บทที่ 652 ไม้ตายขั้นสุด

“เถิงเอ๋อ ไม่ต้องกังวลไป นี่เป็นพลังที่แกร่งที่สุดของเขาแล้ว เขา ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเราหรอก!” ได้ยินคำพูดของจอมยุทธ์มากมาย สีหน้าสองพ่อลูกจึงหยุนเฟิงและวิ่งเซ่อเหมิงดูเคร่งเครียดขึ้นมา ทันที

ตั้งแต่เริ่มประลองมาจนตอนนี้ ความสามารถของเฉินเฟิง เหมือนหลุมดำยังไงยังงั้น แม้แต่พวกเขาก็มองไม่ออก เฉินเฟิง เหมือนจะแกร่งขึ้นเรื่อยๆตลอด ได้เปรียบตลอด ทำให้เมื่อกี้ เกือบจะสั่นคลอนแล้วกับความมั่นใจในใจพวกเขาที่ว่า— วิ่ง เก๋งต้องชนะแน่!

แต่ตอนนี้ธนูที่ตั้งสายแล้วไม่สามารถถอยหนีได้ พวกเขาไม่มี ทางถอยแล้ว จึงเถิงต้องชนะเงินเฟิงแน่!

หือ?

บนกาบเรือ เฉินเฟิงปรับลมปราณ ในตัวเสร็จแล้ว เขาสามารถ

ควบคุมพลังภายในที่เริ่มสับสนไว้ได้ พอจะก้าวเท้าออกไปฆ่าจึง

เถิงให้มันสิ้นเรื่อง ก็ได้ยินคำพูดของจิ่งเซอเหมิง เลยชะงักฝีเท้า

ลง “เอ๋..” ในเวลาเดียวกัน ปรมาจารย์ด้านการต่อสู้คนอื่น รวม

ถึงก่วนหนานเทียนและอู่จื่อ โจว หลังจากได้ยินคำพูดของจึงเชื่อ

เหมิงแล้ว อดหันไปมองจึงเซ่อเหมิงอย่างตกใจไม่ได้ เหมือน

กำลังถามว่า: นี่จึงเถิงยังมีไม้ตายอีกหรอ?

“ไอ้หมอ ฉันต้องยอมรับจริงๆนะว่า แกแกร่งมาก แกร่งจนถึงกับบังคับให้ฉันต้องใช้ท่าไม้ตายสุดท้ายได้ ตอนแรกฉันคิดจะใช้ มันในการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ระดับโลกมากกว่า!เหมือน ตอบคําถามพวกก่วนหนานเทียน จิ่งเถิงแลบลิ้นเลียรอยเลือดที่ ปาก และคายเลือดในปากออกไป ขยับร่างกายเล็กน้อย พูด อย่างเย็นชาว่า:

“แต่ว่าพอแค่นี้แหละ แกน่าจะภูมิใจมากพอแล้วที่ได้ตายด้วย ท่าไม้ตายสุดแกร่งของฉัน!

“เหอะเหอะ ตั้งแต่เริ่มประลองมาจนตอนนี้ นอกจากจะปากเก่ง มากแล้ว แกยังทำอะไรเป็นมั่ง?”

เฉินเฟิงยิ้มไม่ยี่หระด้วยสีหน้าดูถูกจึงเถิง แต่ในใจกำลัง เตรียมการป้องกัน

เมื่อกี้ที่ตกใจไม่เพียงแค่นิ่งเก๋งและพวกผู้ชม เฉินเฟิงเองก็

ตกใจเหมือนกัน

วันนั้นที่เขาเดินลมปราณวิธีหายใจลับๆ และใช้กระบวนท่า ไม้ตายหักแม่น้ำ แม้แต่นินจาชั้นสูงญี่ปุ่นสองคนนั้นยังต้านทาน ไม่อยู่ แต่จึงเถิงกลับแค่ได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย —มันเหนือความ คาดหมายของเขามาก และเป็นหลักฐานยืนยันได้อย่างดีว่า การ โจมตีของจิ่งเถิงเมื่อกี้แกร่งมากจริงๆ

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ จึงเถิงกลับยังมีไม้ตายเหลืออีก ทำ ให้เฉินเฟิงต้องระวังมากขึ้นละ

“ตระกูลจิ่งของเราสามารถยืนหยัดไม่เคยล้มในวงการศิลปะ การต่อสู้หวาเซี่ยมาได้เป็นพันปี หมัดหยินหยางสามารถสะท้านวงการศิลปะการต่อสู้หวาเซียมานับพันปี ความสุดยอดของมัน ไม่ใช่อะไรที่กบในกะลาอย่างแกจะเข้าใจได้หรอก!” จึงเถิงแค่น เสียงยิ้มเย็น

หือ?

