บทที่ 664 เทียนซาน

เทียนซานเป็นหนึ่งในเจ็ดภูเขาที่สำคัญของโลก ตั้งอยู่ในดินแดน ห่างไกลของยูเรเซีย ตะวันออกและตะวันตกทั่วทั้งสี่ประเทศล้อม รอบหวาเซี่ย เป็นเขตภูเขาอิสระที่ใหญ่ที่สุดในโลก นอกจากนี้ยัง เป็นเขตภูเขาที่อยู่ห่างจากมหาสมุทรมากที่สุดในโลกและเป็น เขตภูเขาที่มีพื้นที่แห้งแล้งที่ใหญ่ที่สุดในโลก

ในหวาเซีย เทียนซานถูกขนานนามว่าภูเขาหิมะ มีหิมะตก ตลอดทั้งปี คนในท้องถิ่นต่างก็เรียกอีกอย่างว่าภูเขาศักดิ์สิทธิ์ มี ตำนานเรื่องเล่ามากมาย อย่างเช่นวัดหวังหมู่

นอกจากนี้ เทียนซานมีชื่อเสียงโด่งดังในวงการศิลปะการต่อสู้ หวาเซี่ยมาตั้งแต่โบราณ จนถึงปัจจุบัน

ทั้งหมดนี้ เพราะมีสำนักกระบี่เทียนซาน

สำนักกระบี่เทียนซานเป็นหนึ่งในสำนักที่แข็งแกร่งที่สุด ใน วงการศิลปะการต่อสู้หวาเซียมาตลอด เพียงเพราะไม่ยุ่งเกี่ยวกับ ราชสำนัก ไม่ค่อยเข้าร่วมการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ การ ถ่ายทอดก็มีค่อนข้างน้อย แต่ก็เคยมี เจ็ดกระบี่เทียนซาน ที่เคยมี อิทธิพลสั่นสะเทือน ในวงการศิลปะการต่อสู้หวาเซีย

หลังจากเข้าสู่ยุคปัจจุบัน สำนักกระบี่เทียนซานก็เงียบหายไป นอกจากผู้อาวุโสปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้ น้อยคนมากที่จะรู้ที่ อยู่ของพวกเขา
ตอนรุ่งเช้า ดวงอาทิตย์สีแดงโผล่ขึ้นมา แสงยามเช้าพาดผ่าน ขอบฟ้าตะวันออกและตะวันตก แสงรำไรสาดส่องบนภูเขาที่ ปกคลุมด้วยหิมะอย่างต่อเนื่อง เหมือนดั่งแผ่นทองคำปกคลุม หิมะสีขาวเป็นชั้นๆ งดงามยิ่งนัก

ครึ่งภูเขาของภูเขาหิมะทั้งลูก มีบ้านไม้บางส่วนถูกสร้างอยู่ใน นั้น หลบซ่อนอยู่ในป่าเขา ถูกปกปิดไว้อย่างกลมกลืนมิดชิด แม้ จะมองจากที่สูงก็ยากที่จะมองเห็น

นี่คือที่ตั้งของสำนักกระบี่เทียนซาน มีความเป็นมายาวนาน เป็นพันปีแล้ว ไม่ยุ่งเกี่ยวกับโลกภายนอก ไม่แย่งชิงแข่งขันกับ ใคร

ห่างจากสำนักกระบี่เทียนซาน บนยอดเขาลูกเล็กลูกหนึ่ง ห่าง จากสำนักไปสิบกิโลเมตร ผู้ชายชุดขาว นั่งขัดสมาธิบนก้อนหิน หลับตาสนิท สูดลมหายใจในยามเช้า หน้าอกเป็นเหมือนคางคก หายใจเข้า หายใจเข้า หายใจออก อย่างแปลกประหลาด

