บทที่ 655 ตระกูลจิ่งแพ้ไม่เป็น

“หยุดนะ!” วินาทีต่อมา ไม่รอเฉินเฟิงลงมือ จึงเซ่อเหมิงตะคอก ออกมาเสียงดัง และคิดจะลงมาที่กาบเรือเพื่อยับยั้งไม่ให้เงินเฟิง ฆ่าจึงเถิง

จากนั้น— ในตอนที่วิ่งเซอเหมิงพึ่งขยับตัว ก็โดนอู่จื่อ โจว ขวางหน้าเอาไว้: “จิ้งเซ่อเหมิง ก่อนพวกเขาเริ่มประลองผมบอก ไว้ก่อนแล้วว่า นี่เป็นการประลองความเป็นความตาย ใครตาย ใครรอด คนอื่นไม่มีสิทธิ์แทรกแซงหรือรบกวนการประลอง — คุณคิดจะทําอะไร?”

“ไอ้หนุ่มแซ่เฉิน ละเว้นชีวิตเถิงเอ๋อซะ!”

เมื่อเผชิญหน้าการขัดขวางของอู่จื่อ โจว จึงเซอเหมิงสีหน้า เปลี่ยน คิ้วขมวดมุ่น แต่หลังจากวิเคราะห์แล้วก็ไม่ได้ลงมืออะไร และไม่ตอบคำอู่จื่อ โจวด้วยซ้ำ เขาจ้องมองเฉินเฟิงอย่างเย็นชา พูดด้วยน้ำเสียงข่มขู่ขั้นสุด “ไม่งั้น แกจะกลายเป็นศัตรูของ ตระกูลจิ่ง!”

“ตระกูลจิ่งเก่งมากงั้นหรอ?” เฉินเฟิงตอบเสียงเย็น และยก เท้าขวาขึ้นทันที

“แกกล้า?”

จิ่งเซอเหมิงสีหน้าเปลี่ยน ตะคอกอีกครั้ง น้ำเสียงดังราวฟ้าผ่า

“บิ๊ก!!”
สิ่งที่ตอบจึงเอเหมิงกลับเป็นเสียงหนึ่งดังขึ้น

ท่ามกลางสายตาประชาชี เฉินเฟิงยกเท้าเหยียบสมองจึงเถิง แตก!

ตอนเผชิญหน้าการเตือนและข่มขู่จากจึงเซ่อเหมิง เฉินเฟิงไม่ หวาดหวั่นเลยสักนิด เขายกเท้าเหยียบกะโหลกจึงเถิงแตก ละเอียดต่อหน้าทุกคน ทำจึงเถิงตายคาที่

ท่าทีแข็งแกร่งของเฉินเฟิงสั่นสะท้านจิตใจทุกคนอีกครั้ง! นั่นน่ะตระกูลจิ่งนะ….

หนึ่งในตระกูลศิลปะการต่อสู้ที่มีประวัติมาช้านานกว่าพันปี ของหวาเซีย ทุกครั้งที่ออกสู่ยุทธภพจะสะเทือนไปทั่ววงการศิลปะ การต่อสู้หวาเซีย!

ด้วยสถานการณ์อย่างนี้ เฉินเฟิงเหยียบจึงเถิงตายในขาเดียว ไม่ง่ายดายแค่เพราะฆ่าผู้สืบทอดตระกูลจิ้งหรอก แต่ยังเป็นการ เหยียบย่ำศักดิ์ศรีและความภูมิใจของตระกูลจึงด้วย เท่ากับ วางตัวเป็นศัตรูคู่อาฆาตกับตระกูลจิ้ง! จากนั้นพอพวกเขานึกถึง ประวัติเฉินเฟิงก็พากันเข้าใจ

เพราะนี่เป็นคนที่เคยบุกเดี่ยวท้าทายนินจาทั่วทั้งญี่ปุ่นมาแล้ว!

ในเวลาเดียวกัน สองพ่อลูกจึงหยุนเฟิงและวิ่งเซอเหมิงปวดใจ มาก

จึงเถิงไม่เพียงเป็นทายาทของพวกเขา และยังเป็นผู้สืบทอดที่ ผ่านการคัดกรองและฝึกฝนมาอย่างพิถีพิถันของตระกูลจิ้งอีกด้วย เป็นเสมือนอนาคตของตระกูลจิ่ง— เฉินเฟิงฆ่าจึงเถิงลง เท่ากับควักดวงใจของพวกเขาออกไป

“สารเลว ฉันจะฆ่าแก!” นอกเหนือจากปวดใจแล้ว ความโกรธ และความแค้นเข้าครอบงำสติของจิ่งเซอเหมิงทั้งหมด เขา ตะคอกเสียงดัง ทำท่าจะเข้าไปฆ่าเงินเฟิงต่อหน้าทุกคน เพื่อ ระบายความโกรธ ในใจ