พอได้ยินคำพูดของจิ่งเถิง เฉินเฟิงไม่ได้ตอบอะไร เขาแค่จ้อง มองจึงเถิงนิ่ง

ไม่เพียงแค่เขา ตอนนี้สายตาทุกคนพุ่งไปที่จึงเถิง เหมือน กำลังถามว่า “ไม้ตายที่แกร่งที่สุดของจึงเถิงคืออะไร?

ไม่มีคำตอบ จึงเถิงควบคุมกำลังภายในที่สับสนได้ในที่สุด จากนั้นเริ่มเดินลมปราณให้พลังเพิ่มพูนขึ้นมาอีกครั้ง แถมยังเร็ว กว่าเมื่อกี้อีกด้วย

ไม่นานออร่าของจึงเถิงกลับมาน่ากลัวเหมือนก่อนหน้านี้ แต่ พลังกลับยังเพิ่มขึ้นไม่หยุด เหมือนไร้ที่สิ้นสุดยังไงยังงั้น

เพียะ!

เพียะ!

เพียะ!

จากนั้นจึงเถิงก้าวเท้าเข้าหาเงินเฟิง ทุกย่างก้าวประหนึ่งเนิบ ช้า แต่ที่จริงแล้วเร็วมาก กาบเรือใต้ฝ่าเท้าไม่สามารถรองรับแรง อันน่ากลัวนี้ได้ ทนไม่ไหวแตกไปซะก่อน เหลือเพียงรอยเท้า ชัดเจนเอาไว้ ทำเอาเรือลำใหญ่สะท้านสะเทือนขึ้นมา
นอกจากนี้แล้วทุกย่างก้าวของเขาเป็นไปตามจังหวะบางอย่าง ทำปฏิกิริยากับพื้น ประหนึ่งมีกองทัพนับหมื่นกำลังบุกตะลุย เสียงดังทะลุโสตประสาทจนหูอื้อ

เสียงนั่นทำให้พวกหวู่เหวินโป๊ที่อยู่บนเรือลำที่สามหน้ามืด ตาลาย เหมือนมีอะไรมากดทับหน้าอกไว้ ทำให้หายใจลำบาก

ไม่เพียงแค่พวกเขาท่านั้น พวกศิษย์สำนักน้อยใหญ่บนเรือล่า ที่หนึ่งพอได้ยินเสียงนี้รวมกับเสียงฝีเท้าแล้ว ก็รู้สึกหูอื้อจนไม่ สามารถรวบรวมสมาธิไว้ได้

“ตาย!!” วินาทีต่อมา ในตอนที่จึงเถิงเดินจนถึงจุดที่ห่างกับ เฉินเฟิงราวสิบเมตรได้ จู่ๆจึงเถิงก็เดินลมปราณร้องตะคอกดัง ออกมา ประหนึ่งเสียงฟ้าฟาด ให้ตกใจ

เสียงนี้มาไม่ได้ทันตั้งตัว และใสกระจ่าง เหมือนจะแผ่นดินไหว ทำให้พวกหมู่เหวินโป๊บนเรือลำที่สามยืนไม่อยู่ แทบจะเข่าอ่อน ทรุดลง และทำให้พวกศิษย์สำนักน้อยใหญ่บนเรือล่าที่หนึ่งหัวใจ สั่นไหว สมองเริ่มเบลอ

แม้แต่ปรมาจารย์ด้านการต่อสู้ที่ยืนอยู่ใกล้กาบเรือหลายท่าน ยังหวั่นไหว สีหน้าเหม่อลอย

เพียะเพียะเพียะ!

เสียงตะคอกดังขึ้น ระเบิดอากาศโดยรอบ

ภายใต้แสงอาทิตย์อัสดง จึงเถิงปรากฏตัวต่อหน้าเงินเฟิงเอา ดื้อๆ หมัดขวาซัดออกไปใส่เฉินเฟิงอีกครั้ง
หมัดนี้ผสานทั้งพลัง ลมปราณ จิตวิญญาณ หลอมหลวมเป็น หมดที่น่ากลัวนี้!

ตอนแรกคือใช้เสียงสร้างความเกรงขามก่อน พอถึงระดับที่ ทำให้คู่ต่อสู้จิตใจเริ่มหวั่นไหว ค่อยลงมือจู่โจมไม่ให้คู่ต่อสู้ตั้งตัว ได้ทัน ในเวลาเดียวกันก็ใช้หมัดมาจู่โจมคู่ต่อสู้ ทำให้คู่ต่อสู้มี อาการเหม่อลอย…

ทั้งหมดนี้เพื่อเป็นการเตรียมความพร้อมให้การโจมตีครั้ง

สุดท้ายของเขา!

