บทที่ 657 ถูกเฉินเฟิงฆ่าตายแล้ว

ความจริงแล้ว เพื่อไม่ให้เห็นเป็นเรื่องตลก ในสายตาทุกคน พวก เขาตั้งใจรออยู่ในห้องโดยสารตั้งใจว่าเมื่อทุกคนไปแล้วค่อย ออกมา สุดท้ายทุกคนต่างก็ไม่ยอมไปกันสักที

ด้วยความที่ไม่รู้จะทำยังไง พวกเขาจึงต้องเดินออกมาจาก ห้องโดยสาร กัดฟันเดินจากไป ไม่อย่างนั้น มันจะน่ายิ่งอับอาย ทุกคนจะคิดว่าพวกเขาไม่กล้าออกมา

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอู่คงอยู่ด้วยหรือเปล่า หรือเป็นเพราะจึงหยุ นเฟิง จึงเซอเหมิงทั้งสองคนต่างก็รู้เรื่องในวันนี้ คำพูดที่หยาบ คายมีแต่จะเพิ่มความอับอาย ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้พูดอะไรกับ เฉินเฟิง ไม่แม้แต่จะมองเฉินเฟิงด้วยซ้ำ เดินออกไปจากที่นี่ทันที เดินไปอย่างรีบร้อน

และต่อให้จิ้งหยุนเฟิง จึงเซ่อเหมิงทั้งสองคนต่างก็ไม่พูดอะไร แต่คนที่อยู่ที่นี่ทุกคนต่างก็คิดว่า ตระกูลจึงไม่มีทางยอมง่ายๆแน่ จะต้องเอาเรื่องเงินเฟิงให้ถึงที่สุด

เฉินเฟิงเองก็เข้าใจในจุดนี้ดี แต่ท่าทีที่แสดงออกกับสงบนิ่ง เหมือนดั่งน้ำ

ในเวลาเดียวกัน หนึ่งในทุกคน มีนักธุรกิจใหญ่คนหนึ่งหยิบ มือถือออกมา พิมพ์ข้อความหนึ่ง แล้วก็กดส่ง

หลังจากนั้นสิบนาที
ยันเจียง

เฉิน โป้ยงสีหน้าเคร่งเครียด กลับบ้านไปด้วยท่าที่คิ้วขมวด

ถึงแม้การต่อสู้อย่างเอาเป็นเอาตายของเฉินเฟิงกับจิ่งเถิง ไม่ ได้ถ่ายทอดสด และก็ไม่มีคนถ่ายรูปหรืออัดวิดีโอ แต่เขาก็รู้ผล การต่อสู้ เมื่อการต่อสู้จบสิ้นเป็นอันดับแรกแล้ว และได้รับข่าวใน ระหว่างที่กลับมาว่า คนของตระกูลจึงไม่ได้ลงมือทำอะไรเฉินเฟิง

ผลออกมาเป็นแบบนี้ ทำให้เขาผิดหวังมาก และก็หงุดหงิด มาก จนเกือบที่จะโทรไปหาจึงหยุนเฟิง แต่คิดถึงตระกูลจิ่ง สูญ เสียจึงเถิงทายาทตระกูลคนนี้ จะต้องกำลังโมโหอยู่อย่างมาก จึง วางโทรศัพท์ลง คิดว่ารออีกสักพักค่อยติดต่อตระกูลจิ่ง

“คุณบอกว่า คนตระกูลจิ่งจะต้องสามารถฆ่าเฉินเฟิง ไอ้ลูก สําส่อนคนไหนได้ไม่ใช่หรือ?”

เฉินโป๊ยุงเข้ามาในบ้าน แม้แต่รองเท้าแตะก็ยังไม่ทันเปลี่ยน ภรรยาหวังซิ่วหลันตะโกนร้องขึ้น พร้อมโดดขึ้นมาจากโซฟา เหมือนแมวถูกเหยียบหาง ตะคอกพูดขึ้นอย่างเสียงดังว่า “ทำไม เมื่อฉันเพิ่งได้รับข่าวมาว่า ทายาทตระกูลจิ่งที่คุณพูดถึงไม่ได้ ฆ่าเฉินเฟิงตาย กลับถูกเฉินเฟิงฆ่าตายในระหว่างการแข่งขัน การต่อสู้?”

ไม่มีคําตอบ

เฉินโป๊ยุงวางกระเป๋าทำงาน แล้วเปลี่ยนสวมรองเท้าแตะ แล้ว ก็เดินเข้าห้องหนังสือไปอย่างไม่พูดไม่จา
“คุณพูดอะไรหน่อยสิ”

หวังซิ่วหลันตามอยู่ด้านหลังอย่างไม่ยอมปล่อย

“คุณอยากให้ผมพูดอะไร?” เฉินโป๊ยุงหยุดฝีเท้าลง ขมวดคิ้ว มองดูภรรยาที่ถูกความแค้นครอบงำจนเสียสติไปแล้ว “คุณคิด ว่าผมอยากได้ผลแบบนี้หรือ?”