“จิ่งเซ่อเหมิง นี่คุณคิดจะทำผิดกฎการประลองความเป็นความ ตายซึ่งๆหน้าเลยหรอ หรือคุณจะบอกว่า คุณไม่เห็นสหพันธ์โด อยู่ในสายตาว่างั้น?” อู่คงเข้ามาขวางหน้าจึงเซ่อเหมิงอีกครั้ง เพื่อดูแลความปลอดภัยของเฉินเฟิง ในขณะเดียวกันก็เอ่ยเตือน ออกไปด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

“ตระกูลจิ่ง พวกแกมันแพ้ไม่เป็นหรือไง? หรือคิดว่า ตระกูลจิ้ง ของพวกแกคิดอยากจะทำอะไรในหวาเซียก็ได้?” เฉินเฟิงจ้อง มองนิ่งเซอเหมิงอย่างเย็นชา ทั้งประชดประชันตระกูลจิ่ง และยัง เป็นการเตือนตระกูลจิ่งทางอ้อมด้วยว่า ถึงตระกูลจึงจะยิ่งใหญ่ แต่ก็ต้องเคารพกฎของวงการศิลปะการต่อสู้หวาเซีย พร้อมทั้ง ยอมรับการชี้นำของสหพันธ์บูโด ไม่งั้นตระกูลจะล่มสลายแน่

“แม่งเอ๊ย ตกลงกันแล้วว่าประลองเป็นตาย พวกตระกูลจิ่งของ พวกแกนี่มันหน้าด้านขนาดนี้เลยหรือไง?” หมู่เหวินโป๊ ด่ากราด อย่างเดือดดาล

“กล้าแตะต้องอาจารย์อาเฉินของเรา ฆ่ามันแลย!” เฉินจื่อหลี่ และเฉินจื้อเหวินพูดออกมา
“เซอเหมิง กลับมา!” พอได้ยินคำตะโกนต่อว่าของพวกหมู่เห วินโป๊ จึงหยุนเฟิงก็เอ่ยปากบอกให้วิ่งเซอเหมิงจากไป

ภายใต้แสงอาทิตย์ยามเย็น สีหน้าเขาเปลี่ยนเป็นสงบนิ่ง ดู เหมือนไม่เป็นอะไร แต่สายตาที่มองไปทางเฉินเฟิงอย่างเย็นชา และรังสีอำมหิตเย็นเฉียบ บ่งบอกให้รู้ว่าความรู้สึกในใจเขาตอน นี้โกรธมากแค่ไหน

เขาแทบอยากเข้าไปตบเฉินเฟิงตายคามือตอนนี้เลย!

จากนั้น—-

สติบอกเขาว่า ตอนนี้จะทำแบบนั้นไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้นตระกูล จิ่งจะกลายเป็นศัตรูของวงการศิลปะการต่อสู้หวาเซียทันที และ ต้องได้รับการลงโทษจากสหพันธ์บูโดด้วย

ยิ่งไปกว่านั้นลืมเรื่องสหพันธ์โดไปก่อน เบื้องหลังเฉินเฟิงยัง คงมีกลุ่มอำนาจที่แข็งแกร่งมากอยู่ ที่ทำให้ตระกูลใหญ่ระดับ ตระกูลเฉินยังไม่กล้าฆ่าเขาง่ายๆ แต่ต้องมาฆ่าเขาในการ ประลองถูกกฎแบบนี้ซะอีก

พอได้ยินคำของจิ่งหยุนเฟิง จึงเซอเหมิงได้สติกลับมา เขาจ้อง มองเฉินเฟิงเขม็ง ราวกับจะจดจำใบหน้าเฉินเฟิงไว้ในจิต

วิญญาณ

พอมองเสร็จ เขาก็หมุนตัวเดินไปหาจึงหยุนเฟิง และเดินไปที่ เรือกับจิ่งหยุนเฟิง

เพราะสำหรับพวกเขาแล้ว วันนี้เป็นวันอัปยศของตระกูลจิ่งพวกเขายืนอยู่ที่นี่นานขึ้นหนึ่งนาที ก็เหมือนเพิ่มความทุกข์ ทรมานมากไปอีกหนึ่งนาที

พอเห็นสองพ่อลูกจึงหยุนเฟิงและวิ่งเซอเหมิงจากไป จึงหน บผลุดลุกขึ้นตามไปอย่างรวดเร็ว เหมือนกับกลัวว่าจะเป็นเหมือน จึงเถิงที่ต้องมาทิ้งชีวิตไว้ที่นี่

“ปรมาจารย์อู่ ขอบคุณครับ” พอเห็นพวกจึงหยุนเฟิงสามคน เดินเข้าท้องเรือ เฉินเพิ่งหันไปคำนับอู่คงเป็นการแสดงความ ขอบคุณ เมื่อกี้ถ้าไม่ใช่เพราะคงห้ามปรามจึงเซอเหมิงได้ทัน เวลา เขาน่าจะไม่รอด จึงหยุนเฟิงเป็นยอดฝีมือที่เข้าชั้นครึ่ง ปรมาจารย์แล้ว ถ้ายอดฝีมือแบบนี้อยากฆ่าเขา แค่สามกระบวน ทําเขาก็คงรับไม่ไหวแน่

“มันเป็นหน้าที่ ไม่ต้องขอบคุณหรอก”

อู่คง โบกมือไม่ยี่หระ ครั้งนี้เขามาที่นี่ตามที่เบื้องบนขอร้องมา เพื่อให้แน่ใจว่าการประลองความเป็นความตายครั้งนี้จะดำเนิน การอย่างยุติธรรม และป้องกันการแก้แค้นหลังรู้ผลแพ้ชนะ

“เดินเรือ กลับ!”