กระบี่ล้ำค่าสีดำเล่มหนึ่งวางอยู่ด้านข้างเขา ฝักกระบี่เป็นสีดำ สนิท ด้ามกระบี่สลักรูปนกไว้ เหมือนนกอินทรีย์ และเหมือนหงส์ ในวรรณคดี

กระบี่หงส์ เป็นมรดกล้ำค่าของสำนักกระบี่เทียนซาน

เมื่อหลายพันปีก่อน กระบี่เล่มนี้ไม่ได้มีชื่อเรียกว่าแบบนี้ ต่อ มาเคยหักไปครั้งหนึ่ง ได้มีการหลอมขึ้นมาใหม่ หลังจากซ่อม แล้วได้เปลี่ยนชื่อเป็นกระบี่หงส์ มีความหมายแฝงว่าหงส์ฟื้น คืนชีพขึ้นมาใหม่
ตอนนี้ กระบี่ล้ำค่าเล่มนี้อยู่ในมือชายหนุ่ม แสดงว่าชายหนุ่ม มีตำแหน่งสำคัญอยู่ในสำนักกระบี่เทียนซาน

เขาชื่อเทียนอิง เป็นทายาทสำนักกระบี่เทียนซาน

“ฮวา…ฮวา…” ในขณะที่เทียนอิงหลับตาพ่นลมหายใจ รอบๆ มีเสียงหนึ่งดังขึ้นอย่างแผ่วเบา เหมือนเสียงเดินของสัตว์ป่า

ส่วนเทียนถึงเหมือนไม่ได้ยินเสียงนั้น เป็นเหมือนดั่งคนจำศีล

ไม่ขยับเลยสักนิด

เวลาผ่านไป เสียงนั้นค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆ หมาป่าสิบกว่าตัว ปรากฏรอบๆสี่ทิศ โอบล้อมเข้ามาเทียนอิง

หมาป่ามีนิสัยดุร้าย เป็นสัตว์ป่าที่อยู่กันเป็นฝูง เป็นสัตว์ป่าที่มี บทบาทค่อนข้างสำคัญ มีอยู่ในธรรมชาติ แทบทุกเขตพื้นที่ทั่ว โลก

โดยปกติแล้ว หมาป่าตัวเดียวเป็นอันตรายต่อสัตว์ป่าอย่างอื่น ไม่มาก แม้แต่คนก็ไม่กลัว แต่หากเจอฝูงหมาป่า แม้แต่เจ้าป่า อย่างเสือก็ต้องถอยหนี

ตอนนี้ หมาป่านับสิบตัวกำลังโอบล้อมเทียนอิง ดวงตาฉาย แววอาฆาตดุร้าย

“อ้ว…” ทันใดนั้นเสียงหมาป่าก็ร้องดังขึ้น เมื่อหัวหน้าหมาป่า ร้อง ออกคําสั่ง
ตามด้วยเสียงร้องออกคำสั่งของหัวหน้าฝูง หมาป่านับสิบตัวก็ กลายเป็นเหมือนดั่งน้ำไหลเชี่ยว กระโจนเข้าหาเทียนถึงอย่างบ้า คลั่ง เป็นการเริ่มลงมือโจมตี

และในเวลานี้ เทียนอิงลืมตาขึ้นมาในทันที ดวงตาเป็น ประกาย ลมปราณความอาฆาตฉายอยู่ทั่วร่างกายของเขา เขา ใช้ร่างกายเป็นจุดศูนย์กลาง มองปกคลุมไปทั่วทิศ

เขาได้ยินเสียงวิ่งของฝูงหมาป่า และก็เห็นความดุร้ายของ

หมาป่าแต่ล่ะตัว

ภายใต้แสงอรุณยามเช้า เขาหยิบกระบี่ขึ้นมา แต่ไม่ได้ชัก ออกมา เพียงแค่ค่อยๆยืนขึ้น

เมื่อเขาลุกขึ้น ความอาฆาตที่เปล่งออกมาจากร่างกายของเขา กระชับขึ้นมาทันที ทั้งร่างกายเป็นเหมือนดั่งกระบี่ล้ำเลิศที่สุดที่ โลกเล่มหนึ่ง คมเฉียบอย่างไร้ที่ติ

