บทที่ 619 เขามาจากหวาเซีย

พระอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้า ท้องฟ้ากลายเป็นสีทองอร่าม

เครื่องบินส่วนตัวที่บินตรงมาจากลอนดอนประเทศอังกฤษ นั้น ลงจอดอย่างปลอดภัยบนสถานที่ที่ถูกกำหนดไว้ ภายในห้อง โดยสารเครื่องบิน สองมือของแอนนี่ประคองโทรศัพท์มือถือไว้ ใบหน้าสมบูรณ์แบบราวกับตุ๊กตากระเบื้องเคลือบนั้นเต็มไปด้วย ความตื่นเต้นและคาดหวัง

“เรียนเจ้าหญิง ขณะนี้เครื่องบินลงจอดสนิทแล้ว ข้าราชการ ของหวาเซียและนักธุรกิจรออยู่ด้านล่างแล้ว เราจะลงไปเลยไหม ครับ?” ภายในห้องโดยสารชั้นเฟิร์สคลาส ชายรูปร่างสูงใหญ่ สวมสูทสีดำค้อมตัวพลางเอยอย่างนอบน้อม

“อืม ลงไปตอนนี้เลย

แอนนี่พยักหน้าเบาๆจากนั้นก็ยึดมือถือลงไปในกระเป๋าหนัง ใบโปรด กระเป๋าหนังของเธอไม่มีแบรด์เนื่องจากเป็นกระเป๋าที่ สั่งทำขึ้นมา ตัวกระเป๋าทำจากหนังส่วนท้องของจระเข้โดยคนทำ เป็นช่างตัดเย็บเก่าแก่ของอังกฤษ

หลังจากเก็บโทรศัพท์มือถือลงกระเป๋าแล้ว แอนนี่ก็หยัดตัวขึ้น สาวใช้จึงรีบถือเสื้อโค้ทสีแดงเลือดหมูเข้ามาสวมให้แอนนี่อีกทั้ง ยังช่วยจัดปกเสื้อและเติมเครื่องสำอางให้เสร็จสรรพ

เมื่อจัดการทั้งหมดนี้เสร็จแล้ว แอนนี่ก็รับหมวกใบหนึ่งมาจากสาวใช้

บนหมวกประดับด้วยขนนกล้ำค่า ด้านหลังมีไข่มุกเม็ดใหญ่ และบริเวณขอบถูกปักอย่างประณีตสวยงาม เมื่อถูกสวมลงบน ศีรษะของแอนนี่ขับให้เธอดูสง่างามและสูงส่งมากกว่าเดิม

เมื่อเสร็จสิ้นทั้งหมดแล้ว บอดี้การ์ดจึงแจ้งไปยังพนักงานให้ เปิดประตูและวางบันไดลงจากเครื่องบิน

ภายใต้การดูแลของบอดี้การ์ดและคนรับใช้ แอนนี่และแฮ ธาเวย์ไปยังบันไดทางออกพร้อมกัน ทั้งสองโบกมือให้กับ ข้าราชการของหวาเซียและนักธุรกิจที่มารอรับเสด็จ จากนั้นก็ ค่อยๆเดินลงจากเครื่อง

ขณะเดียวกันก็มีกลุ่มนักลงทุนของอังกฤษที่เดินตามหลังของ เธอโดยเว้นระยะห่างสามเมตร ซึ่งรายละเอียดทั้งหมดนี้ล้วนขับ ให้เธอดูสูงส่ง

“เจ้าหญิงที่เคารพ คุณแฮธาเวย์ ยินดีต้องรับสู่ยันเจียงครับ

แอนนี่และแฮธาเวย์เพิ่งลงจากเครื่อง ข้าราชการของหวาเซียก็ ปรี่เข้ามาต้อนรับ คนที่นำขบวนมาคือมือหนึ่งที่สังกัดหน่วยงาน หน่วยหนึ่งของยันเจียง

“ขอบคุณค่ะ”

แอนนี่ยื่นมือเรียวขาวออกไปจับกับมือหนึ่งของอันเจียงเบาๆ พลางเอ่ยขอบคุณ

จากนั้นแอนนี่ก็เริ่มจับมือทักทายกับคนที่อยู่ด้านหลังทีละคนบนใบหน้าของเธอมีรอยยิ้มประดับอยู่ ด้านมือหนึ่งของยันเจียง ไล่จับมือกับสมาชิกกลุ่มนักลงทุนจากอังกฤษที่อยู่ด้านหลังแอนนี่