พูดจบ อู่คงก็สั่งการต่อ

การประลองความเป็นความตายครั้งนี้ปิดฉากลงแล้ว ถึงเวลา กลับซะที

“ขนาดผู้สืบทอดตระกูลจิ่งในตำนานยังโดนเฉินเฟิงฆ่าเลย นับจากวันนี้เป็นต้นไป เฉินเพิ่งจะกลายเป็นสุดยอดฝีมือของคนรุ่นใหม่ในวงการศิลปะการต่อสู้หวาเซียอย่างแท้จริงเลย!”

“นั่นสิ พวกเราห่างชั้นกับเขามากเกินไป ขนาดสิทธิ์ในการเป็น คู่ต่อสู้ด้วยยังไม่มีเลย อยู่กันคนละเกรดเลยนะ”

“เฮ้อ พวกเราดันเกิดมายุคเดียวกับเขานี่ มันน่าเศร้าจริงๆ เลย!”

เรือใหญ่ทั้งสามเดินเรือพร้อมกัน หันหน้าเข้าฝั่ง พวกศิษย์ สํานักน้อยใหญ่บนเรือลำที่หนึ่งเริ่มวิพากษ์วิจารณ์กันขึ้นมาอีก ครั้ง ขณะที่พวกเขาทอดถอนใจกับความแข็งแกร่งของเฉินเฟิง ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกอ่อนแรงหมดกำลังใจไปด้วย

เหมือนที่พวกเขาพูด พวกเขาโดนเฉินเฟิงทิ้งห่างระยะทางไป ไกลโข ชาตินี้คงเป็นได้แค่ไก่รองบ่อนของเฉินเฟิงเท่านั้น ไม่มี ทางจะไปถึงระดับที่สูงกว่าเขาได้ เอาแค่ให้ถึงระดับเดียวกับ เฉินเฟิง ในตอนนี้ยังพูดยากเลย

ในเวลาเดียวกัน เหล่าอาวุโสยุทธภพบนเรือลำที่สามซึ่งรวม ถึงลู เจิ้งเฟิงด้วย ครั้งนี้ไม่ได้ร่วมวิจารณ์ด้วย ได้แต่มองไปทาง เฉินเฟิงอย่างยำเกรง

ศึกนี้เฉินเฟิงชนะแล้ว และยังแสดงฝีมือแท้จริงที่สามารถฆ่า พวกเขาได้โดยง่ายออกมาด้วย ทำเอาพวกเขาสะท้านตะลึง และ ผุดความคิดหนึ่งขึ้นมาในหัวว่า ชาตินี้อย่าคิดเป็นศัตรูกับ เฉินเฟิงเด็ดขาด!

“ฉันเคยบอกนานแล้ว พี่เฟิงน่ะไร้เทียมทาน แค่ไม่กี่วินาทีก็ฆ่า เจ้าลูกหมาจิ้งเถิงได้แล้วเนี่ย!” หวู่เหวินโป๊ยืนคุยโม้โอ้อวดอย่างตื่นเต้นอยู่ข้างพวกลู เจิ้งเฟิง ดูเหมือนเขาจะตื่นเต้นซะยิ่งกว่าเขา ลงมือฆ่าจึงเถิงเองแล้วชื่อเสียงขจรกำจายไปทั่ววงการศิลปะการ ต่อสู้หวาเซียซะอีก

“น้อยๆหน่อย นายเคยพูดแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

“นั่นสิ มีการเอาดีเข้าตัวเองแบบนายด้วยหรือไง? พวกเฉินจื่อหลี่และหมู่เหวินเชี่ยนพากันมองอย่างเหยียดหยาม

เพราะก่อนเจอกับเฉินเฟิง พวกเขาพากันอกสั่นขวัญหาย กลัว เฉินเฟิงสู้ไม่ไหว และพอเฉินเฟิง โดนจึงเถิงโจมตีจนบาดเจ็บ พวกเขายิ่งหวาดหวั่นจนความเป็นห่วงขึ้นมาจุกที่คอหอยก็ไม่ ปาน

ยืนมองพวกหนูเหวินโป๊ที่ยิ้มล้อเล่นไปมา เสียเพิ่งเหยา งฉือ หลินหวั่นวพากันถอนหายใจโล่งอก โดยพร้อมเพรียง เผยให้เห็นรอยยิ้มสบายใจ