เวลาต่อมา หมาป่าทั้งหมดที่จะเข้าใกล้เทียนอิง ล้วนถูกความ

อาฆาตที่เปล่งออกมาอย่างน่ากลัวของเทียนอิง ทำให้สั่นไหว พวกมันต่างก็หยุดฝีเท้าลงอย่างไม่ได้นัดหมาย เล็บเท้าแตะ พื้น มองดูเทียนอิงอย่างหวาดหวั่น

จากประสบการณ์ที่พวกมันล่าเหยื่อมาตลอดหลายปี พวกมัน รู้สึกได้ถึงความอันตรายอย่างที่สุดบนตัวเทียนอิง ทำให้พวกมัน หวาดหวั่นอย่างมาก ต่อให้หัวหน้าฝูงได้ร้องออกคำสั่งให้จู่โจมแล้ว ก็ยังไม่กล้าจู่โจม

หลังจากนั้น ภายใต้การจ้องมองของฝูงหมาป่า เทียนอิงถือ กระบี่ ก้าวเดินลงจากเขาไป ท่าทีที่สบายใจนั้น เหมือนไม่ได้ กำลังถูกฝูงหมาป่าล้อมทําร้าย แต่กำลังชื่นชมทิวทัศน์บนเขา

“ฮั่ว..” เห็นภาพนี้แล้ว ฝูงหมาป่าต่างก็ร้องขึ้นอย่างหวาดหวั่น ไม่เพียงไม่กล้าโอบล้อมเข้าใกล้จู่โจมเทียนอิง กลับถอยหลัง ออกไปอย่างไม่สามารถควบคุม

“อ้ว” ทันใดนั้น หัวหน้าฝูงหมาป่าส่งเสียงร้องเร่ง หมาป่านับ สิบตัวหันตัววิ่งไป หนีห่างเทียนจึงไปอย่างรวดเร็ว

คนหนึ่งคน กระบี่หนึ่งเล่ม

เขายังไม่ได้ชักกระบี่ ฝูงหมาป่าก็หวาดกลัวจนถอยหนี นี่คือ ชีวิตประจำวันของเทียนอิง ทายาทสำนักกระบี่เทียนซานใน ปัจจุบัน

หลังจากหนึ่งชั่วโมง เทียนจึงกลับมาถึงสำนักกระบี่เทียนซาน แล้วถูกเจ้าสำนักสำนักกระบี่เทียนซานเรียกตัวไปที่ห้อง

“เสี่ยวเทียน คุณไปเตรียมตัว พรุ่งนี้ออกเดินทางไปยันเจียง พร้อมศิษย์พี่ของคุณ” เจ้าสำนักสำนักกระบี่เทียนซานพูดขึ้น

“เจ้าสำนัก พวกเราจะออกสู่ยุทธภพแล้วหรือ?” เทียนอิงได้ยิน แล้ว แววตาก็เป็นประกาย เขารอวันนี้มานานมากแล้ว

“อืม การแข่งขันศิลปะการต่อสู้ระดับโลกจะเริ่มขึ้นแล้ว การ แข่งขันในครั้งนี้ แต่ละฝ่ายจะส่งทายาทผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดเข้าร่วมแข่งขัน นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สำนักกระบี่เทียนซานของพวกเราออก สู่ยุทธภพ” เจ้าสำนักสำนักกระบี่เทียนซานพยักหัว

“เจ้าสำนักวางใจ ผมจะไม่ทำให้ผิดหวัง จะทำให้สำนักกระบี่ เทียนซานโด่งดังในวงการศิลปะการต่อสู้ทั่วโลก” เทียนอิงพูด ขึ้นอย่างมั่นใจ