“คุณ…อย่างน้อยคุณก็ลองถามคนของตระกูลจิ้งหน่อยไหม?”

“จะมีประโยชน์อะไร?” เฉินโป๊ยุงพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า “พวก เราเพียงแค่ยังไม่สามารถแก้แค้นให้กับอิงโรเท่านั้น และตระกูล จิ่งก็สูญเสียทายาทตระกูลไป คุณจะให้ผมถามอะไรพวกเขา? จะ ให้ผมถามว่าทำไมทายาทตระกูลจิ่ง ถึงถูกเฉินเฟิงฆ่าตายหรือ? หรือคุณคิดว่าพวกเขาอยากที่จะเห็นทายาทตระกูลของตอนเอง ถูกฆ่าตายหรือ?”

“แต่คุณพูดว่า ตระกูลจิ่งพูดเองอย่างมั่นใจว่าไม่มีปัญหาไม่ใช่ หรือ?” หวังซิ่วหลันยังคงไม่ลดรา

“พวกเขาพูดแบบนี้ แต่ผลสุดท้ายกลับไม่ได้เป็นอย่างที่พวก เขาคิดแบบนั้น และก็ไม่ใช่ผลที่พวกเราอยากได้” สีหน้าเฉินโป๊ ยุงย่ำแยะมาก

“งั้นพวกเราก็จะไม่ทำอะไรเลยหรือ? ให้ไอ้ลูกสำส่อนนั่นมีชีวิต อยู่อย่างลอยนวล?” หวังซิ่วหลัน โกรธมาก ความรู้สึกนั้นอยากที่ จะเห็นเฉินเฟิงถูกฆ่าตาย ถึงจะพอใจ

“ยังไม่ถึงเวลาที่จะพูดถึงแผนต่อไป อย่างน้อยวันนี้ไม่ควรที่จะไปพูดอะไรกับตระกูลจิ่ง” เฉินโป๊ยุงพูดพร้อมกับไม่สนใจภรรยา อีก หันหน้าเดินเข้าไปในห้องสมุด

เขาจะไปอยู่ในห้องสมุดคนเดียว เพื่อระงับอารมณ์

“เฉินโป๊ยุง เพราะคําพูดของคุณ ฉันได้บอกกับอิงไรอย่าง มั่นใจว่าครั้งนี้เฉินเฟิงตายแน่ ตอนนี้ผลกลายเป็นแบบนี้ คุณ เคยคิดไหม อิงโรได้ยินเข้าจะคิดยังไง? ฉันจะบอกคุณ นี่อาจจะ กลายเป็นความกดดัน ทำลายความหวังสุดท้ายของเธอ ให้ ความหวังที่อยากจะมีชีวิตต่ออันน้อยนิดนั้นของเธอดับสลาย หวังซิ่วหลันพูดขึ้นอย่างโกรธแค้น ก่อนหน้านี้ได้ยินคำพูดของ เฉินโป๊ยุง เธอไปบอกกับเฉินอิงโรอย่างมั่นใจว่า จะต้องฆ่า เฉินเฟิงตายแน่ ผลสุดท้ายตอนนี้ กลับเป็นสิ่งเถิงที่ถูกเฉินเฟิงฆ่า ตาย นี่จะให้เฉินอิง โรยอมรับเรื่องนี้ได้อย่างไร?

“ผมรู้ แต่ผลก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้แล้ว อย่างน้อยตอนนี้ เป็นแบบนี้” เฉินโป๊ยุงหยุดฝีเท้าลง แต่ไม่ได้หันหน้ามา พูดขึ้น ด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า “อีกอย่าง หากเธอยอมรับเรื่องนี้ไม่ได้ งั้นต่อให้มีชีวิตอยู่ ก็ไม่มีประโยชน์อะไร

” หวังซิ่วหลันอึ้ง คิดไม่ถึงว่าเฉินโป๊ยุงจะพูดจาโหด “คุณ…. เหี้ยมแบบนี้ออกมา

“คุณหุบปากไปเลย ผมเหนื่อยแล้ว อยากอยู่เงียบๆคนเดียว” ครั้งนี้ ไม่รอให้หวังซิ่วหลันพูดเสร็จ เฉินโป๊ยุงหันมา ตะคอกพูด ขึ้นด้วยสีหน้าดุดัน

