้อาวุโสเย่หนานเทียนกำลัง พูดประชดฉันหรือ? นายเป็นศิษย์พี่ฉันจริงหรือเปล่า?”

ศีลสามเบะปากก่อนจะเอ่ยทักทายคนอื่นๆ “สวัสดีครับท่าน

ประมุขกวน หัวหน้า ผู้อาวุโสเ

เมื่อเอ่ยจบศีลสามก็เบนสายตาไปจับจ้องเฉินเฟิงที่ยืนอยู่ด้าน หลังของเยี่หนานเทียน ราวกับได้เจอโลกใบใหม่ “นายคือ เฉินเฟิงที่ฆ่าจึงเถิงในตำนานใช่ไหม? เป็นอย่างที่เขาเลื่องลือ จริงๆ ดีใจที่ได้รู้จักนาย ฉันมีนามว่าศีลสาม หลังจบการคัดเลือก พาฉันไปเที่ยวชมยันเจียงที!” ถึงแม้ศีลสามจะเอ่ยคำพูดที่ทำให้ พระสงฆ์วัยกลางคนแทบกระอักเลือด ทว่ากับเฉินเฟิงกลับพนม มือ เพราะนี่เป็นมารยาทของพระพุทธศาสนา

“สวัสดีศีลสาม” เฉินเฟิงยิ้มตอบพลางยกมือคารวะ เขารู้สึกว่าพระสงฆ์เยาวชนคนตรงหน้ามีสีสันดี

ในขณะเดียวกัน หางตาของเขาก็เหลือบไปเห็นชายสวมเสื้อ คลุมยาวสองคนกำลังมุ่งมาทางนี้อย่างรวดเร็ว

ด้านก๋วนหนานเทียน อู่จื่อโจว เย่หนานเทียนรวมถึงฟางเจิ้ง และศีลสามก็หันไปจับจ้องคนมาใหม่

ชั่วอึดใจคนมาใหม่ก็ลดความเร็วลงแล้วเดินมุ่งมาทางที่ทุก คนยืนอยู่ ทั้งสองคนสวมเสื้อคลุมยาวเหมือนกัน คนหนึ่งเป็นชาย วัยกลางคนสวมเสื้อคลุมยาวสีเทา ส่วนอีกคนเป็นเยาวชนสวม เสื้อคลุมยาวสีขาว

“ได้ข่าวว่าศาสนาพุทธภาคตะวันตกฝึกฝนทายาทสุดแปลก คนหนึ่ง วันนี้ได้มาเห็นกับตาเป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆ!” เดินๆอยู่ เยาวชนเสื้อคลุมขาวก็กวาดสายตามองทีละคนก่อนที่สายตาจะ หยุดอยู่ที่ศีลสาม

“นายเป็นใคร?” ถึงแม้ศีลสามจะเป็นคนเฮฮา ไม่ชอบการตีรัน ฟันแทง ทว่าเมื่อโดนดูถูกก็มีน้ำโหอยู่บ้าง เขาขมวดคิ้วมุ่นพลาง เอ่ยถาม

อย่างไรก็ตาม

เยาวชนเสื้อคลุมขาวกลับไม่เห็นศีลสามอยู่ในสายตา ทว่าหัน ไปจับจ้องเฉินเฟิงด้วยสายตาเย็นชาก่อนเอ่ยอย่างเน้น “ตระกูลจีของเราเป็นศัตรูกับตระกูลจึงมาช้านาน ความจริงแล้ว จึงเถิงคือคู่ต่อสู้ที่ฉันเล็งไว้แต่แกกลับชิงตัดหน้าไปก่อน แค้นนี้ เราต้องมาชาระกันหน่อย!”
“คุณจะชำระยังไง?”