“อืม” เจ้าสำนักสำนักกระบี่เทียนซานพยักหัวเล็กน้อย หลัง จากนั้นก็โบกมือให้เทียนอิงออกไป

เขาไม่ได้พูดอะไรกับเทียนอิง และก็ไม่ได้บอกเทียนถึงเรื่องที่ ทายาทตระกูลจึงถูกฆ่าตายแล้ว เรื่องพวกนี้สำหรับเขา มันเป็น เพียงส่วนเกิน

เขามีความเชื่อมั่นในตัวเทียนอิงอย่างมาก

ในขณะเดียวกัน ตระกูลจี อู่หยีซานตะวันออกเฉียงใต้

ประมุขตระกูลจีก็ได้เรียกวียนทายาทคนปัจจุบันเข้ามาพบ

“คุณไปเตรียมตัว พรุ่งนี้ตามพ่อของคุณไปยังยันเจียง” ประมุข ตระกูลจีก็ได้จัดการเช่นนี้เหมือนกัน

“คุณปู่ ท่านให้ผมไปยันเจียง เพื่อชิงตำแหน่งตัวแทนการ แข่งขันศิลปะการต่อสู้ระดับโลกใช่ไหม?”

ที่ไม่เหมือนเทียนอิงก็คือ ถึงแม้จียนจะยังไม่เคยออกสู่ยุทธภพ แต่เพราะตระกูลที่ทำธุรกิจไปทั่ว ได้รู้ข่าวคราวในหวาเซีย ตลอดจนความเคลื่อนไหวในวงการศิลปะการต่อสู้ทั่วโลกเป็นอย่างดี

“อืม” ประมุขตระกูลจีพยักหัว

“เฮ้อ…ทายาทตระกูลจึงตายแล้ว น่าเสียดายจริงๆ ผมยังคิด ว่าหลังจากไปออกสู่ยุทธภพ จะไปหาทายาทตระกูลจึงเป็นคน แรก” จียุ่นพูดขึ้นอย่างน่าเสียดาย

ในฐานะที่เป็นตระกูลนักสู้ในวงการศิลปะการต่อสู้หวาเซีย เหมือนกัน ตระกูลจีกับตระกูลจึง มีความสัมพันธ์ในฐานะคู่แข่ง กันมาตลอด ในอดีตเคยต่อสู้กันถึงสองครั้ง ต่างก็ได้ชัยชนะกัน ฝ่ายละครั้ง ความโกรธแค้นที่สืบทอดกันมาเป็นพันปี เมื่อได้ออก สู่ยุทธภพ ก็จะอยู่ฝ่ายตรงกันข้ามกัน

“เห้อ นี่ถือการแสดงให้เห็นว่าตระกูลจึงไม่มีทายาทแล้ว” ประมุขตระกูลจีหัวเราะเย้ย เรื่องที่ทายาทตระกูลจึงถูกเฉินเฟิงฆ่า นั้น ทำให้เขายินดีเป็นอย่างมาก

“คุณปู่พูดถูกครับ ทายาทตระกูลจึงช่างไร้ประโยชน์จริงๆ ถูก จอมยุทธ์คนหนึ่งฆ่าตาย ช่างเป็นความอัปยศของตระกูลจึง

จียนพูดขึ้นอย่างเย้ยหยัน ถึงแม้เขาจะได้ยินชื่อเสียงของ เฉินเฟิงผ่านครอบครัว และก็รู้เรื่องราวต่างๆของเฉินเฟิงอยู่บ้าง แต่ก็ไม่เห็นเฉินเฟิงอยู่ในสายตา “ถึงผมจะไม่ได้ฆ่าทายาท ตระกูลจิ่งด้วยมือตัวเอง แต่ขอเพียงผมฆ่าคนที่ชื่อเฉินเฟิงคนนั้น ได้ ก็เท่ากับว่าเป็นการแสดงให้เห็นถึงความอ่อนแอไร้ประโยชน์ ของตระกูลจิ่ง”