—-หยินหยางฆ่า!

วินาทีนี้จึงเถิงใช้ท่าไม้ตายขั้นสุดยอดของกระบวนท่าหมัด หยินหยาง!

วินาทีนี้เฉินเฟิงมึนงงไปชั่วขณะ เขารู้สึกว่าจึงเถิง ในตอนนี้

เหมือนยักษ์ใหญ่ยืนอยู่บนดวงอาทิตย์ หมัดหนึ่งชกออกไป

ทำให้ทั่วทุกที่แตกละเอียด ไม่สามารถต้านทานได้เลย!

เวลาค่อยๆผ่านไปช้าๆ ภาพเริ่มชัดขึ้น ภายใต้แสงอาทิตย์อัสดง บนกาบเรือ

จิ่งเถิงใช้ท่าไม้ตายขั้นสุดของหมัดหยินหยาง หมัดเดียวพุ่ง เข้าใส่เฉินเฟิง พลังของหมัดตรึงตัวเฉินเฟิงเอาไว้ ทำให้เขาไม่มี ทางหลบหนีไปได้

เผชิญหน้ากับหมัดบ้าคลั่งของจึงเถิงนี้ เฉินเฟิงเหมือนตกใจ เขายืนนิ่งไม่ขยับ โดนแรงกดดันไว้ สถานการณ์อันตรายมาก
“หัก —แม่—-น้ำ!”

ในเวลาเร่งด่วนนี้ เฉินเฟิงตะโกนในใจดังออกมา สติเริ่มกลับ มา หมัดขวาชกออกไป

เขาใช้หักแม่น้ำอีกครั้ง และเลือกที่จะแข็งชนแข็ง

*บรม!!”

เสียงระเบิดดังขึ้น หมัดแกร่งของเฉินเฟิงกับจึงเถิงปะทะกันอีก ครั้ง คราวนี้พลังมากและน่ากลัวกว่าครั้งก่อน

วินาทีนั้น พลังภายในประมาณสามส่วนในตัวจึงเถิงไหลออก มา และไหลไปหากําปั้นของเฉินเฟิงดั่งสายน้ำหลาก

พลังภายในพุ่งเข้ามา เฉินเฟิงรู้สึกว่าหมัดของตัวเองชกเข้ากับ ภูเขาเหล็ก หมัดขวาโดนชกกระเด็น เลือดสดๆไหลริน แรง สะท้อนอันน่ากลัวทำตัวเขาลอยกระเด็นไป อวัยวะภายในได้รับ บาดเจ็บจนเจ็บปวด และมีเลือดไหลที่มุมปาก!

การประมือครั้งนี้ เขาโดนจึงเถิงชกกระเด็น ไม่เพียงแผลปริ แตก แถมอวัยวะภายในยังได้รับบาดเจ็บไม่น้อย เลือดส่วนใหญ่ ขึ้นลําคอ เขาพยายามกล้ำกลืนมันลงไป

ส่วนจึงเถิงกลับยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ไม่ขยับเขยื้อน เทียบกับก่อน หน้านี้เหมือนเป็นคนละคน!

หลังจากเขาใช้ท่าไม้ตายขั้นสุดหยินหยางฆ่าออกมา สถานการณ์พลิกกลับมาทันที!
พอเห็นฉากนี้ นอกจากสองพ่อลูกจึงหยุนเฟิงและจิ่งเซอเหมิง แล้ว ทุกคนที่นั่นรวมถึงส่วนหนานเทียนและอู่จื่อโจวพากันตะลึง อึ้ง พวกเขาไม่คิดเลยว่าท่าไม้ตายขั้นสุดของจึงเถิงจะแกร่งถึงขั้น

เจี๊ยะ!

จากนั้นไม่รอให้ทุกคนได้สติกลับมา ร่างของเฉินเฟิงตกหล่น บนกาบเรือ สีหน้าขาวซีด คิ้วขมวดแน่น สีหน้าเครียดจัด เขา พยายามควบคุมลมปราณและกำลังภายในที่วนเวียนสับสนใน ร่างไว้

“หมัดหยินหยางสมกลับเป็นวิชาลับของวงการศิลปะการต่อสู้ หวาเซียจริงๆ ท่าไม้ตายเมื่อกี้ของจึงเถิงน่ากลัวมากเกินไปแล้ว! พอเฉินเฟิงตกลงพื้น ความเงียบโดนคนทำลายลง บางคนบนเรือ ลำที่หนึ่งเอ่ยปากพูดออกมา