เงินเฟิงคิ้วกระตุกครั้งหนึ่ง จากคำพูดของเยาวชนเสื้อคลุม ขาวเขาสามารถเดาได้ว่าอีกฝ่ายเป็นใคร เพียงแต่เขารู้สึกว่าอีก ฝ่ายบ้าคลั่งเกินไปไม่เพียงแต่ไม่มีมารยาท แถมยังท้าทายกัน ตั้งแต่เจอหน้าครั้งแรก คงอยากถูกจัดการจริงๆ

“เมื่อการคัดเลือกเริ่มต้นขึ้น ฉันจะส่งแกกลับบ้านเป็นคน แรก!” จียุ่นซะงักฝีเท้า เชิดหน้าขึ้นแล้วมองเหยียดเฉินเฟิง ความ รู้สึกนั้นเหมือนเฉินเฟิงคือแมลงวันที่เขาสามารถฆ่าได้ทุกเมื่อ

“ยุ่นเอ๋อ อย่าเสียมารยาท”

ครั้งนี้ไม่ต้องรอให้เฉินเฟิงเอ่ยปาก ชายวัยกลางคนที่อยู่ข้าง ยุ่นก็เอ่ยปากขึ้นก่อน

เขาคือจีอู่ฉางบิดาของจีน เป็นทายาทรุ่นก่อนของตระกูล

เคยเอาชนะเย่หนานเทียนได้

ไม่มีใครรู้จักลูกดีกว่าคนเป็นพ่อแล้ว

ในฐานะบิดาของจีน เขารู้จักนิสัยของลูกชายตัวเองดี

พรสวรรค์ด้านการต่อสู้ของญี่ปุ่นนั้นแข็งแกร่งกว่าคนทั่วไป เขา ถูกฝึกฝนในฐานะทายาทตระกูลจีมาตั้งแต่เด็ก บวกกับเป็นคนไม่ ยอมแพ้จึงประสบความสำเร็จในด้านศิลปะการต่อสู้ไม่น้อย

ทั้งหมดนี้ส่งผลให้จียนมีนิสัยก้าวร้าว นอกจากผู้อาวุโสใน ตระกูลแล้วเขาก็แทบไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตา
และในตอนนี้จียุ่นที่เพิ่งปรากฏตัวก็หาเรื่องศีลสามทายาทของ ศาสนาพุทธตะวันตกและเฉินเฟิงเสียแล้ว ซึ่งไม่ใช่เรื่องดีสำหรับ จียนแน่นอน

เนื่องจากจนถึงตอนนี้ทางสหพันธ์บูโดยังไม่ได้ประกาศกฎ เกณฑ์ในการคัดเลือก หากผู้สมัครทั้งสี่คนต้องแข่งขันกันเองล่ะก็ การสร้างศัตรูของญี่ปุ่น ในตอนนี้เป็นเรื่องที่โง่เขลามาก

ถึงแม้จีนจะสามารถเอาชนะศีลสามและเฉินเฟิงได้แต่ก็คง ต้องมีบาดแผลบ้าง แล้วเขาจะไปแข่งกับคนอื่นได้อย่างไร? จะ เฉิดฉายในการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ระดับโลกได้อย่างไร? แล้ว นอกเหนือจากเรื่องนี้ที่ต้องกังวลแล้ว ตัวจีอู๋ฉางเองก็ชื่นชมเย หนานเทียนมาก

ในตอนที่เยี่หนานเทียนต่อสู้กับเขา อีกฝ่ายก็แพ้อย่างสูสี อีก ทั้งยังจบไม่สวยจึงทำให้เขาเสียดายอยู่บ้าง เขาไม่อยากให้ฮีโร่ คนนี้ต้องมีสีหน้าย่ำแย่ในช่วงบั้นปลาย

เมื่อได้ยินคำกล่าวเตือนของฉาง จีนจึงจำเป็นต้องเก็บ ท่าที่เสียมารยาทโดยไม่พูดไม่จา ทว่าสายตาที่จับจ้องเฉินเฟิงก็ ยังคงไว้ซึ่งการเหยียดหยาม

“จียุ่น ถึงแม้ฉันจะไม่ชอบการต่อยตี แต่นายมาท้าทายฉันแบบ

นี้ไม่ได้ ฉันจะบอกอะไรให้นะเดี๋ยวจียน วันหลังฉันจะต่อยนายจน ต้องร้องไห้ฟูมฟายแน่นอน!!

ศีลสามกลับเป็นฝ่ายไม่พอใจ เขาเป็นคนไม่เอาไหน ไม่สนใจ การแย่งชิงด้านศิลปะการต่อสู้ ทว่าภายในกลับเป็นคนไม่ยอมคน ถ้าเกิดฟิวส์ขาดขึ้นมาเอาวัวสิบตัวมาลากก็ไม่อยู่

“แก….” จียุ่นที่เก็บอาการแล้วเมื่อได้ยินคำพูดของศีลสาม ฉับพลันก็เกิดมีน้ำโหขึ้นมา

“ยุ่นเอ๋อ!”