หวังซิ่วหลันตกใจจนตัวสั่น กลืนคำพูดที่มาถึงคอกลับลงท้องไป

ในฐานะที่เป็นภรรยาเฉินโป๊ยุง เธอรู้ดี ปกติเฉินโป๊ยุงจะไม่ โมโหเช่นนี้ หากโมโหขึ้นมา เธอไม่ควรที่จะไปยุ่งเป็นการดีที่สุด ไม่เช่นนั้นผลที่ตามมาจะแย่มาก

แต่ว่า ถึงแม้หวังซิ่วหลันจะโมโหใส่เฉินโป๊ยุงไม่ได้

แต่ความเกลียดชังที่มีต่อเฉินเฟิงนั้น ถึงจุดสูงสุดที่ไม่อาจหวน คืนแล้ว เกลียดจนแทบอยากกินเนื้อ ดื่มเลือดของเฉินเฟิง

และตอนนี้ เธอยิ่งเป็นห่วงความรู้สึกของเฉินอิงโร เมื่อรู้ข่าวนี้ แล้ว

ในขณะเดียวกัน สถานพักฟื้นหรูแห่งหนึ่งในยันเจียง

หลังจากที่พวกผู้ป่วยทานอาหารค่ำเสร็จแล้ว กลุ่มคนสามถึง ห้าคนพร้อมผู้ดูแลยืนคุยกันอยู่

ส่วนเฉินอิงโรกำลังมือถือในมือแน่น อยู่ในห้องพิเศษห้อง หนึ่ง เหมือนกำลังรอข่าวอะไรบางอย่าง

เวลานี้ พยาบาลคนหนึ่งเดินเข้ามาด้วยสีหน้าไม่สู้ดี

“คุณเฉิน เมื่อกี้ได้ทราบข่าวว่า การต่อสู้ระหว่างเฉินเฟิงกับจึง เถิงจบสิ้นแล้ว…..” พยาบาลพูดขึ้นมาตรงๆ อย่างไม่อ้อมค้อม

“ไอ้ลูกสำส่อนคนนั้นตายอย่างอนาถไหม?” เฉินอิงโรถามขึ้น อย่างตื่นเต้น

“เอ่อ” มองดูเฉินอิงโรที่มีท่าทีตื่นเต้นเหมือนฉีดเลือดไก่พยาบาลลังเลไปแบบหนึ่ง แล้วก็พูดตามความจริงว่า “คุณเฉิน ตามข่าวที่ได้รับทราบมา คนที่ตายคือจึงเถิง เขาถูกเฉินเฟิง เหยียบตายด้วยเท้า

สีหน้าเฉินอิงโรบิดเบี้ยว แล้วก็มองดูพยาบาลอย่างไม่อยาก เชื่อ “เธอ…เธอพูดว่าอะไรนะ?”

“เฉินเฟิงฆ่าจึงเถิงตาย ในขณะที่มีการแข่งขันการต่อสู้ พยาบาลพูดขึ้นอีกครั้ง

“ไม่ เป็นไปไม่ได้ นี่เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด แม่ให้คนตั้งใจมาบ อกฉันว่า ครั้งนี้ได้ลูกสำส่อนนั่นตายแน่” ได้ยินพยาบาลพูดขึ้น อีกครั้ง สีหน้าของเฉินอิงโรไม่มีความตื่นเต้นอีกแล้ว มีแต่ความ ตื่นตระหนก ถึงขั้นพูดได้ว่าขาดสติไปแล้ว “ข่าวของเธอไม่เป็น จริงแน่นอน”

พยาบาลไม่รู้จะพูดยังไงต่อ เลือกอยู่เงียบๆอย่างฉลาด เพราะเธอดูออกว่า ตอนนี้สติอารมณ์ของเฉินอิงโรไม่ปกติแล้ว เวลาแบบนี้ ต่อให้เธอพูดจนปากเปื่อย เฉินอิงโรก็ไม่มีทาง ยอมรับความจริงนี้ได้

“เธอไปสืบมาอีก ฉันต้องการคำตอบที่ถูกต้อง คำตอบที่ถูก ต้อง เธอเข้าใจไหม?” เห็นพยาบาลไม่พูดอะไร เฉินอิงโรเหมือน อย่างคนบ้า คว้าคอเสื้อของพยาบาลมา เหมือนดั่งมารร้าย ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ ตะโกนขึ้นอย่างเสียงดัง
เธอไม่ได้บ้า แต่ไม่อยากฟื้นขึ้นมาจากความฝัน

โรงแรมหูเจียงตั้งอยู่ที่ทะเลสาบตะวันตกเขตปืนเจียง เป็น โรงแรมห้าดาวที่มีทั้งร้านอาหาร ห้องงานเลี้ยง ที่พัก สถาน บันเทิง สถานที่พักผ่อนครบวงจร