หลังจากจับมือกับข้าราชการของยันเจียงเสร็จเรียบร้อยแล้ว ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่หน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งก็ปรากฏตัวต่อ

หน้าแอนนี่

เมื่อเห็นแอนนี่ ฉับพลันชายหนุ่มก็เผยรอยยิ้มน่าดึงดูด “เจ้า หญิงแอนนี่ กระผมชื่อเฉินอิงไฉ ยินดีที่ได้พบกับเจ้าหญิงครับ ชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเป็นฝ่ายยื่นมือออกมาก่อน

เสียงของชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาดังขึ้น ดวงตาสีฟ้าราวกับ อัญมณีของแอนนี้เป็นประกายทันที ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้านี้มี สกุลเดียวกับผู้มีพระคุณของเธอหรือนี่!

“สวัสดีค่ะคุณเฉิน” แอนนี่ยิ้มตอบพลางยื่นมือเรียวขาวออกไป

จับกับเฉินอิงไฉ

สิ่งที่ทำให้ทุกคนประหลาดใจก็คือเวลาที่แอนนี่จับมือกับเฉิ

นอิงไฉเมื่อเทียบกับคนอื่นๆแล้วนานกว่าอย่างเห็นได้ชัด แอนนี่ชอบพอ ในตัวเฉินอิงไฉหรือ?

ดวงตาของข้าราชการจากยันเจียงเป็นประกายทันที หากแอน นี่ชอบพอเฉินอิงไฉล่ะก็ กลุ่มนักลงทุนของอังกฤษที่จะมาลงทุน ในยันเจียง คงต้องพึ่งพาเฉินอิงใจแล้วล่ะ

เมื่อเห็นสายตาอิจฉาจากคนรอบข้าง ฉับพลันเฉินอิงในก็รู้สึก ว่าความทะนงตนของตัวเองได้รับการเติมเต็มถึงขีดสุด
ไม่ว่าจะเป็นเพราะแอนนี่รู้จักเขามาก่อนหรือเป็นเพราะเสน่ห์

ในตัวเขาที่ทำให้แอนนี่ปฏิบัติต่อเขาพิเศษกว่าคนอื่น แต่ไม่ว่ายัง ไงล้วนเป็นสิ่งที่ทำให้เขาภาคภูมิใจ หลังจากพิธีการต้อนรับสั้นๆจบลง แอนนี่และผู้ติดตามก็ขึ้น โดยสารรถแลนด์โรเวอร์กันกระสุนที่ถูกจัดเตรียมไว้ ก่อนจะมุ่ง

หน้าไปยังโรงแรมที่ถูกจองไว้

ห้องที่แอนนี่เข้าพักแน่นอนว่าต้องเป็นห้องสูทชั้นพิเศษ

ส่วนแฮธาเวย์เมื่อออกจากสนามบินแล้วก็กลับไปยังบ้านของ ตัวเอง

“เจ้าหญิงเพคะ มื้อค่ำจะเริ่มตอนหนึ่งทุ่ม เจ้าหญิงจะพักผ่อน ก่อนแล้วค่อยอาบน้ำเปลี่ยนชุดหรือจะอาบน้ำตอนนี้เลยเพคะ?” หลังจากมาถึงโรงแรม สาวใช้ก็จัดเสื้อผ้าทั้งชุดนอนและชุดราตรี ออกจากกระเป๋าให้ทันที ก่อนจะเอ่ยถาม

“รอก่อน เธอออกไปรอคำสั่งจากฉันข้างนอก” แอนนี่มองสาว ใช้แวบหนึ่งพลางเอ่ยตอบ

“เพคะเจ้าหญิง” สาวใช้ค้อมตัวรับคำสั่งก่อนจะค่อยๆเดินออก จากห้องไป

ส่วนแอนนี่ก็หยิบมือถือออกมาต่อสายหาแฮธาเวย์

“แฮธาเวย์ได้ข่าวของเขาหรือยัง?” เพิ่งโทรติดแอนนี่ก็รีบเอ่ย ปากถามทันที เธออยากรู้ข่าวคราวของผู้มีพระคุณของเธอเหลือ เกิน
เธอจึงคาดหวังกับแฮธาเวย์ไว้สูงมาก

ถึงแม้แฮธาเวย์จะเป็นคนจีนสัญชาติอังกฤษ ทว่าบ้านเกิดของ เธอที่ยันเจียงก็มีอำนาจใหญ่โต ตระกูลใหญ่แบบนี้หากต้องการ จะตามหาผู้มีพระคุณของเธอคงจะไม่ใช่เรื่องยาก