“ศีลสาม หุบปาก!”

ครั้งนี้ไม่ต้องรอให้จีนได้ตอบโต้ จีอู๋ฉางและปรมาจารย์ฟาง เจิ้งก็เอ่ยปากห้ามพร้อมกัน เห็นได้ว่าพวกเรารู้ดีว่าการปล่อยให้ พวกเด็กๆประชันฝีปากกันนั้นไม่เกิดประโยชน์ใดๆ กลับกันจะ เป็นการขายขี้หน้าสำนักของตัวเองเสียเปล่า

“ท่านประมุขกวน ผู้อาวุโส เย่หนานเทียน ปรมาจารย์ฟาง เจิ้ง ผมสั่งสอนลูกได้ไม่ดีเอง หากก้าวล่วงตรงไหนก็ขออภัยด้วย

จฉางพาจีนก้าวไปข้างหน้า ยกมือคารวะขอโทษพวกส่วน

หนานเทียน จากนั้นก็หันไปถลึงตาใส่จียน “ยังไม่รีบทักทาย

ปรมาจารย์ทุกท่านดีๆอีก?”

“ท่านประมุขก่วน ผู้อาวุโส ปรมาจารย์ฟางเจิ้ง สวัสดีครับ”

จีนค้อมตัวทักทายทว่าเขาไม่เอ่ยถึงเย่หนานเทียน เพราะว่า ในสายตาเขาตอนนี้เย่หนานเทียนเป็นเพียงคนพิการเท่านั้น ไม่ คู่ควรกับคำว่าปรมาจารย์ และยิ่งไม่คู่ควรให้เขาต้องค้อมตัว เคารพ

“ท่านนี้คือปรมาจารย์เย
นางสบถค่าจีนว่าไม่รู้ความอยู่ในใจ ทว่าเขาก็ไม่ได้บังคับ จีนให้ทักทายเย่หนานเทียนต่อ เพราะนั่นจะยิ่งทำให้เย่หนาน เทียนอึดอัด เขาจึงจําเป็นต้องเป็นฝ่ายเอ่ยแนะนำเองทำราวกับ ว่าจีนไม่รู้จักเย่หนานเทียน

จีนได้ยินดังนั้นก็ทำที่ยกมือคารวะถือเป็นการทักทาย สําหรับเรื่องนี้เหนานเทียนมีมีหน้าเรียบนิ่งดุจสายน้ำ ทว่า เฉินเฟิงกลับหรี่ตาเล็กน้อย

เขาอนุญาตให้จีนทำตัวไร้มารยาทกับตัวเอง ทว่าไม่อนุญาต ให้จียนทำตัวไม่ให้เกียรติศิษย์พี่ของเขา

หลังจากที่เขามาถึงที่นี่ เห็นแววตาความเห็นอกเห็นใจและ เสียดายที่มีต่อเย่หนานเทียนในสายตาของทุกคน

ทั้งหมดนี้เป็นเหมือนการดูหมิ่นเกียรติของฮีโร่ซึ่งทำให้เขา

รู้สึกแย่ ราวกับมีอะไรจุกอยู่ที่อก

และการที่จียุ่นไม่ให้เกียรติเยี่หนานเทียนก็ทำให้เขาโมโห มาก เขาจึงตัดสินใจกับตัวเองว่าหากต้องปะทะกับจียนตอนแข่ง คัดเลือก เขาจะต้องให้บทเรียนแก่จีนให้ได้!

ในขณะที่เฉินเฟิงตัดสินใจกับตัวเองก็มีรถสองคันขับตรงมา ทางนี้

รถสองคันนั้นเหมือนกับรถที่ปรมาจารย์ฟางเจิ้งและศีลสาม โดยสารมา ล้วนแขวนป้ายทะเบียนของสหพันธ์สงครามหวาเซี่ย

การคัดเลือกตัวแทนเข้าร่วมการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ระดับโลก ในครั้งนี้ถึงแม้จะจัดขึ้นและดูแลโดยสหพันธ์บูโด ทว่า สหพันธ์สงครามก็ให้ความร่วมมือด้วยซึ่งรวมถึงที่พักและยาน พาหนะของผู้เข้าแข่งขัน