“แอนนี่ เพิ่งผ่านไปสองชั่วโมงเองนะ”

“เวลาสองชั่วโมง แค่ออกคำสั่งยังไม่พอเลย อย่าว่าแต่ตามหา คนเลย” อีกด้านหนึ่งของสาย แฮธาเวย์เอยอย่างเอือมระอา เธอ คิดไม่ถึงว่าแอนนี่จะรีบร้อนขนาดนี้ เพิ่งลงจากเครื่องก็จะสืบหา ข้อมูลของผู้มีพระคุณแล้ว

“ขอโทษนะแฮธาเวย์ ฉันรีบร้อนเกินไป” แอนนี่แลบลิ้นราวกับ รู้ตัวว่าตัวเองกำลังเสียอาการ

“ไม่เป็นไรแอนนี่ ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอ และฉันก็รู้ว่า

ตอนนี้เธอรีบร้อนมาก

“แต่ว่าหวาเซี่ยมีสุภาษิตหนึ่งกล่าวไว้ว่า ใจร้อนเกินไปจะอด

กินเต้าหู้ร้อน” “บางเรื่องรีบไปก็ไม่มีประโยชน์”

“หากเธอและคนๆนั้นมีวาสนาต่อกันจริง ถึงไม่ตามหายังไงก็

ต้องได้เจอกันแน่ไม่ช้าก็เร็ว” แฮธาเวย์เอ่ยแกมหัวเราะ เธอ

เข้าใจความรู้สึกของแอนนี่ในตอนนี้ดี เพราะเธอเคยมีความรัก ในวัยแรกแย้มมาก่อน

“เจอกันไม่ช้าก็เร็วหรือ?” เมื่อได้ยินคำพูดของแฮธาเวย์ ฉับพลันแอนนี่ก็ตกอยู่ในภวังค์

เธอนึกถึงภาพเหตุการณ์เมื่อแปดปีก่อนอีกครั้ง ตอนที่เจอกับ

คนๆนั้นเป็นครั้งแรก คืนนั้นเป็นคืนที่เธอเพิ่งฉลองวันเกิดครบรอบสิบสี่ปีที่โรงละคร

ในอังกฤษเสร็จ

ขณะที่เตรียมตัวจะกลับพระราชวัง เธอก็ถูกคนร้ายจับตัวไป ทางพระราชวังจึงมอบหมายให้หน่วยพิเศษมาช่วยเหลือเธอ ทว่าคิดไม่ถึงเลยว่าหน่วยพิเศษของทางวังจะตายทั้งหมด ตั้งแต่ด่านป้องกันด่านแรก

ในคืนนั้น ตอนแรกเธอคิดว่าเธอจะตายคามือของคนร้ายแล้ว ทว่าคิดไม่ถึงว่า ในช่วงวินาทีความเป็นความตายจะมีชายหนุ่ม

ที่อายุมากกว่าเธอไม่เท่าไหร่ปรากฏตัวขึ้น

การปรากฏตัวของชายหนุ่ม ราวกับเป็นเทพที่ร่วงหล่นมาจาก สวรรค์

แค่เพียงคนเดียวพร้อมกับดาบอีกหนึ่งเล่มก็สามารถจัดการ คนร้ายสิบกว่าคนได้อย่างหมดสิ้น

สำหรับชายหนุ่มคนนั้น พวกคนร้ายที่มีชื่อเสียงเลื่องลือเรื่อง ความโหดเหี้ยมราวกับเป็นเพียงหุ่นกระดาษอันบอบบางเท่านั้น

ไม่มีใครสามารถต้านทานดาบของชายหนุ่มได้ สำหรับเธอแล้ว ชายหนุ่มในคืนนั้นคือเทพสวรรค์
เรื่องราวต่อจากนั้นเธอจำไม่ค่อยได้แล้ว

เธอจำได้เพียงแค่ว่า ในค่ำคืนนั้นชายหนุ่มจูงมือเธอแล้วพาไป ส่งที่ประตูวัง

อาศัยแสงสว่างเพียงเล็กน้อยจากแสงไฟทำให้เธอเห็นโครง

ร่างของชายหนุ่มอย่างชัดเจน เป็นใบหน้าที่มีเอกลักษณ์ของชาว เอเชีย บนใบหน้านั้นมีทั้งความเย็นชาและความอบอุ่น……..

ก่อนที่ชายหนุ่มจะจากไป ในที่สุดเธอก็รวบรวมความกล้าถาม

ชื่อของเขา

เฉินเฟิง

มาจากหวาเซีย